Alle inzendingen over Uit het lood

langs rode pannen glijden loden luchten in de dakgoot levensgroot springt doodsverlangen naar beneden…

Diepe zeeën omringen het eiland diepe blauwe zeeën omringen het eiland gij weet niet of het eiland van de sterren is daarboven gij weet niet of het eiland aan de aardas is diepe zeeën diepe blauwe zeeën dat het lood zinkt dat het lood zoekt dat het zinkend zoekt en zinkt zoekend zoekend zijn eigen zoeken en al maar door zinkt en al maar…

Weemoed schrijft met loden letters die nergens anders nog te lezen zijn. Wie kan de herfst vertalen naar een lied dat blij kan klinken en toch weet wat hier gebeurt aan droefheid en berusten? Wie kan de klamme kou verwarmen tot er weer vreugde gloeit onder de as? Weemoed schrijft met loden letters maar onvermoeibaar groeit verstaan.…

als had het iets devoot dat sappig rijpen in het rood dat ritselen dat plukken boven verweerd stro op knieën in een zon van lood…

In een potje op de schouw, meer stof erop dan erin, af en toe eens met een swiffer, ook al ben ik dan allergisch, en blijft het lood in mijn kiezen, toch kan ik niet niezen.…

ik ben op drift los geslagen van de ankers in vrijheid maar ontwricht heb de schepen achter mij zien branden tot verleden en de dood voel me speelbal van de golven verdwaasd en uit het lood zoek naar bakens die mij gidsen vaar op lichten met een strakke koers naar havens waar ik aan zal meren een nieuwe ligplaats uitproberen…

je ligt op bed zoals eens in je moeder niet licht maar zwaar als een loden kind ontstijg je last val naar boven in het leven word licht in je geboorte…

aan schotsen van wangen hangen pegels bevroren verlangen gegijzeld uit grijs loden ogen zichtbaar bedrogen ontdooien verboden…

het waarom leidt echt tot niets god is dood en de agnosticus zwijgt den goddeloze stilte zwerend bij lood om oud ijzer…

De hemel hangt als nooit zo laag, zo grauw en zwaar als lood. Regen dreigt en dreint gestaag, hier helpt nog slechts...volkorenbrood.…

bepakt en bezakt draagt leven soms niets maar ook lood om oud ijzer gepokt en gemazeld weet dat mens zijn stevig doorloopt…

Met loden stappen stilzwijgend verlaat ik jouw leven als laatste ridder van liefde ga ik verdriet tegemoet me bewust van de nederlaag.…

Vlammend vuur brandende liefde gij zijt voor immer verbonden met mij Loden last rustend op mijn lichaam laat mij nimmer vrij…

onstuitbaar draait het vuurrad wentelingen rondom het pentagram der zuilen waar in de navel van de vortex in een loden schrijn de as van het zijn in luwte rust…

Wat jeugd genoemd wordt, Wat je als kleding Voor het leven wordt Meegegeven, kan licht zijn Om te dragen, passen als Een goed zittende jas, Als een fijn zittende hoed, Maar ook een loden last zijn Waaronder je wel bezwijken moet…

Polsbrede brevieren, confrater Melchior, kermen als lood om oud ijzer van de nagel aan de doodskist der hemelse plezieren alwaar bevallige engelen gevallen vrouwen bewaren in glas-en-lood edoch geen hunner zal het berouwen want aanstonds, o broeder Melchior zal de pauselijke nuntius onze gezegende gemeente kond doen van het…

Ik heb mijn jas maar uitgetrokken zij spande lood om mijn schouders En knoop voor knoop heb ik ontketend wat in het keurslijf gevangen zat Ik heb mijn jas maar uitgetrokken nu ben ik naakt maar zoveel lichter…

het goud dat jij mij wil geven kan ik je niet terug geven het lood wil ik je besparen het zou je te zwaar wegen daarom laat ons samen graven naar een echte ader het zal ons veel leed besparen…

tussen heiligen van glas in lood in het donker zo wonderlijk belicht bij verstilde stemmen en oude gezangen bekruipt me een heimelijk verlangen te leven als een vredige kloosterling…

Hoe kalm en wijs en rustig evenwichtig was de mens nu is hij overspannen de bovenboog houdt vast hij mijmert spant en barst in woede angst en twijfel de onderbouw is uit het lood…

waterlelies zieltogen versaaid op de vijver amechtig snikt de fontein zich dood de zon krult lood de stilte stolt geen kikvors kwaakt het water smoort.…

Geladen met water Geladen met lood Emoties weer beschoten Verdriet is dood Vrede in aantocht Liefde is onderweg Weer een schot Liefde heeft pech…

ik weet van het lot de meetbare tijd en de dood ik maak plooien in Chronos haal het lood uit zijn lineaire schoenen ik vind balans in tweestemmigheid ik vier mijn Kairosdagen…

toen zij draden spande tussen het wolkendek en de poëzie verdween het gewicht van woorden haar pen danste licht uit het lood in de zon de doden kwamen thuis alles schitterde…

't Verschijn' gerust, al is 't niet groot: Wordt Eikenschors bij 't pond gewogen, Men weegt Kaneel bij 't Lood.…

De weg terug is als lood, zij misten de boot. de enige kans op rust, is enkel de dood.…

Je lonkt naar de schicht in het glas Verloren in de gloed die er groeit Ik hoor je spinsels In het ijle gefluisterd Dat je zonder voorbeeld In het lood van de avond (Al een beetje vergeeld) Tot een amorfe schim verduistert…

Stopverflucht, ja, en lood. Lied? Terneerslag, ja, naargeestig. Feest? Vale deken van grijs. Gras? Boerkalucht, maar kleurloos. Zon kansloos. Horizon zonder zon.…

Gaat deze lust gepaard met loden last? Chiellini zegt: ‘Ik kan hem niets verwijten Ik vind mijn schouders ook om in te bijten’…

Als het zijn weer breekt En de pijn meer dan schrijnend is Dan is het samen willen zijn Meer dan voelen En het stappen in het nu Zwaarder dan lood Tot het voelen Van naast elkaar gaan De kracht geeft, het sterk te staan -…