Alle inzendingen over Onrust

Normen en Waarden beklimmen de molshopen in het weidegebied houden zich met moeite staande vallen voor Pampus schuilen in ’t riet langs de uiterwaarden zien kraaien niet noch eksters en Vlaamse gaaien die integriteit belagen driftig pikkend angst verspreiden onrust zaaien Hoofd-Norm probeert een toespraak te houden vanaf een mestvaalt zet…

rijd door velden van mijn jeugd de skyline ach,.... mistige velden doorkruis ik het zijn de polders in Mondriaan-termen geschetst ik weet dat, maar zie het nu niet en stuur haar vooruit, zoals vroeger nu echter wat ingehouden kan ik hem nog vertrouwen lijkt zij te denken de leidsels enigszins gevierd ruimte geef ik haar ik voel haar onrust…

Poeder en lichtluchtige stappen wit Doorlopend handjes vast en koude wangen Afdrukken waaien weg en gemoederen verhit Decemberlucht zaait vlokken tintelend verlangen In de verte gloort warmweeïg eikenhout Tussen ons dooit geilvuur op Handen onrustig omvatten hartgeklop Aan de top verliest romantiek van stout Omgeven door dennengroen…

de forse broeder met de harde handjes de trippelbroeder met de wollen wantjes de hoofdzuster, imperatief, vult massief de kamer dreigend met haar zwarte hamer gejaagd telt het infuus 66 druppels per minuut een half uur lang onrust een nieuw infuus: 7 druppels per minuut traag geruststellend getik kam en zakdoekjes vallen oprapen?…

Z'n onrust is geweken, z'n levensduur verkleind. Hij weet zich op te steken en rookt zich naar z'n eind.…

Zonlicht betast haar welvingen de wind speelt blonde tressen zachte rondingen worden omvat door strandzand warmte maakt haar onrustig ze vist roze slippers uit badtas en trippelt naar zee hij laat zand tussen zijn vingers doorlopen genoot daarnet van een spannende videoclip op roze badlaken zo gaat het steeds het glipt…

De onrustige stem wordt sterker, hij overschreeuwt je geest, de schaduw trekt over, zo diep ben je nog nooit geweest. Niet meer willen en moeten vechten, twee polen van tegenstrijdigheid, ze passen niet bij elkaar, wie wint deze harde strijd?…

Het was warm en vochtig En sloom en broeierig In warme, lange hitte Het was onrustig in mijn hoofd, Daar stond een boom in duister van schaduw en zon Er groeiden grote schimmen.…

Klein en onrustig waad je, klam en bang door de kamer, je zet koffie maar ruikt niks, je zintuigen zitten potdicht, als een neus die verstopt.…

Haar lange bruine lokken, vurig koppig en tegelijk zo zacht, Vanavond netjes, glanzend, boven haar schouders omhuld door zacht katoen - weerschijnen samen met haar jonge mooie kleren, en de glimlach rond haar ogen, de zachtste schittering in haar blik, mild, onrustig soms, vrolijk en met vrouwelijke kracht, is zij de Koningin van…

Rennend met de angst op mijn rug Heb ik amper tijd voor mezelf, amper tijd voor rust Want ik blijf maar zwemmen naar de zeekust Die weg wordt gehouden door de onrust Door misleiding in mijn verleden tijd Sta ik voor de keuzes om weg te rennen of mijn leven te delen met de pijn Het houdt mij soms klein waardoor ik bekend sta als een chagrijn…

we hadden zo op je gehoopt voelden je mysterie groeien ontluikende liefde onder ons hart je was daar in je bewegingen soms even in de tram of thuis een vertederend en sterk leven bange gevoelens van felle onrust na acht maanden liet je ons los gedoofd in de warmte van mama dag mooi meisje alyssa jasmina je ligt hier in je serene schoonheid…

Maar na een nacht onrustig slapen en veel erover denken ... Verschijn jij voor me aan mijn voeten om mij je lijf te schenken. Ik kus je voorhoofd, streel je haren, kijk je dankbaar aan. "Besef het knul" tot ín je ziel "ik laat je nooit meer gaan!"…

Medusahoofd wol gruwelijke slangen, onrustig golvens of juist vastgezogen. Maar alle zeemansmythes zijn gelogen. Dit dier zal nooit de Nautilus*) omhangen. Alleen de krab versteent, die wordt gevangen. Het weke dier krimpt om zijn onvermogen om meer dan kliederaar met inkt te zijn.…

Vallen de kastanjes uit zwiepende bomen zie je blaren vergelen moet het licht vroeg aan bij onrust en windrukken hoog boven in het spant emoties die los komen om de mens te bedrukken herfst is thans in het land Speciaal dichters tellen naar verhouding dan velen voltijds zwaar aangedaan onder de hyper emotionelen Gaat ergens een tak…

Ja, ik heb mijn leven zelf gecreëerd, Uit hoop, verlichting, uit duisternis, uit verdriet en en onrust... Ja ik heb mijn leven zelf gecreëerd. Ja, ik heb mijn dood zelf gecreëerd, Uit het leven, genot, uit gele lente bloempjes, kijkend naar de jeugd van tulpen; Ja ik heb muziek zelf gecreëerd...…

stilte en de storm breekt het door de wolken, soms als een schitterend conclaaf van open en gesloten lettergrepen statig schrijdend rij na rij een winterbos van steels gesprokkelde taligheid om het gemis een naam te geven altijd al heb ik mij willen koesteren in de schaduw van dit woord dat zo reikhalzend de armen spreidt en de onrust…

stel je zou zelf kunnen kiezen wat te stoppen in 't verschiet zelf bepalen wat er in komt en bovenal wat niet vooraf al bepalen hoe je levensloop zal zijn geen verdriet geen tegenslagen geen ziekte en geen pijn geen fout om van te leren geen keuze meer verkeerd weg met zorgen weg met twijfel weg met alles wat je deert weg met onrust…

Je had me mee kunnen nemen in de kleine dingen van vlinders en bloemen groeten en afscheid zoete hoop en zilte tranen op de witte zeilboot de rivier volgend weg van de onrust naar het moederland met de kasteeltuinen waarin je opgroeide had je mij kunnen vertellen waarom die grote gebeurtenissen zonder gevolgen bleven in de lethargie…

een gevecht met jezelf elke dag weer maar de onrust blijft.. en we worden allebei steeds ongelukkiger en wat gebeurt er dan.. dan komt er ook een ander op zijn pad en dan weet je dat de kaarsen gedoofd zijn..…

Berooft de zinnen van elk schaduwwoord dat mij opbeurt en weer breekt en de onrust predikt in mijn overladen hoofd, in antwoord op de vragen waarop ik geen vat kan krijgen.…

Zonovergoten in de haven Ligt het vaartuig van plezier Het is klaar om te vertrekken Maar wacht nog op een passagier De kapitein wordt onrustig Donkere wolken aan de kim Dan verschijnt daar plots de duivel Van een hellereis slechts het begin Uit de luwte van de haven Prooi van de wispelturige zee Geeft hij zeeziek over de reling Gierend…

reanimeert de eerdere teksten die van binnen weer naar buiten zijn gekeerd, Onderga de aderlating die het ademhalen insemineert, ik belicht de kleuren van zwartgalligheid in een schater, door tranen gestold in kleinschaligheid, ik nummer de kiezels een voor een als een levend bewijs, onvermoeid voor ik afdaal, Daaraan kleeft de onrust…

Was het onrust die mij hierheen dreef, waar strand en zee versmelten, daar waar de einder is? Is het die perfectie die ik mis, of juist een hoger doel waarnaar ik streef? Intussen groeien wij samen één, onder witte zomerwolken uit het westen. Geduldig in de tijd die ons zal resten, trekken ook wij naar dat eindpunt heen.…

de heksen en spoken vliegen door de donkere lucht ze komen ruzie stoken zijn niet bang van een griezelig gerucht ze schetteren en schreeuwen ook de vleermuizen komen eraan gelijk een bende hongerige spreeuwen zitten ze achter de bezem van de heksen aan de zwarte spinnen in hun spinnenwebben kruipen onrustig en zoeken naar vliegen en insecten…

Wel weet ik dat het niet zo blijft: Eens zal ook zij angsten verzinnen En zal de onrust die ons allen drijft Ook in haar kloppend hart beginnen. Dan zal zij door de straten lopen Met aan haar hand een spelend kind, Net als ik nu, vermoeid van hopen En zij zal weten waar zich de weg bevindt.…

We zwermen de grens over waar de drempel een muur was de wachters zijn grootziend de boeren ploegen voort We banen ons een weg uit de kou door de rozen rechts, de lelies links rood en wit dwarrelen de blaadjes achter ons We zijn met velen morgen met meer er rolt een donder door de wolken de kinderen worden onrustig de ouders halen…

gedwongen gedachten vertroebeld bloed angst in de aderen aanvaarden moet knikkende knieën trillende vingers borrelende buik verwerken moet bevende benen verrimpeld vel ontredderde ogen het leven een tel broze botten uitgevallen haar ingevallen wangen pas dertig jaar verslappende spieren haat in het hart onrustige geest…

Bijna te laat voor de onrustige verlangens. Een gevoel bekruipt je, waarom was ik er niet eerder bij. Een mensenleven dat ook al weer zoveel had willen zeggen. Voor je het weet had je er ooit eens aan gedacht. Bijna te laat om er dan nog eens over te spreken. De herinnering er aan heb je niet meer in je macht.…

vochten de vrouwen om de hand van een held die overleefde met zijn schild en een speer, om hen te verdedigen een hand waarin ze veilig zijn In de gewapende vrede is de strijd gestreden de handen zijn gegeven schild en speer zijn afgelegd onder de bedden Nu leef ik in vrede in een nieuwe wereld met mijn man die naast mij ligt, afwezig en onrustig…