Alle inzendingen over Nabije Oosten

Op de achtergrond hoor je feestgeknal, terwijl je televisietoestel een boodschap toont van geweld. 2000 was een woelig jaar: onlusten in het Midden-Oosten en Afrika, zelfs met moeite een president in Amerika. Nostradamus voorspelde ooit het einde, krijgt hij nu toch eindelijk gelijk en stoppen wij zelf de tijd?…

de vlammen uit de oost zijn nooit gedoofd je bleef de sarong steeds volhardend dragen je lachte wanneer ik weer op kwam dagen als jij je culinair had uitgesloofd de onvolprezen geur van Indisch eten je huis een pasar malam in het klein we dronken kelken toeak na ’t festijn ik zal je ajam roejak niet vergeten je hebt je leven hier met trots…

De kiem waait uit een ver oosten Naar het westers laagland Een lelie in een bol gewikkeld Vouwt zich pronkend open Duikt als een ijle muze In de koker van een gulle pen Geliefd in herboren tuinen Werd zij het blauwbloedig teken Toen de hofdames hun japon versierden Een kelk als accent voor het decolleté Terwijl de zonnekoning smaalt…

onwelkom is hij banneling in een ander land dan het zijne, hij moest gaan zoals hij nog nooit eerder had gedaan weken lang nog hield hij zijn resterende trotse poot stijf hij is niet echt een buiger tot de veer hem eindelijk brak naar het noorden of het zuiden het oosten zelfs het westen zijn centrum is hij verloren uitgespuwd door…

Zijn ’t pelgrims, in gesloten pij, Van uit het Oost gekomen, Die wachten staan, nu het daggetij Tot bidden roept de vromen? Ik weet het niet, aandachtig wil Ik mijmrend blijven kijken Naar ’t sneeuwgezicht en voelen stil De droom er van, de rijke.…

waar kan hij nog schuilen nu hij je onzichtbaar heeft gemaakt en je stem luider dan ooit zal blijven echoën van noord tot zuid van west tot oost? geen windrichting ontkomt de hyena’s hebben je niet kunnen doden voor jouw lichaam stierf immers reeds duizendmaal slechts onoverwinnelijk adem je voort…

zie de heldere stromen polaire lucht vol wit, opbollend en scherp katoen, en Freia biedt, door haar zuivere adem, de koude, blauwe, modder van dit land een krachtig licht, om te ontwaken licht kleurt het oosten, door pastel naar zachtblauw tot rose, bleekgoud doet de vroege zon het ijszilver langzaam smelten, zacht tinkelend breekt dit blauwe…

de ander vertrekt Laat mij vliegen als de wind als in een fantasie Van dit kind Ooit was ik bemind naar verre streken waai ik heen Al moet ik lopen Op één been Afstand is maar een paar letters Een woord Maar afstand van jou Bestaat niet Ik ben hier Zoals jij ziet Ik waai naar jou toe Wel al wat moe toe toe toen Naar het verre oosten…

Wanneer de zoete nacht verdwijnt, De zon in 't Oosten gloort, En heel de buurt opnieuw verschijnt En snapt aan deur en poort, Dan schenkt mijn liefste op markt en straat Haar minnaar blik noch groet: De schalke zegt, dat ze om de praat Gelijk de nachtbloem doet.…

Droogstoppels en alle Slijmeringen Gij laffe, ijd’le femelaars, beseft daar ligt een Roofstaat aan de Zee, wil ik nog melden tussen pakweg Oost-Friesland en de Schelde.’…

De zon gaat er zinken, Zie ginds in het Oost De Zuiderzee dartlen, De Maan haar ontspartlen; Zij beeft, en zij bloost. Rondom zich die glansen Op zee te zien dansen, Hoe lacht dit ons aan! Wat vreugd! onbeladen In zee zich te baden Met zon en met Maan!…

Cementiri del Sud – Oest Montjuïc of De spaanse vlieg Toen ik in Spanje aankwam schrok ik me dood liggen zij daar reis zuid oost west maar niet noord lijken zij wat zij lijken als een nieuw soort bergbewoners hun flatgebouwen langs draaiende straten kaarsrecht en klaar met hun naakte beenderen als naaktstranders…

ik liefkoos vanaf vandaag echter wel gedurende een overzichtelijke termijn de karos uit het oosten het blik verliest zijn geboortelijnen strepen als notenbalken lijken van voor naar achter op blauw en grijs voort te deinen glooiende flanken ogen als het waren naar binnen gezogen mijn dadendrang heeft zich…

Na zonsondergang ontmoet ik jou morgenochtend ik keer met het zonlicht in spiegelbeeld met jou mee van west naar oost om onze wijsheid te verzilveren. De geuren en geluiden van het leven dat ontwaakt midden in de nacht staat de tijd stil in spiegelbeeld daarvoor hoef ik alleen de dagenraad te accepteren.…

Als de wind zo zul je leven tussen komen en gaan nemen en geven de zon en de maan als de bomen zo zul je bloeien van lente tot herfst van begin tot eind als de schoonheid verdwijnt als de zon zo zul je branden van oost tot west van warm naar koud zo word je oud als de sneeuw zo zul je sterven tussen koud en warm rijk en arm tussen…

doordringende snijdende koude in een gure oosten wind mijn voetstappen klinken wat dof op het met klei doorweven grind bomen zijn groen uitgeslagen mos stijgt op langs de stammen hun kruinen bewegen en ruisen zacht er wordt de komende dagen wat lichte sneeuw verwacht beklemmende intense stilte omringt me in 't hart van 't bladerloze…

zoekend naar licht wijst je bloem met gele kroon, bereidwillig naar het oosten. een hart van goud met duizend draden, gesponnen echt ragfijn, kunstwerk van jewelste, je mag er best wel zijn. zelfs krom gebekte vogels maken ruzie om je vruchten die kleine grijze pitten, gedroogd of naturel, ze zien het heus wel zitten.…

Totdat de wijzen uit het oosten komen met witbrood en een beker erwtensoep.…

Het ligt ten oosten van Ootmarsum, langs de weg richting Denekamp. Op 1 januari 2006 telde het dorp 742 inwoners.…

't kikkerland bezong ze soerabaay Haar private dancer was een liefdeslied Al rees haar ster, proud mary zong ze niet Te zoet voor river deep en mountain high Zij was geen podiumbeest als miss Tina Zij bleef het kleine zusje Yokotjang Als 'zangeres der eeuw', haar leven lang Een Indisch meisje is geen dolle mina In 't verre oosten…

Het gekraai van een haan verbreekt de stilte… De dageraad breekt aan uit het Oosten stroomt het licht kristalhelder en zacht wat wekenlang lijden dood en vernieling heeft gezaaid ligt begraven onder de wintergrond en in tranen en in pijn werd het requiem uitgezongen… Over de welige groene velden klinkt nu uitbundig het Halleluja!…

De grote zon, de zomer is ten oosten uitgeklommen, bezoekende zijn koninkrijk... De volkeren, de groten en de klenen, alle lieden hem koninklijk begroeten gaan en blijde inkom bieden. De mannen zijn veel sterker nu ten arbeide, en de vrouwen, ze slaan wel nog zo dapper, met de la, de weefgetouwen.…

Dat zie ik direct Want alles aan jou Dat is gewoon perfect Een stap dichtbij Maar het lukt me niet Ik ben gewoon niet dapper En ik keer in immens verdriet Jij ziet mij treuren En komt bij me staan Jij troost me met je stem En haalt weg elke traan Ik wil je omhelzen Je bedanken voor het troosten Maar jij loopt al weg Richting het oosten…

Het westen is al nacht, Maar ’t Oosten vlamt van vuren. Ik weet, ik word verwacht, En blijf bij U, zolang Uw dag zal duren.…

met hun donkere ogen hun donkere haren ze zullen niet spreken ze kenden geen namen en de dagen kraakten en honger en kou knepen je krank onder de Stahlhelm stokte het lied van vreemde verten van oorlog en dood het verloren bloed dat rust in de aarde de kinderen speelden ze kenden geen namen ze hadden de weg naar het oosten…

De dag is weer geopend als een boek, eerste pagina bedrukt met wolkenveld en mensen duiken somber en gekweld ergens warm in droog beschutte hoek luid mopperend op wind en regenvlaag dieren blijven schuil in hun warme nest de horizon blijft grauw van oost tot west of zon vandaag komt is nog maar de vraag.…

hartverscheurd en zo intens vol pijn kan staan aan deze kuil waarin nu jouw vermoeide lijf zal gaan verdwijnen en dat ik toch na al die doden weet dat dit geen laatste rustplaats is maar slechts de nette opbergplaats voor stoffelijke resten dat jij bevrijd van pijn en zonder vrees nu verder leeft en geen verdriet en tranen kent – en mij nabij…

Deze ogen kunnen doden kijk me niet meer aan De ijstijd in mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee een drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Doch dovemansoren horen vaak dieper dan bedoelen…

als verlangen in tranen geslopen mij vertelt van de mooiste dagen waar het heden reikt naar morgen onze toekomst vol liefde wacht zoek ik een lach in vertwijfelde ogen ligt er diepverborgen hoop waar de belofte van enkele tranen het verleden achterhaalt maar bitterzoet en ongebroken sluipt verlangen zacht nabij elke toekomst huilt zijn…

bij tegenslag in het leven komen nare gevoelens boven drijven van het geluk waar ik naar wilde streven zal maar weinig overblijven tranen die bevriezen in ogen die verslagen zijn mijn eigen ik verliezen uit het ooit zo sterke brein met de wanhoop nabij zoek ik een uitweg zoals blinden bij nacht en ontij zal ik die nooit vinden toch…