Alle inzendingen over Speeltuin

kom ik Nog wel op plaatsen Waar ik vroeger Vaker was Wat daar gebeurde Kleurde mijn leven Dat besef Kwam later pas Hoe een barst Een breuk kan maken Een afwijzing Je door laat gaan Als minder mens Een nat pak Je voor veel moois Laat waken Een teleurstelling Werkt Als nieuwe grens 's-Nachts kom ik Op oude plaatsen Een buurt, een speeltuin…

ik zag de witte huisjes vakantie vieren gekleurde legootjes liepen af en aan om naar speeltuin zwembad en de glijbanen te gaan de anderen vrienden deden hun eerste nipjes aan wijn en bier wat onwennig in hun eerste bloot rood knabbelend aan chip en noot vrouwen mixten mannen waren honkvast bij de nog volle krat langzaam begonnen…

als woorden behoorden tot verafgelegen oorden en stilte de ruimte zou zijn van het hier zouden dan mijn gedachten nog langer wachten om als melodie te klinken als prelude van vertier de tonen zouden dansen op een verkwikkend ritme van scheppende kansen klanken speels en stuwend in de open speeltuin van mijn innerlijk heelal met onzegbare…

Met weemoed denkt zij terug aan de speeltuin waar zij speelde en oma achter haar schommel stond om haar te duwen hemelhoog Waar zij liedjes zong in kinderlijke onschuld en oma zong mee heerlijk onbezonnen tevree Kastelen vol gangen werden gebouwd met torens rond en oma hielp haar mee lief en geduldig, samen zo tevree Oma bezorgde haar…

ik liep de scala in waar zelfs roezemoes de welluidende kleur waar maakte van groener groeiend gras er was geen begin omdat men nooit geëindigd was geen laatst akkoord of een verdwaalde noot die de strijkstok zomaar losgelaten had hier was muziek in de speeltuin van klanken zelfs de banken zaten zacht omdat kaatsende kanten…

in spiegelend gebaar zag ik mij wonen in ons woordenthuis een dromen- waarmaak-huis een -elke- dag- speeltuin-in - zand - en -water verboden voor onbevoegden niet aanraken, niet voederen dat doen we zelf wel in onze schelpen woonde de zee wie is er bang voor Virginia Woolf riep je soms lachend jij niet we speelden uit en keerden thuis…

Wat had ik wel niet kunnen bereiken, de wereld is een speeltuin, de mogelijkheden zijn ongekend. Op dit moment, na jaren van chaos, Denk ik bij mezelf, sluit bepaalde deuren en laat het los. Wees trots en besef je goed dat je verder moet. Koester diegenen in je leven die er echt toe doen.…

Je kent de wet van kindsbeen aan in speeltuin of de kermis zweef, ook tolde je met armen wijd op eigen kracht verloor het evenwicht en landde hard, want dat orgaan is op zijn rust gesteld maar even was je zelf het middelpunt met vliedende kracht, helaas niet ván de aarde.…

hij wacht weer bij de speeltuin op de hoek de wind belaagt z’n onverzorgde haren hij roept naar mij en wil me iets gebaren ik wend mij af, terwijl ik hoorbaar vloek ook ’s nachts kan hij zich aan mij openbaren in steeds die oude regenjas en broek een zwijgzaam en een ongenood bezoek geduldig kan hij uren zitten staren we deelden dan wel…

Breeduit in de speeltuin ligt de tijd onzichtbaar als een wolk waaruit het angelus van kinderstemmen klinkt. Handen slaan op onbestaande ballen, monden happen in doorzichtig vlees. De tijd, geduldig, laat zich sarren als wolk van een hond in wiens grijs een oude wijze wrede godheid woont. Hij likt het bloed van knieeën en kiezels.…

vele geledingen doordrenken mijn denken en feitelijk bestaan ze brengen zo vaak verwarring in de weg die ik ja ik, moet gaan soms trekt mijn verdriet mij naar binnen of geniet ik intens van mijn zinnen om het lijfelijk genot te beminnen soms wip ik in de speeltuin van het leven naar verre hoogten en duivelse diepten of…

wipt u geregeld met uw echtgenoot in de schone speeltuin van onze taal?…

door het voorbeeldige gedrag van heel het vaderlandse volk versoepelt ons nu de regering de strenge regels van onthouding het binnen opgehokt leven spoort zich naar buiten de wegen zijn weer voller en de drukte groter ook nu zij de postzegelstraten even weer verlaten mogen zijn zij vrolijk en opgewekt als kinderen in een speeltuin…

Misschien is d`hemel wel een speeltuin, waar ik zonder pijn, weer fijn kan spelen, ijsjes eten, gewoon weer kind kan zijn...…

drijvende ode verschijning als lichtgedicht schoonheid in de gracht talloze snaren symbolisch in de spiegel speels in de speeltuin onzichtbare band bindt mensen en culturen verschillend van vorm echt of illusie het gesprek doet de ronde voor identiteit dromen door het licht beste vriend van de mensheid hoe vreemd het ook lijkt…

De wereld is voor hem één gekleurde speeltuin met stralende speeltjes. Als hij een groot beest ontmoet zegt hij: ’hallo mijnheer’ en maakt er een blij spel van voorbij gevaar en grenzen. Ik zou willen dat ik even in het hartje kon kijken van deze wonderbaarlijke wereld waarin sterren nog met je praten.…

Geplooid in zacht satijn met muziek die in de avond valt op houten notenbalken toonaarden trillen de slaap waar jij bent vertellen snaren het lied dat de piano altijd zong componisten wekken de droom tot leven in de speeltuin van gevleugelde herinneringen melodieën fluisteren je naam die druipt van een kaars in de wind drijvend…

De weekendpapa wandelt door het park zijn dochtertje raapt enthousiast kastanjes op en toont ze één voor één kastanjes als haar ogen en gevonden net als papa die vanmorgen nog verloren was in de speeltuin kent ze Robin die met stenen gooit en ruzie krijgt van mama en van papa maar moet een weekendpapa ruzie geven hij ziet zijn dochtertje…

er stroomt verlatenheid door alle straten een zwarte kat schicht naar de overkant geschrokken van een opgewaaide krant beklemming kruipt uit zwarte venstergaten bevreesd dat zwakke dijken zullen breken vechten soldaten met de woeste stroom en loop ik als gevangen in een droom waar grauwe eenzaamheid is neergestreken de speeltuin waar alleen…

Moet je zien hoe hij een draad trekt om de mensen heen om de dingen en wat fictieve waarden recht zijn speeltuin in hoe er buiten de lijnen slechts halve waarheid bestaat en het wachten op zijn grillen om een steen te werpen om te zien of er een rimpeling ontstaat met kleverige handen weer gaat wikkelen want het is nooit af het…

apen voelen we ons thuis herkennen familieleden hebben ineens geluiden in voorraad om alles te verhullen nemen we de kinderen mee want die vinden dieren zo leuk nee, wijzelf zoeken bevestiging dat is toch precies mijn collega moet je dat verwaande smoel zien kijk tante Mien op haar best je lacht je rot, lijkt wel een imitatie in de speeltuin…

zonneschijn is alles wat ik nodig heb de tuin met speelgerei de schommel ging te hoog voor mij ze grijnsden om mijn angst de draaimolen werd opgezwiept ik kneep hem als een dief zo bang ben ik nog nooit geweest de wip leek rustig in bewegingen met drie ging het al fout hij knalde op de grond ik op mijn kont zij schaterden het uit die speeltuin…

langszij een buizerd in fluwelen lucht voor mij dwaalt een dal groen overladen een gedrapeerde toonzaal omringt de beek Mijn oog kijkt op een levend ver verleden uitgerust kleurt ontluikend de sleutelbloem herinneren trekt met hondsdraf mij het dal in verliefd leiden zwaluwen mij langs deze wegen de stijlte van de boszoom is een speeltuin…

Je zat op een bank in een speeltuin en je glimlachte en je groette. Het kind in ons. We verlangen naar elkaar, maar we maken geen haast, laten het aflopen tot we gaan hemelen en misschien dat we daarna nog wat doen, maar dat is niet zeker, wel? We lachen onszelf krankzinnig dood. Met het meest intieme.…

lammetjes gelijk jeugd in spelend leren binnen en over grenzen spartelt en stribbelt zij in waarde wassend met kleine stapjes tegelijk groeiend groter zwaaiend en zwierend zo hoog als zij kan rent en springt zij van hot naar haar graaft zij in zand en strand klimt zij hoger dan hoog hutten timmerend het jong leven ziet zich de speeltuin…

De stad werd een schuilhol Een speeltuin voor spokenjagers De triomfboog, verweerd en in de steigers Was door vlokken beschilderd In het stilste wit. De nacht kwijnde van de kou In haar wijde muil Steeg de koorts van bevroren zwervers De dikke mist strekte zich uit Als een wurgende reus bij dageraad.…

toverslag het verleden ingedreven het was niet nodig dat ik zocht ik wist hoe er te komen toch liep de weg bij elke bocht heel anders in mijn dromen ik stapte uit, niet ver vanwaar ik heen wou gaan verbijsterd bleef ik daar minuten staan ik kende alles weer: de huizen het plantsoen, de grijze stenen de bomen rond het plein alleen de speeltuin…

toverslag het verleden ingedreven het was niet nodig dat ik zocht ik wist hoe er te komen toch liep de weg bij elke bocht heel anders in mijn dromen ik stapte uit, niet ver vanwaar ik heen wou gaan verbijsterd bleef ik daar minuten staan ik kende alles weer: de huizen het plantsoen, de grijze stenen de bomen rond het plein alleen de speeltuin…

Verdrinken we daarom niet in onze puin,  en mogen leven als in een speeltuin, na elke nacht een bladzij omslaan? Bijna alsof de puinhopen van 't verleden niet bestaan? Stel je voor, er leven al genoeg mensen op puin, hebben zij zelf minder rotzooi in hun verleden.…

Dat knusse peperkoeken huisje maakt me steeds weer blij ook vrolijk 's Zomers de speeltuin in met ijskoud water, is dat olijk. Zon streelt en zoent huid en pels; prikkelt de zinnen Stekje waar het belangrijkste werkwoord heerst: beminnen! De kleurige warme bloemen op het tapijt van veld Een sprookje dat nimmer of nooit wordt verteld.…