1211 resultaten.
LANGZAAM GAAN
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 202 Het schone morgenstrand
ligt blank en leeg
onder een vlucht zwanen
laat hun zingende vleugels
schuchter weergalmen
steunt die weemoedige stem
van teer wellend verlangen
naar geheime verte
de witte vogels
vliegen tussen doffe zee
en vroeg wolkengrijs
vol onvoorspelbaarheid
die rustig wacht
waar hemel en water
elkaar ontmoeten
verdwijnen…
Lof in liefde
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 2.198 Jij vouwt de tover zachtjes
als een schelp om de windsels
van mijn zingend hart
en koestert de glinstering
van kabbelend water
als de woorden zich wikkelen
in een spel van warme handen
Het zilte water
schep ik uit weemoedige ogen
die als een zee over onze naaktheid spoelt
en zwoel trotseren wij het verleden
in een omarming voorbij de…
wensvol
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 121 kortstondig geluk
weerspiegelen op ondergelopen tafels
achtergelaten kledingstukken
getuigen van minnekozende warmte
na immer hunkerende blikken
want het moment verscheen
dat binnenvallende droefheid
vreugde wurgend bij de keel greep
elke lach langzaam veranderde
in een tranengrimas zonder weerga
de koning is dood
lang leve de koning
de weemoed…
Wanneer ik in de aarde word gelegd...
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 178 Een zonovergoten zondag, met wind die
het licht doet dansen door de ramen;
weemoed wordt geboren want morgen is
het al oktober: de bladeren gaan vallen en
heel de herfst kondigt zich aan, met regen
en stil verdriet, met afscheid en woorden die
niet meer gezegd zullen worden, te laat
om alles nog in te halen, goed te maken.…
In herfstig bloeien
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 238 Mocht je iemand zoeken
die geen genoegen neemt
met de oude horizon
de vragen reeds gesteld
tijdens een leven zonder geld
ik zal het zijn
nabij jouw nieuwe grenzen
ik zal het worden in jouw wensen
ietwat weemoedig in het veld
en in het duister van jouw dromen
waar demonen wachten op een kans
teken ik spontaan de groenste bomen
voor…
Al is het herfst
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 264 Want zelfs de zon is milder nu, het licht gedempt
tot weemoed en vertedering, tot zorg en zelfs erbarmen.
Laat troost je koude ziel verwarmen totdat ze weer
de trekken van het kind hervindt, de moed tot overgave.…
Avondliedeke
poëzie
3.0 met 43 stemmen 7.778 't Is goed in 't eigen hart te kijken
Nog even vóór het slapen gaan,
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hart heb zeer gedaan;
Of ik geen ogen heb doen schreien,
Geen weemoed op een wezen lei;
Of ik aan liefdeloze mensen
Een woordeke van liefde zei.…
De nevel
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 248 De nevelen van het verleden sluiten mij in met een diepe zucht
als in een trance staar ik naar een grijze muur die voor mij ligt
als ik omkijk zie ik nog flarden van een blauwe lucht
wederom ben ik voor het nostalgische gevoel gezwicht
de nevels hebben mij nu volledig ingesloten
de hunkering naar vroeger is nu in alle staten
een weemoedige…
DE GROOTVADER.
poëzie
3.0 met 5 stemmen 1.046 Dan lacht ze op hem met stille weemoed,
Terwijl ze zwijgend hem aanschouwt,
En denkt: ‘hij zal niet lang meer leven,
Hij wordt zo stram, hij is zo oud!’
Wie zal het eerst van beiden sterven,
Zo diep beducht thans voor elkaar —
Het meisje in de bloei van 't leven,
Of de oude man van tachtig jaar?…
Kniepertjes
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 211 Bij
het laatste kniepertje werd ik altijd
zeer weemoedig en wilde ik de tijd
een flinke slinger geven.…
wuifwilgen
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 95 ze staan er nog
de wind, gevangen in hun kruinen
struint de kale takken door
je hoort ze zachtjes kraken
en hun blaadjes raken
stil de grond
de vooravond van winter
wint met lange passen tijd
je schuifelt mee en kwijt
melancholie aan koude voeten
met een neus vol rottigheid
het laat de regen wenen
in een langgerekt verwijt
als weemoed…
De moed tot overgave
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 61 Want zelfs de zon is milder nu,
het licht gedempt tot weemoed en vertedering,
tot zorg en zelfs erbarmen.
Laat troost je koude ziel verwarmen
totdat ze weer de trekken van het kind hervindt,
de moed tot overgave.…
DOORGAAN
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 301 Met lichte weemoed verdwijnt de schittering.
Moge van de knusse, plechtige viering
een nietigheid blijven, die steeds rond gaat,
ieders geloof sterkt, met helpende raad
voor denkend gemoed bij wilde wenteling.
Een kleine kerstvlam houdt de grote wens
overal door de wereld te waren:
neerdalen in de ziel van elke mens.…
foto
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 796 een winters decor met
water, riet en een molen
huiverend sta je op een brug
naar onbekende overzij
bekoorlijk gekleed in
een jas die ik nooit zag
je haren wapperend
in de gure wind
gewikkeld om je hand de
riem van de vrolijke hond
die nog steeds niet snapt
waarheen ik nu toch ben
weemoedig lijk je naar
de fotograaf te kijken
een vage…
REFLUX
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 862 Weemoedigheid doet soms de lijnen verkleven,
het middelpunt wordt door de jaren abstract.
Als terugkeer de diepten en hoogten vervlakt
worden laag na laag alle fasen verweven.
Ik vind in mijn hand een steeds kleinere hand,
een oude geur, in kleine enclaven.…
de moedermaffia
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 716 ze is in hoogmoed niet te evenaren
en ziet hem slechts als donor van het zaad
terwijl de stakker zonder eigenbaat
de vrouw de schone vreugd gunt van het baren
de filantroop, onmisbaar bij het paren
weet na zijn offer al ‘het is te laat’
hem wacht de zondeval in het kwadraat
de zeven plagen, weemoed en de blaren
en na het kranig knippen van…
Vertraagde thuiskomst
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 745 bladmuziek
Daar stierven jaren in jouw schoot
alleen geraakt door vallend stof
een kiertje fluwelen avondrood
dat teder soms jouw rug nog trof
Ik blaas de tijden van het lijfje
spreid onkuis jouw helften open
hoor je fluist’ren ‘Kom, waar blijf je
mijn leesbaarheid raakt nooit verlopen’
Ik zuig de zinnen zacht naar buiten
met geur van weemoedig…
Oorlog en vrede
hartenkreet
4.0 met 6 stemmen 945 Laat mij daar zachtjes leed en liefde honen
En zonder weemoed denken aan de dood,
En daarna boek en schrijver stil belonen
Voor ’t glaasje wijn en ’t stukje brood.…
JANUSKOP
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 645 De pracht van de boterbloemenwei
met zuringaccenten en het wit
van ontloken madeliefjes maakt
weemoed wakker, verleden dichtbij.
Er op uit het veld in, heerlijk vrij
na gedwongen schoolgang, op zoek
naar avontuur in afgedamde sloot
of klaverveld met voorjaarstoeierij.…
Bella donna
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 1.990 azuurblauw
mijn ogen binnendringt
mijn smaakt ontwaakt
door stracciatella-ijs
dan klopt mijn hart
een warmer ritme
het landschap danst
dan dankt en bidt ze
Als door de vroege geur
van cappuccino
de ranke zeilen
langs de kim flaneren
de cipressen hun schaduw
op het plein draperen
een schaterlach galmt
van een bambino
dan welt er weemoed…
TOEN...
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 236 Hij kan de weemoed wel verklaren
die hem bekruipt: zijn droom is weer veraf;
hij trad de herfst in, voelt zijn jaren
en mist de zoon, die 't leven hem niet gaf.…
oudejaarsavond
netgedicht
3.0 met 17 stemmen 1.632 oudejaarsavond
is nog enkele verrotte bladeren
opgezwiept door de oostenwind
ijzig scherp
een mes blinkend staal
lemmet vol weemoed
in mijn hart
mijn stokkende adem
op het scharnier der jaren
roest en schilfers
is het dorre riet in het spiegelwater
verstilde kou en droog geruis
een stervend land
je uitademen witte dagen
even in de…
Louter droefheid
gedicht
3.0 met 28 stemmen 10.689 Maar ik ben een poëtisch baasje
en ga mijn weemoed in een versje doen.
Dat is het voordeel van mijn gave.
De burger kan zijn ei niet kwijt,
terwijl ik, rustig mijn neerslachtigheid
gelijk een paardje voor mijn kar laat draven.
Is het volbracht, dan ben ik opgelucht.
'k Heb schoonheid uit mijn pijn gewrongen.…
Haar tweede Kerst...
hartenkreet
4.0 met 8 stemmen 2.726 op die manier vertalend
Met haar kleine lijf van elastiek
Lichtjes weerkaatsen in haar ogen
Zichtbaar geniet ze van wat ze ziet
Gevoel heeft haar nog niet bedrogen
Ze is nog puur, haat kent ze niet
Zoals zij dit alles nog kan beleven
Zomaar genietend vanuit haar zijn
Dat is door onschuld ingegeven
En weggelegd voor kinderen klein
Weemoedig…
ontwapende soldaat
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 800 zo kwetsbaar blijkt te zijn
als het commando van zijn oversten
zonder overwegingen uitgesproken
hem in de armen van de vijand drijft
voorbij de uren vol glorie
het bespieden van de ander
het wachten op wat actie
en een blinkend streepje lint
na het schrijven van geschiedenis
mag hij eenzaam kwijnen
beurs van zijn attente bewakers
en weemoedig…
Wachten op de dood
hartenkreet
3.0 met 8 stemmen 2.334 blad waait van de oude eik
valt neer in koude grond
als ik zo naar mijn opa kijk
de trekken om zijn mond
groeven in doorleefde huid
zijn blik op mij gericht
pijnlijk straalt hij weemoed uit
soms vallen ogen dicht
rustig wiegt de schommelstoel
een leven vol verhalen
met de dood als hoogste doel
waarnaar gedachten dwalen
even trilt zijn…
Voorouderherinnering
hartenkreet
4.0 met 4 stemmen 724 beleving van een déjà vue
alsof je in het verleden stapt
maar toch weet ‘dit is nu’
overvalt je 't gevoel van thuiskomen
op plaatsen die je niet kent
weet je dat je dan in de wereld
van voorouderherinneringen bent
ze sleten de paden die jij nu gaat
zagen de horizonten die jij ziet
etsten de beelden in je ziel
tot een onvergetelijk weemoedig…
De heupbroek
hartenkreet
4.0 met 14 stemmen 1.204 wereldbeeld verdwenen
Maar wat er voor terug is
Doet lijf en leden beven
De heupbroek met
String en 't korte hemd
De nachtmerrie van
Elke potente vent
Want elke buik
Blubbert nu voorbij
Met piercing, tattoo
De hele gallerij
En met een beetje pech
Wordt je getrakteerd
Op de barst tussen de billen
Brutaal en ongegeneerd
Dan denk ik met weemoed…
Afscheid van de zomer
netgedicht
2.0 met 18 stemmen 658 Er hangt wat weemoed tussen huizen
die er onbezorgd wel staan
maar waarin de ruiten iets weerspiegelen
van uitvaart en vergankelijkheid.…
De vlinder
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 451 schuurpapieren stem
die bijzondere lach
ogen die ik zie en zie
telkens weer anders zie
soms vol vuur
vandaag weemoedig
vleugje lachend,
ontroerd een traan
bijzondere liefde
in Jans melancholie
kussend het leven
zo vol verwondering
ook over de dood
ach, voorbij..…