Alle inzendingen over Tempel

De winter gaat al henen want ’t licht is reeds verschenen zoals de oude Simeon het in de tempel zag. Wij zijn nog in het duister, maar straks komt toch de luister van ’t licht dat eeuwig schijnt. Vertrouw nu maar de zangen die in de stilte hangen tot droefenis verdwijnt.…

Jeruzalem uit jouw schoot schuift een zoon waarna een land vol kinderen ik zuip me zat aan je zog je borsten barsten van vertroosting beken vrede vloeien mij aan de rijke vloed van vele volken zou ik niet buigen vol ontzag voor jouw tempel waar mijn vader woont…

In de tempel van het woud tussen beuken bruine kathedralen doodstil mijmerend fluistert het lover onhoorbaar het geheime verhaal van regendruppels de dromen van de wind En over de wijde heuvels verborgen valleien lome rivieren zeilen zwijgend de wolkenschepen met boven hen het verre niets het lied van oneindigheid…

Negativiteit is iets dat zich in de ziel bijt Iets wat onze innerlijke tempel ontwijdt Waar je met zoveel moeite tegen strijdt En dat zich tergend langzaam uitspreidt Waardoor het hart zich pijnlijk openrijt Positiviteit is iets dat de geest verblijdt Iets dat je vredig en blijmoedig belijdt Waardoor het gezichtveld zich verwijdt Al gun je…

ik voel pijn zouden het de eerste stukjes naderende dood kunnen zijn in frontale aanval op de tempel van het leven altijd evenwicht ieder licht nam schaduw zelf bij de hand nog schijnt de zon maar de dagen korten en het donker wint terrein de balans is om ik beleef nog slechts de schaduw van wat mijn bestaan had moeten zijn…

daar stond ik dan onder gebrandschilderde kleuren klein te zijn rond groter voelen, met het waanidee dat God zijn tempels reeds verloren had wat ging er anders mee mijn iele stem zocht zacht verloren noemers volgens hooggeacht publiek- en de muziek vertrok geen spier ze vloeide door de aders van een glimlach en kon nu verlegen zeggen…

het is geen sprookje maar een feest als ik de illias en odyssee herbeleef met cerberus de styx zie stromen als plato over liefde dromen pilaren weer kan raken die hemelbogen dragen van tempels vol cultuur nog zingen de sirenes als het zonnevuur in rood verdwijnt plejaden langzaam lichter worden en de mythe weer verschijnt…

vanuit een tempel die verweert bezie ik veelheid om mij heen benader wezens ter herkenning en verken de grenzen van mijn kunnen om als mens compleet te zijn en al toont dit werk gelaten trekken van verkrijgen en vergunnen wankel tussen tegenwaarden zoek ik te aarden op mijn stek binnen onderkende perken groeit aanvaarding van gebrek…

Als kind liep ik door de straten van de oude stad En bezocht ik De tempel van het verleden Ik herinner me dat Oude mensen naar het altaar stapten Om hun schepper te eren, zij baden, smeekten en dankten in vreemde talen die ik toen nog niet verstond.…

ik cement met steen en zand fundament in dorisch zuilen jij pilaart arcadisch vrij kent in slanke bogen het verschuilen samen tempelen we de griekse mythen keer op keer en parthenonnen weer ik ilias als jij odysseet met de cerberus alleen de styx brengt charon en mijn rust…

Vers van de pers afgestudeerd in de Shaolin tempel nog even een stage geheel alleen met de blote vuist de Twin towers neergehaald Master Fighter, je deed het lijken of het een terroristische daad was Mai geri, maai George in het kruis boem blang, Kabang dang naaktslakken in je neus een verstikkende pladijs tussen de kiezen je hebt leren…

zoetigheden, pakjes goedkope sigaretten beeldjes van Baal de god die hier ooit heerste en prentkaarten van zijn tempel, waar offerbloed in stromen vloeide plots stopt een pick-up, volgeladen met opgewonden jonge jihadi's ze schelden dat ze alawiet is, ketters ongedierte,..…

de smaak van Ingmar Bergman grimassen verstoren de gang van de wind de eenzaamheid slechts rotsen en dromen scheppen de beelden van de schilder tastbaar het lot vrouwen ontvangen tussen kleffe dijen de webben het gruis van eeuwen de melkende zee de tempel als kasteel stemmen achter de branding verstoren het gaan…

ik zou zo graag u overweldigen onder uw protest met luid lawaai zoeken naar uw glanzen dat straks mij zal omvatten kneden tot de grens van pijn uw handen leid ik naar mijn kruis dat ik zal dragen als een man uw zilte geuren zal ik ademen uw mond en tempel vullen tot u de adem mist om door te gaan dan leidt u mij naar binnen…

Alles hier in de Shinto Boeddhistische tempel koste geld. De kaarsen die ze aanstak en de monniken De entree…Ze was hier niet alleen. Velen kwamen net als zij hier boete doen. Even buiten Tokio stond deze tempel en terwijl ze de rituelen deed vroeg ze zich af : Zou haar kindje bang zijn ?…

Klonk zo de boodschap der eiken bij de tempel van de Griekse oppergod?…

in een bijbels sprookje verschenen op wonderlijke wijze tekens aan de wand van het paleis van Belsazar ze spelden groot onheil als goddelijke straf voor de verwoesting van zijn tempel vandaag staan de tekens als moorddadig geweld en genadeloze terreur bloedrood en kamerbreed op ons netvlies geëtst we willen ze niet zien en…

Een gedicht staat als een tempel, wanneer je het in eenvoud bidt. Gedichten vragen me dan eerlijk, of ze vals zijn of juist goed. Daarna vertelt mijn intuïtie, hoe ik anders leven moet.…

. __________________________________ Wie drukt op Ajax meer dan ooit z'n stempel Een F-vakmuts waaronder je niks ziet Met spandoek, vuurwerk, bekertjes, geen lied Maar aanstichters van 't kwaad in Cruijffie's tempel? Wars van een strijdplan, strategie, tactiek Voortwoekerend gezwel, meer dood dan ziek!…

De beul betast het gebinte, geraamte van mijn tempel. Kalken schilfers vallen door mij. Hij beitelt spreuken in mijn schedel. Pijnscheut. Ik hoop, smeek: O beul, leid me niet naakt en kaal naar jouw schandpaal.…

Koningen lieten hun portretten hakken in stenen wanden van tempels in het licht van de sterren herleefden hun hoofden koningen past eeuwigheid net als goden Wij krassen onze namen in basten van bomen, op toiletten, hangen foto's op om koste wat het kost te blijven blinde vlekken op blinde muren ------------------------------------ uit…

Aan de piazza lag een stip die de stroom brak Een ader van traag staal kromt zich er rond In dat lillend hart, die pomp van Rome Rees de tempel uit zijn rechte hoeken Gewijd aan Mars en Venus Genesteld in hun glazige greep De koepel is een log puiloog Gestut door wanden van beton Hun draagkracht fijn berekend Een lichtkegel valt binnen…

Het is werkelijk verontrustend dat je mijn naam niet kunt onthouden dat je me Bernard noemt in plaats van Hans het is in mijn dromendans die vitale werkelijkheid van jeugdig falen onbevangen in toekomstig dralen maar ik geef niet op er is nog voldoende drank om op te zuipen er groeien nog stille bloemen in de dakgoot van de tempel…

Nu is de meesterknecht van dood de weg van alle vlees gegaan, gedenk zijn naam veelvuldig De hogepriester van de slacht, in zijn tempel heersten winter en de wetten van het mes De schepper van de blinde vink, de hoeder van de varkenshaas; grootmoedig in zijn offergaven Gedenken wij de slager dus maar bovenal zijn oude ziel die los…

Glimlach ik traag En antwoord dan: Ik ben vrij Ik ben de felste ster In de donkere lucht Ik ben de begeerde hoop Waar ieder naar zucht Ik ben de bergpiek Niemand die mij raakt Ik ben de zwartste pijn In heel m’n naakt Ik ben de heldere visie In mijn donker denken Ik ben de zoetste droom In mijn gedenken Ik ben mijn tempels…

Waarom hangt de maan als een koperen bel aan de nachtelijke tempel? Wellicht als ik nu mijn hand uitstrek, zie ik het licht van het Zuiderkruis tussen mijn vingers door schijnen.…

zacht regeert de mystieke vleugelslag in kerken en tempels het vaak religieus onbekende straalt al van verre zijn hoop gebouwd op meridianen van kracht uit een lang vervlogen wetenschap gesticht om gezicht te geven aan hen die in geloof en liefde willen leven generaties gebeden mantra’s en offerandes gaan naar goddelijke handen…

De wolken werden strijders de wolven werden herders hun uit die andere wereld het waren de verkenners Het vlakke land daar volgde ik hun pad betrokken in dat oneindig spel het eeuwige reuzenrad Toen sloeg de bliksem in naast me achter me voor mij in mij Maar ik liep door op naar die tempel waar de monnik zei schiet op,ze staan…

De dood schrijdt op dit late uur Het kaarslicht danst zijn vretend vuur De zieke ademt zwaarder De ziel strijdt om de hemelpoort Het lichaam wordt een nijpend oord dat men graag wil verlaten En koortsig stroomt het leven weg heeft geest en tempel opgezegd Men gaat over de drempel Wat daar een mens te wachten staat…

duinen waaien niet in zee om aflandig dwars te liggen geen wolk bakt stenen uit rivierklei of hemelstorm zonder koketterie geen glorie dacht men voorwereldlijk, verwerpelijk misschien, als moment van dijkzwakte om zonder gewetensbezwaren tijdig tempel en haard te verlaten nog voor het laatste refrein in het zweet uws aanschijns…