Alle inzendingen over Ontdooide woorden

Een kauw zag zijn idool en ving speciaal voor haar een dikke spin en zei aan haar: 'Van mij voor jou!' Hij dacht: 'Zo schiet ik in de roos.' Ze reageerde liefdeloos: hij wou een zoen, maar kreeg een snauw. Ze riep: 'k Heb in dat beest geen zin: ik lust alleen een suikerspin!' Ze was een echte zoetekauw.…

De dood smeedt een smalle streep aan de Godse ginder en mijn horizon en in de morgen verbreekt de dag zijn zwijgen om de schoonheid te begeren en wordt levensecht en krijgen de nederigen het laatste woord, waarheid is niet te keren, wordt een levensrecht. “Tart de toekomst niet, onderga hem in nederigheid “ Aurelius…

en hoe gruwelijk is dan de duisternis Ik had jou langs morgen willen leiden jij echter, schonk mij enkel droefenis Hoe vreselijk hard kan ‘nee’ klinken en hoe ontzettend het woord ‘voorbij’ Jij, die mijn hart zo moest verminken waarom waren die woorden voor mij…

wat even geleden nog ontloken leek lijken nu vergeten woorden streling met jouw ogen die glimlach deed vlinders dansen de vele overeenkomsten konden geen toeval zijn doch verstomden ze in 'n hand vol ochtendmist ik heb nog gezocht maar ben je verloren…

wie nooit de tourmalet per fiets heeft beklommen moet zwijgen over gemakkelijk als een fluitje van een cent! wie nooit het kanaal overzwom om in dover aan land te gaan zwijgt best over ;klein bier voor een echte vent! wie nooit de ten miles heeft gelopen weet niet hoe diep je daarin soms moet gaan. maar... wie altijd nog één…

Ik wil mijn woorden weer gaan kiezen wil weer stil wat schrijven gaan, wil mijn contacten niet verliezen weer te midden van u staan. Ik laat mijn woorden uit me vloeien rangschik stil en kijk verbaasd, hoe kunnen zinnen zo gaan groeien diep van binnen zonder haast.…

De zalm zwemt kalm hij ziet nog niet de beer die weer hem straks vangt dan hangt och arm de zalm aan zijn poot zo dood. Eten of gegeten worden, maar alleen naar behoefte. Het is menselijk geboefte, dat overmatig wenst en dood ongewenst. Uit bloeddorst of geldelijk gewin, wat is de zin van dit bestaan van alle luister ontdaan. Onterende…

zag de woede van water in stuwende golven opgehitst door de wind zij rolden om het schuim vervloog bedaarden langzaam in vrije loop ik zong in ondertonen mee mijn vlagen begeleiden het jagen van de zee sloegen over in rol hoge tonen refreinden met sissen en slissen de coupletten weer vol het eeuwig lied over woede zonder woorden…

'Kalmeer toch en wees zo attent om goed op m'n woorden te letten. Het feit, dat ikzelf tot op heden niet zwemmen kan, is nog geen reden voor mij om zo 'n keel op te zetten.'…

woord Ter ere van Emily Dickinson 1830-1886…

van wat ik schrijf zijn woorden die telkens haken, die zich kruisen met waangedachten en nooit gedane zaken er is telkens een bevreemding een tegenlicht in de zoete smaak van liefde, niets kan bestaan zonder een offensief van medeplichtigen mijn woorden zijn als bruisend water, prikkelend en onbestendig misvattingen, zoveel als er sterren…

Als een fontein kletteren vernietigende woorden in het kalme water. Golvend loopt het water woest over de rand, we hebben het niet meer in de hand. Samen verlangen naar dat eens zo kalme water maar dat is pas later kijkend naar de veroorzaakte krater diep in elkaars hart. Nu, voor elkaar gehard met nog enkel smart.…

Ik had je lief in duizend woorden Al vertel ik je die niet Ik moest ze allemaal inslikken Ik lust geen liefde meer Ik verdrink in mijn verdriet Scheiden is een beetje doodgaan Verteerd van angst Verziekt van pijn Weer handelend onder eigen naam Weer alleen durven te zijn Ik had je lief met duizend woorden Duizend maal diep in de grond Waar…

ik vul de leegte met een warm woord dat men zingend zingen hoort uit de zwoele monden van de tijd die de taal met klank bevrijd…

glimmende gezichten in een karakter vol schoonheid, geschoeid met landen die allen de kleuren dragen van een uitgebeende beschaving ‘k zag ook snelle tekens die geprent de tijdcapsule lanceerden die in mijn lens werden gespot door heelmeesters met bleke handen en wangen als ovenwanten toch een hoera voor dit angstsyndroom welke de kwetsbare…

Ik schrijf met mijn tenen, letters in het zand, de letters vormen woorden, daar op dat warme strand, de woorden die verdwijnen zodra de zee weer aanrolt. Ik schreef de woorden in het warme zand, alleen bestemd voor mijn ogen, daar aan de kust, in dat langzaam verdwijnende zand, in het water.…

Na een tijdje zijn de woorden op. En dan is er nog het klamme van ochtendseks, een nieuwe auto kopen, zo maar ineens hagelslag op brood. Dan is er nog het naar buiten kijken, rustig ademhalen. Iets nieuws leren, vast wel. Lachen om een grapje, maar wie schetst mijn verbazing als jij er niet meer bent.…

Ook reddende woorden kunnen vermoorden niet op het juiste moment worden te vaak overstemd het gehoor is uiterst passief ook al is de redder nog zo actief het juiste geluid wordt niet altijd gehoord komt er dan niet goed uit of wordt gestoord het onheil is toen snel voltrokken volgende dag in de kranten, we zijn geschrokken…

maar gevoelens gedachten die ik niet onder woorden brengen kan maar misschien dat je wat opvangt als je toevallig even aan me denkt…

welk woord schrijft stilte met een vaste hand klemt dromen vast boven het lome ledikant spelt dan het klinken in zachte zinnen neer en laat het leven zwijgend zweven als het goed gekleurde zeer…

mystiek omringt woorden elke letter draagt bij tot het gewicht dat in de schaal gelegd wordt welk een massa kan een mens verdragen, wat verdampt als angels share?…

Een stroom van woorden herbergt wat onderhuids leeft frustratie om wat niet angst en onbehagen niet vatbaar voor rede eerder redeloos en niet te stuiten Een stroom van herinneringen voedt wat binnenskamers blijft ondeelbaar om wat wel heimwee en broosheid niet vatbaar voor herhaling eerder onmogelijk en verleden tijd…

klap in mijn gezicht Liet mij weten dat ik het wist De afloop van dit leven Is niets meer om voor te geven Ik loop hier met mijn zorgen Hier over straat in de kou Komt er ooit nog een morgen Een nieuwe ochtenddauw En is dat wat ik ooit wilde Is dit gevoel dat ik verspilde Een illusie van emoties Het is gebrand op mijn netvlies De woorden…

Zonnestralen dansten haar door ‘t haar lentekriebels zochten naarstig haar hart Evenwel maar nauwelijks verstaanbaar fluisterde ze woorden in ‘t diepe zwart Lentegeuren, ze prikkelden haar neus als verstoord reageerde ze wat verward Hij had haar net geplaatst voor de keus door zijn brief met woorden in ’t zwart Voorjaarsbriesjes speelden…

kiemen tussenuit kan zijn dat er dan in het verenlijfje iets begint te borrelen zodat het een bekoorlijk versje fluit * er is altijd een kans dat er ergens een stem wacht die mijn woorden wel wil vieren…

Zonder woorden, zonder kleuren, maar de geur van vers gemaaid gras doet een wereld opengaan naar morgen. En plots groeit weer tevredenheid.…

Nog steeds hap ik naar lucht met volle teugen, maar afgelegd loop ik stil over straat met een gemoed dat is gekrenkt, geschaad door wijze woorden die niet willen deugen. Dat de tijd alle wonden heelt, maakt recht wat krom is, de onbuigzaamheid een goed dat vluchten op vergeten lijken doet en waanbeelden tot werkelijkheid vlecht.…

spoel ik mijn mond rond Gisteravond voor ik ging liggen, heb ik slechts gedanst Daarna ben ik gaan slapen met jouw kus op mijn mond Vannacht rustte... ....jouw kus op mijn lippen in mijn droom kwam jij voorbij Wij speelden en minden Stilte werd voorafgegaan door voorspel en onderzoek Het hoogtepunt werd bereikt in 'n naspel van woorden…

Zwanger van droomgedachten baart zij fragiele woorden op een stukje wit papier "papa, waarom kom je mij niet redden uit de brandende zee" vraagt het kind met de zilveren lippen.…

Zilveren tranen rapen geboren woorden verbreken gedachten achter beslagen raam daar tekent hij haar lichaam in verbolgen lijnen geurend naar lavendel in late zomerzon nimmer de zijne beminde zij en werd zij bemind maar nimmer was zij de zijne hij verjaagt een eenzame vlinder…