Alle inzendingen over Weggerukt

wiegedood gestorven ik heb haar begraven maar ze ademt nog steeds ik mocht aan haar onecht bestaan toch al geen ruchtbaarheid geven wat jij in mij brandde dat leven maakte je bang kon je niet aan ik heb haar gevoed wou niet verliezen als een leeuwin haar jong tegen me aangedrukt toen jij begreep dat je moest kiezen heb je haar woest bij me weggerukt…

overleed, kreeg zij het bericht kanker te hebben, chemo maakte haar zo ziek dat zij hiervoor bedankte zij vierde liever het leven zo goed en kwaad als ’t kon op goede dagen kwam ze voor ’n bakkie naar de kantine altijd vriendelijk en opgewekt de 50+ bingo was voor haar altijd een feestje lieve Nel, jij mooie ziel veel te vroeg ben je weggerukt…

Wie schiet nou op een ooievaar ben je dan niet wat vreemd als je vanuit je autoraam zo'n dier te grazen neemt Wat gist er in jouw hersenpan of mist er, om het even als plotsklaps jij een kogel vuurt op zo'n symbool van leven Zie daar de vogel, levenloos mascotte van Den Haag zo uit het leven weggerukt door een geschifte blaag Mag lijen…

Nog steeds hoor ik de kinderen huilen Ruw bij hun moeders weggerukt Hoor ik het snikken, onderdrukt Van peuters die bij pubers schuilen Nog steeds zie ik de zwarte muilen Van monsters, kennelijk verrukt Van vlees, vers van de straat geplukt Van botresten in diepe kuilen Ikzelf verscherf in spiegelglas Weerkaats een bang, gebroken volk…

Weggerukt uit hun midden, Nu gezeten aan Zijn rechterhand, Kunnen zij slechts bidden, Voor hun dierbaar aanverwant. Moet ‘t lot het nu ontgelden? ‘T is immer Hij die over ons beslist, Wat er moet gebeuren met jonge helden, Die door heel de wereld worden gemist. Rust nu in vrede, lieve vrind.…

Zij keren nooit ofte nimmer terug toch levenslang met ons verbonden ook dood - vliegt de tijd heel vlug moeizamer genezen - de open wonden van die te jong of plots zijn weggerukt een naam op een steen zijn gebleven een foto op een gedachtenis gedrukt zo houden wij hun afscheid ten leven hun ziel die naar 't hogere is gestegen onder Gods…

de zerken staan er keurig in ’t gelid als soldaten op gemillimeterd gras exercitie komt nog altijd goed van pas ook als het lijf de ziel niet meer bezit hier rusten wat men noemt de Nazi-zwijnen zij werden bij hun moeder weggerukt of haastig uit het klaslokaal geplukt de kronkels van de dood in rechte lijnen hun noodlot was het om gehaat…

ik heb mijn laatste blad gegeven mijn armen reiken kaal en schriel zelfs in mijn wortels kroelt geen leven ik ben niet méér dan doods, steriel mijn iele twijgen zwiepen zwijgend gejaagd, door wervelwind gejut ik voel me machteloos, onteigend mijn rijke kruin werd weggerukt Pan heeft mijn stervensuur geslagen geen mistletoe komt mij nog…

Stralende ogen, Stem waarin de Liefde voor het Leven doorklinkt, 'k Omvat met mijn Warme handen je Knie die net Een tik heeft Gehad in de wedstrijd Van deze zaterdagmorgen - De pijn waardoor je Huilen moet verdwijnt Als sneeuw voor de zon - Nu zo maar hard en Meedogenloos uit Je leven weggerukt Gezonde jonge man,…

Ondoorgrondelijk Zijn onze wegen Ongeëffend Het pad Van ons bestaan Onbegrip kom je vaak tegen De vraag waarom Blijft open staan Oneerlijkheid Is vaak de reden Voor boosheid Of enorm verdriet Je wilt een antwoord Voor wat is geleden Het blijft stil Het is er niet Hoe moet je nu Toch verder leven Met zoveel onrecht aangedaan Weggerukt…

Een vrouw beminnen is de dood ontkomen, weggerukt worden uit dit aards bestaan, als bliksems in elkanders zielen slaan, tezamen liggen, luisteren en dromen, meewiegen met de nachtelijke bomen, elkander kussen en elkander slaan, elkaar een oogwenk naar het leven staan, ondergaan en verwonderd bovenkomen. 'Slaap je al?…

De eigen identiteit lijkt verbannen alleen de sigaren, zoals de “Cohiba” zijn niet uit hun geneugten weggerukt. Pas als je de prachtige muziek hoort die zij al vanaf de 60’er jaren produceren, proef je onmiddellijk een pijnlijk ontberen van een leven in een “paradijselijk” oord.…

wij liggen op een steil aflopende helling de omsingelde dorpen branden de strenge vorst geselt mijn wonden staat ze niet toe om te genezen verder het bos in geen tijd om uit te rusten bijna nog erger dan weggerukte gezichten opengereten borstkasten de straaltjes bloed achter het oor van hen die op hun gezicht in elkaar zijn gezakt…

Een jong gezicht Verbitterd door verdriet en pijn Tussen oude mensen Met wie ze één zou moeten zijn Een jaar geleden Nog een lachende vrouw Die kon lopen en kon praten En altijd het beste voor iedereen wou Na platgedrukt te zijn, geplet, Door grote wielen overreden In stukjes gescheurd Weggerukt uit haar oude leven Zit ze in een vreemd…

‘Munch’ schreeuw was ook al buiten zinnen Praat me niet van schilders Van Picasso, Kadinsky of van Braque Mondriaan, Dali of Léon Nee, zeker niet van Léon, dat was een Zack Ook Carel Willink kreeg wat hij wilde Net als Appel, aanzien en geld Koude tranen plengend om Mathilde Die weggerukt werd met geweld Hoe bont de schilder het ook maakt…

voorvaders naar de stille kracht van de natuur Deze lokroep die klinkt vanuit mijn ziel maakt leven in het westen zo zuur Als een slaaf voel ik mij gevangen Als creool voel ik mij beroofd Als vrouw voel ik mij verkracht Als mens voel ik mij verdoofd Ik ben hongerig naar het onbekende naar iets wat nooit meer zal komen Naar het kind dat werd weggerukt…

onderhuids samenvloeit, is de essentie die wederkerig wordt bedoelt, slecht aangevoeld uit de lange schaduwen uit het verleden, die de zon onmogelijk kan wissen, steeds kwetsbaarder worden als die worden opgerekt, diepgewortelde wensen, dat respect naar beider kant zal worden opgewekt zonder dat de beelden en van hun statuur worden weggerukt…

Hoe kan dat, elke dag maar weer in iedere familie en in ieder samenzijn elk mens dat gevoelens heeft ieders dooien van zijn hart, dat er iets weggerukt kan worden wat je nooit had verwacht?…

Onbedoeld had jij die eerste noot in weemoed aangeslagen en God - aangeslagen was je door haar weggerukt bestaan ze was een uitgespeelde vrouw die door jouw heimwee werd gedragen op die uitgeholde dagen die je liever niet wou gaan En je zag weer haar piano waar zij ooit voor had gestaan Want zij speelde alle dagen hier het kon je nooit…

De waarheid is gruwelijker dan bedacht Jij kreeg een monster te verduren Ik zie nog jouw foto waarop je lacht En denk aan jouw vreselijke laatste uren Ik weet niet wat ik nu moet zeggen Als mijn kinderen vragen om het waarom Wat jou overkwam is niet uit te leggen Jouw zinloze dood maakt mij doof en stom Abrupt ben je uit het leven weggerukt…

mij nog flink uitgesloofd De romp gescheiden van het hoofd Nadat ik hem eerst heb verdoofd Met mijn autokrik Eerst een arm en toen een been Beide voeten, teen voor teen Gingen door de blender heen Tot de laatste snik De vissen waren reuze blij En er als de kippen bij Herman was dus zo voorbij En komt nooit meer weerom Bij Louise weggerukt…

Zo maar werd je van mij weggerukt. Zo maar is jou Licht gedoofd. Vanuit het niets wellen ineens weer de tranen op. Ik laat ze vloeien totdat ik geen traan meer over heb. Ze doen recht aan het verlies. Ik kijk naar buiten. Een duif strijkt neer op de boom bij ons huis. Het dier kijkt bij mij naar binnen.…

het voorjaar tijd om te schrobben en te struikelen over de stenen straatvuil sneeuw en regen verduisteren het geelkoperen bestaan struikel nu val stil bij het kind van twaalf tere lentes in de knop ik noem je Marion ik noem de naam van een gebroken kind dat werd vermoord…

De laatste bede wordt gesproken, Een kruis op de effen terp gedrukt, De moedloos neergezonken kindren Van vaders grafsteê weggerukt. En, op het treurig veld der doden, Waar meenge rouw ging overheen, Blijft, thans verlaten, straks vergeten, De moede werker nu alleen. * En zie, 't is lente!…