Alle inzendingen over Wild

Deur ‘t haaghout raamt de wilde wind, verblind, zijn reuzensprongen: en al dat ooit hem tegenstaat verlaat hij, losgewrongen.…

ik verdrink in het meer van jouw liefde een reddingsboei lijkt aan mij niet besteed ik hap naar lucht met mijn hoofd boven water en onderga het genot van een pijnlijke beet ik kronkel als een dier ga ten slotte onder in de lust van nóg meer god, wat ben jij bijzonder…

Je stak wilde rozen in mijn haren en spuwde vuurwater in mijn mond Ik had geen enkele gedachte, ik wist alleen dat jij me zocht maar niet vond. Je brak stenen met de macht der woede en bekogelde mij met je haat Ik had geen enkel gevoel, ik liet je begaan maar voor jou was het te laat.…

dwarrel licht waar jij ook ging sprankels in je ogen zonden kleine lichtbogen nog klonk er geen muziek maar de ritmiek was onmiskenbaar jij en de lichtende sterrensluier rond je hoofd het was magie die zorgde dat de werkelijkheid verschoot ongemerkt deelde jij een warme energie het stukje blijdschap dat je ook van wilde…

haar spiegelbeeld gaat scheep ten onder aan verborgen ijs en mystiek gehavend oppervlak geeft enkel vragen prijs beweging voert haar dronken wat haar binnenste ontluikt en met hypnotiserende verhalen je wereld binnenduikt ze is als snijdend sap dat met stalen glimlach wraakt rots van leven, beschreven skelet wat nooit versleten raakt…

je hebt dat ongetemde en dat trotse een bergbeek in godzalige natuur het water van het allereerste uur belaagt de oude wortels, speelt met rotsen je bent nog onbezonnen en nog puur een wild verlangen laat je telkens botsen te jong nog voor een overwogen klotsen tegen de tirannieke kademuur maar achter verre bochten wacht het dal eens zul…

Gedreven door vertwijfeling en wanhoop rent zij door de koude, mistige nacht. Haar auto is al lang rijp voor de sloop, er is niemand die haar op dit uur nog verwacht. Anders was ze nu in haar karretje gesprongen; de bestemming is in haar hoofd nog onbekend... maar het is eindelijk tot haar doordrongen dat ze om de juiste reden is weggerend.…

schoppen tegen de arrogantie van de macht de vloer aanvegen met het kreng van de nacht edoch, de woede is mij ontstegen de zon straalde en staalde mij zacht omdat zij mij toegenegen licht in mijn leven bracht…

In een eenzaam huis behangen met schijncoryfeeën Waart rondt een jager Hij graait naar elke schaduw Als een rusteloze tijger op zoek naar duidelijke sporen Op de trap en in de gang glijdt hij als een moordenaar langs de koude muren Zelfs onder het bed op zoek Naar dromen die zijn jachtterrein Al jaren hebben verlaten…

Ze weet haar licht niet, ze is zich zelve wel droefenis, ik wilde ik kon haar iets geven verlichtend het donkere leven.…

Hij zou voor haar iets koken, een schotel, wild- of jacht- in kookboeken gedoken tot ver na middernacht kocht wortels, uien, look en een wilde haas: een pracht! 't Heeft haar aan niets ontbroken zijn kookkunst kreeg een acht dus loftrompet gestoken slechts 1 futiele klacht: had hij eraan gedacht om te villen na de slacht?…

Langzaam verstrijken de dagen De wilde bloesem is voor even Maar mijn gevoelens voor jou Bloeien tot het eind van m'n leven…

En dit wilde ik u zeggen: Voel mijn hart! Het is het hart eens mans, zo vaak gebroken, maar toch herrezen boven ramp en smart en weer in wonderbare jeugd ontloken.…

Hee zwarte man, wat zit er in die zak En wat bent u van plan, daar op die daken Meneer, wie wilt u met die staf gaan raken En wat zit er verstopt daar in uw pak? Wanneer ze steeds zo op me blijven letten Dan durf ik zelfs mijn schoen niet meer te zetten…

De winterwind vertelt zijn eigen verhaal; zo schoonheid leidt en verleidt de schone parel, beroert haar hart met trillende vleugels. ’Verrukking is uw deel mijn liefste en met onze hartenkreten overstijgend komt de wind aanstonds: hoor aan mijn diepste wens, breng ons in schuimend lot tezamen.’ Maar zijn stem brak in een hemelstorm, verzwolg…

ik dacht ik dicht wat zal het worden maak het licht vandaag niet dat diep geraas nee, ik wil dansen met jou en jou en... ach, ik doe maar wat volg mij, pak mijn hand ik maak je weer gelukkig verlies je eigenwijs verstand nee, vluchten doe ik niet ik spring weer over hekjes die daar in het groene veld of huppel langs de vliet alles…

De wilde honing ruikt sterk naar vrijheid, stof pleegt verraad aan de zonnestralen, jonge meisjes dansen God's weidsheid op het gezang van de nachtegalen. Tevergeefs tracht het Romeinse gezag ongewist zijn handen schoon te wassen; op het plein klinkt het boze hoongelach op het ritme van de dansers' passen.…

twee jaargetijden en zelfs de herfst onafgebroken in volle vaart links bleef de thuishaven liggen ogen bijna toegeknepen tegen de lage ochtendzon tuurt hij gespannen naar de kade waar de stuurmansvrouw verstek laat gaan winter al weer ook haar hart te koud na 't eenzaam wachten langzaam ademt hij haar warm tot druppels vergaat het…

Ooit ben ik groot wild geweest nagejaagd door boze dromen en ik had het zo goed met mijn kinderlijke vrijheid overal waar ik kwam kreeg ik overtuigend mijn gelijk tussen bittere tranen en mijn verwarde ziel een grote leegte zonder een geheugen bleef er over van mijn dromen.…

haar muziek het zingen van de wilde roos En moet hij gaan, al wil hij niet zijn hart bewaart haar melodie…

Wolken drijven langzaam over en waken over de zon die het liefst op je huid wil schijnen maar niet echt de kans krijgt. Ondertussen slaap ik te weinig omdat de maan de zon niet ziet en de kaarsen niet branden niet branden zonder jou. Kunst is het verstaan van iets unieks dat niet iedereen in zich heeft toch is het mogelijk te delen…

Ik wilde dit licht schenken aan uw ogen, Waar gij ook wacht of aarzelende staat, Een kleine vlam in uwe ziele rondgaat. Ik wilde deze ruising in u wekken, Wanneer de wereld druk voor u bereidt, Moet gij u heffen in opstandigheid.…

Dat ik een wild genieter ben geweest, Wiens vreugde wrang was en wiens wroeging wranger, Men zal 't weten, zolang men Hollands leest, Maar ook niet langer.…

wind giert meeuwen woest spat ruig zee brult leeuwen kots zuurt huig zout bijt lippen touw snerpt strak boeg op klippen ik een wrak…

Onder de bomen die het plein omzomen valt de sneeuw nog onverwachts op de wandelaars teruggekomen van een lange reis door de nacht Misschien zijn zij engelen trillingen van geluid en licht kijken zij naar wat een mens is hoe of zij het heeft volbracht Bij een brug zoekt een Heilssoldate naar wie beschutting nodig heeft waarschuwt voor…

Zie daar de wilde paarden aan de horizon die donkere hengst met bruine manen ik weet nog van de echo in jouw diepe blauw verlangen de regen in het winterkoude bushokje eerste zoen op jouw maagdelijke wangen en misschien heb je meer hulp nodig dan ik of minder medelijden dan een vreemde misschien ben je de kerstman en ik een verlaten ontheemde…

Er waart een beest hier door de straten het is woedend niets ontziend wees voorzichtig kom hem niet tegen want ik maak je af…

wild van smaak en vooral oogstrelend verflauwt de streekverwant sterk in oorsprong, bescheidenheid siert het omschreven karakter voedzaam geurend aan de middelen van bestaan, de velden verstrooid met andere soorten, bestoven door hun ontelbare geliefden..…

Ik ben de wilde rozendoornstruik.. ik ben een wilde vrije roos, kom niet te dicht hier bij mij staan, mijn zoete geur die draagt, hij raakt.. die vindt.. die plukt.. die kan, die moge mijn sporen voelen, scherp snijdend in zijn vlees. Niet alle rozen verdragen. Ik ben de wilde rozendoornstruik.. God heeft mij zo gemaakt, hij geeft.…

jij hebt mijn blaadjes beschut de knoppen gekoesterd toen storm de kruinen neersloeg gebroken takken verwijderd wonden gedicht voordat zij door rot waren gezwicht jij wist in verzorgen de mogelijke gang naar de zerken tot een minimum te beperken mag ik je in bloei laten merken dat ik weer groei in standvastigheid ook al ben ik wat wilde…