Alle inzendingen over Onwillig

Ondanks mijn soms onwillige gedachten.…

Lief maar onwillig Koppig kleurt hij stenen grijs Stoot jij je soms ook ?…

Temidden van het kijkgedruis zien we de kleine jongen slapend in een soort poseerfauteuil, één been over de leuning, het handje steunt zijn hoofd, zijn kinnetje rust op een boordenknoop, licht schaduwt plooien in het wit. Getrokken door dit tafereel kom ik iets dichterbij, ontwaar de kwast vol verf boven de vloer, de vele schetsen. Ik…

Wat heb ik verloren dacht hij toe hij door de jaren sneed en door het scherpe mes van vlijt en tijd. Naakt geschoren en tot het bot ontleed vele manen ouder dan die hij was gesnoeid staat hij nu te treuren vermolmd in kern van de buitenkant ontdaan van uitgeschoten twijgen, die in halsstarrigheid te ver zijn doorgeschoten, wat uiteindelijk z…

Het middaguur vat kalm de trage tijd en weert de stenen schouw uit de ruimte waarin het is gebouwd het stapelbed onwillig en te hoog gegrepen is door de vierde macht vergeten om stil te zijn - heden nacht -…

Onwillige woorden schrijf ik die net niet zeggen wat ik denk teveel denk ik streep woorden in de strijd één woordje meer of minder raakt aan de essentie één verkeerde letter… weg woord ben de weg kwijt…

Diepe tranen altijd stil en versluierd nooit uitbundig slechts weemoedig introvert ingetogen opwellend in een enkel spoor omlaag weglopend op de wang onwillig de kin verlatend geborgen in de hand die de ogen wist…

op dit papier te midden van zwijgend wit en onwillige woorden moet ik blijven. in dit verstomde zwijgen waar beelden taai verkleven op de punt van mijn tong zal ik huizen. binnen deze papieren grenzen waar aaneengeregen zinnen zich zachter verzetten wil ik wonen.…

de vele vormen van gemis zijn de grillige scherven op ongebaande paden leidend langs kantelende beelden van onvermijdelijke verliezen schrijf met woedend hart scherp alle zintuigen aan open onwillige vensters niets blijft onbeschreven het is bijna tijd…

binnen de ommuring van onwillige taal wroet ik in weerbarstige witte aarde het andere ik schudt het hoofd handen op de rug gebonden het roept: ik zeg toch niks! als een gevleugeld woord het papier verblindt binnen deze ommuring moet ik spreken temidden van al dat zwijgende wit…

Zonder het woord uit te spreken Is ze er, zoals jij er bent, Zoals ik er is Verzamelt ze de restanten Van vandaag, van gisteren, En neemt hen in zich op - Een enkele regenworm, Een spaarzame pissebed Woelen haar wat onwillig om: Het is nu eenmaal hun taak, Maar zin hebben ze er allang Niet meer in, ze vinden het goed zo, En…

alsof de weg naar maandag dwars door de sahara loopt leeg, droog en eindeloos terwijl de drukte van de zomerdag iedereen naar buiten jaagt zoveel te zien, zoveel te doen blijven onwillige benen stram de houten luiken sluiten elk teken van leven buiten…

het dorstig renpaard volgt een waadvogel verwaand spoort de pikeur zijn onwillig lamoen terug in de piste waar verdwaalde woorden hoefafdrukken in het zand daar spreekt je pen en schrijft je tong tekens door het rennen uitgewist opnieuw het zicht en jaarringen scherpen de tijd die uitgerekend in papier verdwijnt…

Er valt niets te verwachten, alleen adem beweegt en die stokt als een ezel op onwillige poten. Er zou geritsel moeten komen uit bomen. Het open meer zou moeten rillen. Maar niets, niets verroert zich het water is onhoudbaar te oud de wind allang de dood ingevroren.…

ze zetten het leven dik in de verf kleuren zwarte woorden en vangen echo's ze bevriezen vuur laten geesten los en maken wolken ze dompelen donkere dagen in glinsterend licht openen onwillige deuren en zetten dichte denkramen open ze zijn hoeders hoeders van onze verbeelding…

Mijn lief, mijn boos, verbeten lief, wij riepen naar elkaar, tot twee, tot drie, tot vier keer toe, door de schemer en het sneeuwlicht van de late winter, en keer op keer kwamen we terug, onwillig, gebroken, verliefd. --------------------------------------------- uit: 'Februari' in Het meer van ondank, 1987.…

gister was het alweer vrijdag doch vandaag is volle maandag zij kwam heel spoedig even kletsen maar onwillend haar te kwetsen ging gaandeweg wel overstag gister geen probleem aanwezig voelde mij vrij frank en pezig nu zij wederom wilde komen voelde ik mij opnieuw genomen voor mij was gisteren een traandag wens nooit meer een nymfomaandag…

Heel tevreden wachtend Op vertrek naar bestemming Zonder aandacht te besteden Aan de dingen buiten jouw bestaan Herinnering van zoet verleden Wordt verdrongen naar het heden Door jouw kloppen op het raam Ik volg je naar de uitgang En zie achter je verlegen rug Een bosje onwillige bloemen Geef het maar, maak ik een gebaar Terwijl de trein…

Het ene moment zo blij Het ander zo onverschillig Telkens als je wat zei Deed ik heel onwillig Ik wilde niet laten merken Dat ik stiekem onwijs veel van je wil Telkens als je naar me keek Telkens als je naar me lachte Dan dacht ik dat je flirtte Flirten is een begrip Flirten is geen liefde Geen liefde is geen haat Geen haat is geen gevoel…

Op de jaarmarkt in Zuidlaren maakten wij kennis met een attractie die kinderen met afgrijzen liet staren naar een als boer verklede man die met het scheerapparaat van vader onwillige schapen de vacht ontnam er viel natuurlijk niet aan te ontkomen ’s avonds voor het slapen gaan moest ik nog even bovenkomen en heb ik het scheren nagedaan…

met de frequentie van eb en vloed en een falende woordkeus worden woorden op een hoop geworpen ik grabbel op de tast naar iets van waarde doch 't chronisch tekort aan verbeelding speelt mij parten bij het zoeken naar een onderwerp voor een gedicht stuit ik pijnlijk op mijn onwillige pen en een inspiratie van ver onder nul de som van…

schuilt er toch in mijn gedachten wie stuurt de stilte in mijn hoofd hoe komt het, dat je blijft verwachten wanneer wellicht alle antwoorden reeds zijn verdoofd zwijg ik de stilte aldoor omdat mijn tong is verdroogd en schreeuwt een hemels koor, dat alleen mijn zwanenzang nog wordt gedoogd het is raden in een doolhof met steeds meer onwillige…

sterrenkroos de ademhaling van water dat gelaten verdwijnt roerloos wacht op blootstelling aan licht en lucht was het kind verwonderd toen het in het water raakte en het kroos zich eensgezind sloot de handenwringende tijd voordat iemand kon bevatten wie het kind verborgen hield en toen de stuurloze handen graaiend in onwillig…

Impuls van ongemak eigenheid van aversie wespennest van wanorde incasseringsvermogen Geloof in overlevingskracht verregaand masochisme ontsnapping aan comfort ongerijmde destructie verkruimeld verlangen Niet slapen die slaap die komt wel weer Zeldzame onwilligheid poel vol stinkende wanhoop ongeletterde woede ondermijnende verdelgingenergie…

Ze werden de loopgraven ingejaagd, bang en onhandig als ze vaak waren, lichtjes onwillig. Ondertussen ijskoude bevelen van officieren nauwelijks begrijpend. Wat kon het de leiders schelen wie hun soldaten diep in hun hart waren, waarvan ze droomden, waarop ze hoopten?…

Of iets daar zich verholen houdt zo niet moeten we meer Apollo’s sturen Of met het roodborstje de nacht door zingen Tot ons het zonlicht sust en hel Verzengt wie er nog turen wilde Onwillig zich te bukken voor zijn brood…

gebarsten kop geplooid naar de zinnen van een ander er blijft slechts stoom over waar hij vroeger zo kon koken nog lang na de overwinning een veeg teken aan zijn wand van aftakeling, spoedig voorbij de dokters spreken niet meer hullen zich in mysterie met te dure woorden veel ervan al vergeten nog voor goed en wel gehoord bereidt hij zich onwillig…

langs mauve beekjes door, waar berken staan met eekhoorntjesbrood al op de knieën gedwongen in het vaal gele zonlicht dat moerassig in het landschap overgaat tussen de lange halmen van grassigen slaan soortgenoten slijpend door de wind geen eerbied kan hier een soort nog redden vergankelijk is de ontbolstering van het onwillige…

De schaamteloosheid van onrecht en onmacht, verminking in de willekeur van plaats en tijd, verbannen door een ruis geplukt uit het heelal het bestaan verveelt zich in mij onwillige weerwil van de zondenval een mensbeeld waarover ik struikel, herhaald in de scheidslijn van de horizon, wordt schrikdraad van het verleden versnipperd…

Kinds wereld geprojecteerd in het prisma van een druppel dauw, nu ijzig balancerend aan een onwillige tak, die trouw bleef aan een voorspelde in het Hooglied van de zon tot aan de horizon. kleine vlinder die zij wilde vangen in een gesponnen vleugels van woorden, verlangens die ze begreep maar bewust ontweek, voordat ik sprak.…