Alle inzendingen over Wanhoop

Kinderen uit het paradijs planten hun kleurige parasols in schaduwen van de regenbogen, op het schoolplein van de dorpen wordt de eindigheid door dans gewist, gedenktekens van wanhoop en extase, schittering in de ogen lekt door scheuren van de dageraad.…

als een ongewenste hond uit de wagen getrapt ergens op weg naar het zuiden die het voertuig achterna holt zo lang hij kan, eerst vrolijk blaffend dan wanhopig veld verliest en tenslotte gelaten liggen gaat langs de kant van de weg kop tussen de poten tong uit de muil jachtig nahijgt het spel niet begrijpt niet begrijpt dat er geen…

Met wanhoop te worden overspoeld? Omdat je niets meer kan onthouden Hoe kun jij dit toch volhouden? Kun je mij vertellen hoe het is? Een leven zonder betekenis Dagen zonder enig doel Verdriet en leegte als gevoel Kun je mij vertellen wie je bent?…

Of sliep hij toen ook op het barre zand En in 't nat loof, door koude onaangerand Of vocht, hij, die het alles kon verdragen: De koele hoogt', de felle wanhoops-vlagen Der Onbetembre, haar zo nauw verwant?…

tienduizend gehaaste ontbijtjes cadeautjes voor de goede sier een dekentje over de wanhoop te weinig te laat dan, uitgewoed de heuvel af nog één keer dan met losse handen de diepte in…

Waarvan ik hoop dat elke would-be dichter in de beslotenheid van zijn of haar cocon van droombeeld, wanhoop, woordgebaar doordrongen is, als ware taalopzichter is dat de stroom van zijn of haar gedachten gevoeld, gedeeld wordt door een andere ziel op 'n andere tijd en plaats op 't wereldwiel wiens leed of twijfel 't schrijven kan verzachten…

Ook nu, een half bestaan of meer al later Geeft mij de wanhoop dikwijls nieuwe moed. --------------------------------------- uit: 'Schrijvers om de Noord I', 2001.…

Geef ons een wijs hart om na te denken Voordat het kwaad in volheid wordt gewettigd Ontspoord bedorven bloed dat door bloemen Kruipt tot wanhoop gedreven laat wankelen Allen die met licht leven onderscheiden Krokodillentranen van de dood de geest Van het beest en de in boeien geslagen Dwalende devoten in kooien gekluisterd Het is de…

Zij waren bij het leven betrokken tot op zekere dag; toen hun verdwijnen een wanhoop baarde dat slechts in verdriet voorzag. Wat bleef was de onrust in oprechte spijt, dat zij slechts in persoon een leven met ons deelde in gedeelde tijd. Zij die verdwenen. De vervaging aan hun herinnering is nu bijna dood.…

- Als deze wanhoop ons Walhalla is, als hier het echte leven staat te lezen, mij best, ik zag genoeg. In dit verhaal betaal je met jezelf, niet eens bedroefd, eerder verbaasd dat alles wat zo laag en lelijk is zo sterk en stevig staat. --------------------------------------- Uit: 'Zwart als kaviaar', 2001.…

Ik zit op je bed Op de tafel een spel Jouw handen te zwak Maar we maakten het wel Jij kon echt alles Je kwam met een lach Maar de laatste maand zei ik Schat klaag maar, het mag Nu zit ik hier weer Op de zelfde plek En ik word haast wanhopig ’t Gevoel maakt me gek Waarom wist ik niet? En: Wist jij soms wel?…

Trots tegenslagen, wanhoop en gevaar de Hemelvader aanroepen en loven is heldhaftig, maar onnoemelijk zwaar. Het sterke, standvastige geloven toont zich bij beproeving onloochenbaar: door woestheid omringde bloeiende hoven.…

Ik ben geboren uit zonnegloren En een zucht van de ziedende zee, Die omhoog is gestegen, op wieken van regen, Gezwollen van wanhoop en wee. Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven Als dauw aan de roos, die ontlook, Wen de Dagbruid zich baadt en voor 't schuchter gelaat Een waaier van vlammen ontplook.…

stralend mooi begon Je ogen sprankelend vol vuur,schenen door m'n dikste muur Ik werd geraakt tot in m'n ziel,vond mezelf vrij infantiel Als 'n kind weer verlegen,zeer onzeker in 't bewegen Samen werden we compleet,terwijl het nu zo anders heet Je glimlach lijkt nog zo vertrouwd,maar je ogen hard en koud M'n blik zoekend naar dat vuur,beukt wanhopig…

Gelijk een dode ligt ze daar De handen saam gevouwen op haar borst En op het kussen ligt het grijze haar Wat slordig om haar lieve hoofd gemorst Ze slaat haar ogen op en kijkt ons aan Met moeite vouwt een glimlach om haar mond Lijkt meer met ons dan met zichzelf begaan Want in en om dit huis stormt wanhoop rond Ze had het graag een laatste…

In hun ogen zag zij wanhoop En hoewel zijzelf op instorten stond In haar ogen zagen zij hoop Op een betere morgen Misschien niet zoals gisteren Maar misschien met minder zorgen Zij vertrouwden op haar Een last die zij nog net dragen kon Het was zo ontzettend zwaar Om te zeggen dat het goedkwam Terwijl zij als enige besefte Daar was…

gouden randjes om de grijze wolken en strekt haar handen uit richting horizon verward door golven van de tijd verdwijnt ze langzaam in de ondergaande zon, de laatste schaduw veegt het licht uit beide ogen terwijl haar mond geluidloos krijt in het ledige ze slaat de armen om haar schouders en probeert vast te houden wat verloren is wanhopig…

Onrust vragen Heen weer waar Weg wanneer Geen leidraad, signaal Teken aan de wand Mijn eigen pad Mijn eigen hart Betrouwbaar als Los zand Ik licht mijn hoofd op Strek me uit naar iets daar ergens dat moet toch wel Hart is ‘t spoor bijster Dwalende vragen Stel ze aan de lucht Heeft iemand ze gehoord Stilte afwachten Wanhoop…

Een blik, een woord, een lach, een zoen Vlinders fladderen, harten zwellen op Het gras is blauw, de hemel groen De wereld staat op z’n kop Dagen van stilte, gevolgd door gesnauw Roze wolken spatten uiteen Op slag is de wereld donker en grauw Twee gekrenkte zielen, beide alleen Hoop en wanhoop, geluk en verdriet Bij vlagen murw geslagen…

beeld van mijn idool is het de goot van het dak of van het trottoir nog door de regenpijp of kan ik zo in het riool bij wormen onder het maaiveld wacht het abattoir zal ik me dronken dood rijden in de coentunnel voor de eer van een laatste nieuwsflits in de krant op zoek naar een wereld zonder drugs en geweld ben ik een naamloos wit kruis in wanhoop…

Een roestige spijker, een verloren jas zonder knopen en met één mouw de kraag vol stoffige splinters glas en ergens dwaalt een verwonde vrouw Ze ziet slechts ruimte voor één stap voor elk gevoel en richting blind verstijft bij weer een vallend schap wanhopig tastend naar haar kind Een zilveren helm glanst in de middagzon hij lacht en glijdt…

Ontzetting en Wezenlijke angst Uitgebeeld in een mens Met weggereten hart Armen omhoog In wanhoop en afgrijzen Geheven. Overvallen, niet Wetend. Verbijsterd Waardigheid behouden. Menselijk 't Lichaam gebleven. Ossip Zadkine Noch uit 't hart Noch uit 't oog!…

het gewicht van dagen in waagschaal van toekomst gravend telkens weer naar bladzij van jouw jeugd wanhopig blind in angst verstaand jouw vreemde taal uitkledend in eigen schaduw stond je daar in breekbaarheid in koude klaarheid en nevels van stilte nam ik jou in mijn armen samen losten we op in deze wereld de wateren van nacht…

Telkens in lege wanhoop neergezogen, Telkens opklout'rend, doet hij opgetogen Voor Haar en voor zichzelf, dubbel publiek; En telkens in vlijmende zelfkritiek Ziet hij zich slaaf van onopgeefbaar pogen, Op zelfverachting trots, van walging ziek.…

om onverwacht toe te slaan beelden razen caleidoscopisch voorbij de tijd geeft alles vrij zonder verbondenheid het gif gist onderhuids in wanen van de dag uit losgeslagen menigten vooraan het ergste tuig zij rappen marsmuziek uit oude oorlogsdozen zwaaien vaandels met een vage link aan lederhosen angst regeert orkestreert de wanhoop…

washand op de tast de rest is nog een labyrint waar geen mens zijn weg in vindt behalve zij die de codes kent met stift geschreven op elk pak haar kleren sprokkelt ze bijeen uit deze en gene mand ze stapelt op en af elkaar waar kan het zijn beland wat ze zo ijverig zoekt ze toont zich naakt aan een onbekend bad terwijl ze in warme wanhoop…

klaar naast de fles met sterke drank om haar verloren moed te schenken geen schreeuw om hulp of snikken haar gedachten zijn gesmoord in doodse stilte wil ze slikken te moe om te beseffen dat ze een keuze heeft wat zij die niet meer leeft nooit heeft gehad ze ziet haar moeders lief gezicht dat in het donker oplicht als een lucifer wanhoop…

ik sta met handenvol bladeren kijk naar de lucht biedt het blauw alle kleuren aan als de wind zacht zucht zij voelt de wanhoop van het herfstgebaar het eonen oude ritueel groeien bloeien oogsten in herhaling van seizoenen zonder hemels commentaar dwalend in de sterrenwolken lijken wij er niet meer bij te horen zelfs de boodschap…

ben nog heel even alleen Dat duurt niet lang want ik ben jarig Heb straks veel reuring om mij heen Vijftig word ik, best bijzonder Heb mijn leven al veel geleefd Kinderen, kleinkind, en ik ben nieuwsgierig wat men nog voor mij in petto heeft Ik wil feesten, dansen, drinken genieten van zorgeloos en blij maar toch stilstaan bij verdriet en wanhoop…

hoe dikwijls was ik niet verdwaald in het leven begaf ik mij bekaf op onbegaanbare wegen en ontmoette er hindernissen op mijn pad klauterend over dwarsbalken van weerstand en springend voorbij greppels van wanhoop moest ik wel toezien hoe de dood mij quasie onverschillig doch nauwgezet als een schaduw bleef volgen vooralsnog met de hakken…