Alle inzendingen over Morellen in aquarel

Geïnspireerd door een aquarel van Anco Wigboldus…

rotsen en spelonken zocht naar een verborgen kras een tekening van hoe het vroeger was voelde je aanwezigzijn in steen, herinneringen schoten door me heen in ontzag voor kracht en opgeslagen macht tijd heeft hier niet stilgestaan is langsgegaan in tal van kleine levens die hun gevoel in kleur hebben gegeven ik paleteer in aquarel…

Ik hoor de stilte van planeten, fluitende vogels in het avondrood De bruisende zee die opwaarts golft en die de hemel in mijn oren fluistert Het verlaten strand waarop mijn voeten als naaktmodellen in aquarel geschilderd zijn Laat mij nog even één moment verzinken in gedachteloze stilte waar…

De ondergaande zon veegt schaduwen weg penseelt in roze draperieën een luchtig aquarel Traag baant zij haar weg langs aardse curve duister verslaapt zich in rood koperen gloed Aan gene zijde ontsluit zij vurig Morpheus’ armen doorbreekt met zilverwit de barricades van illusie…

ogen, verzamelen beelden het weten van meer blijft een niet te stillen honger wanneer de dag laag hangt stilaan rood tovert wordt hemel aquarel kom wat dichter wiegend, smeltzacht nacht wordt je reisgezel droom je spel slaap je groot mijn kind, de wereld wacht wel even..…

aquarel Friese Schouw ; van Jan van der Steen…

Waar verstop je dank en zegening, vreugde bij het krimpen van een ziekte zonder uitweg beginnen, groen verzinnen penseel maakt duizend tinten blauw en geel in aquarel geen gemoei meer wel gestoei verhuizen, dromen en al het goede laten komen weelde, overvloed onmogelijk is mogelijk ik ben onmetelijk rijk…

op mijn zolder huist een kwast en die schildert al dat grauwe en dat nooit vergeten ouwe tot een kleurrijk mengpaneel ’k hou hem daar nog even vast en ik laat hem rustig bouwen aan mijn nu nog onbehouwen aquarel van ’t luchtkasteel aanstonds vormt zich alle last tot een machtig schilderij -hier sta ik- en -daar sta jij- alles keurig in…

heldere vervaging van het stof dat al dwarrelend tot breinstorm was aangewakkerd een herkristallisatie van verlaten omwegen in- en overzichtelijk in dauw gedrenkt vol wonderlijk snel opgeloste vertrouwde visies de verlossende kijk van het incontinente oog tekent met tranen niet slechts verdriet maar schetst openblikkelijk de zuiverste aquarel…

gele boterbloempjes madeliefjes en wat rode klaprozen blauwe korenbloemen tezamen op een groene wei een palet met vele kleuren mijn hart wordt danig blij een schilderijtje wordt geboren aquarel in al zijn vormen liefhebbers zullen dit bekoren ja, op zo’n plaatsen wil ik komen een rustig leventje in ongerepte natuur mijn ogen sluiten…

heldere vervaging van het stof dat dagelijks rond de essentie van existentie dwarrelde een herkristallisatie van spirituele omwegen in- en overzichtelijk in dauw gedrenkt vol wonderlijk snel opgeloste vertrouwde visies de verlossende kijk van het incontinente oog tekent met tranen niet slechts verdriet maar schetst openblikkelijk de zuiverste aquarel…

Je legt je benen op mijn schoot je bent ook deze keer weer bloot je lacht, je schatert van genot waar ben je mee bezig, ik schrik me rot hier had ik niet op gerekend ik dacht, ik word alleen getekend eerst aquarel en nu pastel wat dacht je met je potlood wel de tekening is voor mijn man bestemd ik wil, dat je je driften temt haal weg je…

wanneer ik 's ochtends soezewaak meng ik mijn dromen met panache tot een dichttalende gouache zich beeldend op mijn wazig vlies zodra de zon in pastel blaakt vervloeit mijn strelend zinnespel tot een zachtvloeiend aquarel waarin ik mij dronken verlies na muzewenk en ruggespraak sla ik een kader om het doek zoek een licht-obscure invalshoek…

Geïnspireerd door de aquarel van Anco Wigboldus. De foto van het kunstwerk is te zien op http://www.trouwcommunities.nl/schrijf/zelf-schrijven/poezie/1789/26586.html…

Violetgekleurd waren de bloemen net als het jurkje waarin je danste jouw onschuld schilderde heel de wereld tot een sprankelende aquarel wat wist je van barbaren die alles monsterlijk maken en nooit een hart zullen bezitten zo zuiver als dat was van jou?…

in de nacht heb ik strak van ongemak op de slaap gewacht ik open het verleden dat zich vloeiend vermengt als een aquarel met het heden van alledag wat laat ik zien waar toon ik me de meester van de afgewende blik waarom kijk ik schuw achterom het lichaam omarmt sluimerend mijn ontwortelde ziel ver weg diep achter me vliegt een zwerm…

zo steeds hoger op de ladder van het geluk in het weten van de ervaring dat niet alle dagen zonnig zijn of vol van laaghangend fruit in het dankbare inzicht ook dat je altijd ook welkom bent in de schoot van jouw bestaan dat de jaren die komen gaan jouw dat altijd brengen blijven is vandaag de oprechte wens vier blozend als zure morellen…

aarzelend vaag lichten horizontale luchten op in tere aquarel kleuren spiegelend in het koude ochtend vocht nog is de dag niet wakker want de vroegste haan heeft zich nog niet laten horen als echo van de dorpstoren stram en al aardig krom na zijn eerste melkronde rekt de boer om de klompen met voetjes aan te trekken het gebroken…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong, die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong. Woorden zo breekbaar als glas gebroken in mijn mond, die ik je graag nog had willen vertellen, maar waarvoor ik de moed niet vond...…

Ik gooide mijn haar los en mijn wilde krullen, Die de vrijheid vonden in de eindeloze lucht, Krulden en kleurden de hemel lichtoranje en Droom en werkelijkheid werden in aquarel verzacht In mijn dromen schoot je mis deze nacht, maar Je had me reeds geraakt in de zwakte van mijn hart Met vingers op de duizenden haartjes op mijn huid En woorden…

primeur ik streel je houding in verlangen schets je weelderig lijf bevlogen haal al wat ligt in mijn vermogen naar boven om je pracht te vangen zorgvuldig glans ik je ogen fel maar verstijf in de intense streek in plaats van blauw tipte ik rood teleurgesteld krijt ik mijn nood want wat zonet nog hemels keek loopt dreigend uit op een aquarel…

Doorschijnend helder zoekend licht breekt door een donkergrijze wolkenlucht en raakt de ondoorgrondelijk diepe zee een levend aquarel rijkt naar de horizon Witte driehoekjes als willekeurig verspreidde vlekjes bewegen wiegend over het water koersen naar de oneindige einder en verdwijnen langzaam uit het zicht Een stevige bries verjaagt…

Ik herinner me de plankenvloer die kraakte, de eksters in de tuin de ijsbloemen op het slaapkamerraam dat je zei, in een vorig leven was ik een aquarel, nee een witregel dat het bizongras in de fles zweefde als een zeepaardje dat ik na het tellen tot honderd ging zoeken, de laatste tree miste in het donkere trappenhuis dat de telefoonkaart…

Het landschap is een treurig aquarel Uit schoorsteenpijpen vluchten vreemde kleuren Die ongenood het zwarte zwerk besmeuren De dood heeft hier een ijzeren gestel Signalen van de schepen klinken schel De lucht is zwanger van ontstegen geuren Er valt geen dierlijk leven te bespeuren Dit is het voorgeborchte van de hel De duivel kon geen beter…

luchten woorden ontkiemen gepenseeld aan een bewegende hartslag een natuurgedicht het geluk begroet me met dagdromen herbergt buigzame woorden boven mijn hoofd in een baaierd van licht met open grenzen wonend in mijn hart uitlegbaar in taal op een heldere meeslepende wijze voel ik het geluk aan m'n zij glimlach lieflijk naar het aquarel…

Een aquarel van H. Hardeman een elf met vleugels staat glimlachend op het blad van een torenhoge plant naast de bloem die opengaat. Het laat zien hoe bloem, stengel en de totale plant passen met het beeld van de elf in haar glimlach verpakt zij kennen een gedeeld verlangen.…

Wit is wet bij aquarel, een spel van wit; alles is gemaakt uit fijne snit. Er is aan licht geen manco. De ziel van het aquarelleren is doorzichtig, waterig en flinterdun. Fijne streepjes met effect, dat is pas fun! Nettie houdt ervan de verf te minimaliseren. Haar schilderijen wenkten in de Wijer bij de gracht.…

als langzaam gestaag de avond zich vallen laat in gedempte tonen het water kleurt tot zeldzaam aquarel de dichter zich dichter waant in een stad steeds dichter bij geluiden de oude gevels omhullen alsof ze eeuwig breekbaar zijn de kade met de schepen zich altijd baadt in heftig neonlicht de lijnen fel en fier tegen de koude luchten…

de avond is een moordende magiër met zijn gele oog van rottend vlees midden in zijn veel te wijde tovenaarscape in ijzig blauw van weggeveegde dagen de warme mond vol rood gesmeerd bedropen de baard van het vuur likken met zwellende buik rondom het middenrif deinend wassend kleuren mengend aquarel meanderend door de moerassen der gemoederen…

Ze weten wat er in W.O. II aan de hand was Vandaar zeker het idee: aan het gas Jeminee; eerst jaren laten verslonzen En dan dit besluit van die politiekbonzen Of zijn duiven soms geen levende wezens Die door God zijn geschapen Waarom nu willens en wetens Die beesten dood gaan maken En dan dat bloemetje van de stadspartij Ik kan er echt…