Alle inzendingen over Nacht van de Poëzie

zijn In een God vergeten tijd, de horde tussen twee vuren Opgejaagd; het oog boos verduisterd vol pijn Dwars door de duisternis, dat rustig lied Tegenwind in 't zuiver hart van 't kind dat zingt Dat God onze God alleen Uw wil geschiedt Een lied, een bloem, elk met een eigen geur, de klank Doortrilt 't gehoor van droefenis teer mijn poëzie…

De klokken lokken mannen met bonte sokken -- naar noorderdokken!…

nu Remco Campert inmiddels al in de negentig is kan ik me haast niet voorstellen dat hij ooit een vijftiger is geweest…

natuur moest deze week wat dichterbij edoch, wat is natuur in deze tijd? veel mensen zijn die binding domweg kwijt staan ook niet bij het dichten in de rij maar paddestoelen spel ik zonder n en alle woorden schrijf ik met een pen…

Die daalt en stijgt Bij de gratie van Het tij dat goddank Niet door mensenbrein Werd uitgevonden, Maar ons wel de Ultieme vrijheid verleent Om zorgeloos te ademen - Geen plaats op aarde Waar groter vrijheid Ervaren wordt en de Mens zichzelf ten volle Kennen laat - zo veel meer, Zo veel scherper, zo veel Helderder dan het…

als ik mijn dromen zou kunnen tellen van dag- tot avondlicht dan zouden duizend-en-één-sprookjes zich neerleggen in het weelderige gras misschien was ik bij leven tot poëzie gekomen nog voor de nacht er was -------------------------------------------- afbeelding: locatie beeldentuin Dehullu 2007 kunstenaar: Sjer Jacobs…

we verloren onze verwondering en onschuld Morpheus - ook hij - omarmt ons niet langer de poëzie in onze ogen verdween als een dief in de nacht gelaten staren we naar het lege huis een regen van as verandert ons in onherkenbare vreemden voor elkaar…

Nu sluit hij zich af van haar thuis voelt zich dit weekend een dakloze zwerver Ziel zonder huis onder zijn arm redeloos radeloos twenty four seven Kan een bohemien zijn hart verlichten beter, dan schuilen in zijn gedichten  Ziel zonder soulmate lichaam en geest waren te lang van haar weg geweest Is hij een schim een donkre…

De poes van de buurvrouw krijgt hopelijk voor heel even de schrik van haar leven Haar langdradige poëzie met miauwende decibellen begon me gruwelijk te kwellen Toen ze met veel kattengejank haar werpselen wilde uiten rond middernacht in de tuin buiten De stank is niet meer om te harden te zacht om op te tillen rottende sheba uit die…

boeken, zinnen, woorden de wildernis is grijs nu ik heradem in de nacht het zomergraf heeft de mooiste stilte geluidloosheid van de zinnen van het sterven het maanlicht schijnt haar ratio over de doodsadem van jouw poëzie.…

de klok hakt zich een weg door de nacht en knabbelt de seconden van mijn leven waarin niets gebeurt maar in ieder geval is de nacht gratis in de nacht of beter gezegd: de ingekeerde dag wanneer buiten de motor van de waanzin tikkend afkoelt en de aanwezigheid van de voorouders haast tastbaar is in mijn kamer en mijn schuldvraag zwaar weegt…

dichterlijke zegen het zwijgen in de woestijn dat is poëzie, niets anders dan poëzie…

In de stad met het zilverig oogerondkijken, de tere omhoge volneergeblazen zachtgerande wolklucht, ’t strijkel van de blauw wittigbespeelde lucht. Hoe heerlijk. Het stille hoogdroge roodwange door de lucht. Met moeie voeten, maar warm lepelende lucht; stil langs de huizen, de lichtglazen, de donkerstenen, dat donker geloop naast, er over henen…

waarom vertoefde ik hier twee nachten heb ik gedroomd in het inner van uw stad mijn woorden geparkeerd in het uitgehongerde hart stof heb ik gezogen pas toen heb ik je aangekleed met mijn poëzie mijn Friese pelgrimstocht door je straten in het begin zul je wachten maar nu ik weg ben zal je aanvaarden dat mijn tweetaligheid ook…

alsof de nacht zwaait in het licht van de maan, het gejubel aanhoort; voor jou geplukt zwerfsterren, vol poëzie en de roep van de Kleine Beer hoe ze vanavond de wind vergezelt haar naar het noorden lokt klop zacht, mijn vriend en drenk me in het moedige duister…

Pas op, de liefde wil jouw totale aandacht -- en op tijd naar bed.…

een stille liefde de losse eindjes in een mooi verhaal het ademloze talmen van onvoltooide muziek het rusteloze zoeken naar een vergeten dag de schoonheid van vergeefs wachten een gemiste ontmoeting op het lege perron de schitterende scherf van het gebroken glas de taal die me aarzelend bij de hand neemt naar ongeschreven poëzie…

Ik adem het licht De lucht glijdt Langs mijn gezicht Mijn voeten komen Los van de grond Die me met alle macht Wil ketenen met haar Grijpgrage tentakels Ik zweef, en leef eindelijk In het moment…

Dwars door de nacht hij laat het licht in ijzige winterluchten kristalliseren aura’s in vochtige lucht poëzie in sneeuwlandschap Als kaf in de wind als de muziek klinkt marcheren ze als robots buiten in de mist mannen met dode zielen hellemuziek drijft hen voort…

poëzie' 'of een gedicht'?…

Raak me aan, reik naar me, ik ben genegen. Leg je arm om mij heen. En raak aan, raakte aan, aangeraakt. Kom bang kind, hier vind je warmte en geborgenheid. Hou vast mijn uitgestrekte hand en laat niet meer los. Zo overbrug je 1,5 meter. Kom dans met mij, hautnah… De zachtheid van je lichaam, de honger in mijn ziel. Je schoonheid…

muziek is een klein stukje tijd dauwdruppels vroeg in de morgen de stilte ver in de nacht en de zomerzon overdag muziek is een klein stukje poëzie ondoordringbaar maar toch mooi muziek is een klein stukje ellende rauw maar onmisbaar muziek is een klein stukje kunst…

Voorbestemming na de nacht Inspiratie verwilderd gedichtje geschilderd Passie samen kracht Bevrucht in gedachten Winden vangen graan En wieken en torenas en kraan En Zoals ik het voel Schrijven doe ik zittend Wat kan ik liggend doen? Als het waar is Poëzie is springen Ik vind je leuk…

soms kan stilte alleen maar bedrieglijk zijn net als rust afgekocht met zwijgzaamheid of als verlatenheid verborgen onder glinsterende sneeuw we verbeelden ons tot diep in de nacht een weg door een landschap dat alleen in onze dromen bestaat we waken over de grenzen tussen poëzie en geweld…

duikt in schoonheid onder met diamant getinte stralen smelt langzaam de horizon in alle poëzie talen troost ze mij door haar verleidelijk lonken met een lichtstreep van tintelend verlangen wil de zee een laatste glimp ontvangen deze dag brengt geen nacht immers de maan loopt wacht…

't Verga me als hem, die op de zwarte zee De ganse nacht gekampt heeft met de golven, Dan wetend 't eindlijk naderen van 't land, Bij 't eerste licht, dat over 't zee-vlak glee De schuimpracht ziet, waaronder hij bedolven Dra vredig aanspoelt aan 't gewenste strand.…

Teder is de nacht waarin je vurig liefhebt -- wat aan je ontglipt.…

Zo kort voor Het slapen gaan Glijden de Laatste gedachten Van deze dag Door mijn hersens Heen, en laten De laatste schaduw Van de dag achter In mijn brein Daarna vallen ze, Als ik in slaap val, In snippers uiteen…

Ik wil vergeten, en zeker niets vergeten -- toch te vergeten.…

In de doolhofstad kaatst men maar rond, altijd weer -- ontmoet je elkaar.…