Netgedichten

netgedicht (nr. 7.341):

Wilde Voeten

Ik loop op wilde voeten
die te bergen stappen, hoger
het kiezen verloren
dat beneden de kalmte jaagt.

Een dronken man te vroeg geslapen
wordt nooit herinnering.
Door blauwe hoogtemeren
omringen muren ijle lucht.

Moeten huwen kunnen
om een kroot vol hopen
mogen, waar mijn wilde voeten
nooit meer stappen gaan.

Verlaten berghut, mijn einde
in aankomst van geleefd
dikke wollende onderkin
onderscheidt mijn jonge jagen.

Ik loop op wilde voeten
die vol krampen slapen gaan.