Alle inzendingen over Poëzie

De poëzie blijft, naakt en ongekromd, Een tijdverdrijf voor enkle fijne luiden.…

Waaruit die essentie de ware aard doorklinkt, in horizontale lijnen met hoorngeschal, verlegd het de wegen in de taal en baart z’n zinnen bloot in poëzie als dolfijnen. die nimmer zwegen.…

Zij was ooit mijn toverdraad, ik was jong, een halve meter literatuur verder ben ik al jarenlang niet meer de herder van schaap poëzie. Men zegt dat ik echt zong. Het zingen is mij goed vergaan door niets; louter dagtaken, scheren, ouder worden. De blauwe stad hangt als een baard aan iets dat ik 'ik' noem. Ben half-veertig geworden.…

dichter hij eet de tijd op de beleefde tijd de toekomende tijd hij oordeelt niet maar deelt mede van dat waarvan hij deelgenoot is mijn gedichten zijn gevormd door mijn gehoor en door de bewondering voor en de verwantschap met friedrich hölderlin & hans arp de tijd der eenzijdige bewegingen is voorbij daarom de proefondervindelijke poëzie…

huid van perkament, een lege windbuil op de rug, om inzichtelijk in te lijven op de blindheid op papier, het is me aangepraat misschien, blinddoek tot het zoveelste einde, streven naar de juiste strofen waarvan ik de inhoud nog niet zie mij op de private tekst verlaat, het ene verdicht een ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie…

lippen van de branding daar schuimt het spuwsel van zeegeesten tot onleesbare ruige verhalen vloeibare bladzijden geschreven door de vloed worden spetterend omgeslagen gewist door laagtij het strand verzamelt losse letters - weeskinderen van zeepaardjes en zeemeerminnen - wacht op de vroege jutter die alle waterklanken tot poëzie…

beleven dringen zich aan de dichter op ze willen leven brengen in bijna levenloze lijven het duizelt de dichter in z’n kop rimpelingen in een stilstaande vijver met de aan hem gegeven gedachten en flarden van woorden moet hij iets zien te laten leven en in een fraaie vorm gegoten aan de mensheid door te geven hij moet de juiste wolkjes poëzie…

De dichter spreekt een geheimtaal in z'n verhaal huist meer stilzwijgen Hij treft muren zonder oren en bij de doven geen enkel onthaal Geen hond taalt naar zijn poezie z'n bundels onverkocht Geen handen..…

Poëten zijn de nadenkende geslachten Zij die op beredeneren wachten Gaan met de tijd verloren voor De poëzie die nacht en stilte door Zicht baant de weg door ruimte en Door grotten: bespot door zotten is de pen Van hen die uitwellen in zonnegloed Wat lieft en leeft in 't trots gemoed Schone en trieste melodieën waar De zoete geur van…

a-b-c'ers en plebejers volk van moedertaal en -land poëzie gaat programmeren liesje in luiletterland gaat zij verzen declameren poetry vocabuleren kán zij strofen componeren als een letterdief plagiëren?…

In Painswick heb ik mijn gemis begraven Nabij een Yewtree op de dodenakker Het maakte opluchting en vreugde wakker Een rouwkoetspaard, bevrijd, begon te draven Toen kreeg het vleugels en verkoos te wonen -Zijn vlerken werden wolkenwit geverfd - Waar een trawant zijn inspiratie werft Om die bezield aan dichters te vertonen De poëzie in Painswick…

Als ik poëzie lees lees ik om het onbegrijpelijke behoeft geen bevreemdende bril tussen de woorden zit de amechtigheid de geest geurloos en onuitsprekelijk verleden tijd mijn mond blaast dan bellen van beelden demonen verdronken in mijn geheugen heel soms komt een oud vergaan schip boven water krijg ik wat speelruimte in het heden van het…

want plots een steek, besef, de Kneet bezwijkt net als hij met zijn vrienden lekker treint In één seconde komt alles voorbij: Parijs, de gele truien, valpartijen, het wereldkampioenschap, de kasseien, de stratenmaker was een echte kei Zijn vindingrijke tong zat altijd los, hij lulde als een prof en schreef met zijn ‘de dood of gladiolen’ poëzie…

Beste Jan, het moet me van het hart Dat ik kritiek (Bet Weter's) ondersteun 't Verweer van jou is ditmaal Naïef als 't rijm van je gedicht We zijn van jou voorwaar beter gewend Met hij en zij wou ik geen nadruk leggen op het "wij"-gevoel, Als wel de overkill van 't ik, de overdaad die 't ego krijgt in hedendaagse poëzie.…

Hij speelde zijn spel vol gratie en poëzie soms leek zijn notenblad op profetie één van die muzikale fenomenen die de plek in kunstgeschiedenis innemen Zijn gelovig hart had de wind mee vol betovering en melancholiek verlangen onttrokken aan een demonische zee door een lichtend veld omvangen verheven in grootheid roerend in smart…

hij schrijft maar wat en noemt het poëzie het helpt hem om de angsten te verjagen die dikwijls aan z’n zekerheden knagen dan hoort hij weer die vreemde melodie en ziet hij alle levenslust vervagen het dichten als een milde therapie een houvast tijdens onbezonnen dagen die hem behoedt voor wilde rebellie z’n oude moeder ruimt z’n rommel op…

Echt mooi poëzie is dit niet, Maar zoals u wellicht ziet, Is dit een rijmende weerspiegeling. Van een extreme vlaag verveling. Ik zal u daarom verder sparen. En het rijmen even bewaren, Tot de inspiratie weer komt kijken En mijn gedichten weer poëtisch lijken…

verbitterd keilde de dichter zijn veer en laatste sonnet in de puilende mand poëzie bekoorde niet langer het land verlaten door recensenten van eer wie durft zich nog wagen aan dicht en spraakleer aan eerlijke verzen waarin ‘t beeld zich brandt gekruid met wat humor, subtiel of saillant in lyrisch extraverte of ingetogen sfeer ?…

Zijn commentaar direkt en nooit gelogen geeft hij heel zelden blijk van eerbetoon hij is nooit aardig dat is heel gewoon de poëzie heeft hem nog nooit bedrogen. Toch mist hij iets, het is bijna onwaardig hij brengt toch leven in de brouwerij; geen enkel dichter vindt hem echter aardig verbaasd denkt hij: ik maak toch allen blij?…

mijn wereld in dwalen van gisteren waar dromen weerkaatsen op grond waarin tijd veel te snel draait geschiedenis , ze is niet bij te benen bekende woorden in stilte hebben mij gevormd het gedicht dat staat deels geschreven onbelemmerd schrijf ik voort in de hartslag van tijd een klein briesje schudt mijn zinnen in haar poëzie…

een eerste straal de donkere slaap verdrijvend laat vogels zingen maakt de jonge dag tot poëzie: zelfs woorden zwaar als lood zweven naar ‘t hemelblauw en heel eenvoudig dringt een bloem door het asfalt waarop je loopt - mij tegemoet - met lichte tred en waaiend haar waterblauwe ogenblikken in ’t paradijs een glimlach lang begrijpen…

van ‘n moment waarin de dichter emotie en sfeer verwoordt en deelt met soulmates foto’s tonen wat zijn ogen zagen z’n gedicht verwoordt bijhorende dimensie van gedachten en gevoel dichter zijn we door het dichtvuur om onze sensaties te verwoorden als gevoel ‘t verstand overweldigt dansen woorden op vleugels van inspiratie tot poëzie…

Wij denken de waarheid te benaderen, als die bestaat – om tegen wil en stank - de poëzie aan te kunnen raken, gooien zinnen in de goot, die verder drijven als baken op een modderschuit.…

studenten werden ingehuurd Om ‘t eerste kaf te scheiden van het koren Dat kregen we na afloop pas te horen Het heeft als zand in boxershorts geschuurd Wij, rijpe dichters, voelden ons gestuurd Met kluitjes in het riet door junioren Nog lang niet droog achter hun ezelsoren Heeft grut ons werk bepoteld en begluurd Wat weet een melkmuil nou van poëzie…

Een kleine scheur tussen de bladen van de kelk die doet verraden wat een schoonheid binnen huist die vol van lust en verlangens bruist De kroonbladen bezield met levenszin ontspruiten hun schild van bescherming en tonen de wereld in vol ornaat hun diepste kern De levensdraad Die fleur, odeur Die euforie Die zuivere schoonheid Poëzie…

. ------------------------------------- uit: 'Het nut van de poëzie', 2003.…

Ze ontwaart een golfbeweging: het maanloos eb en dan de vloedgolf de pen die haar gedachten achterna hinkt verzinsels die in warrige kluwens over mekaar rollen richting --------------------------------------------------------- van: Poëzie-leestafel.…

onvermoeibaar bezig met uitvinden hoe een en ander in elkaar steekt het gat te dichten valt jaagt hij haar achterna krast en tekent hij spijkert, pint haar vast schrijft en schrijft zich wezenloos en blijft voor eeuwig twijfelaar terwijl zij almaar zichzelf blijft lezen, lezen wie zij is oervrouw, min, godin in lichaam en in geest gedreven poëzie…

gedachten zonder gezicht waar wil je dat ik sterf mij te grijpen leg, vierhoofdig in de onmacht op lippen droog doorzichtig zoals het water geweven uit het maanzand waar overwintering de buitenstaander doet vluchten van de ene krater naar de andere niemand voelt wanneer de ochtend woorden slaat luidop leest in een boek hoe jij de poëzie…

bloemenhart de contouren van de blaadjes in het kleurige schetsje opgetekend door een mond belevend een toonzetting ruisend als vogelvleugels plooiend, open, dicht dat wat ik herken de knipoog naar vriendschap zo emotievol in het verliezen breekbaar als een licht op de bleek hetgeen ikzelf soms ook ben * n.a.v. een zondagmiddag vol poëzie…