Alle inzendingen over Tranen spreken woord

Alweer een nacht zijn wij samen alleen Mijn hart met rouwrand brandt binnen zijn kader Klopt wel door en soms bloedend vervolgt het mijn weg van soms hopeloos Ons verdriet samen…

Soms, zitten mijn tranen zo hoog, soms hoger dan de regenboog, slik en slik ik weer doe ik telkens weer. Soms zitten mijn tranen zo diep zo diep dat niemand ze ziet dan slik ik, en slik opnieuw vanwege de pijn in m'n ziel.…

Een simpel gesprekje, een simpel onderwerp het brengt de traan in mijn stem een gewoon gesprekje is de opening voor de traan in mijn ooghoek. Ik wil niet huilen, nu even niet mijn tranen zakken naar mijn buik, daar: waar eventjes niemand ze hoort en ziet.…

Verdriet is niet alleen toebedeeld aan ons mens- wezens, neen: 'k zag 'n engel echt maar EEN, ze oogde bedroefd, 't was zo triest, dat toen ze me alleen achterliet het regende dat 't goot. Zo komt 't dat verdriet vergoten door onze engelen regelrecht uit de hemel komt.…

Ik heb mijn vaderland verraden Ben mijn moedertaal vergeten spreek denk en droom in verre woorden anders in mijn diep geweten. Oppervlakkig en niet echt heimwee op de achtergrond als iemand die constant tegen tranen vecht lachend met een vreemde mond.…

Wat kan ik toch nieuwsgierig zijn Naar mijn nieuw' gedicht Welk metrum zal het krijgen Welk woord wordt er belicht Hoe zou de titel luiden Zou er rijm in staan Danst het in rode letters Of vloeit het uit een traan Waarover zal het spreken Wat komt er toch in Past het wel op de regels Taalt het wel naar een zin Wat kan ik toch nieuwsgierig…

O, vloek van 't menslijk woord, dat niet vermag Der ziele diepst bewegen weer te geven, Maar steeds een schijnbeeld om die glorie maalt... O, vloek, dat mensen-traan en mensen-lach Diep in ons eigen binnenst blijven beven, Géén mens, schóón als zijn Zelf, voor ándren straalt.…

Zij liegen, die geen leugnaars willen wezen, En zelfs, wie moedig wil de waarheid spreken, Hij voelt de waarheid op zijn lippen breken Vóór 't spreken zelf, - en is als één van dezen. 0, vloek van 't menslijk woord, dat niet vermag Der ziele diepst bewegen weer te geven, Maar steeds een schijnbeeld om die glorie maalt ... 0, vloek, dat…

Met tranen in mijn ogen kijk ik je smekend aan, ik zeg een paar woorden, maar je mag ze niet verstaan. Het liefst zou ik je op mijn knieën willen smeken, maar het lukt me niet eens één enkel woord uit te spreken. Van schaamte durf ik je amper aan te kijken, angstig probeer ik je lieve ogen te ontwijken.…

Deze dag is zonnig en warm Tijd verdwijnt onder m'n voeten De weg nog nieuw en teerzwart Deze dag is ook donker en koud De ijspegels ontzoeten dat wat bloeide in m’n hart Ik herkauw jouw woorden De noten kraken tussen m’n tanden Spiegels in m’n hoofd Spreken de taal van jouw ogen Gevoelens die me vermoorden Tranen die ogen laten…

Als ik wegloop om mijn tranen loop ik weg met mijn tranen persoonlijk vocht door eigen verdriet Dus tranen van en voor mij en niet van en voor anderen Ze zouden niet weten, waar ze aan toe zijn als ze ook nog zouden dienen voor jullie En troosten dempt vooral de put die veel dieper reikt dan dieper Dus laat je eigen tranen komen snik…

Vlak naast elkander liggen ze vreugde- naast verdriet de traan die biggelt verraadt het antwoord niet. Of je verdriet, verlost door een traan te laten vloeien of een lachbui die hetzelfde kost vlak naast elkander 't Is de emotie die 't 'm doet.…

vervang het woord door een gebaar en spreek niet meer want wat gesproken is, is niet meer waar.…

goed ken Zonder woorden spreken Want ook al zijn wij stil Je weet wat ik denk en voel En wat ik je zeggen wil…

Zodra ik spreek zal mijn angst me verlaten, want mijn woorden zullen zijn: Ik zal worden een mens zonder angst. Pas wanneer ik spreek, kan ik die wereld binnentreden die ik haar voorheen alleen maar had vermoed. Niet zichtbaar voor mijn ogen.…

Bij wijze van spreken wil ik alleen maar zeggen dat ik het nooit zal begrijpen. Hoe je mij alles verteld door niets te zeggen Bij wijze van spreken zal ik het echt nooit begrijpen. Liefde zonder woorden, zelfs geen terechtwijzing. Wat ik voor jou voel is onbeschrijfbaar. Wat voel jij voor mij?…

als het verdriet te groot is voor jouw hart en de tranen niet echt meer willen stromen als het verdriet je meer en meer verwart en je verkiest niet naar mij toe te komen als het verdriet je adem steeds ontneemt en je de woorden niet meer uit kunt spreken als het verdriet ons van elkaar vervreemdt en mijn liefde onvoldoende…

ik heb de lijnen gelezen in je gezicht gezien wat de jaren daar hebben aangericht kleine en grote scenes vertellen hun verhaal spreken mij aan omdat ik de tranen niet heb kunnen drogen die er in onmacht en pijn teveel gelaten zijn heb de bekende woorden gehoord waardoor het niet spoort maar daar waar liefde nog verzachten…

Meer dan woorden spreken daden die de ware geest verraden.…

heb ik de zuiverheid ervaren jij gaf me terug de tranen in mijn ogen…

Hier door de mobiel de echo van woorden spreken van virus dood en vrijheidsberoving vreten in lijf en leden woekeren in het hoofd rondom de ketens van vuur en verwoesting het wilde bloed van roofdieren dat tussen de scherven sijpelt Tranen en pijn in het hartzeer van het leven onder de rommel van puin De uitgestoken hand een…

je kunt lachen als een vlinder die van bloemblad tot knop zich vermaakt met maskers en onschuldigheden vol geluk. je kunt met je ogen stralen maar het helpt niet als ik allang heb gezien dat verdriet je lichaam in bezit heeft. je kunt praten alsof je de gelukkigste bent van allen maar als ik toch doorheb dat het niet gemeend is wat…

Laat woorden spreken, zingen, dansen, schreeuwen, lachen, huilen, zalven, verbazen, vernieuwen, verblijden, verwijden, maar laat ze nooit of nimmer zwijgen.…

Misschien vind ik ooit nog de woorden die het stille gordijn openschuiven tot voorbij het morgenlicht, tot voorbij de rust van de avond. Misschien vind ik ooit nog de woorden die meer zeggen dan gebaren, meer dan het huilen van ongeziene tranen.…

Druppel uit mijn oog Over mijn wang Langs mijn lippen die toch maar weer zwijgen Langs mijn kin Naar mijn nek en keel waar de ingeslikte woorden zich tot een brok vormen en aanleiding tot een nieuwe traan...…

een traan nuchter van geest en vertrouwen maakt het rouwen lichter op de dag het is geen feest maar het mag een enkele lach herinnering ogen spreken van gedrag er ligt zwijgen in het groeiend zien vluchtige blikken, voorzichtige knikken een hand rust op een schouder het weten, we worden ouder…

Zachte woorden wil ik spreken in het holst van donkere nacht strelen jouw blozende wangen komen wanneer je mij verwacht in mijn armen zal ik je sluiten beminnen hartstochtelijk verliefd zullen we wachten tot buiten licht weer door het duister klieft ach als straks de dagen lengen worden nachten zo licht en kort menig tranen zullen we…

zonder één woord te spreken sprak hij maar zei niets over zijn tong die werd uitgerukt…

als liefde al vonkt maar woorden nog niet vallen spreken ogen taal…

Van hoe ik in een woordenstroom niet kan zeggen wat ik wil van hoe ik in een stortvloed van tranen mijn verdriet niet kwijt kan van hoe ik in een mensenmassa eenzaam kan zijn van hoe ik van de liefde spreek in mijn dromen van hoe ik verlang dat je weer bij me terug zult komen…