Alle inzendingen over Nabije Oosten

bruine waterlopen drijft plastiek met hopen alles komt terecht in zee blikken, bussen, flessen thee olie, smetten, allerhande vetten spannen synthetische netten vissen sterven onnatuurlijk zeeën voelen onaanvaardbaarheid maar mensen blijven instinctief herhalen stomme dingen positief ik blijf hopen en ga opzij de verloedering... is nabij…

ik vraag me af waar ik ben als ik hier niet blijf over duizend dagen zijn alle vezels in mijn lichaam vervangen zal ik nog herkend worden als ik door onbewoonde straten loop klinkt er nog muziek tussen oren voordat noten ontluisteren overal is verte, nergens nabijheid zeven dagen lopen ommuurd is dan ook alleen ons gemeenschappelijk…

ik zoek de liefde, zij is ze leeft in mijn adem, mijn zucht, in een opgedroogde traan je raakt me aan, zo nu en dan in het wezen van mijn bestaan zij kent geen woorden noch gebaren met de hand ik droom in de echo van de nabije oorden doch immer aan de buitenrand van een verbeelde werkelijkheid in het wezen van mijn bestaan het is zeker…

Verloren in mijzelf zinkend verdrinkend er is geen nu geen verleden de tijd heeft geen besef zout op mijn lippen de zee is nabij vogels schreeuwen voorbij schaduwland grillig gevormde vingers grijpen gedachten wachtend op het licht van dageraad Zilver breekt haren in duizend broze tinten van licht aan de horizon tijd verroert…

Nabij het modderige pad, aan de rand van het Noorderplantsoen, staat, in scherpe schaduwen gevat, de grijze wisent in 't groen. Massief en vol intense kracht, de kop strak naar de grond gebogen, houdt hij roerloos de wacht, hij kent angst noch mededogen.…

Movila Verde, honderd klokken bonzen. Daar luisterde, diep in gebed verzonken, een misdienaar naar hoe die klokken klonken. Het trof hem diep, vooral die éne bronzen.... “Waar is mijn GSM”, vroeg hij bebloed, “ik heb wel dertig kilo bel-tegoed.“…

oude man waar ga je heen je haren wit en ogen vaal ver weg je gedachten je leeft in het verleden de toekomst is te kort je huid slechts een omhulsel broze botten weggeteerd het trage bonken van je hart angst klopt door je aderen hoe lang nog weet jij niet slechts de wetenschap het einde is nabij gevoelens en verlangens nooit meer want…

Deze ogen doden kijk me niet meer aan De ijstijd van mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren, nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Maar dovemansoren horen veel dieper dan bedoelen en blinde…

luister, mijn handen omvatten het begrip Waarnaar mijn woorden zoeken Zie, mijn ogen spreken Tussen de regels door Voel, Zingend zijn woorden zachter Nog liever neurie ik mijn melodie Proef, mijn zilte tranen vloeien weg door jouw nabije ogen ruik de geuren van geborgenheid door stil en warm begrip weet je mijn liefste spreken…

in je ogen flonkering en diepe schaduw mijn adem stokt ik sta genageld aan de grond de pelgrim in mijn ziel zoekt onbeholpen over spoorbanen in straten vol verkeer naar de afdrukken van jouw voetstappen handen knopen de afwezigheid los stof dwarrelt als sterren naar beneden ik tel de laatste wolken jouw nabijheid…

toen de zon zich verschool in mijn hand en het gezicht werd bedekt door bladeren voelde ik mij overmand door vreugde die stroomde door eindeloze aderen het was nabij een veld dat leunde tegen de uitgestrekte bosrand waar de dag, zo scheen, haast bleek uitgeteld de avond hing boven volgezaaide gleuven van het vlakke land…

weer te voorschijn, vertrouwde beelden uit mijn kinderjaren het huis en de buurt waar ik ooit woonde, de kerk en de oude jongensschool toch zag ik ze nu anders dan voorheen, was het dorp met een gouden gloed omhuld sluimerden straten en bomen in een stralend, tijdloos licht de ochtendzon betastte mij scheen de hemel even nabij…

de getergde hand op je doorgezakte schouder warmte voelt kouder dan ijs stromend door aderen leegte doet woorden verstommen tot 't niets sneller dan licht schiet 't door je gedachten wanhoop nabij beukend tegen de ruwe kade gevoelens trekken kolkende massa tegemoet bergen woest verzet over het gans onmogelijke storm je onheilspellend…

ja, het is vaak lopen op sprokkelhout eer ik het klinket nader, nabij de hoek diep achter in de verwilderde tuin het hangt al jaren scheef aangedaan door de tand des tijds juist daar ervaar ik de pracht van het komen en gaan van gaan en komen ik ben daar zacht soms in dromen ook als ik met het heden ben begaan zoals nu hier sta…

verwachtingen kun je ze realiseren weet je wie je bent of is het kennis vergaard van de ander ben je bang om te kijken naar je eigen hartsverlangen zijn het dromen van je eigen utopie zijn het wensen van nabije realiteit verwachtingen staan voor hoop en desillusie komen na geleden verdriet en kapot geluk geef elke verwachting…

je grafsteen oogt nog nieuw al is hij bijna 25 jaar oud de zon glanst in het marmer waar het verleden rouwt dieper en verder, steeds verder ligt de horizon van jouw leven toch is mij die horizon nabij welk schip vaart zonder steven in stilte lees ik je naam het jaar waarin je gestorven bent een vaderdag zonder vader een leegte die nimmer…

Nee, je weet het niet, en toch Je bent nu in mijn nabijheid, brutaal stal je mijn blik Je zette me aan het denken, ik moest of ik wilde of niet, vanwaar kom je? Ik heb de deur niet horen slaan Mijn knieën zijn slap, de uitstraling blijft koel, toch? Maar waarom lach je dan?…

Wat een troost kan dat geven Als we dat zeker mogen weten God zal ons nooit vergeten Hij blijft ons nabij in dit leven. Wat er ook gebeuren mag In vreugde en bange dagen Hij zal ons blijven dragen In voorspoed en tegenslag. Vertrouw maar op Zijn woord Zoals Hij het heeft gezegd Dan komt alles goed terecht En kunnen we rustig voort.…

Het leven is een feest Waarin iedereen holt, rent sprint We worden geboren zetten onze eerste stappen Voor we het weten kunnen we geen stap meer zetten Het eind is nabij Het is een ander begin Een leven zonder zorgen In de nacht toont hij zich het mooist Met de maan in mijn rug liep ik door de nacht Geen huis wist dat ik het was De bomen…

een zeilschip gaat voorbij wit tussen de bomen verdwijnt de wind wiegt de takken zachtjes de bladeren dakpannen rood in de rij schouder aan schouder de zonnestralen tegemoet wetend warm zijn nabijheid brengt mij terug verankerd met open armen in mij warm en licht de verte is hier de zeilboot ben ik luister naar de zee zij zegt…

Mijn hoop is op God de Heer Hij blijft mij altijd dicht nabij En maakt mij van zonden vrij. Mijn hoop is op God de Heer Zonder Hem kan ik niet verder Zoals schapen zonder herder. Mijn hoop is op God de Heer Hij zorgt voor mij iedere dag Dank, dat ik dit ervaren mag.…

De Heer is ons een toevlucht geweest Hij is ons steeds nabij gebleven En heeft ons wat nodig was gegeven. De Heer is ons een toevlucht geweest In jaren die als een zucht voorbijgingen Bleef Hij ons met Zijn liefde omringen.…

zo op het oog niets aan de hand ze was blij een glimlach tussen haar verhalen op een aangezicht vol zachtheid in verwondering nabij drie dagen later opgebaard in rauw verdriet mijn liefde liet niets te wensen over slechts een afgrond boven stilstaand water pas na jaren bleek een leek als ik meer dan artsen te begrijpen het…

ik zie de wei die jij en ik steeds groener vinden van nabij we bloeien bloemen in het gras dat ongemaaid steeds vaker kleuren groeit belegen plekken strekken zich in het verlaten ze wiegen op in samen praten met de zon jij bent mijn wilde blom in het groen-blauw van je ogen vind ik je overal, kom naar je toe wij zijn de…

in de nabijheid van de weegschaal van Themis hangt een geur van verderf een parasitaire strijd woedt in ondoorgrondelijke lagen drek dit is alles zegt het blinde lot negeer het weerlicht vertrek vlucht kijk niet om geen tijd voor gerechtigheid geen tijd om drek te scheppen ga dit is alles ga gesloten ingekeerd stil met koffers van…

het is niet alleen het huis dat verdwijnt het is ook de dood die ongenood zijn intrek neemt meermaals op mijn schouders klopt ik wuif het weg als een vogelveer is zij een engel misschien ik denk aan de hand van een moeder hield zij me vast ik weet het niet aan de duiven van een vader die de tempel in en uitvliegen altijd in de nabijheid…

Grottenpaleis van nachtlijke Sibulle Stond zwart voor 't oosten; fakkelvlammen deden Flikk'ringen vliegen langs scherpkant'ge treden Van trap in plots'ling blauwe vestibule.…

ik was een visser in een ander leven en wierp mijn aas uit in het koele meer of nee, een veerman en voer heen en weer van oost naar west, was eindeloos omgeven door bergen die als hooggeëerd publiek op spiegelingen staarden van het water hun hoofd op hol gebracht door zacht geklater dat tegelijk applaus was en muziek de vakjes blauw verschoten…

De kiem waait uit een ver oosten Naar het westers laagland Een lelie in een bol gewikkeld Vouwt zich pronkend open Duikt als een ijle muze In de koker van een gulle pen Geliefd in herboren tuinen Werd zij het blauwbloedig teken Toen de hofdames hun japon versierden Een kelk als accent voor het decolleté Terwijl de zonnekoning smaalt…

(met dank aan Willem Kloos) ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten het Haagse luchtruim is mijn hoge troon ik wijk niet voor de dreiging en de hoon van hen die mij vervloeken en verachten Oost-Indisch doof ben ik voor jammerklachten een stad aan zee, ik ben een autochtoon u bent lakei en veegt mijn straatje schoon mijn schrikbewind…