Alle inzendingen over Poëzie OR vrijheid

Niets, dat je vrijheid ontdeed. Schone parel uit de hemel. Heerser in ’t azuren blauw. Verheven boven aards gewemel. Heel de horizon van jou. Je leven, één melodie. Een warreling van klanken. Samengevat in schone poëzie. Nooit genoeg kan ik je danken. Stimulator der zinnen. Prozaïsch is je stem. Akkoorden, zinderend van binnen.…

dichterlijke zegen het zwijgen in de woestijn dat is poëzie, niets anders dan poëzie…

Ik hou wel van een huppeltje in een sonnet voor mij hoeft een sonnet niet streng te wezen ik hou wel van een jongetje met een pet ik hou wel van het pimpelen van de mezen ik maal niet om het wapperen van een vlag voor mij hoeft die niet strak en stijf te hangen ik hou wel van verrassingen in mijn dag ik word niet graag door protocol gevangen…

Dat je mag groeien zonder boeien Het leven is mooi buiten de kooi Waarin je bent gevangen kom..... Deel je verlangen…

heel hoog in de lucht of diep onder water altijd voor iets op de… vlucht ik ben wel onzichtbaar dus best moeilijk te vinden voor velen… ongrijpbaar maar voor wie me wel vindt met durf en volharding zal streven zoals wind op zoek naar iets mooi zo vrij als een vogel verlost van zijn… kooi!…

poëzie' 'of een gedicht'?…

Vrijheid wat is dat Vrijheid hebben we dat Vrijheid wij verlangen er naar Vrijheid wie of wat Vrijheid om te doen Vrijheid om te laten Vrijheid in omgang Vrijheid in praten Vrijheid in bewegen Vrijheid in denken Vrijheid in voelen Vrijheid in vertrouwen schenken Vrijheid om met ziekte om te gaan Vrijheid om het leed hierachter te…

Zij die voor mij kwamen en dichters waren, Zij hebben hun droefenis, in de Herfst, uitgesproken En éénheid gevoeld tussen hun gebroken Leven, met het vaarwel aan de drommen hunner dromen, En het sterven der zonneblaren aan de dorre bomen. Zij hebben gezegd: de Herfst was 't schoonste getij, Al was hij dan ook droefeniszwaar en de baar van de…

- O kinderkens, wier lieve tred Het hart ons in verukking zet, Wanneer gij huppelt langs de vloer En dwaalt als scheepjes zonder roer, En, dartelend, zonder dat gij 't weet Of wilt, op 't ouderlijk kleed In onschuld treedt, Wie weet, Of ge eenmaal al te met, O smart ! Uw voet niet zet Op 't ouderhart! ----------------------------------…

De blinde bedelaar langs de stille straat, en met een stem, die beeft van koude en honger, zingt hij een liedje van verwelkte bloemen. Doordringend klinkt de klagende romance. De man is oud en grijs. Onordelijk fladdren zijn dunne lokken op de vale jaskraag. De hond, met wie hij elke bete broods deelt, zijn trouwe metgezel in wel en wee, ziet…

Ik zocht een bloem, die op de bergen wast. En aan mijn voeten grijnsde ene afgrond, diep Als wanhoop na een misdaad, en ik riep: - 'Wie redt mij?' Ik voelde een hand, die greep ik vast. En over het zwarte water, dat daar sliep, Wees mij de hand, als brug, een dennenmast. Ik vroeg: - 'Hoe draagt die boom ons beider last?' Hij sprak: - '…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Goed, je doet maar Doe en laat maar wat je wilt Van mij geen raad meer, ook geen tipjes Die zijn toch aan jou verspild Doe je ding maar, voel je happy Het is jouw leven, geniet ervan Geef je over aan gevoelens Neem ook kansen, als het kan Niets zo heerlijk als jouw vrijheid Jij bent eindelijk aan het stuur Jij bepaalt dus waar je heen gaat…

Ja, kijk maar goed! U staat erbij. Hoewel U even zoeken moet, op dit zo kleurig schilderij. Ik weet het wel, U bent graag vrij. Maar zit gevangen, net als zij. We zitten vast, U moet het maar geloven. De molen draait en wij gaan mee al is het ook ondersteboven. We horen bij elkander, en moeten samen leven, En al wilt U het of niet…

Niemand heeft ooit poëzie gehoord. Poëzie bestaat niet. Als iemand sterft is hij dood. Er rest alleen honger.…

het lijkt zo gewoon in vrijheid slapen in vrijheid eten in vrijheid gapen in vrijheid weten het voelt zo gewoon in vrijheid ontwaken in vrijheid denken in vrijheid praten in vrijheid laten maar het is niet gewoon te ademen in een lucht vol vrijheid te zwemmen in een zee van vrijheid te leven in een land in vrijheid toch ben…

Straks wordt weer alles helder dan en weet ik dat ik heb gedronken; besef ik dat ik ben gezonken tot waar er niets van vrijheid blijft.…

Ik hou van poezie maar begreep op school nooit iets van metrum en van ritme van jambes en hexameters maar terwijl ik het niet snapte hield ik van poezie voor altijd…

(tegen wil en dank) soms stokt de poëzie dan voelt het leeg van binnen niets kan ik dan beginnen hoe ik ook hoor of zie... soms stokt de poëzie dan zijn mijn woorden op niets kan ik nog verzinnen en er valt niets te winnen... soms stokt de poëzie dan raak ik buiten zinnen en sta ik op mijn kop mag ik opnieuw beginnen..?…

Vrijheid zo gezegd maar het is heel wat Vrijheid zonder kunnen we niet Vrijheid het lijkt zo weinig maar het is het niet Vrijheid vroeger smeekte ze erom Vrijheid is jammer genoeg niet overal In vrijheid moeten we leven Vrijheid dat is wat we willen Vrijheid moeten we vieren…

ook ik had in mijn jeugd nog mooie dromen want zeg nu zelf die heb je toch als kind toch zijn ze merendeels niet uitgekomen ik heb gehuild, gelachen en bemind en kijk ik terug in mijn herinneringen dan was de poëzie een goede vrind die in mijn hoofd een lied kon laten zingen als ik door leed of pijn werd overmand wist dat me op het goede…

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je een hand op haar hete voorhoofdje legt, zo dun als sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie.…

naar wie weet waarheen als iemand je lippen zoekt en teder je twijfels kust als handen zich langzaam ontsluiten en je bevrijden uit dichtgekleefde tijden als tussen droom en daad een hemelsbrede kloof gaapt die je zonder meer overbruggen wil als sentiment doordrongen van ongedwongen schoonheid je beweegt tot woordweverij dan voel je poëzie…

als ik niet weet hoe of het heet dan voert mijn ziel naar zinnen waarin ik bèn en dàt herken wat mij ontroert van binnen…

Daar verschuilt een polemist zich vormenrijk tussen versvoeten en strofen. Ideeën horen niet bij klankenspel en soortgelijk schriftgeleerd gebruik van de coryfeeën Domme dominantie is geen wetenschap ik zie meer dan een geloof naar bewijzen zoeken, vormen van erkende meesterschap ruim voldoende om elkaar te misprijzen Woorden zijn te kort…

niet de zachtroze volheid zich dartel verspreidend in de aanwakkerende wind de prunus pruilt verblekend tijdens het seizoengebonden verlies van de bloesemdracht het enkele bloemblaadje dat zonder aanwijsbare oorzaak later (of eerder) het luchtruim kiest stuurloos niet weet waar te gaan besluiteloos avonturiert in de versomberende avondlucht…

geschikt geslepen mijn woorden langzaam uitgezocht van beide zijden gestoffeerd met streepjes wegwijs in de poëzie van nu schijnend door de poort van toekomst op zijn plaats in mijn gedichten meegaand zonder grootspraak sluimerend in grote hoeveelheid vertoef in mijn welluidend gedicht het is eeuwig houdbaar prik…

Poëzie is meer die barst zien, verifiëren, en dat dan zeggen. Barst. --------------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1988.…

ze glimlacht de zon door de wolken raakt sneeuwvelden zonder pijn bindt vleugels aan aarzelende voeten kleurt leven en liefde als lentebloesem weet hoe het weggaan klinkt ze is zo zeldzaam poëzie…