Alle inzendingen over Uit het lood

Als je als yankee loodvrij staat te tanken En dan opeens wordt volgepompt met lood, Wat zou dan toch de zin zijn van je dood En wat moet je dan van zo'n schutter denken? Wie weet beschermt die man ook het milieu En is hij alle autorijders beu.…

de lange nacht sliep niet genoeg het licht ontwaakte veel te vroeg en regen striemde ruiten het koude lichaam weerloos bloot aan zwaartekracht van ouder lood mijn binnen wil niet buiten…

Zie mijn eigen schaduw niet meer, Twijfel over mijn bestaan - Hoofd vol loden gedachten, Gedachtenstroom stroperig Tot stilstand gebracht Buiten bruist het leven Binnen leeft de dood…

Houden loden luchten wat voor ons verborgen? De zon misschien die regenjas of wintermantel overbodig maken zal het vest de blouse in geel? Krijgen we... een ons voorspeld deel van de wende van zon?…

heb het glas gebrand in alle kleuren van de regenboog gesneden en op lood gezet het scheppingsluik in sponningen gebed bekijk mijn arbeid van zes dagen want op de zevende mag ik als god een dagje slapen…

witte kruisen zwijgen op geschoren grasvelden onder gesnoeide bomen soms knarst het grind worden rijen verstoord soms druppen hier tranen gaan gedachten op de loop kostbare levens vernietigd een loden last in de aarde stil protest onder de voorjaarshemel…

Een mooie droom op een verloren dag een zwarte bladzijde in een vergeten boek een loden voetstap in het drijfzand, en jij die altijd bij mij blijft ook als liefde overdrijft, de mens verlegen maakt in toekomst van zijn wanhoop.…

Het bloed dat in je slapen gonst het hart dat in je keel zo bonst het lood dat zich in je schoenen bevindt je angstig voelen als een klein kind klam zweet dat uit je poriën springt als men diepste gevoelens uit je wringt…

De wolf die naar ons land gelopen was Blijkt nu te zijn gedood in de Karpaten De onderzoekers misten kogelgaten En tevens stukjes lood in het karkas Maar mij verbaast de dropplek nog het meest Waarom toch of all places Luttelgeest…

Waar nu nog wiet groeit voor de koffieshop En toppensnijders steeds een inval vrezen Zou het op dit moment vrij lonend wezen Te transformeren naar de teelt van hop En zet je er ook nog wat ketels bij Dan functioneert je loods straks als abdij…

op broze schouders dragen we loden bergen getallen snellen naar een uitkomst de woekeraar leunt grijzend tegen de muur wandel terug in de tijd waar het leed begon niets van dit alles is blijvend…

Doet niks mij pijn, voelt er niets uit het lood, Dan is dat mooi, maar dan ben ik wel dood.…

Droeg je loden last Nam vier kussen voor je mee Zag je roodomrande ogen Legde een bos met bloemen in je hand Ze leken snel verlept te zijn Spraken over nu en straks Niet over toen Ja, we logen Ondanks opgewekte woorden bleef het wat het was - Stilgezwegen pijn…

Een paar scholieren leken heel navrant Aantoonbaar geen seconde verontrust Ze waren zich niet van gevaar bewust En stierven met het potlood in de hand De meeste mensen schrijven slechts met lood Een enkeling gebruikt het voor de dood…

Nu na al die jaren nog steeds pratend met jou tijdens maandelijks bezoek, wroetend in je aarde Fluisterwoorden stijgen God mag weten waar Herinnering als lood maar voelend liefde sterker dan de dood…

Verliezen werd steeds meer een loden last. Waar men vooreerst hardnekkig bleef ontkennen Is het toch eventjes behoorlijk wennen, Ook Rabobank komt langzaam uit de kast. “De middenmoot reeds ons maar zo voorbij, Wie zet dan zijn principes niet opzij?”…

je ligt dicht bij me dichter dan de waarheid die zich als een olievlek verspreidt door mijn lichaam niet te horen haast sluipt de kilte op kousenvoeten binnen het huis vult zich met een loden leegte buiten blaft de hond naar de maan…

We proeven het leven Eten het brood En drinken de wijn Het is om het even Goud of lood Of hoe ‘t na ons zal zijn We vieren het feest ’t leven duurt kort Zijn niet bevreesd Hoe ’t morgen wordt…

golven rollen niet meer zoals gisteren, het maanlicht oogt dunner als te voren aangeveegde tranen klinken onwaarachtig schoenen van lood worden uitgeklopt kleuren niet bij het geheel dat een slotakkoord heeft wat onherroepelijk klinken zal daar in zomerland…

Dát is pas illegaal; dat door bedreigen de loden lobby zo zijn zin kan krijgen.…

De woorden vallen als blokken ijs als houten kegels als loden kogels uit zijn mond Of hechten zich als vishaken aan zijn lippen geen mens verstaat zijn oergeluiden Doch in zijn geest zijn ze gedrenkt in honing en mirre als hij in haar ogen zich weerspiegeld ziet…

ze zegt niets meer weet het altijd beter laat me me staan als bier of port en dat ik net zoals zij uit heel veel vloeistof besta doet er niet toe zij blaast Venetiaans glas ik ben alleen maar een kleur lood in kristalglas, dat barst…

Ik zeg je schat, slaap zacht Ik loods je wel veilig door de nacht ik zal wel over je waken en alles wat jou bedreigd onschadelijk maken Ik spreid mijn vleugels en weg is het gevaar Ik zeg je schat, slaap zacht…

eindelijk bevrijd van dwangneuroses, zo leeft nu het idee het vieren waard voor een beginneling hierin, maar in jaren toch gevorderd aan zijn voeten zwaar van lood nog ligt de toekomst open lachend als een kind schuifelt hij een nieuwe wereld in…

strakker de huid rondom het hoofd dat bijna dreigt uiteen te barsten als het niet omvalt door teveel gewicht ogen knijpen afwezig verzwaard met lood alles klinkt te luid vervuild door echo’s en iemand snoert de riem nog aan…

Bouw, banken, beelden, altaar, glas-in-lood... En wat er nog aan wanden pleegt te prijken... 't Is om je ogen haast bij uit te kijken Zo weelderig, zo stemmig en zo groot Ze blijven imposant, die kerkgebouwen En ademen véél uit- maar geen vertrouwen…

eerst dan pas op het goede been gezet met naakte ogen onbewogen eerlijk lood uit schoenen wrijven elke oorlel draagt een ring waar eerst een hard geluid doorging het heeft wat om het lijf…

Als een loden mantel hing de hitte over mens en dier. Lege straten en pleinen, onwezenlijke stilte. Bij de eerste onweersbui begon de tijd weer te lopen. Vertrouwde geluiden markeerden de orde van de dag.…

onder de grijze lucht van de stad voorbij de zwarte gebouwde gebergten het kerkhof gras overwoekert een eenzaam kruis als een goddelijke ingreep daalde hier een regen van gloeiend lood neer het schone schemert in het verval…

onder loden luchten dwars door velden van knoop-en duizendblad sporen op stalen banen lange treinen een spoorslags verdwijnen naar Asgrauw-land waar het pokdalige gezicht van de dood loodwit aan prikkeldraad hangt…