Alle inzendingen over Vliedt

de wereld, de wereld gegoten in beton met hier en daar een perkje voor het altijd aanwezige groen ik zaai maar het oogsten markeert geen zomer op de kaart, het vliedt zoals mijn jaarringen door de tijd waarin ik eens in ‘ verleden mijn naam in had gekerfd viervoeters vissen vogels, het ademt de verbintenis van het begin tot aan…

Gij kent dit wel als schone schijn, Een lichtend uur, dat spoedig vliedt Voor uren, die zo licht niet zijn. Toch breekt soms door het moe refrein Van dag na dag het zuiver lied Van ‘t uur, dat nog zijn schoonheid biedt.…

Met zijn private blutsen en builen is heur oude leven haar dierbaar lief Ze wil het voor de dood nog niet ruilen Nu het door stramme vingers trager vliedt Vrienden verdwijnen, winden waaien killer Morgen verkleint en gisteren groeit Het grote huis wordt solidair stiller Nu de boom des levens minder bloeit De dingen die ooit weelderig tierden…

steeds gaat het zich veelvuldig vernieuwen nooit wetend hoe en waar ’t ook vliedt. Maar dat de freelste bloemen het eerst worden verstikt als goede harten die door kommer ontwricht door ziekte of stormen worden geveld en voor ze sterven wie heeft hun nieuw leven besteld?…

steeds gaat het zich veelvuldig vernieuwen nooit wetend hoe en waar ’t ook vliedt. Maar dat de freelste bloemen het eerst worden verstikt als goede harten die door kommer ontwricht door ziekte of stormen worden geveld en voor ze sterven wie heeft hun nieuw leven besteld?…

Ziet, hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht, een enkele al te late vogel vliedt. En ver, daar ginds, die zachtgekleurde lucht als perlemoer, waar ied're tint vervliet in teêrheid... Rust. Oh, wondervreemd genucht! Want alles is bij dag zó innig niet. Alle geluid dat nog van verre sprak, verstierf.…

Nauw zichtbaar wiegen, op een lichte zucht, De witte bloesems in de schemering - ziet, Hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht, Een enkele, al te late vogel vliedt. En ver, daar ginds, die zacht-gekleurde lucht Als parelmoer, waar iedere tint vervliet In teerheid... Rust - o, wonder - vreemd genucht!…

Ik ben geen dichter, die zich voelt versmeten Uit vreemde wereld, die hij rijzen ziet, Haar herfstig-droeve aanblik wil vergeten En in gedroom naar d' oude tijden vliedt, Wie 't lijkt, als of geen schakel uit de keten Der Evolutie hem verbinding biedt Van Hede' en Toekomst en die toch, verbeten, Vloekt al wat d'Eeuw van 't Eertijds leven…

zo zwaar en donker als ik kan zijn hoeveel groter moet het licht de ruimte die ik ben, zijn om 't te dragen de stroom vliedt in en uit mijn hart klamp ik mij vast aan hetgeen gegeven hard als steen zal ik zijn, zwaar wandelen ploeteren in het zweet des aanschijns om het verschil te ervaren dagelijks nog eten wij zelf van de appel maar…

Hij zoekt in dronkenschap een droom, die vliedt, In 't leven, - tot hij, moede en koud, ontwaakt, Naakt en gebroken: op zijn lippen smaakt Des levens droesem bitter als verdriet.…

een witte vogel die het rif verlaat het kind dat met zilveren voetjes baadt de man met stok die water uit de rotsen slaat de valk die de verten ziet de hoge pluimen van het riet de landwind die naar de zee vliedt het landschap in slingerlijn de houtbrug over het ravijn zal daar mijn grijze vader zijn de nacht en najaarsvlagen het hart…

kwakend het dril bevrucht verzinkend in het kroos … hoe de goudveil zijn blaadjes spreidt in onbezoedeld kwel en het sleutelbloempje slank gedijt langs de boorden van het veld … hoe ‘t Vliegend Hert zich gulzig voedt met sap uit d’eikebast en ‘t koekoeksei wordt uitgebroed als was het ’s Konings gast … hoe de ransuil zijn roestplaats vliedt…

I We lopen, beiden, aan de Waterkant Je kijkt me aan maar ziet me niet Alsof de wereld door je iris vliedt Ik begrijp: ik zit al aan je binnenkant II De mensen willen je naar hún beeld en gelijkenis kneden als een golem, uit modder, zwijgend en zonder rede, een dommekracht, zeven maal omlópen: “Shanti, shanti, dahat, dahat”.…

naar boven door een blij gemoed Het addernest uitgeworpen dat op eieren broedt Tussen hersencellen gelegd in ‘t verzwaard gemoed Klinkt Uw stem in de stilte van de donkere nacht Dat de Heiland is geboren uit Davids nageslacht verkoren Geef dat wij horen het engelenlied zonder praal of pracht Waarvoor de dwaling van de redeloosheid vliedt…

Zij wist zichzelven af in eeuwige verreining, En wendt zich altijd òm en keert weer waar zij vliedt, Zij drukt zichzelve uit in duizenderlij lijning, En zingt een eeuwig-blij en eeuwig-klagend lied.…

't Mijn brak mee, maar, nóg schoner dan te voren, Greep het naar nieuwe, blonde of donkre, lokken; Liefde vliedt héen thans, maar in haar historie-rol Sta ik geboekt als het Hart Uitverkoren, 't Hárt dat geen Hárt vond en stierf zonder mókken.…

verschil is tussen droom en belofte aanraakbaar met de hand op roerloos bezit, volstrekt en zonder eindig weten de adem van nu gulpt met sluimerbesef aan lichtjaren voorbij sporen van naamlozen beklijven met wildkrassen aan steile wanden toch, hemelgewelven krimpen tot kleine boeken, zijn in oogwenken gewist condens drijft af, vliedt…

De mensen klagen, Dat vreugde vliedt: Laat vreugden vlieden, laat mensen jagen, Wij zien ze vlieden en klagen niet. Want al wat schoon is, Is schoon wijl 't vliedt, Want schoonst van een citer zijn toon is 't Sterven, het stijgen niet ...…

De mensen klagen, Dat vreugde vliedt: Laat vreugden vlieden, laat mensen jagen, Wij zien ze vlieden en klagen niet. Want al wat schoon is, Is schoon wijl 't vliedt; Want schoonst van een citer zijn toon is 't Sterven, - het stijgen niet...…

ketterij een hoog gebouwd kasteel, Een schole van die kloek zijn leugenen te leren, Een bijslaap schaamteloos van ons verdwaalde heren, Het graf van alle deugd, van boosheid een toneel, Van 's Keizers recht en macht bekruipster en ontjaagster, Van Gods genaad' en gunst verkoopster en uitdraagster, Een poel waar alle stank en vuiligheid uit vliedt…

Hij zoekt in dronkenschap een droom, die vliedt, In 't leven, – tot hij, moede en koud, ontwaakt, Naakt en gebroken: op zijn lippen smaakt Des levens droesem bitter als verdriet.…

Een windvlaag stoot hun thuis kapot en breekt het leem in stukken Dit prachtpaar vliedt steeds verder weg van herfststorm met zijn nukken De traan die zilte treurnis kleurt oud zeer wat in ’t geweten zeurt Nu bladerdek de slapen van de lentebloem beschermt en wintervorst zich over ’t land ontfermt met sneeuw en ijs als wapen De…

de zwaluw die de nacht ontziet vreest het uur dat in gebaren zijn taal verkiest boven de zwerm met wie hij was gekomen een zweem van gevoelens krioelen als duizend manke jaren onder het dons dat hem scheidt van de toekomst die in beleving zwijgt voor oren zonder een thuis een warme regenwind vliedt langs het open raam en hapt…

Vlucht maar, vogels, koud en deerlijk is 't alomme vlucht en vliedt, voor de koude en voor de mensen, want de mens en mint u niet. Vlucht maar, of hij zal u schieten, met zijn roer, hij droomt daarvan: vlucht waar hij, met al zijn wijsheid, vlucht waar hij, niet aan en kan.…

Hoe meer er gehamerd werd op zedigheid en deugdzaamheid, hoe meer ik met mijn rode bietenkop de slipjes met mijn tanden kapotbeet, 'Wat vliedt of bezwijkt' kotsend meezong, mijn vader spraakgebreken toewenste, afasie en krankzinnigheden, opdat ik wel met de vrouw van de organist kon neuken.…

Donker scheert vaak langs de ruiten, honger komt er dikwijls muiten, maar als 't kleine jongske lacht vliedt die ganse duivelsmacht. Moeder zal 'n hempje naaien, laat het wieltje lustig draaien draaien, draaien, draaien.…

Zo staat hij daar en heel de schaar needrige duiven en hennen is voor de vang dier steerte bang, vliedt de pralende pennen.…

Niemand weet het van u allen, Geen één, geen één, en ik sta weer weifelend en alleen, bedenkend hoe alles vliedt in het niet. Mocht ik een Godsgaaf bedingen — ik vroeg sterke herinneringen omtrent eeuwige dingen.…

Het water vliedt. Het water stroomt harder. En de marmot knaagt en woelt onder de berg van Oostenrijk. Waar gaat de wereld naartoe? De maan koekeloert met een zaklantaarn. De bloedneushonden willen lief een botje van mij. Ik geef ze dan maar water. En dan hun antwoord blij: Dank je wel lieve Cornil, blup ,slurpielup, we zijn nu weer up.…

Wakkere nimfe, wendt en ziet eens terdeeg van wie gij vliedt, sneller dan de herten van de honden, die ’r* met open keel volgen tot hun achterdeel*. Immer* en volg ik u niet na met begeerte van uw scha*, maar van zinne om uw minne te verwerven voor* de mijn’. Acht gij dat groot verlies te zijn?…