Alle inzendingen over Wanhoop

hoe dikwijls was ik niet verdwaald in het leven begaf ik mij bekaf op onbegaanbare wegen en ontmoette er hindernissen op mijn pad klauterend over dwarsbalken van weerstand en springend voorbij greppels van wanhoop moest ik wel toezien hoe de dood mij quasie onverschillig doch nauwgezet als een schaduw bleef volgen vooralsnog met de hakken…

zelfverwijt, schuldgevoel en gevoed door je afwijzende lichaamstaal me mijn minderwaardigheid tonend jij dan, opstaand met een scheve lach schouderschokkende onverschilligheid als dank voor mijn zacht gefluisterde woordjes vruchteloos, nutteloos en niet lonend worden afgedaan met een sarcastische sneer Weet ik, dat ik ondanks alles, wanhopig…

per direct kerende post maakt hem even niet uit wat het kost mals als die met wittebrood in Leiden Urgent nu daar zijn inheemse verkering terug wil naar vleesworst van de slager de vis ter plekke proeft ze als te mager om smering te voelen bij de vertering Sinds er één in haar strot bleef steken is het uit wegens droogte met graatjes wanhopig…

componeerde mooie walsen en veel nocturnes zo huid-dicht schreef in een heimwee-stemming dit largo met een triest gezicht als ik het speel dan ga ik mee in klaaglijk steeds herhalen van ondertonen die verhalen van liefde die verloren is en door de melodie klinkt al maar meer de roep van kom toch weer o kom toch weer van hoop naar wanhoop…

vier lange jaren zijn verstreken in welke je nog altijd aanwezig bent in kleine dingen van alledag hoe zwaar jouw rugzak woog voor jou zullen we nooit weten, maar dat 'ie te zwaar bleek, was 'n feit het maakte niets uit hoeveel we van je hielden, langzaam maar zeker verdronk jij in jouw poel der wanhoop waar jij zo naar verlangde was…

En mijn wanhopig ongeduld Verschrei 'k ellendig in de nacht.…

Wat kan er toch in mensenharten omgaan aan wanhoop, vrees en onrust; hoe kan de lucht betrekken en ineens is weg het licht, het tintelende, stralende, betoverende schijnsel. We kunnen niet eens onszelf begrijpen, hoe moeilijk is het dan om in te voelen hoe een ander denkt en hoe de dagen worden beleefd.…

Misschien verwen je mijn intimiteit met nachtvertedering van jouw vleugels vliegen zwaluwen bij dag alleen om de zon te ontmoeten niet bij nacht zonder wanhoop zijn dromen altijd mooier dan werkelijkheid of ben jij het dromen vergeten span je de kroon in beter weten met mijn handdoek in de ring omdat ik geen liefde meer ontving slechts…

Haar hemd bestond uit zacht satijn als ‘t lichtblauwe van een lentelucht Om haar zweefde het requiemrefrein en erdoor soms een wanhoop zucht Haar gelaat bestond uit dodenbleek gelijk het winters witte sneeuwtapijt Niemand had behoefte aan een preek aan ‘t einde van haar zwaarste strijd Haar haar bestond uit zacht schoon als van de prachtigste…

Wil ook je tranen niet verbergen, de wanhoop, pijn en eenzaamheid; ik wil je graag nabij toch blijven wanneer je om je heengaan schreit. En wordt het laatste stukje moeilijk, je weet: ik vind geen woorden ooit, maar Hij die heel je leven leidde, Hij blijft je trouw, vergeet je nooit.…

ons zien ik hoopte met de Maya’s dat misschien de aardkloot voor zijn komst zou overkoken het wachten is op rampspoed, crises, spoken verval met alle narigheid van dien ellende volgens vast en grof stramien ik heb een nakend onheil reeds geroken ik ben geen pessimist, maar mooie tijden zijn nu volstrekt voltooid verleden tijd er wachten wanhoop…

De Zelfzucht eist en grauwt, De Wanhoop schreeuwt de Hope stom En verft de jonkheid oud. Zich zelv' vergeten 't hoogste doel! Een nu dat 't gister wreekt....! Hoor toe, ver van het slaggewoel, ‘Als 't uit de stilte spreekt!’…

geestelijke Nood, voortgejaagd Door verdriet dat Levenslang duren zal - Want de baby dump rijdt Hier gewoon voor me, Recht voor me op de A1 Vrachtwagen die van de Daken schreeuwt dat je Je baby bij hem wel altijd Mag dumpen, zelfs hier op De A1, tegen de goedkoopste Prijs, en word ik gesmoord In mijn adem, en mijn geest Die zich wanhopig…

Maar in sprakeloze wanhoop, als het licht van de duisternis herpakt in de seizoenen om een herwaardering strijdt, naar hogere ruimten stijgt waar het – evenzo – een bandeloos leven leidt, zonder verbanden naar de letters van de realiteit, de voordeligste positie kiest en voorrang krijgt.…

Herfst komt eraan kleurige bloemen staan kijken mij wanhopig aan op het punt te verwelken zie je mij niet staan trek ik je niet aan met mijn lonkende ogen kijk ik elke dag je aan die maar niet vermogen je uit het lood te slaan.…

Hoor de dragonders de schreeuw van een arend stil blijft de wereld de zon voelt geen schuld moeder van zonen telt wanhopig de kinderen waarvan eens warm haar schoot was met hun leven gevuld krampachtig gevouwen haar handen tot bedes als brandende lava de pijn in haar hart gesluierde vrouw moeder van zonen stilt met haar tranen de dorst…

Best nooit ofte nimmer wanhopen, boodschap van iemand met geweten Me ingeprent en me onverdroten ingepepeperd mama,papa, wel geweten. Op die bewuste Goede Vrijdag omstreeks 15 uur stilte een uur Vergeet dit.... dag ten voeten uit sereniteit - erg puur -. Bon Ange, donnez-moi la main!…

Passendale de doden huilen nog wier bloed zo rijkelijk vloeide in de modderpoelen van de wanhoop. Weggezonken oorlogsoptimisme in het krijgsvuur van een harde realiteit. Waar voor iedere kilometer landwinst er victorie in de dood sloop. De wapens pas zwegen te laat voor het belijden van spijt.…

Er is geen kleur van huis, noch vreemde taal, wij sterven allen aan dezelfde kwaal die tussen dood en leven wordt gesponnen en waar het eenzaam hart in wanhoop slaat daar is het land waarin mijn vaandel staat en waar de strijd in vrede wordt gewonnen! -…

Ze wenkt wanhopig op de galerij Geef mij je gieter maar, me lieve gunst Die planten mam, zijn nep, ’t is plastic kunst!…

De mensen om me heen zijn vol met shit Gevuld door televisie, nepnieuws kranten Ik loop vertwijfeld rond, wanhopig, want 'n Normaal persoon vertoont zich nergens niet Alleen in t bos omgeven door natuur Onder de bomenbogen langs het water Temidden van 't elementair theater Weet ik weer wie ik ben: lucht, aarde, vuur Dan rijst de geest met…

Blijft hij dan voor eeuwig tussen hoop en wanhoop geprangd ?…

Golven Golven van verslagenheid Golven van verdriet Golven van woede Golven van angst Golven van onzekerheid Golven van ongeloof Golven van wanhoop en hoop Golven van verbondenheid Golven van kwetsbaar zijn Golven, prachtig is zijn woestheid Golven, prachtig in haar imperfectie Golven, ongenadig in het nemen Golven, die in overvloed…

De borst met opengerukt vizier, Trekt als dokwerkersbewustzijn, Dicht tegen de wanhoop en schreeuwt: ‘Zo opnieuw zijn doelwit ook wij!’ Het lichaam, slachtoffer en soldaat, Werpt uit louter overgave Zich met alle geweld Op als blokkade in de strijd.…

Mijn orka springt amechtig uit z'n kieuwen In 't zilte nat, zijn oog gespind op vis Verscholen in een bolvormige nis Die telkens weer zich flitsend blijft vernieuwen Onneembaar transparant is 't bastion Uit wanhoop haalt hij dan z'n broer erbij Vangt bot - de vissenkom gaat niet opzij Zo ondoordringbaar is het glasplafond…

de dagen afgescheurd weken van een vaag verlangen maanden met een fletse kleur het jaar zal blijven hangen veel blaadjes zonder tekst op enkele wat krabbels de neerslag van iets geks muziek bij flauwe babbels een paar zijn zwart de kleur van slechte uren wanhoop die lang duurde tot dood verlichting bood een enkeling is niet gevallen…

Zich zondig of bedrukt voelen radeloos woedend zijn ervaar je meestal als een harde belemmering voor het bidden tot God een terloops genoemde man uit het Nieuwe Testament sterkt de verbitterde en aarzelaar in het geloof bij het bezoek aan de tempel bekende de tollenaar wanhopig voor de Heer dat hij een arme zondaar was sloeg vol berouw…

Wanhopig tekenen mijn lippen de leegte op het laken, ze betasten het snikkende stof, opgerold tot een levenloze gedaante. Ongrijpbaar en herhalend rimpelen kreten zich langs versleten naden, schaduwen op de muur vormen een vreemde en groteske parade.…

Wanhoop niet, er komt een dag, dat de zon weer zal gaan schijnen en die tovert weer een lach op je, nu bedroefd gelaat, die je tranen doet verdwijnen... Hoop doet leven, dus, geef de hoop nooit op Je zult het echt beleven Je komt er boven-op... Verdwijnen zullen zorgen verdwijnen in het Niet!…

Maar 's avonds als zij slaapt en hem niet ziet dan huilt hij soms van wanhoop en verdriet doch besluit toch, deze geschonden liefde blijft. Tenslotte deed hij haar ooit een belofte.…