Alle inzendingen over Weemoed

Ze ziet dagelijks zijn lege stoel waar hij altijd zijn krant zat te lezen, en krijgt een weemoedig gevoel omdat het nooit meer hetzelfde zal wezen. De kinderen komen soms thuis, maar zijn er alleen op bezoek. De rest van de dag is ze alleen in huis, staart voor zich uit naar die lege hoek.…

Avonden weemoed waaien door mijn haar, De zilte wervelingen op het strand Vloeien als lucht en aarde in elkaar. Het wrakhout sluimert langs de duinenrand. Hoe lang is het geleden dat ik naar Dezelfde wereld keek, hetzelfde zand En zorgeloos hier speelde ieder jaar. De zee schuimt eeuwig eender op het land.…

ik tel de zegeningen van de tijd verdwenen zijn de uren van vervelen met verre vrienden kan ik ‘weemoed’ mailen een MP3 verdrijft de eenzaamheid de video verstilde tot mijn spijt een DVD zou alle wonden helen een Xbox waar ik dagen mee kan spelen al kom ik nooit als winnaar uit de strijd de magnetron ontdooit het hardste ijs in tram en…

morgen is mijn jaar verleden al waar eerder de zon ongevraagd doch gestaag de stille dood heeft doen intreden de herfst heeft haar mantel laten verkleuren en verteren terwijl ik zwijgend naar binnen kantel om de sluipende donkere dagen te eren het is loven met voortschrijdende weemoed uit dankbaarheid, nog zo vaak gepaard met ampel…

Proef de weemoed, menig ander ging je voor. Het is de vlucht van zorgen. Lik de lafheid, ik moet er echt vandoor. Het is de vlucht van morgen. Ik draaf als een Berber door de bergen, zeef de sterren uit de nacht. Ik vind wat jij probeerde te verbergen. leef op ieder anders kracht.…

ze kruipen uit de knop zonder naam adres misschien aan de nu dan witte jurk wuft ontsprongen een zwak moment van weemoed gebloemde herinnering hartstocht siddering poste restante uit het portiek kan ook een vergetene uit voor- of achterland die prikt in het telefoonboek…

Ik meende je te zien in een slanke vrouw met warme ogen op een verre weg langs het tijdloze water helder en diep En ik meende je te horen in de stem van een engel een lach van broze weemoed het ruisen van abelen de zang van verborgen vogels En ik meende je te herkennen in een elf met haar als zonlicht een gewaad van sneeuw in de geur…

waarom wandelt een bejaarde stoer vier dagen uit vrije wil voor de zeventiende keer al tussen massa’s anderen op een uitgestippeld parcours de drieëntachtig gepasseerd vlogen ze hem aan uit Tel Aviv hij treinde meteen weer terug dank u ja nog gezond en vief met na zijn pensioen weemoed naar het oude werelddeel waar hij mee was vergroeid…

vannacht dwaalde ik door het bos van het stilzwijgen waar de bomen weemoedig aan de heimwee knaagden de kruinen hoofdschuddend zichzelf miskenden en de bladeren - veel te vroeg - hun laatste greep verloren ik zocht wat rust nu de spanning met rasse schreden als schokgolven mijn lichaam kwelde er was een open plek een bron van helder…

Hoor hoe de luchten luid klinken, gevuld met vogels die droomverloren ergens niet meer thuis zijn, maar toch hun weemoed niet de boventoon laten voeren. Hoe ze al is het nog niet zo heet op dit ogenblik, vertellen over het zonnige zuiden en hoe ze over enkele maanden daar weer naartoe trekken. Hun hart is nu al onderweg. Luister maar.…

De weemoed glanst me tegen in de ruiten van de overburen. Ze doen de luiken vroeger dicht en willen weer alleen zijn in het grote huis dat niet alleen beschutting biedt tegen de koude die opnieuw de zon bestrijdt; ze willen ook geborgenheid en wijze woorden. De herfst doet weer de zin verstaan.…

De legkaart van het hart is een troef met een bedaarde hunkerende kleur zonder arrogante onverschilligheid of regenachtige weemoed. De dag geeft weer een dichterswoord. De oermoeder bestiert de dag de seringen bloeien welig er huppelt een kind tussen de bloesem. Ik voel me goed bedeeld.…

Hoor hoe de luchten luid klinken, gevuld met vogels die droomverloren ergens niet meer thuis zijn, maar toch hun weemoed niet de boventoon laten voeren. Hoe ze, al is het ook nog zo heet op dit ogenblik, vertellen over het zonnige zuiden en hoe ze over enkele weken daar weer naartoe trekken. Hun hart is nu al onderweg. Luister maar.…

Eens als ons afscheid lang zal zijn en van ’t weerzien wij niet weten dagen vervulD van weemoed en pijn tijd in angst en zorg versleten zal dan onze liefde hoogtij vieren weten we dat toch de tijden keren dat wij elkaar met bloemen sieren in die tuin van paradijselijke sferen leven zal daar opnieuw beginnen daar in die wonderschone stad…

zijn het de kleuren geel bruin rood of is het de geur van verschralend blad dat me zo weemoedig stemt?…

Verlaten sneed een voorlaatste diepte, scheurde lucht om te ademen, branderig van geur brandde de ziel het weemoedige hart, sprong als een hinde over nissen van kleur. Enerverend bedelde zoektocht naar een oplossing, huilde weerstand als een kind in hem, tranen zacht..…

Heb dank dat Gij mijn weemoed wijdt en zegen ook zijn vruchten. Een ganzendriehoek in de luchten; nu komt de wintertijd. Ik hoor U door mijn hart en door de rieten zuchten. Ik ben bereid.…

Want na al die jaren gaat geen dag voorbij van weemoed en van rusteloos ontwaken, denkend, lag zij maar aan mijn zij.…

Een hart verhard door de doordeweekse strijd, krijgt op zondagmorgen een kans die niet aan weemoed lijdt. Een zondagmorgen kent bij voorkeur het schone tij van een nieuw begin met een schone lei. Een zondagmorgen ziet niet om. Blikt slechts vooruit door een ontspiegelde ruit.…

Je voelt de weemoed in je hart… van een tijd zo lang geleden. Hoe goed het was. 't Geluk te voelen, dat toen in je leven was. De mondharmonica kan dat naar boven halen. Wie speelt er nog zo mooi als vroeger in voorbijgegane dagen. Het geluid alleen brengt tranen. O nee, niet van verdriet… Vergeten doe je niet.…

je hulp nodig, vraag je me indringend nee ik red me wel, de wereld staat in brand nergens zet je me neer, ik verblijf in jouw leegte jouw schaakspel in een niemandsland onder deze sterrenregen van hemelse gerechten deze bewegende dwaasheid van luidruchtige mensen blijf ik de stilte die je me toe hebt gewenst wat wil het volk, vraag je me weemoedig…

Maar slechts zelden Heb ik den moed om het verouderd hart met dit weemoedig schouwspel te vertroosten: 'k blijf weigerig omdat ik ben gehard, En keer mijn blik naar 't ongenadig Oosten.…

't Is goed in 't eigen hart te kijken Nog even voor het slapengaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hart heb zeer gedaan Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei.…

Dan lacht ze op hem met stille weemoed, Terwijl ze zwijgend hem aanschouwt En denkt: hij zal niet lang meer leven: Hij wordt zo stram, hij is zo oud! Wie zal het eerst van beiden sterven, Zo diep beducht thans voor elkaar -- Het meisje in de bloei van 't leven, Of de oude man van tachtig jaar?…

terwijl mijn klas geduldig lijdt en geur van tienerzweet verspreidt kijk ik weemoedig naar de meid die opstelschrijvend jeugd verslijt terwijl haar borsten heel benauwd steun zoeken aan het harde hout kijkt ze plots op ze zucht en vrouwt waarna ze verder brouwt en klauwt ze zomert in de zotheid van het leven terwijl het wintert in mijn…

Met nog eenmaal verheffing van de laatste warme zonnestralen die de zomer met weemoed doet zwijgen in alle talen het einde van zwoele nachten en zonovergoten stranden vogels die vertrekken naar warmere landen het begin van sprookjesachtige verkleuringen in vlammend rood en okergeel met ieder z'n eigenheid in blad en vorm in het grote geheel…

de regen tikt een gat in openstaande mantelkragen uitgeraasde autowegen vervuld van vallend blad schuilt de man zich pruilend tegen uitgestorte najaarsregen die plengend en zeer ongelegen neerstort op het tegelpad van straten en bevuilde stegen uitgebloeide zomerdagen voor mensen die zich zat bedrinken en vol onbehagen literslange weemoed…

Ik kon het nauwelijks een feest noemen verweesde verwarring weemoed en verdriet leegte door eenzaamheid niet te verbloemen waar is mijn doel een huiverende kilte nu ik niets meer voel Hem niet meer zie Ik bid om warme stilte in mijn ontheemde hart dat ik daarin Zijn Geest als een zachte bries mag horen fluisteren steeds mag ontdekken…

Daarvoor was grote moed nodig: voorbereidingstijd, met weemoed terugblikkend, een verzonnen omweg; hij had voor hetere vuren gestaan. De bagage die hij meedroeg had de wereld iets te vertellen: klare taal, toch op de loop gegaan; mensen verleidend na te denken.…

Voortplanting voltooid, laat de natuur ons vallen, m’n vrienden vervagen en weemoed m’n lot.…