Alle inzendingen over Verdoemd

Als de wereld vergaat in een inferno ontstoken door blinde haat zal ik niets merken negeer ik de lijken en brandende kerken Het hellevuur zal mij niet deren of mijn ziel ooit kunnen verteren Mijn mooie wereld is reeds vergaan Geen vaste grond meer om op te staan Die verdoemde dag sloot ik je dode ogen en kuste je bleke lach…

Ik schaamde me terwijl het gras rondom groende en de tekenen van de schemer mij in gedachten verdoemde God mijn vader de molensteen en de wiek de griffier van de vrije val de zoon de vader en de heilige geest De gebeden gesmoord terwijl het omen zich aan mijn zij flankeerde had ik Gods woord gehoord Nu blij ik mee met de vogels het…

hij boetseert zijn klei in late dagen tot een pop die de wereld niet kan verdragen zijn leven was een flop schopt het zand over de graven woekergras waar de insekten zich kunnen laven dan ziet men hoe hij was bij leven, naar menselijke maatstaven een verdoemde welkom in geen enkele haven geen mens die zijn naam roemde op die ene na…

hoe de zon reeds platgeschreven is het avondrood dagelijks geroemd steekt achter geen enkel woord betekenis en blijft schemer voor eeuwig verdoemd aan elke zee die het voor de wind gaat niet te vergeten de branding, stel je voor die natte dromen en golven stukslaat tot een verwaaide stem die ik vaag hoor zo past de wereld op een gemeentelijke…

Ik wil mijn vleugels spreiden en vliegen door een lucht vol vrede vliegen door een heelal van geluk om nooit meer te hoeven landen op een verdoemde aarde waar ik totaal misluk Ik wil blijven vliegen steeds hoger gaan blijven stijgen hoger dan ooit gedaan en daar zal ik jou vinden jouw lach, jouw ogen die mij beminden beminnen zal ik…

Zij is op de kaasmarkt geboren als een man wilde- zag hij haar staan je had er eens goed moeten horen dan ging zij er niet meer vandaan Griet Purmetreutel werd zij genoemd lokte vele kerels in haar bres werd zij er vermoord en ook verdoemd op het fraai stadhuis bordes voor een uitvaart bleek geen cent was het niet wat zij verdiende niemand…

hij is de uitkomst een voorliefdeman van zijn cortex op het podium in de schijnwerpers waar elke rekensom ontaardt in zinnen uitgebraakte kramerij verdoemd te verdwijnen tijdens reeds de eerste minuut uit het geheugen zijner publiek geen één plus één leidt bij hem tot twee slachtig als hij is blijft hij delen en verkleinen vermeerderen…

Voor haar geen boeken op de plank waaruit men later kon verhalen met een weerga waardoor niemand er haar naam ooit meer vergat en ook geen beeld dat diepgebronsd haar geestverwanten af liet dwalen en al zeker niet diegene die verdoemd al zonder zat Er was geen stad naar haar vernoemd of maar een straat die het zou wagen er haar volle naam…

zijn gebroken hoofd draagt nochtans toch standvastig duizend sporen van verraad hoeveel kwaad er was geschied verkwanselt en besmuikt waar vrijheid naar de rotting ruikt van duizenden verdoemden ach daar binnen ruist zijn frase langs de schotten van de dood en in zijn nood verkleurt zijn blikveld niet- daar achter glas het houdt zijn…

Is zij de belichaming van het kwaad dat uit de diepste diepten van de meest afgrijselijke woestenij ontsnapt is en verdoemd werd om voor de lange oneindigheid de vruchtbare gronden van de beschaafde wereld te bevuilen? Of is zij zoals jij en ik en is diep van binnen haar ware aard wachtende op wat haar gouden klanken doet klinken?…

even mijn gedachten vrij ze vleugelen vergeten dagen ik ontmoette jou die dagen en je woorden waren een gelogen zijn jij wist mijn zwakke plek hebt ziel en zaligheid er opgezet om je ego weer te strelen maakt mensen zo kapot dat kon je geen donder schelen je gaat voor eigen roem en wie je evenaart is al voorgoed verdoemd…

Nood brandt in de magen der verdoemden, de kiel maakt water, het zoute wordt vuur, het zand verglijdt in de klemmende hand, de wand stuurt leegte naar de andere wand, niets houdt nog stand, het licht is van kant, iets heeft in mij een pop van stro verbrand. Ik wou je lezen en ik zag het niets. Schamel rest mij 't vuurvaste woord, mijn land.…

Ook de riool van een verdoemd dichter kent zijn uitwegen !…

je zweeg, je had genoeg gezegd aan alles komt een eind een snijdende jeugdherinnering hamerslag op een dikke duim vloeken die je vergeten was jouw eerste woord de verdoemde pijn van zachte heelmeesters maken stinkende wonden gemis het hart in sluipt zaagbekt en bijt bloed brakend tussen gesloten vingers jij zwijgt en wijst naar buiten…

Kapot In brand gestoken Mijn hart verdort In duizend stukken gebroken Verteerd Zwart gekleurd Mijn ziel weggerot Door gevoelens verscheurd Leeg Langzaam vergaan Mijn lichaam overgebleven Alleen ´t lege omhulsel zal blijven bestaan Alleen Niemand om me heen Mijn leven verlaten Tot ik uiteindelijk in ´t duister verdween Verdoemd…

Weet je nog de stilte bij de boom, Kerima de dag van mijn eerste nominatie die jij mij gaf in beloofde stilte omdat ik zweeg als een dichter die zijn ziel niet verdoemde sindsdien veranderde er veel woorden bleven niet hetzelfde jij werd beroemd, ik bleef achter bij die boom in een droom er waren mensen die mij konden verhangen…

Bejubelt op pleinen in Rome De arm gestrekt bloedig rood Ik gelauwerd en vereeuwigd Verdoemd verankerd in de dood Gekwelde dromen bittere nacht Verschijnen doden die ik bracht Wee mij veldheer in grote slagen Geen roem doch leed is mij te dragen Verlost mijn zege van de vloek Golvend over velden bloed Gedreven waanzin van haat…

de geborene brengt vreugde Een wreed succes resultaat van verdwazing En altijd weer dat onbezonnen proces De drang van voortplanting in de stress Gewraakt is de minachting der goden Gniffelend aanschouwen zij het gepeupel De goddelijke hebben geen ongelijk Ware het niet dat ook zij min beminnen En de nieuw geboren alom wetende god Verdoemd…

gezet mijn kind beloofd je te beschermen je alles te geven wat ik bezit genoot ik dagelijks van je ontwikkeling hoe je mij zienderogen steeds minder nodig had tot die ene dag de grond onder mijn voeten wegvaagde waardoor ik jou verloor mijn kind hoe ik ook met mijn handen steen voor steen weghaalde brak mijn hart om jou mijn kind verdoemd…

Hij was mijn vriend, al was het vaag en ver, ik was zijn vriend en zag in hem geen wonder, toch dacht ik soms aan een verdoemde ster bij deze ramp zonder een zweem van rouw – Hoop loert altijd. Hij ging volkomen onder in de onbeduidendheid van een geliefde vrouw.…

‘t zwarte hongerschip zeilen in bloed gedrenkt waart over onze wereld in grauwe doodsnevelen boven de drie stille masten schaduwen duistere harpijen ze sturen het vliegend spooksel doods en stil door de tijd ziekte onheil uitbuiting en vervuiling koude blikken minlachend gericht op slagvelden en starende misdeelden verdoemd in vuilrood…

Hoe ging het toen, in het geheim van blonde zomernachten toen een vriend je liefde bang voor ontdekking voor het anders zijn dan leeftijdsverschil alles wat ’t leven in petto had blauwe plekken, schrammen in een bad verdoemde dromen is het nog altijd zo, ben jij ook zo leeft ’t steeds in het dronken duister allemaal mensen op zoek naar…

vreugde resultaat van een alles omvattend liefdesmoment Een gedreven proces drang van voortplanting in stress Men beroept zich op de raad der Goden Deze aanschouwen gniffelend zoals zij geboden De Goddelijke tonen in deze erbarmelijkheid ook zij beminnen opdat ze eeuwig heersend zijn Wetende dat ook het nieuw geboren Goden kind verdoemd…

Ik deed van alles wat gedaan kan worden, het meest misdadige - en was verdoemd. Maar Gij hebt God een witte naam genoemd met die van mij. Nu is het stil geworden, zoals een zomer om de dorpen bloeit. En moeten ook de bloemen weer verdorren: mijn lendenen zijn omgord, mijn voeten staan geschoeid.…

levenslicht aanschouwen omdat de mensen om me heen daar niet in vertrouwen ik heb twee jongens David en dat liep niet zo goed dat is de reden jongen waarom een derde kind niet moet maar David ik heb je voor altijd in mijn hart geplant daar haalt niemand jou vandaan zelfs niet de sterkste hand nooit zul jij de mijne zijn ik voel me min of meer verdoemd…

Hij wist met kalme angst hoe alles moest Leven: voortleven, zalig of verdoemd. Niets wordt vernietigd, spoorloos verwoest; Een geur, een toon die in de stilte zoemt, Iets blijft - hoe ook verijld, versteend, verbloemd, Leven moet alles tot in eeuwigheid.…

Soms tracht, ontwijkend, ik weer één te worden, Vraag zelfs een vrouw of zij mij steunen wil, Hoewel ik altijd innig-zeker wist Dat ik verdoemd ben, al mijn kracht verspil, Chaos behoor en nimmer raak tot Orde.…

we ons schip getuigd, werd het door angsten weggespoeld als jachtig galjoen, een vliegende Hollander overtuigd, geankerd in een nauwe wambuis, gekapseisd in ondiep water, waar het lot het zwaard in vast liet lopen, bolde winddruk de zeilen met 12 gordiaanse knopen van vaste koers verstoken, stuurloos met een gebroken kompas, verdoemd…

een lus (of ontknoop ze van gister) mijn vingers pakken beiden en streel ze, geef een handkus soms hebben ze een oog gemist buig dan dieper naar hen en als ik ze tussen sok en leer heb uitgevist voel ik dat ik hen naderbij ben om te strikken, ook wel omhelzen genoemd immers ik hou van een zachte veter niet te jong, niet te oud of verdoemd…

De gens Van Zeiss van Bessen Coorenmael Sinds eeuwen aan fort Doorenweerd verbonden Hun oorsprong stammend van de IJsselmonden Verzwakte, zonder nakroost, per gemael Baron de Clyotard van Tetteroode Uit Kleine Schaers, het oude hoge huys Via endogamie met Brakell Buys Verwant aan 't oud geslacht van Clufftezoode Verdoemd als…