Alle inzendingen over Schaduw

Ik staar in het water Een bevroren gelaat Tranen als ijspegels Voor troost nu te laat Ik staar in het water Spiegel van mijn zijn Verwoestend en kil De schaduw van pijn Ik staar in het water Aura vol met verdriet Voel enkel nog leegte Ik ben er en toch niet Ik staar in het water Laat mijn leven varen Golven van wanhoop Die de dood…

kleuren verschieten als dromen verschralen zoals de zon vertraagd gaat zakken om de schaduw weer op te halen niet dat de kou dan toe zal slaan of de blik zich verengt neen, de uren schrijden voort dag en nacht raken weer stilaan vermengd opdat het leven weer tot het alledaagse behoort…

ver van tijd, de woorden die op schaduwen lijken omdat niemand op hen wacht hoeveel heb ik er al naar de horizon gelokt nog voor het naamloos vervreemden van mijn slapend lichaam ik zal sterven, onverwacht wanneer ik, als een boom in de wind, word tot verlatenheid de neerslag zal niet ontbreken steeds lager met een nog lichtere…

lente verzachtte kleur met achterliggend grijs uit angst voor eigen licht zocht zij de schaduw zich vormend waarin haar wereld viel in klodders van dramatiek gestuurd door zinnebeeldigheid zoekend in houvast gooide zij zich op het doek kraste horizon na horizon waande zich in zich geboren en straalde nooit verblekend in haar nieuwe…

’t onrustig bloed ontstijgt spelonken de dag houdt amper zich aan ’t scherm nog vast in sneeuw behoedt een hand de levenswegen voor dat er zwarte schaduw dreigt antennes grijpen naar de golven de aderen vangen vreemde wereld op in sporen vormt zich licht tot beeld dit medium is geworden tot een god.…

al ben ik nog zo verlegen voor jou kom ik uit de schaduw normaal is onderdanigheid taboe maar aan jou ben ik verslaafd ik nestel me in je lange armen waar je ook bent wanneer je maar wilt een glimp van je is genoeg om me te lokken ja, ik volg je met mijn ogen dicht overal waar jij je licht laat schijnen zal ik zijn en al raak…

onderling afhankelijk Zo zijn wij duisternis en schaduw, werden helderheid en licht harten weer toegankelijk Zwart en wit gaan in elkaar over ...dag wordt nacht en nacht wordt weer dag Stralend ontwaken genietende zielen geheel in balans bij iedere hartslag.…

Van de tijd zoals ze ontkleurd zijn en hun gezichten als groeven van oude dromen die mij weer laten wensen dat ik mijn schim zal vinden en mijn schaduw niet verlies.…

ik las de gedachten in haar ogen sluimerende klachten in een mild gedogen de kleine trek die dieper werd in haar gezicht een schaduw vaak weggewuifd door zon en licht maar zorgen drukten met steeds meer gewicht tot zij brak haar spullen pakte en mij de sleutel gaf woorden konden de stilte niet meer helen die wij al…

Vanochtend was de wereld weer erg goed begonnen met blauwe lucht en hier en daar een wolk van zelfgesponnen suiker, en in haar schaduw op de grond een koe, maar als altijd hield ze het voor bekeken toen ik onder haar door reed, over haar heen, en hoorde dat er vandaag geen doden maar wel een paar gewonden waren, en dat we mochten hopen dat…

in je haren speelt de adem van wind en weet jou als bijzonder kind je vleugelt en danst door je jeugd met ogen vol verhalen elk zonnestraaltje licht kiest jouw gezicht om lente verder op te schalen weer dartelt je lach op het zonnige strand omdat jij wint van je schaduw op zand…

Het leven gaat mij langzaam verlaten al het mooie wat ik eens zag is nu in de schaduw verdwenen uit het zicht van mijn hart verloren gegaan door eigen schuld kon niet wachten, geen geduld mijn dagen worden somber van 's morgens tot 's avonds laat door melancholie gevuld teneergeslagen door wat ik verloor zijn mijn dagen nu doelloos en leeg…

ik was omringd door lange schaduwen van de ondergaande zon zag ze langzaam nader komen uit een nog onbekende bron zij contrasteerden met het dieper wordend rood zwart geeft geen geheimen bloot ik voelde hoe duister won van het laatste streepje aan de horizon de obstakels zijn gebleven heb verlatingsangst dit late uur geen plaats…

Druppels glinsteren als ijskristal schaduwen van zwarte waaiers metgezel op reis een bevroren rivier die wacht op zon voorbij naakte bomen met witte uitgestrekte armen in de wind met slechts de liefde in kleuren - klanken in een onstuimige zee droom ik jou zoete kussen sap van mango's en papaja's…

Het licht dat danst en zingt als schaduw, als tegenpool van 't winterlied; wie juicht en jubelt nu nog niet al is er ook veel duisternis. Het licht dat stil en vredig lacht, dat vreugde schept in oerverlangen, het zingt straks overal zijn zangen, al blijft er ook veel duisternis.…

illegaal Haar maan is illegaal; van buitenaf gezien, haar schaduw heeft geen status, neemt veel gedaanten aan, in een poging om hier thuis te horen; gestalte te geven aan het nut en noodzaak van haar bestaan, hier aan de zijde van hem; zij, die hem wenkt om de kwelgeesten van zijn geweten tot rust te brengen.…

ik door lichte drang gedreven langs haar navelstreng van ragfijne stralen een weg naar buiten zoek naar het bruin van de aarde gunt de zon mij een glimp op de wereld en ik werp mijn schaduw…

De twijfel als volgende schaduw over het pad, het doel dat ik blauw in de verte zag, lag verscholen achter luchtkastelen, die blijven onbereikbaar.…

zij aait water vingerkes hoofdje vol dromen springvloed kent ze niet onweer nadert blikken machines razen de woekerwolf wacht lacht want zij zal welkom zijn klemmende kaken de schaduw valt reeds over haar veldje haar plekje op de wereld wit en schoon en nieuw aan het zoute water hoofdje vol dromen…

het is daar dat ik mezelf verlies uit liefde voor de meeuwen en op hen wacht zoals de kerktoren die de eenzaamheid wegslingert op mijn mond en me terug bindt aan hallucinerende seconden het is daar dat ik stemmen hoor die schelpen ruw wegdrukken naar nevel uit nachten en naar lichamen waaruit schaduwen van water lopen…

je stem speelde toneel het geluid kleurde decors in adem donkerde schaduw handen regisseerden het licht terwijl je ogen als spotlights op mensen waren gericht jij bracht vervoering passie tranen en pijn door zo intiem met ons samen te zijn in de melodie van het leven enkel door zelf alles te geven met stilte als hemels refrein…

zag je hand in het donker langzaam verdwijnen je armzwaai lichtte nog even op toen de auto ging rijden terug in de hal van het huis ontbrak er een schaduw de kamer was leeg in het gevoelloze schijnsel van lampen keek naar de klok die zonder te leven de tijd weg leek te geven een doelloze avond in het verschiet zonder jou…

Huizen als stille schaduwen, die zijn omgeven met beelden uit een verleden. Verdwalen zal ik niet, maar zoek naar een teken of naar de zin van het bestaan. Dwaal verder door bekende straten op zoek naar de tijd die voorgoed verloren is gegaan.…

vingers plozen in hun bezigzijn naar de zin van jouw aanwezigheid zag je lach in schaduwen vervagen de tijd nog even raken je murmelde vergeten woorden in onverstaanbaar commentaar in lichte stralen danste leven op warmte van de late middagzon heb je naar dat stof zien staren jouw kleine universum nog ervaren…

En de stilte weer laat spreken als de scherf die haar naam krast in het spiegelbeeld dat ze wil zijn of wil geven als de mooie illusie die je wilt geloven om haar aandacht niet te verliezen en te wachten tot haar zwijgende schaduw weer een andere leugen kiest.…

Soms was er een schaduw om mij heen, klein stukje onverwerkt verleden er was twijfel en ook angst. Huilen in stilte van de nacht het was mijn innerlijke strijd ik hield het goed verborgen maar jij las het in mijn ogen. Jouw liefde verdreef de pijn gaf mijn leven weer kleur zal het nooit vergeten maar het heeft een plaatsje gekregen…

de nacht bracht mij de schaduw van je kus in mijn verbeelding was het als een vleug van heimwee een plotselinge glimp van een nieuw lief tenslotte weet ik nu zo machtig is illusie betoverend, als overgave aan muziek troostend maar ook terug bij het verlangen tot aan de laatste toon die opgaat in het niets dan, tegen beter weten in…

De zon, de schaduw, heel dit stil aanwezige, het zoeken, de frustraties en de pijn, de vreugde en de zorgen alle dagen, hoe kan dit alles heel het leven zijn? Waarom blijft reiken naar en altijd wachten op iets beters? Wanneer is volheid van geluk voor lang? Ik weet het niet. Ik wil soms niet meer al die vragen...…

ingehaakte vingers heupen naast elkaar verbazing over even raken de tinteling die ik ervaar ogen die gesluierd dieper kijken in de ziel jouw lach die steeds intenser voelt al sinds ik voor je viel nog gaan in samen stappen schaduwen met ons mee maar als ik je kussen mag vervloeien zij intiem tot één…

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…