Alle inzendingen over Verzengende

het water blijft stromen het vuur verzengen en zo blijft alles bij het oude. behave wij wij worden geboren en sterven wij zijn stechts tijdelijk de magie is voor eeuwig…

Gewapend met een ganzenveer trek ik moedeloos ten strijde tegen de grote grizzlybeer die mij dreigt aan gene zijde opgeschrikt door mokerslagen op het verzengend offerblok klimt mijn pen in strakke stagen boven het kraaiennest in dok woorden klauwen uit mijn handen in gevecht met al mijn zonden voor verlies van ingewanden is mijn veer…

na dagen zwoegen kwam hij aan bij de rand van de vulkaan daar heeft hij toen nog lang staan staren vlocht onderwijl z’n lange haren en uur na uur na uur doorvoelde hij het woelende vuur dat gloeide in de kille mist totdat hij het heel zeker wist toen legde hij z’n kleren af en sprong in dat verzengend graf…

Het was weer bijna als vanouds in elkander vrij gevochten verzengend ver van al het kouds wringen onze laatste bochten snakkend naar de pure vormen die het leven inhoud geven hier het haakje voor de wormen daar de zeilen om te reven varend op het kompas van maan stap ik over op een klipper ik stop mijn netelig bestaan als verstokte crisiswipper…

Een witte wind waait door de wereld een wind van licht De naam is Da en waait door alle tijden In fluisterstilte gesproken wordt vurige nectar die stroomt als lava en verbrandt het gelaat van droom verteert angst in alles verzengende liefde danst met zon maan en sterren Da is het ongebroken hart van de wereld de verdelger…

ik wil je geest verleiden uit mijn hart te verdwijnen je stem dwingt mijn oren om te blijven luisteren mijn mond proeft de leegte als verzengende droogte na een warme wervelwind ik struikel telkens over je naam in een vervagende herinnering minne strelingen plagen mijn rubberen lichaam mijn lach is verloren in onbegrepen verdriet…

De warmte heeft de overmacht en kleeft zich vast aan de aarde In een klamme vochtigheid broeit de zindering voort Het glooiende landschap verdwijnt in een dor geelkleurende woestenij Niets ontzien de stralen van de koperen zon en laten een spoor van verzenging na De warmte heeft de overmacht Voert de boventoon van natuurgeweld Langzaam…

reizen voorbij de vleugelslag van overvliegende ganzen tot de rand van het bevroren meer waar de sneeuw de stilte onderstreept als zij van de takken glijdt reizen naar de ijsgrens waar loodzware leegte de ruimte ondoordringbaar bedekt met zwarte dekens reizen onder de verzengende zon die het hallucinerende leven meedogenloos smoort…

lange zinnen slepen zich eentonig langs een wollen woordenbrij hypnotisch star zit ik de zinnen uit en hoop op stilte na 't verbaal proces een frisse stilte zachte bries die door mijn haren speelt verkoelend overkomt mij dan een rust die nooit verveelt de lijst, het schilderij de duisternis, het licht verzengend heet, en koelte de…

Maanden verstreken Doch verwonden ze nog steeds De scherven van weleer Bloed dat vloeit Met een dunner wordende Structuur van het vergeten Een gekrompen hart Droogt langzaam uit in de Verzengende kilte van het niets En ik......struin Loop, vecht, ren, struikel Over mijn misvormde gedachten In mijn oren hoofd Een onvolmaakte symfonie…

Geef mij kracht en het vertrouwen dat het vuur dat in mij woedt in een schitterende uitbraak alles in en met mij doet wat ik kalmer niet kan vinden en met rede steeds weer doof: geef dat ik in mijn verzengen als een Phoenix weer geloof.…

Hitte die alles Verzengend is En zelfs het Asfalt smelten Doet - Hersens, gefrituurd In deze voortijdige Zomerstorm, die de Kracht niet meer hebben De persoon te sturen Waartoe zij behoren Het wegdek waarlangs Ik mijn weg wil gaan Dat opensplijt en Mijn hele lichaam En alles wat daar Bij hoort in blinde woede Omvat…

Van een verzengend mystiek gegeven wordt het ontvangstantenne als zij lacht. Stroeve droefenis, het buitenleven verstoort te bruut die zwarte hemelpracht: ’t Maakt zwijgen aan, dat elk spreken versmacht. Het was bij haar en vroeg, zij gaf wat loog, maar ’t was eerst hij die zich met haar bedroog.…

Golven vocht druipen langs ons gezicht geuren vermengend als beesten bijtend kwijlend in liefde verzengend Elkander berijdend stotende gelijk in ritmisch harmonie Soenda muziek kling klong op de achtergrond Zo heerlijk doch zo prikkelbaar als de durian gekliefd en verslonden penetrant en bitterzoet in het midden van bedwelmende…

op ongeaarde voeten ga ik roerloos door de doffe dagen vergeefse vragen verlaten mijn handen in zinnen zonder eind als schrijnen gestapeld in vochtige hoeken ik boek voeling zonder doel tot een beladen verleden verkeken is bewust van een verzengend gemis keer ik af van vlakke paden en loop te hoop naar noordelijk licht is daar…

zwaar en traag buigt de stilte door het taaie stroperige onvermogen neemt ons in de tang de tijd zuigt minuten uit verzengende uren zwermen muggen leggen strijdend hinderlagen klaar ze heeft ons beet de witte woestijnzon onze schrale harten wachten op een groene boom wellicht volgt de zangvogel die de zware trage stilte…

De hitte is ondraaglijk Jij kijkt in mijn ogen En drinkt mijn blik Het vuur is verzengend Ik kijk in jouw ogen En drink jouw blik De dorst is groot Het zand schuurt De pijn is rauw De nachten koud Zo lopen wij verder Voorbij de oase Omdat wij denken Dat het een fata morgana is Te mooi om waar te zijn En de dorst die blijft.....…

Want geen kan liefdes laafnis brengen, Die zelf niet, dervend, durft verzengen.…

Je geeft je hele wezen in een tel van jou en mij versmeltend, verzengend, in een stonde van genot. Zo heb ik jou gevonden, zo gaf jij je bloot, bungelend aan een steeltje, jij, kers over de muur.…

het heeft geen zin te wachten tot een eeuwige zondvloed zal louteren tot dagen vervagen in welbehagen zelfs dan blijven verdroogde rivieren dor en zal de einder geen honingzoet dragen zelfs als ik snak naar koelte in verzengende hitte zelfs als ik honger naar warmte in koude duisternis zelfs dan laat ik mij verblinden door verzonnen dromen…

in zijn hoofd woedt een wervelstorm als een centrifuge die volhardend zware toeren draait als een ondoordringbare wals nadert een dreigende hoge geelbruine muur het zandtapijt groeit in de verzengende hitte ontelbare stofdeeltjes wringen zich in zijn ogen en oren zijn schreeuw brengt geen geluid voort als hij langzaam…

Jouw lichaam volgt het mijne verzengende hitte gloeiend ineen Jouw handen volgen de lijnen gaan voorbij aan de tijd Langzaam kom ik weer tot leven gewond gevoel niet meer gevoed Jouw stem beneemt mij de adem een harte stoot wordt mijn deel Het samen zijn en samen komen doet mij zuchtend zweven Geplukt en geknakt nu gevormd…

Donkere wolken jagen de aarde beeft Zwanen storten neder niets meer leeft Stormen benemen oerbossen het leven De natuur verziekt kon niet meer geven Vuurhaarden verzengend ongeremd Door niets belemmerd of getemd Overspoeld door woeste golven Zijn de continenten bedolven Maagdelijk sluimert dan de brakke aarde In eeuwen van rust en ongemoeid…

wat plakt mijn klamme hemd aan rug en schouders vast wie laat mijn zilte vocht uit poriën verjagen wat slaat mijn lichaam loom tot rusteloos verkeren wie wekt mijn ontembare dorst met volle teugen niet te lessen het is de zomerse golf van zwoele verzengende hitte die beweging bevriest in warmte en het leven als koorts bedwelmt…

De schaduw op de muur vreet aan haar lichaam, haar hoofd hij slaat zijn tentakels uit, trekt ze dan weer terug het zweet staat op haar voorhoofd is het angst of de alom verzengende warmte ze schreeuwt om water, water, water dan zwijgt zij slaat het aangerukte glas maar om ze heeft er geen druppel van gedronken maar als de klok aangeeft…

Verzengende hitte. Laaiend vuur Dansende vlammen Mensen verrast Weldra Krottenwijk van Sao Paulo Vervallen huizen Favela Gelegd op zijn rug. Voeten vast Geplaagd. Helse pijn In bedwang, maar Weldra Afgelegen dorp Chittagong. Bangladesh Kliniek Een kunda Grensschermutselingen India. Pakistan Shalimar woont Hier Berggebied.…

Je omhelst me stevig ‘dit gaat even pijn doen’ en schroeit met salpeterzuur jouw hart in het mijne zorgvuldig, teder, zacht leid je diepe groeven door de grauwe korst van neergeslagen jaren waar ook m’n ziel lijdt onder de verzengende warmte waarmee het dieprode wordt ontzet en een vergezellend temperament geëtst, om jou, op gepaste…

De verzengende zon roostert hun gezicht aleen denken, misschien is dit het laatste licht wat we ooit nog zullen zien. Terrorisme is politiek één grote, smerige kliek.…

Doolde jarenlang Over dorre wegen Verkoolde gronden Verschroeide aarde Met de drang Naar een zegen Die boeide Warmte baarde Zonder te verzengen Die groeide Als goede wijn Zonder die met water Aan te hoeven lengen Les mijn dorst Druk me aan je borst Deze tocht Door de woestijn Met te weinig vocht Deed pijn Ben mijn oase Der dwaze…

Later op de dag stond de zon aan de zenit, majestueus en verzengend en koos jij voor de luwte van de koele varens want lijden deed je solitair geen klacht of gejank al konden we je ogen lezen Spring nog een keertje Cammi, toe, over het muurtje van Walter en grijp nog eens een laatste keer.. naar een verstrooide merel.…