Alle inzendingen over Waar ze komt daar is

Te dolen door de dakloze bladeren, die spreken, plekken waar niemand komt, seizoenen als schimmen elkaar omhelzen, schuilplaats waar we als dronken minnaars zijn vermomd.…

ik komt naar boven en wat je dan ziet is niet te geloven de onzekerheid is gewoon verdwenen een andere vrouw is er verschenen een die durft te zeggen hier ben ik met een zelfverzekerde blik.…

we heerlijk konden toeven en dwalen Waar onze gedachten stegen of zweefden, omlaag en hoog verheven In Berg en Dal is God is ’t goed!!…

De mensen, zij zien hem vaak in eh programma’s waar uit wordt gelegd: bezuinigen moet voor wie in de toekomst ook aan zijn geld is gehecht. Hij praat niet in plussen maar minnen, zegt: ‘zo komt er niets van terecht. We moeten echt veel minder pinnen. Geldkraan dicht! dat meen ik oprecht’.…

Hebben ze geen liefde, zoeken ze ware liefde, komt ware liefde op hun pad, grijpen ze die niet. Mensen, rare wezens, ik zal ze nooit begrijpen... (wanneer gaan mensen hun ogen eens opengaan ? dat wat je innerlijk wenst, er altijd zal zijn, maar ze zien het niet, door hun extreem dualisme.)…

Te dolen door eeuwen van dakloze bladeren, een plek waar niemand komt en de seizoenen als schimmen elkaar omhelzen, schuilplaats waarin we verdronken als minnaars vermomd.…

Als kind droeg ik al de stilte in mijn hart. Als puber vond ik de stilte in het bos en gaf haar een plaats in mijn geest. Nu weet ik de stilte te vinden in jouw aanwezigheid en geef haar een plek in mijn ziel.…

Jij lente, jij vruchtbare seizoensdromer, zonnige voorbode van een straks veelbelovende zomer. Nabije woud, op de steile trotse bergwand, ontploft explosief in groen en bruinrode abondant. Smal riviertje, glanst kristalhelder altijd weer, drupt vlot zenuwachtig dansend naar het grote meer. Een buizerd, cirkelt hoog in de lucht,…

Ik wil met jou graag naar de regenboog Zong eens Frans Bauer met Marianne Weber Als je dat wilt dan ben je wel een streber Want staat dat ding niet onbereikbaar hoog? Saudi´s zijn die kleuren meer dan zat Nooit meer de zon met regen in Riyad…

De ware levensenergie komt van goddelijke krachten, waar suiker ons vandaan houdt. Het is één van de goedkoopste harddrugs, net als lijmsnuiverij. Bovendien rotten je tanden er van weg en word je er agressief van, met de nodige nadelige gevolgen vandien.…

O God, wil vrede in deze wereld geven Er zijn nog steeds zo veel oorlogen En volkeren die elkaar niet gedogen Vele mensen vrezen voor hun leven. Mensen moeten hun land verlaten En vluchten naar andere gebieden Om het oorlogsgeweld te ontvlieden Met achterlating van al wat zij bezaten. O Heer, ontferm U over deze mensen Die zo vreselijk…

Liefde zonder enige mogelijkheid tot ontsnappen Is een zware last om te dragen, zelfs voor monumenten. Weten die tortelduifjes dat wel? Of doe ze maar wat? Pure roekeloosheid op sleutelmomenten In hun prille leven. Steeds meer lees je over bedrog en het gekonkelfoes, de leugens en de intriges. Zouden er daar ook van die sleutelhangers…

Alleen... de dagen worden stil geen enkel geluid je zit weggezakt in je stoel en kijkt naar buiten. De mensen zijn bezig. Ze hebben zo'n haast. Alles moet vlug, gauw, gauw! Wie kijkt er naar jou. De radio doet hetzelfde, schreeuwerig en fel, met steeds die reclame ertussen. Misschien haalt iemand me wel. Steeds weer die hoop... maar…

De Poepbank vraagt beleefd om te doneren U brengt een bakje met wat verse stront Dan maken ze een ander weer gezond Door een extract ervan te injecteren Ze kunnen ook uw bolus goed gebruiken Ik zou ze eens een poepje laten ruiken.…

Ik leende jou mijn luisterend oor, zodat je over je verdriet kon praten. Legde mijn hand voorzichtig op je schouder, voordat jij tranen zou gaan laten. Mijn stem sprak zacht, de troostende woorden. En in jouw bedroefde ogen, zag ik weer een begin van hoop gloren. Ik kwam die dag, zomaar toevallig langsgelopen. Eigenlijk was ik zelf, op…

Je niet lekker voelen is niet leuk hoofd en buikpijn oh zo lastig een pilletje kan (even) helpen maar de psyche helpt je nog meer dan moet je wel met je hersenen werken niet alleen die van boven maar ook die van beneden boven- en onder-hersenen zijn aan elkaar gewaagd zijn feitelijk onlosmakelijk verbonden verlangen van tijd tot tijd…

Zo schrijdt hij over berg en dal Heel langzaam en heel stil; En waar hij komt en ademhaalt, Wordt alles dor en kil. Zo heerst hij maanden lang, tot dat De jonge Lente opdaagt, En hem voor haar zonneschicht Weer naar het Noorden jaagt.…

Ze komt, de wadem op de wangen die nog iets ziltigs in zich houdt, van 't losgevallen haar omhangen, glanzend van louter zonnegoud. Een schuimen sluier om de leden zoals men er geen blanker zag, - en waar zij komt, gaat om haar schreden de schoonheid open van de dag.…

Ze zou vandaag tachtig zijn geworden mijn zus, mijn oudste zus mijn overleden zus Fineke Gerda Krediet-Pit ik denk heel vaak aan haar zij denkt wellicht ook aan mij zo denk ik maar, ze heeft toch alle tijd ze heeft zelfs de eeuwigheid ze heeft hopelijk daarbinnen de (h)eerlijkheid ze heeft ook mij nog, haar jongere broertje want je bent…

Voorbij onrust heerst innerlijke vrede. Voorbij tegenstrijdigheid groeit saamhorigheid. Voorbij de tijd, voorbij gisteren en morgen, leeft eeuwigheid. LUISTER! aandachtig, naar vogels die blijven zingen. ZIE! met open ogen, hart en ziel, hoe witte wolken blijven drijven. GENIET! van het wonder van muziek. Elk moment opnieuw.…

De regen valt nog steeds maar lente speelt nu in mijn ziel. Er groeit naast al het groen verbondenheid en teder mededogen.…

geselen kale bomen met naakte takken weerstaan ontdaan als zij zijn van hun zware bladerlast als wachters al die winterse boosheid op gepaste wijze zij ruisen slechts en breken de wind transformeren al die schijnbaar ontembare koude boosheid in geluid en kondigen zo op onverklaarbare wijze het voorjaar aan bomen weten nog even en dan komt…

geselen kale bomen met naakte takken weerstaan ontdaan als zij zijn van hun zware bladerlast als wachters al die winterse boosheid op gepaste wijze zij ruisen slechts en breken de wind transformeren al die schijnbaar ontembare koude boosheid in geluid en kondigen zo op onverklaarbare wijze het voorjaar aan bomen weten nog even en dan komt…

Als jij komt spreid ik gesteven lakens wit klop dons in zachte kussens sprenkel olie in lavendel ik laat rust ontspannen worden bind zijde aan polsen stram de verwondering negerend van blikken angst gelijk een gekooide torenvalk vleugellam gebonden zwelt opstand in een stijf gelid zich heugend in openbaring waar zweet het vocht vermengd…

Stiekem komt hij om het hoekje gluren maar hij krijgt nog niet echt grip toch zal het niet lang meer duren dan weet je, daar heb je hem, verhip! Dan zal hij stormen laten razen en takken rukken van de bomen nee, de tijd is niet ver weg dan zal de herfst zeker komen.…

De sterren glijden weg op de eerste dronken stralen van het speelse morgenlicht. De zon gaat waarheen ze wil, op zoek naar een kier vindt ze jouw slaperig gezicht. Loom liefkoost ze jouw gapende huid wanneer jouw ogen verward de aarde raken. Kwetterende vogels bezingen het ontwaken van de dag, geeuwend boven de bemoste…

Maar het maakt allemaal niks uit de woorden vallen rechtvooruit op vol vertrouwen kunnen wij zeggen niks te verliezen gewoon door gaan met rennen en dan lief komt het goed.…

Iedere zucht wordt breed uitgemeten in een te nauwe context Peinzend schrijf ik “ zelfbezinning “ in ledige hoofden Hun woorden schreeuwen op de blinde muur die zij steen voor steen bouwen, liefdeloos Zij donderen als jaloezie hen messcherp souffleert en zij zachtmoedigheid verwoesten Als kleinzerige dwazen verbranden zij…

Soms lijkt het leven niet eerlijk verdeeld een stap naar voor en dan twee achteruit denk je net ik heb alles in beeld komt het oneerlijke op een dag eruit Je omgeving lijkt met je mee te leven ieder doet z'n uiterste best ze willen allemaal goed bedoelde raad geven het is vaak alleen maar een test Woorden van meeleven wil je niet meer horen…

Er komt een man die zijn luie stoel verlaat, zich kalm verheft, zich naar believen kleedt, z’n baard herschikt en zich verdiept naar eigen traktaat en met zijn hand de uitstoot van het jaar behoedzaam van de rode mantel slaat, hij maakt zich even vrij om een nieuwe gesp aan zijn broekriem te maken, elk jaar komt er een gaatje…