Alle inzendingen over Mist Zon Stilte

Terwijl gisteren de mist dermate aanwezig was, zodat er niet gevlogen kon worden, schijnt vandaag dubbel de zon, achter en vóór de wolken, maar toch kan er gevlogen worden!…

Quil u van hart tot hart hier welkom heten tis beter zogezeid dan één op één u moest verdorie anders toch us weten hoe vaak mij voor de mond komp wattik meen Durris al zo veel ongein in de zin en daarenbovendien nog per gezin ook tienmaal zoveel onzin in de gein dat Son en ik u graag ten dienste zijn We maken zo met alle Nederlanders…

Stilte op het strand zandkorrels verbergen schelpen openbaren niet alles mist sluiert geheimen zon tekent schaduwen golven dragen zeeschuim vinden en verliezen wind laat woorden zwijgen…

Laat de mist voor de zon plaats maken, zodat de wereld in vrede kan ontwaken.…

De zee is met mist behangen meeuwen zweven er doorheen de zon heeft een doordringend verlangen maar is zwakker dan voorheen Golven zwaaien wild met hun armen om de mist te verjagen de zon probeert de golven te verwarmen de mist zal elke straling vertragen De wind komt op voor de zon en de golven de mist is hiertegen niet bestand…

langzaam kruipt de zon uit haar schulp als zij zich uitrekt over wegen en landerijen om in alle schoonheid de mist te verjagen de bladeren hun kleuren terug te geven genieten de dieren in de duinen nog van geruisloze stilte voordat de stad werkelijk ontwaakt en zij deze kalmte zwijgend verruilt voor geluiden van alledag…

nat bewogen de luxe transparante gordijnen in de hybride ruimte tussen nevel en mist waar stilte gekist lijkt te zijn omdat er druppels memoriam met afwaterende geluiden stromend afscheid namen zoals ook het grijs van het moeizaam tot ontplooiing komend ochtendlicht dat al door zon vaal werd uitgelicht…

voeten zijn verkeerd gelopen volgen plots een andere weg dan die uitgestippeld leek er heerst een kille stilte mist omsluit haar hart zoute tranen kussen de onwezenlijke waarheid die ze in haar schoot geworpen kreeg een zee van bloemen geurt zon baant zich een weg door het wolkendek hij omarmt haar…

De regen valt gestaag druppels van pijn slaan op het wegdek gaten in mijn hart Bleke zon van wanhoop gevangen in een natte stilte flarden van mist versnipperen droefenis in de wind Mijn poreuze steen zacht en beschadigd geurt naar ontzetting en dode rozen op bruin mos…

Het is eb, ochtend- mist rondom mijn zintuigen – een cirkel stilte.…

Geluid van de vogels, eenden en meerkoeten, vullen de stilte gekwetter alom, met in het stralende middelpunt: de zon! Ik lach, begroet de dag en tel mijn zegeningen……..…

novemberdagen het wintert in de harten overal mist lichter en lichter de zon kust de mist weg…

draag met mij bakstenen in de mist van de ochtend de nazomer lijkt te wenen als ik kniel in het zand een pad wil ik bedenken naar het naderend kale bomenland ik herken het jaargetij dat over een zwoele grens de zon dieper laat dalen en licht vooruit schijnt op tijdelijke sterven zo vreemd maar toch weer mijn innige wens; stilte…

Het argument van stilte en het verstillende paard geef ik terug aan de mist en eenzame beeldkunstenaars van ochtendzonden, reik ik een spiegel zonder achterbeeld ik keer weer ontboden terug naar het vertrouwde begin toen niemand het waard was om de beginselen te vertrouwen ik spreek weer met die vreemde die nog niets over mij wist…

In de stilte ervaar ik jou meer dan mijn verstand jou kunnen zien oprijzen in de mist over het weiland.…

Als het weer zo Zeldzaam mooi is Dat het zelfs hier Bij ons in wat een Uithoek van het land Heet bovenmatig veel Zon geregend heeft - Dan is het tijd om Stil te zijn, alleen Maar stil - zo stil Als het kleine voorntje Dat met zijn ogen wijd open Is vastgevroren in het Half heldere water van De vaart waar ik Met goede moed…

De voorspelling van mijn hart heeft zich goed in jou vergist Ik draai de knop snel om ga verder met m’n leven je bent bij deze gewist Maar mijn vertrouwen… Tergend langzaam stijgt de zon uit boven de mist…

geboren uit de wetenschap dat geflirt tussen zon en mist juweeltjes van kleuren schept verzameld in een druppel, hangend aan een tak, worstelend met zwaartekracht, zomaar naar beneden valt. …spat!…

De mist in het bos, maakt me eenzaam De stilte maakt me bang Het water staat stil, het donker is pril De mist in m’n hoofd trekt niet op Alleen op de wereld een bank onder een boom De druppels van de wolken Maken dat ik huil Als een wolf naar de maan. Huil ik om jou.…

melkwit in de mist op doorbreken de zon - epifaniën…

Stilleven tekent dageraad in een landschap waar de mist optrekt met woorden in gedachte in harmonie van stilte.…

Ik loop hier op een boulevard het zou zomaar overal kunnen zijn Waar jij woont, waar ik woon ik loop hier op een boulevard Mist en zon, stof en zand ik hou je stevig bij je hand zon en mist, zand en stof het zou zomaar overal kunnen zijn Het lijkt hier altijd zondag mijn hoofd is bij de sterren mijn gedachten bij de maan waar jij woont…

De kleurengloed van de zon en de mist creëert een mysterieus effect. Op een warme manier met die silhouetten er dan ook nog eens in. Uniek, prachtig, waarachtig, in alle schoonheid een juweeltje van een ochtend. Mist en zon geeft een prachtig symbool aan het mooie natuureffect die in al haar glans aanwezig is.…

Eindeloos ver is de hevige mist, het maakt je onzeker. Een waas voor je ogen. Een sluier van mist omtrekt de kleine wereld. De route ligt in het verborgen einde van de onbekende brug. In stilte heb je de mist nog nooit zo beleefd.…

nou ja de vorige keer was het nét gebeurd we zijn een paar dagen verder, het gaat nu wel weer en ik vraag, je bedoeld je mist haar nu niet meer? dan blijft het stil en hoor ik eventjes niets, vul de stilte op door te zeggen hoe langer het duurt hoe meer je haar gaat missen hij antwoord, denk je?…

de nachtelijke weidsheid neemt haar plaats geen maan geen sterren koud iets van de Noordpool hangt in de lucht net als vlokken zeeschuim in de mist denkstreepjes flitsen voorbij mijn ogen tot de morgen de wolken opengeeuwt al blijft de mist der stilte nog wat hangen…

Een druppel water verdampt op het tipje van m'n tong De aarde verschroeit in de stilte van de zon.…

De mist lijkt in stilte langzaam te verdwijnen.…

Zo dicht was de mist je kon het snijden met een slagersmes door de wonden ontglipte de stilte liet geritsel na gekras gesmiespel gegrom van turbines…

de witte stilte kraakt en raakt het lichaam van mensen in de mist vochtig klam in koude pijn huivert het onzichtbaar zijn…