Alle inzendingen over Zaaigoed van Vanille

hoge bomen vallen druppels van smaragd als witte parels op haar bruidskleed in verlangen naar beneden alles duurt zolang het duurt hier water golft over stenen zijn de wasvrouwen op weg naar de rivier een tijd gewacht totdat de gamelan verstierf tot het stopte met de regen Hier zijn kinderen nog kinderen ze gaan jalan jalan over het zaaigoed…

Intensive Care vanille. Wil ik ook. Maar als ik thuis mijn benen spray dan ruik ik geen vanille, maar Mevrouw v. W.…

hoe grondig de kraaien het zaaigoed belagen de akker weer zucht onder het zwarte juk…

Eikenbomen, de lichteters verkruimelen de winterdag dofheid distilleert de glans, schuwen blikken om te wassen gewogen modder en waterstof, tijd dompelt lange schaduwen in een trage schittering van de aarde, losgelaten uit de matrix van de zon, in helder prisma van gekozen kleuren, zaaigoed van feestende kristallen in het mos.…

Zijden aanraking en geur van vanille draag ik onderhuids.…

Schoot waar het leven In gekoesterd werd, Begin van nieuw leven Zo pril, zo prematuur, Onverwachts is de vorst Er doorheen getrokken Terwijl de lente Al lang begonnen was, Vruchtbare aarde Bevroren terwijl Het zaaigoed al Ontsproten was…

Nu destilleren ze uit koeienstront Weer vanilline (basis voor vanille) Door al die normverschuiverijen zie je Normaal worden wat men ooit smerig vond Wie weet wat dat met victualia wordt Wanneer de vlaai de basis voor de vla wordt…

de vogeltjes fluiten de licht blauwe lucht bevat kleine witte wolkjes geen huis te zien ik lig in een bloemenveld tussen de lichtgele bloemen met vanille geur het is lente…

uit vlieringduister diep ik lichtpuntjes op en zie weer waar mijn zaaigoed is gebleven ik had het achteloos weggestopt uit het oog en verder verloren op dikke lagen trage stof herneemt zich nu gestaag een kleurrijker leven met de achterhaalde sporen het kan mij weer bekoren…

Vruchtbare akkers, de oogst van aangewaaid zaaigoed. We hebben van alles veel teveel. Het rijke land brengt geluk en overvloed. Hoog in de hemel huizen sterren en God. Er is geen eeuwigheid tussen oerknal en laatste oordeel. In de pan verdwijnen we, dat is ons lot.…

Je weelderige haren ruiken schuimend naar jasmijn en je glimlach smaakt naar meer als ik de smaak proef van vanille Je rêve comme la nuit maar deze nacht zal anders zijn als ik voor het ochtendlicht mijn vlag hoog hijs op jouw Bastille…

hij legt zijn ruwe, ruwe hand op haar vanillehuid en veegt de vloer aan met de dag op de tranen van de nacht huilt een accordeon en hij danst hij danst het leven vluchtig gelijk de geur van vanille en de kleur van haar laatste lach…

vanille aroma smelten en afkoelen, ijsroom met verfijnde bloemsuiker, ingrediënten, voeden de juiste dimensie.…

Brokstukken van tijd, bottende knoppen, zaaigoed van ademende sterren. Weerschijn van toekomst, streling van bekentenissen bekleed met woorden. Tijd vergelijkt zich in versgeaarde wegen, er is niets dan tijd.…

Vergeefs heb ik je naam gevraagd om in jouw erbarmen te graveren, verdrink me in het eenzaam zijn, zaaigoed uit de morgengloed doet mij bezweet ontwaken, een vurig nachtveulen heb ik aan de blindste en tevens de laatste bieder verkocht kloppend in het uurwerk van het lot, zal het masker van het hart kleur bekennen voor het bloedt…

je danst op aarde die speciaal voor jou vruchtbaar is gemaakt je hand in de losse zwaai van de zaaier die dit een leven lang heeft gedaan met zwierige streken werp jij in ronde vegen het zaaigoed door de lentewarme zon pas als het laatste strooisel is geland jij je rust geniet kiest schepping weer gods hand…

.' Dan, na lepel tien, melden mijn papillen: 'Aldus huwde Vanille Frans Yoghurt. Stap nu maar op een vliegtuig naar huis.' Stewardess: 'Heeft u iets aan te geven?' 'Ja, 'k zit boordevol vla-sensaties!'…

Ze ruikt naar vanille met wat zilt hij fluistert gedichten in haar oor met plannen voor straks en nu om haar volledig te verwennen maar zij wil alleen maar praten over de voltooid verleden tijd hoeveel keer wil ze sorry horen voordat ze echt vergeven kan ze graaft een brede slotgracht hij weet zo langzamerhand niet of die nog te overbruggen…

Als zij oud is – geef het vleugels – laat het koren golven in de wind – zaaigoed voor sagen, zee voor al wat vruchtbaar is – in goede aarde. Als zij jong is – laat haar bezinken en gewiegd worden als een onnozel kind – bodem nog ongerept in de voren van zijn toekomst. Mijn inzicht zal haar niet grijpen.…

hoe hij naar hen keek gezichten als getuigen van ingelijste leegte nog leger dan haar gesloten mond van leugens hij zag haar zitten bij de lindeboom, naast een ongeboren zoon, zag het scharrelen rond haar lijf hoe ze handen vulde telkens in nieuwe verhalen die de wind door zijn hoofd joeg gespleten tongen markeerden het zaaigoed…

Genoten van jouw vanille gerust door jouw lavendel een verlicht gevoel door jou de wierook geurt als in een kapel. Jij brandt in mijn hart als een maat waakzaam door de nacht en dag met licht en warmte in het leven voor de glans op mijn glimlach.…

ik streelde je met zinnen, mijn engel die je verkrampt deden verlangen naar gesmolten chocola en vanille-ijs met erotische lyriek verdoofde ik al die zuchtende zinnen van jou en schilderde een schokkend stilleven de aanwezigheid van onzichtbaren deed je vechten tegen je schorre stem die felgekleurde zinnen schreeuwen wou ik streelde je…

nee, het valt niet weg te denken dat er leed was en verliezen zijn gevoeld nog immer hikken onze snikken in de nagalm van genoten geluk dat onverhoeds ging barsten toch ligt het erf weer boordevol met zaaigoed uit gekwetste vruchten dat bevroeden doet wat komen gaat laat nu die harde zaden maar in ons zilte traanvocht wellen tot…

Wanneer het geronnen bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft de smart van arbeid aan ieders handen, nestelt rechtvaardigheid in de scheuren van ons boetekleed,die als lompen aan de wereld werden uitgedeeld, wordt het lichaam van de berooide aarde met nieuwe gaten doorzeeft, waarin nieuw zaaigoed resistent wordt in alles…

er staan dikke muren in hun oude sfeer boetserend, rond een eeuwig hart het zoutbad stort vanzelf in sprekend lichte vormen, tussen rozen en de schijn van wat vanille, rozemarijn en zuivere gebaren zandsteen schuurt langs wit beton waar het plafond de druppels draagt, van warmer evenaren maar het water schraagt het stillere ervaren…

Kaarsen met een geurtje vanille, lavendel of een roos een kaars is voor mij genieten niet even, maar een hele poos.…

Vergeefs heb ik de maan gevraagd mij in zijn koele armen te begraven, ik verdrink me in het eenzaam zijn, het zaaigoed van de morgen doet mij bezweet ontwaken, in venijn heb ik onverkorte droom aan een blinde maar tevens hoogste bieder verkocht.…

beukten op de holle vaten van beloften, die te snel werden vermorst, om met de sleutel van de tijd een opening creëren om verdorst, je schoot als moederborst te eren, tevergeefs heb ik de maan om uitstel gevraagd, hij koos een plek om mij in zijn koele armen te begraven, in een laatste snik verdrink ik in het eenzaam zijn van beider zaaigoed…

De lucht lijkt naar anijs te geuren, anijs, vanille en kaneel. Het landschap schildert pastelkleuren, lila, roze en zachtgeel. Is dit een waanbeeld, een fantasie van een te naïve ziel, een gemoedstoestand, een euforie die mij plotseling overviel? Neen, dit behoeft geen dure woorden, dit verdraagt geen valse schijn.…

Ik ben in de put van de nazomer en mijn hart aan het uitkijken naar de komst van mijn held de enige echte veel gedupliceerde Gevelkerstman De wereld is één grote toep met vanille, mokka, banaan en nootjes Ik voel mij een vibrerende garnaal in het zonneke van de schaduw van mijn communiebank die ik afgeluisd heb op de vogelmarkt…