Alle inzendingen over Veld

Als liepen we door een kerstkaart Het landschap in een doktersjas Oranje gloed over de velden De dorst naar avontuur De sneeuw in de haren Fier rechtop in gelijke tred Door bossen en over vlaktes Langs verlaten boerderijen In het schijnsel van de zaklamp De kruisen op de bomen Wezen ons waar te gaan De nacht die plots viel In het zwart…

Groen gras over verre velden struiken zo hier en daar een boom die geschiedenis vertelt of een bos vol frisse geuren een tuin vol weelderige bloemen park met borders van kleuren waarin concerten van vogelzang mensen op bankjes langs paden rust van water in rivier, meer of beek geluid van klaterende waterval wind zacht ruisend door de…

Per strijkstok schuift de snarenheld pionnen naar een ander veld. Hij zet met muzikaal vermaak zo en passant de ander schaak. Dan wordt triomfmuziek gehoord: hij speelt met flair een slotakkoord. Verklarend zegt-ie: 'Zie je wel? Ik speel voortdurend dubbel spel: viool en schaak en - welgelet - nog simultaan ook, strijk en zet.'…

van een ondoordringbare mist ik mis het doordringen tot de einder waar haar schaduw slaapt in een gemis aan korenbloemen en madeliefjes pluizende paardenbloemen en sporen van een trein brengen mij bij haar zonder lawaai en loopschoenen die rust vertreden ik heb gebeden denk ik de wind steekt op ik word gedragen over helder gele velden…

ergens spreekt de dood de taal van een stilzwijgen, weliswaar zonder zwoegende werkers die het Wad trachten te temmen in een veelvoud van handen het Wad stierf bijna in de spiegel van rotte palen die de ruimte kleineerden om de passen die ze schreed te haken op wat nu een groen begrazen veld lijkt te wezen geen toekomst in de wolken of…

bloesems keren zich van me af ik schrik het is tijd om te gaan, terug naar wie ik was ergens is het feest vanavond * ik verlaat het zomerhuis ga langs onvoltooide velden en dagen steeds weer breekt de verte nabijheid was nooit welwillend * vrijwel alles is tegenstrijdig en ruilt zich telkens weer ontelbaarheden…

Ik ben een veld met kloven, met nagelsporen Van al wie mij bewerkt heeft en achteloos Het zwellend onkruid met de spinnenwebben Uit mijn hoofd trok. Boven mij rusten de anderen, de avonden Die zich met afgetrapte schoenen in mijn ziel Planten en modder doen opspatten uit de voren Van mijn melancholie.…

Ik laat me gedwee voortbewegen over akkers, velden, paden. Mijn zintuigen verkillen in de wind het is lente, maar de zon laat zich niet verraden. Stuur ik mijn gedachten of word ik bestuurd? Ik zoek mijn weg door ezelsporen en als we stoppen, luistert de stilte stiekem mee. Wie kan mij zien, kan mij horen?…

Het veld was modder. Ik meed de wegen. Regen waste het avondlicht schoon. Prikkeldraad aan de rand sloot te hoog om de verte tegen te spreken. Ik had zoveel jeugd bij te benen, angst stuwde op in mijn bloed, kreeg snelheid, werd overmoed. De wind hield zijn honden geketend.…

De maan maakt de nacht tot een sneeuwwit veld. een man heeft zijn vriend van zijn leven verteld: er is door dit spreken een wonder gebeurd: hun harten zijn zozeer eender gekleurd dat de een als hij soms naar de ander ziet bij zichzelve zegt: maar ben ìk dat niet? een vrouw; nog een vrouw; een verterend gemis.…

ik waai en waai verblijf tussen spiegels van hoop en horizon; het veld waarop wolken verder drijven traag vliezend in het bestaan mijn lot vloeit uit in zeebelopen vloed, kartelt randen waar mensen staren naar diepe zin aangekruist door hongerigen hoe zou mijn stem zijn in tegenwoordige tijd spraakverwarrend door de jaren die…

Eens zullen bloemen bloeien en bomen in blad weer staan jonge dieren in ’t veld stoeien wij samen de paden op gaan. Dan zal ook de zon weer stralen met golven warmte en licht dan zal ik niet talmen of dralen te schrijven een kleurrijk gedicht.…

Er moeten witte hoeven achter de zoom staan van de blauwe velden langs de maan 's avends hoort gij aan de verre steenwegen paardenhoeven dan hoort gij alles stille waan van verre maanfonteinen zijpelt plots water - gij hoort plots het zijpelen van avondlik water - de paarden drinken haastig en hinniken dan hoort men weer hun draven stalwaarts…

Dat dan mijn woorden als zonnestralen omhelzen veld en beemd paren met vogelzangen zuiver zijn als ’t water uit lieflijk kabbelende beek. Zie mijn waterval van woorden waarin ik mijn geluk u toon leven in nieuw seizoen geboren ’t ís alles niet zo gewoon.…

in het wenen van september… een zachte rustdag mag er zijn; de klokken van de kerk gebeierd rond het veld ik had het haar toch hopelijk verteld dacht ik hopelijk mijn blinde oog gesloten voor vandaag… ik had zo graag zou zo graag maar nu verlies ik me in klein gevouwen bloemen en ze noemen me jouw naam zoeter, mooier… dichterbij…

De wilde herfst komt langs de velden vegen, De nachten worden jagende, de maan Heeft haar blauw zilvren wapenrusting aan En giet een stalen schijnsel langs de wegen. De mensen worden kleiner; ingekeerd Tot zich, huivren de smal geworden bomen ; Hun dunne hoofden, naar het licht gekeerd, Voelen lichaamssappen worden lome.…

Kille herfstnevel hangt boven wijde velden. Stille leegte... Doods... Plots klinkt luid kraaiengekrijs als 't warme lied van leven. Van de wandeltocht ben ik moe, wil omkeren of even zitten. Maar wind door kale peppels geeft me drang verder te gaan. Gele herfstbomen worden ijler en dunner.…

nog midden in mijn bloementuin vol lentegroei en zomerbloei sprokkel ik de vruchten van mijn bestaan bij elkaar opkomend groen verdroogde in een schrale wind tot zorgenkind een zomer die niet warmen wilde betrokken luchten die het hart verkilden ik las de aren van het veld heb als volwassene geoogst in geld de herfstmand…

Op het pad van kiezels luisterend naar jouw kleur struikel ik vol overgave en beland in jouw schaduw Stenen, grijs, zwart en bruin Kijkend naar jouw geur maak geen keuze en val in de diepte Onder de meidoorn mijmerend over ons zien wij velden koolzaad maar zien geen begin Op het pad van kiezels nip ik aan jouw tranen Peinzend schrijden…

hoe de regen gaat liggen opklaart in windstil, voldaan is uitgeraasd, hoe aarde zich uitstrekt over velden, in moerassen steden vol geruis van gezichten sluitingstijden van ontrookte kroegen denk aan de themadagen competentie- en loopbaanontwikkeling monden vol, tandenknarsend hoe vragen zich ontwijken liefdes verliezen uit zicht de…

een verhaal is het bijna niet als je het terugleest zo kort een paar regels ergens in Bethlehem wordt een kind geboren en ligt in een kribbe terwijl Wijzen uit het Oosten een ster boven die stal zien en er op af gaan met cadeaus en er ook nog herders in de velden liggen ze liggen moe en engelen horen ze zingen hoe heb…

In beeld kwamen ze: de schoenen per paar,in rijen een veld van schoeisel die van voeten even geen weet hadden Ik had de indruk dat ik voor een moskee aangeland was Maar de paren wilde er niet vrijen met zoveel paar ogen op hen gericht en zoveel lampen zoveel licht onbarmhartig veel Ieder nam deel aan dit merkwaardig…

Dit zeg je Dit verkondig je Maar waar ben je Niet bij zijn school Niet op het veld Niet om hem naar bed te brengen Niet om het verhaaltje voor te lezen Niet om hem te helpen met zijn school Je kind is je alles Je reden van bestaan Waarom verkies je vrienden, Feesten en beesten Zuipen en snuiven Waarom verkies je dit boven je kind je…

Wat nou als het komt door het verschuiven van het magnetisch veld; dat er kleine ruimtes ontstaan waar niets nog aan ons trekt, en het trompetgeschal een waarschuwing: "pas op! hou je vast, anders val je van de aarde af!" Wat noord is, wordt nu zuid en vice versa, wij staan andersom en alles is gedraaid.…

Mussel, Pallert, Poldert zijn er een paar Oerde, Morige echt waar en dan zijn daar namen met 'moer' er in Munnekemoer, Moersloot herinnert ons aan het begin al dat veenmoeras dat er was het veen verdween en in het veld heeft het waterschap het grondwaterpeil lager afgesteld het moeras is niet meer het was.…

Hun rode koppen telden we voor ze verdwenen in de nog dampende velden. We aten ons brood, lazen bladen. Tegen het donker kwamen ze terug beladen met hangende poten. We gingen naar bed, lagen wakker, hatend omdat ze bestonden. ------------------------------------- uit: 'Toorn'; de Tweede Ronde, 2005.…

niets zegt hij en valt achterover samen slingeren we door het veld samen vallen we op het bed samen vallen we achterover in het gat in de vloer ik verf de vloer rood rondom het gat hij zegt niets valt achterover tot hij weg is en ik hem herken -------------------------- uit: 'Glazen jas', 2007.…

meen ik tussen de golven een gezicht te zien zonder naschrift, peilloos als kleurenblinde as deze droom houdt adem wakker, verweesd, beducht maar soms beklijft 's ochtends een druppel tot ijs zolang het duurt, tot mos op een stenen zuil een ontscheepte maaltijd, een stempel op geheugen een kooi voor wolken, lopend over velden…

speel muziek en zing een lied in tijden van het corona mysterie hallo mensen, hier een leuk bericht iemand komt je glimlach halen zie ze geven, zie ze stralen dus daarom trek een blij gezicht de velden open, de weide klaar wortels en zaden ontkiemen reeds bloemen en planten die priemen ja natuurlijk... want de zon is daar!…

laat mij weten hoe wegen mijn stappen dragen mij voerden naar vragen over wie ik was hoe velden vol stilte vertelden in droomloos passeren hoe leeg de wereld weersprak diep daalt de helling van bergen kaalslag misoogst ook nog het groeien van morgen hoe transparant is het water dat stroomt in een bodem van hemel verlandend…