Alle inzendingen over Oase

Zoals vrede regent in de oase. Zoals rust stormt naar het oog, van een brullende orkaan.…

Genieten van koffie voelt als reizen, naar een stille oase binnen....onszelf.…

woestijnzand verblindt zieners en dolenden verhindert zicht op einde(r) oase van nuchterheid en werkelijkheidsbesef vervangt fata morgana het paard wordt achter de wagen gespannen de karavaan keert om…

Een glinsterend meer zij heeft stralend gehoopt op een oase in de woestijn dichtbij en teer haar toeverlaat blijkt enkel een fata morgana te zijn wijkt naar ver zwarte tranen huilt haar diep zuchtende ziel.…

verkoelend hangt witte stilte in de alkoof doorschoten met pril groen rust het na een verfrissend bad zonder tocht en kalkvlekken een schitterende oase door ieder gedragen uit eerbied voor het leven dat zo ontzettend veel heeft te geven…

Achterhaalde woestijnen doemen op Dorst en waanideeen zijn hier genoeg Zweet verdwijnt hier als bier in de kroeg Een echte oase of rest mij de strop? Gelukkig zijn dromen vaak nog bedrog En lijkt alles te verdwijnen in mijn kielzog…

een dromedaris en haar jong liggen in de zon te dromen van een oase als plots het wijfje in een geeuwbui over haar schoffeltanden heen haar nostalgie de vrije loop laat en haar bult in gedachten door de woestijn over zandruggen heen op en neer gaat…

Zonnestralen badend in de oceaan Een oase aan blauw vergezeld in een collage Van dansende kleuren, tinten, en stralen In de taal van de stilte Jou gevoelens verzaligd In een oogopslag sprekend: “De duisternis is ontdaan. Wat zijn die dagen toch stralend”…

de weerspiegeling in mijn droom gaf een close up van je ver gezicht alsof ik je even kon aanraken met ogen dicht zelfs op de tast onbereikbaar blijf je als een fata morgana van een liefdes-oase in een eenzame nacht…

in niemandsland pak ik je hand in ogen op verloren stappen in het zand van de woestijn markeren slechts je laatste sporen mag ik in groen weer de oase zijn nee geen fata morgana wel je paradijsje na alle pijn…

Terwijl de buitenwereld maar bleef razen, Genoten zij van hun privé-oase.…

er is geen water, alleen maar dorst en aan die anderhalve cactus is ook geen eer te behalen   en in de verte blaken twee kleine heuveltjes in de zon   En dan ineens springt die oase mij in het oog, liggend op een heuvel, zacht glooiend met fijne sprietjes gras begroeid en met prille dauw bedekt   daar leg ik mij neer…

als de woestijn alleen de hitte verdraagt van dorheid en struiken met stekels kan ik nog zo hard worden uitgedaagd en roepen uit een nabije verte ik zou geen enkele voet kunnen verzetten of woorden vormen tot vruchtbaar zaad jouw zinderend zwart zal het beletten in de schaduw van een grijze oase speel ik een lied op de gitaar zonder snaren…

Spuitend water, een oase, mannen en kamelen, de woestijn een tamboerijn, een rinkelende zandstorm. Het donker kreunt, het zonlicht dreunt, een roodgekoonde horizon rolt aan over de heuvels. Fatima likt tergend traag de druppels van haar vingers, de nacht was wild, de ochtend naakt met dauwbedekte bloemen.…

Ik zou versjes kunnen vlechten over de vonkende staartjes in het veld waar in het donker de konijntjes vrij hun gang kunnen gaan en haasje over spelen in het gras Maar wat te doen met de stralende vuren door wentelende wielen voortgejaagd die het veld de maat nemen en zijwaards blind het cordon rijgen, onderweg naar De konijnen zijn…

langs wijkende bomen in zachte glooiingen van het landschap loopt het eeuwenoude pad een natuurlijke oase van rust geflankeerd door het groenende leven van boom struik en blad generaties zijn langs gegaan met uitzicht op morgen huis en haard achtergelaten verdronken in zorgen anderen zijn gekomen hebben in het volgen van vroegere…

Tijdens een winterstille februarinacht verbleef ik in de liefdesdroom van jouw door tederheid ontwikkelde oase je sprak over genegenheid alsof je de nevel uit een zoete droom beschreef ik voorvoelde dat mijn hersenschimmen soms verdwaalden ergens boven jouw graf omringde de mistdroom de hortensia alles wat de liefde aan stilte…

hij hapte zand in de woestijn liet toen zijn kamelen de toeristen dragen beantwoordde hun vragen over piramides en de koningsgraven maar even verderop staat op de rots zijn nieuwe huis in het groen van de oase zijn kamelen zien geen onderscheid alle mensen zijn gelijk hij hapt zand met dollars in zijn hand…

we hebben rotsen gebroken gestapeld als stenen rond de bron die we vonden een kleine oase waarin we elkaar zonder woorden verstonden in de bloemen die bloeiden ja we groeiden jij kleurde je eigen bestaan ik geurde het komen en gaan van seizoenen nooit zal de bron droog kunnen vallen onze zorgen verwateren en klateren de…

De schaduw in het park voelt als een oase even voel ik dat je naar me kijkt je weet tegen wie je praat want vroeg of laat komt afscheid nemen het waarom waardoor we uit elkaar fladderen is zoals de stille geheimen van zwaluwen in de zomer het gesprek verwaait met de wind woorden dansen in spelonken steeds meer mensenvlees…

De tuin, het is een verademing om er te mogen zijn. Kleuren bespelen het aanzicht. Met onze handen wieden we het onkruid. De rozen bloeien in wonderlijk roze. De varens zijn prachtig groen. De Hortensia's schitteren in al hun kleurenvariatie. Enkele musjes hippen over het zachte groene gras. De lupine is wonderlijk en…

hoe wij -klimaatgevoelig als we zijn- onze kleine achtertuin ontdeden van de meeste ooit zelf gelegde plavuizen en tegels hoe zon en regen onze tuin stilaan een mooie groene aanblik gaven en wij ons weldra in een geurende oase waanden hoe planten en bloemen onstuimig hun plekje in het zonlicht bevochten en wij de oude tuin met nieuwe…

tijd raast voort waarin ik mijzelf heb geaccepteerd de wereld ga verkennen aan anderen kan wennen jij in een oase wachtend op mij warmte en liefde voel me vrij de toekomst is kleurig in rust vol rode rozen…

Vrijdags namiddags Met vaste tred Trekken wij onverveerd Met stapels gewapend Naar die oase van rust En zacht murmelende mensen In deze ruimte Van gelijkgestemden Wisselen wij de voedingsbron Voor de geest Blij dat die blikken heg, Voor even dan, is geweest…

wanneer dan in aarde op mijn buik de enten van mijn liefde wortelend zelf geboorte geven dat dan de wereld in vrede mag zijn een oase de aarde rond van rust en vrijheid waar om, voor en met elkaar gewoon de mensen zijn omdat anders zijn of menen niet langer wortels klooft omdat anders geloven mensen nieuwsgierig maakt waardoor takken…

In de verte zag ik jou, plots dichterbij stilzwijgend gebroken rede onvruchtbare oase de luchtspiegeling voorbij..…

in 't land van duizend en nog 'n nacht blijkt Allah heel anders dan tot nu werd gedacht ze leeft in Nirwana als Tabula Rasa speelt kiekeboe geeft Fata Morgana bij droogte en morgenstond ze heeft ook 'n oase met catering voor eigen rekening…

Vrijdags namiddags Met vaste tred Trekken wij onverveerd Met stapels gewapend Naar die oase van rust En zacht murmelende mensen In deze ruimte Van gelijkgestemden Wisselen wij de Voedingsbron voor de geest Blij dat die heg, door Niet-zielsverwanten met blik gevuld, Voor even dan, is geweest…

Zo wordt zijn baan naar kinderen berekend: Zachte oasen tussen zand en klippen Der menselijke onverschilligheid.…

Papieren arken op een vijver van beton. Spreeuwen harken pieren in een grijs gazon. Bomen met roos: uit hun kruin vallen duiven als Noach seniel met de broodzak gaat wuiven. ---------------------------------------- uit: 'Gedichten 1962-1992', 1993.…