Netgedichten

netgedicht (nr. 38.193):

Het laatste woord,

Zonnen als behang, onbeweeglijk
boven werelden als medaillons
waar de toekomst ligt geschoren,
in het onkruid van de golven, draag
het tij en ontij in gelijke maten met
me mee, om de nek van de tijd geborgen,
een doolhof van de aardse stee en
in de boezemkamers van de hartslag
in het ongezouten leven, gedolven
uit het ritme van seizoenen en uit
het schuim op de lippen van de zee.

Ik zoek toegang tot mijn nieuwe
dromen, waar de maan zijn witte
hand op legt, stromen zilveren wolken
door het duister, in een plas van zuiver
licht op geluidloze vlindervleugels in
een gewichtloos gedicht.

De dood smeedt een smalle streep
aan de Godse ginder en mijn horizon
en in de morgen verbreekt de dag
zijn zwijgen om de schoonheid te
begeren en wordt levensecht en
krijgen de nederigen het laatste
woord, waarheid is niet te keren,
wordt een levensrecht.

“Tart de toekomst niet, onderga
hem in nederigheid “

Aurelius