Alle inzendingen over Vermorzeld hart

Twee witte meeuwen liggen op je schoot Rein zonder verdriet Je gezicht is een aangeschoten vogel Die verdwijnt in het riet Zwervende in de nacht Waar ik op je wacht Maar dat weet je niet…

Toen jouw steel werd afgebroken En mij een kale plek nog bood Trachtte ik vergeefs opnieuw te bloeien Maar die plek bleef alsmaar dood Nog steeds probeer ik te ontluiken op die plek Maar het blijft een zwarte vlek Die ik op mijn steel zal voelen Tot je mij weer ontdekt…

Zo graag: stak ik je een hart onder de riem, maar echt: nog nooit heb ik iemand gezien, lopend met een hart onder de riem. Toch wil ik je laten weten dat ik aan je denk, zonder dat hart, uitstekend vanonder de riem!…

't Klaproosrood doekje om 't blonde hoofd geknoopt, Voor 't huisje wit, door wingerd half verscholen, Weegt op de handpalm 't meisje purpren kolen, Lacht met den bruinen venter, eer zij koopt. Oranje wortels, druiven als violen Fluweelpaars, in blauwe dauw gedoopt, Roodwangige appels, welig opgehoopt En bronzen peren heeft hij aanbevolen…

Huwelijk versjteerd door een muizenissen-muze Nauwelijks bereik- en onberekenbaar Soms toegankelijk niet te begrijpen Vaak uithuilen, zonder resultaat Wraak is de passie die meestal net als een puzzel Lastig onbetrouwbaar onuitvoerbaar is Hoop schuilt in leven goed te doorgronden Veeg dus ook mijn tranen van geluk…

Wat is het hart zonder haar? Zonder haar woord, zonder haar licht, wandelen we in duisternis. Met haar in ons binnenste zijn we Vlam, Vuur en Licht! Liefde laat zich niet verklaren. Liefde gebeurt aan ons. Voor haar is niets onmogelijk. Haar glimlach, Haar zwijgen, Haar zachte hand. Haar onuitputtelijk beminnen.…

Natuurlijk sta ik graag stil met Pinksteren bij de uitstorting van de Heilige Geest die van de drie-eenheid God, de Vader, Jezus de Zoon en hun Heilige Geesten natuurlijk sta ik ook stil met Pinksteren met de (ver)werking van ieders eigen geest die van mijn en jouw unieke zijn, dus op anderhalve meter, handen wassen en/of in quarantaine…

Een vrolijk hart bevordert gezondheid Het kan zeker een goed gevoel geven En zoals het in de Bijbel staat geschreven Is het als een voortdurende maaltijd. Een vrolijk hart, wie kan ons dat geven? Het is niet altijd rozengeur en maneschijn Veel mensen lijden onder ziekte en pijn En worden door zorgen voortgedreven.…

Knisperend kraken zolen ik plet de slakken dood die groene onderkruipels moeten subiet vermorzeld. Het adellijk loof kaalgevreten door het vunzig ongedierte van horden rups en bladluis in walgelijk wuft gewemel. De tengels kringelen omhoog als bloedbestorven slagaderen snakkend naar het uitspansel van onbedoezeld zuurstofrijk.…

De kogel slingert, puntloos beukt hij erop los Tot splinters, gruis vermorzeld verdoemd tot bulken puin. Gewond zonder dekkleed aan ’t is enkel nog geraamte trillend, onder het geweld trekken haar wortels samen. Ze niest en proest en huilt het hele nest bevuild bij elke stoot ziet ze rood haar statigheid verdwenen.…

Het geluid van de stilte wordt versterkt door het vallen van de dominostenen ze gaan allen in dezelfde richting zo zijn wij gevangen in het lijden waarom worden zovelen gepest vermorzeld in de spelonken van de ziel in een vergiet kan men zich verliezen En toch is het leven spannend alleen gevangen met je lichaam, maar niet met je ziel…

Soms doemen doden op zoals gisteren mijn moeder (1913-2009) toen geen vliegtuig vloog geen trein noch tram reed vrachtwagens omwaaiden voetgangers vleugels kregen bomen auto’s vermorzelden sommigen een engeltje droegen op het nippertje uitwijkend voor vallende brokstukken van daken, gevels en muren Mijn moeder zou niet wijken zij zou met…

“Dit hart is lek, het bloed valt niet te stelpen, Als ik het dichtnaai helpt het echt geen steek”, Sprak de chirurg die Holleeder bekeek, “Hier kan alleen een transplantatie helpen. Wij zullen hem het hart van Endstra geven; Dat is in onze vrieskast vers gebleven.”…

Ooit was je een laaiend vuur Dat mijn ik bij tijd en wijle Verwoestte, of ik wilde of niet, Dan ging je weer liggen, En stopte ik je veilig weg In mijn onderbuik, Hoofd dat moe was Van het blussen van branden In de bovenkamer, enige woonkamer In dit onbehouden huis, Veertig jaar verder zijn we nu, En af en toe steek je de kop…

Ons Carillon stalkt mijn geheugen door herkenning en pingelt elk uur zeurend door mijn buurt. Na een kwartier nog dreunt het na: herinneringen. Verstoren oscillatoren mijn ritme; mijn droom van synthesizerpop met Berlin.…

Wanneer we onze status verliezen. Wanneer bezit wordt afgenomen. Wanneer illusies breken. Met de dood voor ogen. Wanneer onmogelijkheden mogelijk worden. Zoals mensen die opnieuw worden geboren. Zoals ijs dat brandt.…

hij rookt een sigaar het dagelijkse leven sluipt zacht naar de nacht luisteren naar Bach het lijden en het sterven het gewicht van spijt het hart loopt over Bach brengt veel in hem teweeg hij dooft de sigaar een drukke dag wacht aankomst van volle wagons stille mensenzee ongezien dichtbij ongehoorde smeekbeden Bach’s erbarme…

Een veelvoud aan korreltjes. Moeilijk bijeen te houden, glippend door de vingers, vallend op de grond. Om aarde te worden, bodem van waaruit wij leven.…

van mijn hart...…

Deze hartenkreet draag ik op aan Maria van Ginneken van Heart to Heart Coaching, Counseling en Relatietherapie, die ik spontaan van hart tot hart ontmoette op de Blaak in Rotterdam.…

Als mijn woorden jou verstillen je raken diep van binnen in zinnen die beroeren met gevoelens heel intens Als ik je even vasthoud met een pakkende emotie in een innige omhelzing dan voel jij mijn stille wens Als mijn bedoeling overkomt in klare taal die niet verward dan vind jij in mijn zwarte inkt dat ik schrijf van hart tot hart…

en dacht hij 'onbemind kind' terwijl haar voetstappen geen sporen nalieten in het hoge tapijt, zij in stilte schreeuwde om liefde, maar hij onmachtig was, hij, de hogepriester van de Sophia, zeg maar buitensporig drugsgebruik, toen besefte hij even dat het niet Ingrid was die zou sterven, maar hij, want het bericht van haar zelfdoding vermorzelde…

Het hoofd dat Al maar door Blijft malen Aangestoken door Onrust en onzekerheid En druk bezig Blijft de mens In mij te verontrusten - En dan het hart! Dat voldoende heeft Aan vrede en verdraagzaamheid Van nu aan Tot in eeuwigheid…

Ik heb een vijand, zelfs in deze dagen al is dit ook niet christelijk van zin, maar 'k ben gekwetst tot heel diep binnenin en weet niet meer hoe dit nog lang te dragen. Maar plots heb ik de lente weer gezien en langzaam groeit vergeving zelfs misschien. Snelsonnet…

Ooit was het zo mooi, zelfs wanneer je weet, dat het geen zin meer heeft. Soms is de prik echt helemaal uit de fles. Soms kunnen mensen gewoon niet meer door één deur. Dan kunnen ze uiteraard beter hun eigen weg gaan. We hebben maar één leven. Voor eeuwig aan elkaar blijven kleven met tegenzin is nutteloos. Het gelukkig worden zonder elkaar…

Dat mijn hart niet meer klopte, mijn ziel van mij wegdreef Het uitzicht door het raam nietszeggend was. De dageraad geen nieuwe hoop bracht. Er waren dagen dat de zon zo haar best deed, maar dat ik haar warmte niet meer voelen. Dat al mijn tranen zo bitter waren. Zo bitter, zo zoet.…

Tweeduizend achttien is vandaag begonnen De vrede is op aarde neergedaald Geen honger meer, geen ziel is nog verdwaald En iedereen heeft het geluk gewonnen Ik wens u hoe dan ook een prachtig jaar! Doe aan de liefde, en omhels elkaar…

Onneembaar kloppend fort, zelf ingenomen. Een wapen schiet tekort als de pijn moet komen. Als de liefde is ontloken, het hardste steen gebroken, en de moordkuil dichter wordt. Dag dromen.…

Verdoken tussen de kussens van je hart gevuld vol veren zo licht zo zacht als je handen die zich ook nu om de mijne verstrengelen als een stille verbintenis voor oneindige liefde waar zelfs harten te klein voor zijn…

O, geef het hart nooit onverkort want zij, wat men ons ook verteld, leggen hun hart in het spel. En wie zal het te spelen wagen als liefde hen met stomheid heeft geslagen? Hij die dit schreef hij weet het tot zijn spijt, want hij gaf heel zijn hart en was het kwijt.…