Alle inzendingen over MOED

maar verdwenen is de heldere gloed O God, geef ons dagelijks nieuwe moed.…

Naast ketters en doopsgezinden Gelijkheid van recht en spreken Is een aardse verworvenheid Beter tot elkaar te preken Dan ten onder gaan in burgerstrijd Wees oprecht en zonder wroeging Omarm uw naaste en haar buur Gedenk hoe ’t historisch toeging Herdenk zelfs ‘t meest duistere uur En ontdek dat slechts één mensenleven Al veel burgers moed…

Ik heb het geweten Vijftien uur lang in het vliegtuig gezeten Nog geen minuut geslapen Af en toe zat ik te gapen De nacht overgeslagen Gaat de jetlag me nu plagen Probeer ik het oude ritme weer op te pakken Laat ik de moed maar niet zakken Ga ik gewoon naar het werk Op tijd naar bed kom ik maar niet in slaap Dan gaat de wekker af Ik moet…

zachtjes laat de regen weten dat hij in ‘t donker op hem wacht hoort hij in de verte kreten voelt de dreiging van de nacht durft hij weer eens niet naar buiten terwijl zijn blaas op springen staat probeert heel zacht zijn neus te snuiten terwijl zijn hart hem moed in praat net zes, alleen in een tentje drie meter van zijn ouders tent gedraagt…

Ik wil dat je even weet, dat als je me nu trouw belooft, ik je ook echt nooit meer vergeet, ik wil dat je daarin gelooft, want dan heb ik nooit meer de moed, om jou te laten gaan, mijn liefde is voorgoed, laat me niet alleen staan, en dus als je zegt, dat je van me houdt, als je je arm over de mijne legt, onze handen tot 1 samenvouwt…

Heer Julius: het ware ook gek te denken dat uw kuisheidsgordel is ontsloten ik draag aldoor de sleutel, niet van mijne ruige borst te verstoten Vrouwe Triestiana: ik verlang zo naar u, Heer Julius pak toch uw waarde sleutel het ijzer draagt mij zwaar te moede strijk toch over uwe haren laat ons genieten van het goede Heer Julius:…

haar kamer heeft luiken zij kent de angst voor wat dieper gaat angst om onder het vernis te komen en een eenpersoonsbed zij weet dat er niet één waarheid is dat ze niet anders is dan ze gisteren was de blauweregen bloeit niet altijd één waarheid soms schrijft zij haar met de moed van de maat zonder hoofdletter zwaluwen scheren…

ik heb het kunnen zeggen zelfs zonder een traan je vroeg mij jou te laten gaan maar met een hart vol pijn pijn om je te missen zeer en leeg is mijn leven ondanks allen die mij zijn gebleven wetend dat dit niet eerlijk is verzamel ik opnieuw de moed om met het leven om te gaan zoals jij altijd hebt gedaan positief stond bij jou voorop…

randen van de chaotische puzzelstukken die het leven ons soms voorzet kun je slechts blijven zoeken naar de zin die cryptisch lijkt of praktische oplossingen van kleine eeltige stappen naar een zinvoller geheel maar soms gehuld in harnas vechtend tegen windmolens die raadselachtig tegenwinds het uitzicht benemen op hoop verdwijnt elke moed…

stapel ergernis tot het de strot uitkomt aanbid uw kwelgeesten noem uw nederigheid geloof in het ware der woorden eerbiedig ze als uzelf nijg gelaten moede hoofden neem très au serieux d’authoriteit in majeure minzaamheid erkent uw minderheid tegen getal grof gebral regels zijn voor bestwil algemeen strekt het belang neem in droom…

over moed en macht heen mag hij op verzoek van zijn iele goden niet langer de trom nog roeren noch stil noch luid maar zich bekeren tot de stilte in hart en hoofd en terugkeren naar het begin hij nog een soort visje was teveel al verspeelde hij woorden aan de dove oren der toeschouwers van zijn laffe daden daags het gevlucht onder het…

Hij schrijft dan geschiedenis met woorden van gewicht bouwt werken met supervisie uit passie, moed, geestdrift. De ochtend blaast hem uit in een ontnuchterende zucht het vuur vervlamt, de as roet woorden staan te wankelen. Alle kunst maakt hem dronken de nacht blinkt uit in ijdelheid.…

in een land van groot verdriet regent het meer dan goed voor je is chagrijn gedijt op drassige grond geluk daarentegen is gebaat bij warmte 'de regering treedt af na een motie van wantrouwen over het weer' met de moed der wanhoop zoeken mensen naar een streepje blauwe lucht een straaltje zon en iets dat in de verte op geluk lijkt..…

deinsde heel even voor haar moed. Toen stak hij, en stak goed. ---------------------------- uit: 'Gillette', 1998.…

Na de regenbuien wordt de zon weer warm bewonderen de knotwilgen hun jonge scheuten en zij hun snottebellen langs rijen groene sloten er welt water uit de oude holle lijven en schikken de plooien glad laten de dag zich tooien door het dak vertellen hun noden in veerkrachtige taaie loten die de moede lichamen trekken diep geworteld in…

klachten En mij te laten dromen van die ongezoende zoen En dit allemaal zonder het zelf te weten, Zonder kennis van je eigen macht, Die mij zo tergend langzaam is bekropen, Maar zo vurig opspeelt als je lacht Ik zou willen dat ik je zou kunnen vertellen Wat mijn hart schreeuwt als ik je zie, Maar ik zou het je nog niet kunnen spellen, De moed…

Het heeft me veel moed en kracht gekost, om mij van mijn eigen boeien te bevrijden en eindelijk mijn leven vrij te kunnen leiden en niet meer gebruikt te worden als therapie voor een ouder wiens wonden diep en ongeheeld bleven en deze dus maar op de kinderen had geprojecteerd.…

aanblikt bij een morsdode spreeuw zonder aanwijsbare reden zo maar om de hoek midden op de stoep mevrouw de leeuw-van schie zei bij ons in de bocht wordt altijd zacht gereden het is ook te ver gezocht een hardrijder die zijn auto verlaat voor midden op de stoep van de straat zoiets ontneemt veel levenslust zij heeft toen logisch voor de moed…

Ook dán zoekt God Zijn moede kind, dat klein en stil op Hem blijft wachten. En wie zichzelf zo machteloos, zo moe voelt en zo vol van zorgen, Die troost Hij zo een moeder troost, die houdt Hij in Zijn hart geborgen.…

Af en toe beroer ik haar krachteloze hand, bestudeer het reeds ingevallen gezicht, alsof ik nooit eerder de gelegenheid, of net zo als nu de moed heb gehad om vertederd over haar haren te strijken, terwijl haar neus steeds spitser en het topje daarvan steeds witter wordt, en mijn ogen zich vullen met tranen vanwege alles wat ik niet heb gedaan…

Je was vol levensvreugde, goede moed en oeverloos vertrouwen, al wist je dat de dood, die grote zwarte dreiging, ook jou belagen zou en het tenslotte nog zou winnen. Je kon ook zingen nog vanbinnen al zag je aan de bomen hoe hun laatste blad moest losgelaten en humus worden voor een nieuwe lente.…

We liepen hand in hand Denkend aan vroeger, Dromend over later Er lag een wereld voor ons open Opeens moest je vechten Knokken voor je leven Want je wilde zo graag verder Wij, hand in hand Ik hoor het je nog zeggen: Het komt allemaal wel goed, Als het voorbij is leven we ons leven Zoals we droomden Maar jouw enorme moed, Geeft dat…

in de taverne van haar dichtwoorden kan ik wonen als hymne door seizoenen een lied van zoetheid verstild dat woorden nooit kunnen vertellen de stappen die zij zet uit het alfabet klinken zacht en soepel ik voel het in mijn ledematen wat ik niet beschrijven kan met dichterlijke moed ontwaken woorden relaxed aan de horizon dat is genoeg…

Dank zij jou, durf ik weer te leven een wereld die ik nu anders leer kennen de moed die me zo werd terug gegeven dat, maakt het aan andere dingen te wennen. Een arm om je heen een fijn gevoel van rust,warmte en ook geborgenheid het helpt me streven naar een doel wat je heb je me met woorden verblijdt.…

vervelende trekjes van jou waar ik helemaal niet van hou ik ben er mooi klaar mee en houd er mee op het gaat gonzen in mijn kop steeds maar weer dat doorgedrijf ik schud die modder van mijn lijf en ga in vrijheid weg liever gezegd ik neem de benen ik weet nog niet waar henen mijn keuze is hoop ik nu wel goed ineens kreeg ik hiervoor de moed…

die alles verzachten moet is er niet die warmte die alles moet laten vergeten is verdwenen het enige dat er is is een hart met sneeën een hart dat bloed en pijn leidt niets kan het helpen of genezen alle medicijnen zijn al gebruikt niets heeft geholpen en niets deed goed alles wat er was is weg er is niets meer alleen leegte geen hoop geen moed…

En alle dagen zijn gelijk de bloemen, Die elke morgen weder open gaan, Ik zal niet moede worden u te roemen, Voor alles wat gij voor mij hebt gedaan. O gij, uw trouw is wel uw schoonste deugd, Gij hebt u over mij steeds ontfermd. Mij eindelijk opgevoerd tot deze vreugd, Mij, die zolang in weedom heb gekermd.…

De woeste branding van de wereldzee "leven" springt brullend op tegen rotskust en klippen wil het harde lot dat onafwendbaar schijnt tarten _ verwinnen maar stort vernederd in elkaar woelt krullend door zich heen om straks weer aan te vallen moede golven rollen traag tussen de stenen zijn dan bezadigd water in nauwe ruimtes overhuiven…

een lied voor bert even speel ik een landschap voor jou die nu misschien doolt in oneindig hogere sferen misschien is heel veel moed nodig een nieuwe lente af te wijzen mijn gedachten meer dan een ogenblik op jou gericht geven een fragment weer van eeuwigheid van mensen voor mensen van alles dat groeit en bloeit een bloem…

zich uitstrekt alsof het ontwaken een herrijzenis is geraapte stenen doen geen kwaad de mantel kraagt aan de warmte van het lichaam het gebiedt het leven de tijd te herzien en de illusie om dromen waar te nemen is het bont van de laatste vos een late bloei kent haar vrucht en kleurt het blad naar believen, stoïcijns zijn behoeft geen moed…