Alle inzendingen over Weemoed

Het schone morgenstrand ligt blank en leeg onder een vlucht zwanen laat hun zingende vleugels schuchter weergalmen steunt die weemoedige stem van teer wellend verlangen naar geheime verte de witte vogels vliegen tussen doffe zee en vroeg wolkengrijs vol onvoorspelbaarheid die rustig wacht waar hemel en water elkaar ontmoeten verdwijnen…

Jij vouwt de tover zachtjes als een schelp om de windsels van mijn zingend hart en koestert de glinstering van kabbelend water als de woorden zich wikkelen in een spel van warme handen Het zilte water schep ik uit weemoedige ogen die als een zee over onze naaktheid spoelt en zwoel trotseren wij het verleden in een omarming voorbij de…

kortstondig geluk weerspiegelen op ondergelopen tafels achtergelaten kledingstukken getuigen van minnekozende warmte na immer hunkerende blikken want het moment verscheen dat binnenvallende droefheid vreugde wurgend bij de keel greep elke lach langzaam veranderde in een tranengrimas zonder weerga de koning is dood lang leve de koning de weemoed…

Een zonovergoten zondag, met wind die het licht doet dansen door de ramen; weemoed wordt geboren want morgen is het al oktober: de bladeren gaan vallen en heel de herfst kondigt zich aan, met regen en stil verdriet, met afscheid en woorden die niet meer gezegd zullen worden, te laat om alles nog in te halen, goed te maken.…

Mocht je iemand zoeken die geen genoegen neemt met de oude horizon de vragen reeds gesteld tijdens een leven zonder geld ik zal het zijn nabij jouw nieuwe grenzen ik zal het worden in jouw wensen ietwat weemoedig in het veld en in het duister van jouw dromen waar demonen wachten op een kans teken ik spontaan de groenste bomen voor…

Want zelfs de zon is milder nu, het licht gedempt tot weemoed en vertedering, tot zorg en zelfs erbarmen. Laat troost je koude ziel verwarmen totdat ze weer de trekken van het kind hervindt, de moed tot overgave.…

't Is goed in 't eigen hart te kijken Nog even vóór het slapen gaan, Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hart heb zeer gedaan; Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei; Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei.…

De nevelen van het verleden sluiten mij in met een diepe zucht als in een trance staar ik naar een grijze muur die voor mij ligt als ik omkijk zie ik nog flarden van een blauwe lucht wederom ben ik voor het nostalgische gevoel gezwicht de nevels hebben mij nu volledig ingesloten de hunkering naar vroeger is nu in alle staten een weemoedige…

Dan lacht ze op hem met stille weemoed, Terwijl ze zwijgend hem aanschouwt, En denkt: ‘hij zal niet lang meer leven, Hij wordt zo stram, hij is zo oud!’ Wie zal het eerst van beiden sterven, Zo diep beducht thans voor elkaar — Het meisje in de bloei van 't leven, Of de oude man van tachtig jaar?…

Bij het laatste kniepertje werd ik altijd zeer weemoedig en wilde ik de tijd een flinke slinger geven.…

ze staan er nog de wind, gevangen in hun kruinen struint de kale takken door je hoort ze zachtjes kraken en hun blaadjes raken stil de grond de vooravond van winter wint met lange passen tijd je schuifelt mee en kwijt melancholie aan koude voeten met een neus vol rottigheid het laat de regen wenen in een langgerekt verwijt als weemoed…

Want zelfs de zon is milder nu, het licht gedempt tot weemoed en vertedering, tot zorg en zelfs erbarmen. Laat troost je koude ziel verwarmen totdat ze weer de trekken van het kind hervindt, de moed tot overgave.…

Met lichte weemoed verdwijnt de schittering. Moge van de knusse, plechtige viering een nietigheid blijven, die steeds rond gaat, ieders geloof sterkt, met helpende raad voor denkend gemoed bij wilde wenteling. Een kleine kerstvlam houdt de grote wens overal door de wereld te waren: neerdalen in de ziel van elke mens.…

een winters decor met water, riet en een molen huiverend sta je op een brug naar onbekende overzij bekoorlijk gekleed in een jas die ik nooit zag je haren wapperend in de gure wind gewikkeld om je hand de riem van de vrolijke hond die nog steeds niet snapt waarheen ik nu toch ben weemoedig lijk je naar de fotograaf te kijken een vage…

Weemoedigheid doet soms de lijnen verkleven, het middelpunt wordt door de jaren abstract. Als terugkeer de diepten en hoogten vervlakt worden laag na laag alle fasen verweven. Ik vind in mijn hand een steeds kleinere hand, een oude geur, in kleine enclaven.…

ze is in hoogmoed niet te evenaren en ziet hem slechts als donor van het zaad terwijl de stakker zonder eigenbaat de vrouw de schone vreugd gunt van het baren de filantroop, onmisbaar bij het paren weet na zijn offer al ‘het is te laat’ hem wacht de zondeval in het kwadraat de zeven plagen, weemoed en de blaren en na het kranig knippen van…

bladmuziek Daar stierven jaren in jouw schoot alleen geraakt door vallend stof een kiertje fluwelen avondrood dat teder soms jouw rug nog trof Ik blaas de tijden van het lijfje spreid onkuis jouw helften open hoor je fluist’ren ‘Kom, waar blijf je mijn leesbaarheid raakt nooit verlopen’ Ik zuig de zinnen zacht naar buiten met geur van weemoedig…

Laat mij daar zachtjes leed en liefde honen En zonder weemoed denken aan de dood, En daarna boek en schrijver stil belonen Voor ’t glaasje wijn en ’t stukje brood.…

De pracht van de boterbloemenwei met zuringaccenten en het wit van ontloken madeliefjes maakt weemoed wakker, verleden dichtbij. Er op uit het veld in, heerlijk vrij na gedwongen schoolgang, op zoek naar avontuur in afgedamde sloot of klaverveld met voorjaarstoeierij.…

azuurblauw mijn ogen binnendringt mijn smaakt ontwaakt door stracciatella-ijs dan klopt mijn hart een warmer ritme het landschap danst dan dankt en bidt ze Als door de vroege geur van cappuccino de ranke zeilen langs de kim flaneren de cipressen hun schaduw op het plein draperen een schaterlach galmt van een bambino dan welt er weemoed…

Hij kan de weemoed wel verklaren die hem bekruipt: zijn droom is weer veraf; hij trad de herfst in, voelt zijn jaren en mist de zoon, die 't leven hem niet gaf.…

oudejaarsavond is nog enkele verrotte bladeren opgezwiept door de oostenwind ijzig scherp een mes blinkend staal lemmet vol weemoed in mijn hart mijn stokkende adem op het scharnier der jaren roest en schilfers is het dorre riet in het spiegelwater verstilde kou en droog geruis een stervend land je uitademen witte dagen even in de…

Maar ik ben een poëtisch baasje en ga mijn weemoed in een versje doen. Dat is het voordeel van mijn gave. De burger kan zijn ei niet kwijt, terwijl ik, rustig mijn neerslachtigheid gelijk een paardje voor mijn kar laat draven. Is het volbracht, dan ben ik opgelucht. 'k Heb schoonheid uit mijn pijn gewrongen.…

op die manier vertalend Met haar kleine lijf van elastiek Lichtjes weerkaatsen in haar ogen Zichtbaar geniet ze van wat ze ziet Gevoel heeft haar nog niet bedrogen Ze is nog puur, haat kent ze niet Zoals zij dit alles nog kan beleven Zomaar genietend vanuit haar zijn Dat is door onschuld ingegeven En weggelegd voor kinderen klein Weemoedig…

zo kwetsbaar blijkt te zijn als het commando van zijn oversten zonder overwegingen uitgesproken hem in de armen van de vijand drijft voorbij de uren vol glorie het bespieden van de ander het wachten op wat actie en een blinkend streepje lint na het schrijven van geschiedenis mag hij eenzaam kwijnen beurs van zijn attente bewakers en weemoedig…

blad waait van de oude eik valt neer in koude grond als ik zo naar mijn opa kijk de trekken om zijn mond groeven in doorleefde huid zijn blik op mij gericht pijnlijk straalt hij weemoed uit soms vallen ogen dicht rustig wiegt de schommelstoel een leven vol verhalen met de dood als hoogste doel waarnaar gedachten dwalen even trilt zijn…

beleving van een déjà vue alsof je in het verleden stapt maar toch weet ‘dit is nu’ overvalt je 't gevoel van thuiskomen op plaatsen die je niet kent weet je dat je dan in de wereld van voorouderherinneringen bent ze sleten de paden die jij nu gaat zagen de horizonten die jij ziet etsten de beelden in je ziel tot een onvergetelijk weemoedig…

wereldbeeld verdwenen Maar wat er voor terug is Doet lijf en leden beven De heupbroek met String en 't korte hemd De nachtmerrie van Elke potente vent Want elke buik Blubbert nu voorbij Met piercing, tattoo De hele gallerij En met een beetje pech Wordt je getrakteerd Op de barst tussen de billen Brutaal en ongegeneerd Dan denk ik met weemoed…

Er hangt wat weemoed tussen huizen die er onbezorgd wel staan maar waarin de ruiten iets weerspiegelen van uitvaart en vergankelijkheid.…

schuurpapieren stem die bijzondere lach ogen die ik zie en zie telkens weer anders zie soms vol vuur vandaag weemoedig vleugje lachend, ontroerd een traan bijzondere liefde in Jans melancholie kussend het leven zo vol verwondering ook over de dood ach, voorbij..…