Alle inzendingen over Wild

de stilte horen het geheugen leegvegen vederlicht geluk voorbij zien zweven langzaam ontwaken licht en tijd verbinden verweesde woorden vergezellen dromen bevaren demonen bevrijden de liefde bezingen wilde ik…

Wat het motto is op Internationale Vrouwendag laat zich raden: het staat stoer, in stevig solide opschrift, boven dit gedicht, geïnspireerd op het poëem van de enige vrouwelijke snelsonnetteur, Inge Boulonois - en dat alles in weerwil van de weerzinwekkende berichten uit grensland Ukraina, waar de waanzin rondwaart van een huiveringwekkend geëscaleerd…

Als overstekend wild de weg verspert Wijk dan niet uit, maar rijd zo’n beest in stukken: Zo’n ongeluk voorkomt dan ongelukken En het is eigen schuld ook van zo’n hert. Maar hoe moet dat nou bij een kleuterklas? Geef je achter het stuur dan ook vol gas?…

groeit uitbundig en steekt overal de kop op, wild en ongeremd…

soms hunker ik naar jouw stilte een stilte voor de storm waarin gevochten wordt, alsof heftig vrijen anders is dan een schuimende zee die in bruisende woede haar vuil op het strand achterlaat dan gaan we wandelen langs het water rapen we schelpen en brokken hout we lachen en rennen onstuimige liefde laat het toch stormen lief en stout…

Ik loop op wilde voeten die vol krampen slapen gaan.…

Toen de fazanten aangeschoten werden juichten zij en vielen en de hoge hemel erfde van hun bloed de schijn en de plassen waar zij spartelden kregen rimpels van de pijn. ---------------------------------- Uit: 'Sneeuwboekhouding', 1995.…

Wild en ontembaar Is mijn hart Bruisend, Als een wilde waterval! Wie mij wil vangen Heeft het zwaar, Want ik ben nergens En overal!…

Ongelooflijke verscheidenheid van unieke wilde waterplanten, weet minder goed te leiden in begaanbare vrijheidsgebieden, wilde waters en natuurgebieden.…

Reading: schrei niet, hier is het wreed gebouw Waar een dichter in de tredmolen liep, Dorst leed, honger, op een plankenbed sliep Teedre handen stuk trok aan 't geteerd touw. In een tredmolen: loop, dat niet de grond Uw voeten breekt, die onder uw voet wijkt; Kramp vast uw handen, als uw kracht bezwijkt Slaan wentlende treden uw voeten wond…

Een enthousiaste woudloper jubelt: ‘Ik wil vandaag in de natuur opgaan’ Een paar passen achter hem sluipt geluidloos een tijger met binnenpret die de ziener op z’n wenken bedient De tijger, pure wilde natuur, wacht tot zijn blije ontbijt omkijkt, die dan volgens wens in de natuur opgaat.…

Ik was wild, ik ben gebonden, Ik vlucht niet ofschoon ik het konde, Ik wil wie mij won niet ontgaan.…

Het wild vliegt op te laat fazanten fladderen weg de zon tegemoet verblind staar ik ze na ik val, glijd uit geweer gezekerd klauter ik omhoog nog net zie ik het hert een prachtig dier zijn vrijheid tegemoet aarzelend ga ik weer op weg een vos sluipt door het hoge gras een slank bruinzwart dier spiedend kijkt het rond ik ben het gevaar…

Ik ben de wilde rozendoornstruik ..ik ben een wilde vrije roos, kom niet te dicht hier bij mij staan, mijn zoete geur.. die draagt, hij raakt..die vindt..die plukt.. die kan, die moge mijn sporen voelen, scherp snijdend in zijn vlees..Niet alle rozen verdragen. Ik ben de wilde rozendoornstruik.. God heeft mij gemaakt, hij geeft.…

Reading: schrei niet, hier is het wreed gebouw Waar een dichter in den tredmolen liep, Dorst leed, honger, op een plankenbed sliep, Teedre handen stuk trok aan 't geteerd touw. In een tredmolen: loop, dat niet de grond Uw voeten breekt, die onder uw voet wijkt; Kramp vast uw handen, als uw kracht bezwijkt Slaan wentlende treden uw voeten wond…

Wilde nachten, leeuw op prooi, Met dromen vol nachtgezang en vliegend vuur, Luna speelt op dit late uur, Slapers, geliefden en vrijers, huizen vol mooi. Zachte wolken, geen geween, Niemand alleen in deze wilde nachten, Vele vormen van wilde machten, Slechts een gedachte.…

Wilde vrouw Wild Niet negatief bedoeld maar puur uit de natuur het innerlijk onbewuste, een onnoembare laag zwervend raadsel onopgelost orakel natuurlijk beschouwend, ontembaar krachtig instinct grondslag van de vrouw.…

De rat wilde niet van wijken weten, niet totdat de bloedende eend, totaal verminkt, het loodje zou leggen. Daar in de verdoemenis ligt de kans op heiligheid, de krans van vrede, waar kou een uitdaging vormt en leed een liefdesverklaring.…

Om een hart met uitzicht te bewonen, waarin zuurstofrijk bloed de kamers geneest en blijven vullen, het meest naar eigen bestwil te luchten met een onbezwaard geweten, onbevreesd me van het juk te ontdoen van spiegelbeelden die niet smelten wilden, daarvan geniet ik nog het meest.…

De woeste branding van de wereldzee "leven" springt brullend op tegen rotskust en klippen wil het harde lot dat onafwendbaar schijnt tarten _ verwinnen maar stort vernederd in elkaar woelt krullend door zich heen om straks weer aan te vallen moede golven rollen traag tussen de stenen zijn dan bezadigd water in nauwe ruimtes overhuiven…

Er is een leefgebied voor wilde zwijnen Dat loopt vanaf dat bosje tot die sloot En wat erover zwemt dat schiet ik dood Zo'n beest moet hier de wet niet ondermijnen Ik zag die jager met zijn karabijn En vroeg me af wie is hier nou het zwijn.…

je hebt het voorsnijmes gepakt achterstallig wild gedeeld met wie voorhanden was de feesten zijn voorbij alleen fileermessen proberen nog wat smaak te achterhalen maar in trancheren kiezen wij door adellijk besterven hebben wij de oogst weer kunnen erven en gaan we samen naar een wild begin…

je schoot in beeld mijn kogels hadden nog de oude glans van roodgekoperd jij was het wild waar ik op jaagde vertraagde want je was me veel te lief in aanslag kijk je om met ogen nooit bedrogen jij gaat naar vrijheid ik keer weer spoorslags om…

Gij stoute verleider met handen zo fier en sterk, wildebeest mij van verlangen, tot het zachte klopt diep van binnenuit, u wil verzwelgen en neem ik alle onschuld in mij op, daar ik smacht naar niets dan tomeloze passie in een vurig exploderen.…

Een schoonheid wild bloeiend in de natuur. Zo bloesemfris, zo oogverblindend puur; dat aan het idee voorbij lijkt te gaan, dat dit weldra zo niet meer kan bestaan.…

jij zonde het blauw in de lucht ik schilderde wolken wat wit jij kaatste ons licht snel weer terug ik warmde mijn rug onder jouw stralen om mijn kleur op te halen en penseelde prilgroen ons verlangen wij bloeiden wild in bloemen die alleen deze zomer maar kenden wisten de lente in voorzichtig verkennen maar de zaden…

grijs-witte kleuren vervagen naarmate het vordert het wilde paard, op zoek naar zijn haver!…

Een hurkduik ondanks elleboogblessure Was wat uiteindelijk de doorslag gaf Britt Dekker viel aanvankelijk wel af Nu mag haar schoonspringstrijd wat langer duren Zo springt de ster en juichen wij weer allen Die sterrenstátus blijft toch almaar vallen…

Sinds ik je ken draait geen leven meer om kind of kraai haard of schoorsteen Sinds ik je ken ga ik stiekem mijn dak uit ontvlucht ik een onzichtbaar huis Dan vind ik je daar in mijn dromen die wild zijn je zit op de pannen je hangt uit de ramen hoe gekker hoe beter want dat is toch eigenlijk liefde in optima forma…

haar spiegelbeeld gaat scheep ten onder aan verborgen ijs en mystiek gehavend oppervlak geeft enkel vragen prijs beweging voert haar dronken wat haar binnenste ontluikt en met hypnotiserende verhalen je wereld binnenduikt ze is als snijdend sap dat met stalen glimlach wraakt rots van leven, beschreven skelet wat nooit versleten raakt…