Alle inzendingen over Zwijgende Stilte licht

hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen als ook jouw handen niet verder kunnen reiken door bevroren gedachten die gevangen lijken in glimlachend geween en waar het zwart over en weer blijft ingekleurd het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd…

Woorden uitgesproken in mijn hart stil in mijn diepste verhullen roep om betekenis van mijn zijn zoeken naar innerlijk wezen naar houvast en zekerheid zwijgzaam vragen naar liefde naar inzicht gewoon een steun een mens die geen eisen stelt in eenheid samen zwijgt tot begrip uit onze ogen spreekt.…

zo vaak hebben wij naast onze bedden gestaan luisterend naar stemmen vol venijn en bij het licht van de maan droegen wij hen op onze schouders wij leken kinderen zonder ouders die niet spraken over pijn…

Als je mij toelaat in droomwereld of niet geveinsde werkelijkheid reizen we samen naar de stilte onder bloesem van de vlierstruik ruiken we adem van zomerse wind zonder verstandelijke conflicten en je kust mij plotseling vol op de mond, als ik niet aarzel vallen ook de laatste woorden op de zachte zwijgende grond waar de stilte al…

van de avond kletteren druppelend tranen als stormen zij hagelstenen op mijn zwijgend lege bord in de stilte van de nacht schreeuwt mij verlatenheid het smachtend verlangen naar iemand om mij heen…

Geruisloos schaduwend fluweelzacht verschijnt goud licht in het dreigend duistere donker dat zwart zwijgend zich onderwerpt aan schijnselmacht Als ‘n wakkere wachter voor de poort die naar de kern van geboorte leidt en innerlijke kracht van nacht bevrijdt waakt ze stilte tot zijn stem verstoort Zijn silhouet tekent zich in gloed dat…

Het lage licht schijnt hier binnen reikt diep de kamer in ik schrijf er woorden, zinnen geef zo de stilte zin. De hoge hemel kijkt zwijgend toe naar hoe ik hier zit te zwoegen over alles wat ik ooit zocht en vond Wel oud maar nog niet moe van de dingen die ze me ooit vroegen ze maken samen de cirkel rond.…

Deze nacht is een gevonden spoor waarlangs ik zoek naar een echo die ik volgen kan en die elke stilte weer laat beginnen met de schaduw die zijn eigen nacht zoekt en mij weer zal vinden zolang ik in elke zwijgende nacht verdwaal…

Klanken mengen zich de klokken slaan het beeld van stilte gaat verloren de onrust blijft bestaan waarin handen naar elkander grijpen onbereikbaar voor elkaar onverstaanbaar luiden klokken veel te luid en langs elkaar het beeld kapot waarin de stilte zich ontpopt die zwijgend tussen alle klanken vlindert rustig maar……

Nu dat jouw mond, mijn innerlijke rust zoent en gitaarmuziek rond jouw boezem klinkt speel ik stilte aan oevers van jouw verleden in de diepe kelders van jouw geweten slenter ik door al lang vergeten steden met een zwijgend hart onder mijn leden nu dat jouw ziel, mijn nachten waakzaam houdt is de stilte heel verdraagzaam…

Ik ben een duisterling geworden in zwijgende stilte van jouw dromen ver weg op het eiland in woeste zee voel ik soms jouw verlangen in ochtendgloren strijk ik de plooien van mijn overhemd weg opgewekt, goed gehumeurd, en renteloos beweeg ik stilte naar gedroomde bergen maar die zijn er niet op het vlakke land van jouw onbeweeglijke, stoute…

de hemel is hel - en de wereld is zo stil en verlicht, dat de maan, verlost van haar licht, een onzichtbaar zilveren spoor in de zilveren ruimte verloor. tussen de palmen het licht. De stilte ademt niet meer.…

welk woord schrijft stilte met een vaste hand klemt dromen vast boven het lome ledikant spelt dan het klinken in zachte zinnen neer en laat het leven zwijgend zweven als het goed gekleurde zeer…

Stilte is vasthoudend tussen zwijgende antwoorden opgeschreven wie je bent onder zwaar wegende feiten op het landschappelijk papier waar je seizoenen schildert in alle hoofdstukken van ’t boek dat voor liefde is geschreven ben jij het personage van de droom.…

aarzelend warm van mijn handschrift op zijn huid misschien dat het lot mij dit vraagt; een paar ronde, onmeetbare woorden nog vóór mijn ziel het ontbinden verkiest en alle straten zwart schrijft met droeve verzen waarin vogels zonder stem zich wikkelen of misschien willen mijn handen weten waar we zijn, hoe schaamteloze stilte…

Hoe erg moet het lijden voor hem geweest zijn om te leven met onzichtbare pijn in een wereld waarin hij niet meer wilde zijn Zijn innerlijke kompas was in nood daarom koos hij voor z'n eigen dood Nu leeft hij in z'n eigen "stilte van het licht" Maar wat hij achterliet gaat nooit uit het zicht...…

De eindeloze nacht zegt zwijgend gedag wachtend tot de zon onvergetelijk opkomt en ik al dagdromend de lichte hemel omarm en jij in slaap valt warm tegen me aan…

Wanneer de waarheid zwijgen is, en zwijgend wordt verzwegen. Ja dan, wordt het tijd om op te staan, om zonder te vragen waarom te doen, wat in stilte moet gebeuren. Vannacht werd ik zonder willen wakker. Kreeg ik starend in het donker zin, om met woorden te gaan spelen, en af te dalen naar het licht. Dichters schrijven gedichten.…

Mooie vrienden heb ik nee ze bleven niet weg gingen zwijgend bij me zitten een veelzeggende stilte toen barstte ik los vervloekt de dag dat ik was geboren de stilte was verbroken de ideeën over God rolden over mij heen dat was verkeerd een goddeloze fout wie zijn jullie dan om met jullie denkbeelden God te verdedigen tegenover de…

Maar, als ik dan zo zwijgend zit, en luister Naar uw gesprek - of naar het klokgetik - Of 'k laat de stilte ruisen om ons heen, - Die ruist zo prettig, als de mensen zwijgen - Als 'k mij dan blij in uw nabijheid voel, Dan zou ik willen vragen, en de stilte - na ons gesprek - verbreken met mijn vraag: "Zeg, zijt ge ook blij, dat ik naast u…

Maar, als ik dan zo zwijgend zit, en luister Naar uw gesprek - of naar het klokgetik - Of 'k laat de stilte ruisen om ons heen, - Die ruist zo prettig, als de mensen zwijgen - Als 'k mij dan blij in uw nabijheid voel, Dan zou ik willen vragen, en de stilte - Of ons gesprek - verbreken met mijn vraag: 'Zeg, zijt ge ook blij, dat ik naast u…

In de stilte van de wakende gedachten die zoeken naar een belofte voor een volgende reis en een nieuwe droom over een tijdloze verhaal dat ooit begon met de verlossende hoop en een zee van volgende ogen die geduldig wachten op sprekende beelden van hun zwijgende maan.…

Ik ben de som van al de zwijgenden, alleenvertegenwoordiger van miljarden mezelf. Aan het slot van de stilte zal ik omkijken. Ik zal verplicht zijn toe te geven: ‘Niets was groter.’ Ik verdwijn.…

ben ik tot heremiet verworden als ik zwijgend spreek over mijn gedachten die soms, zo de mens eigen, een geheim lijken te betrachten het zijn vaak volkomen woorden die reeds verdampen eer ze mijn tong beroeren maar binnen het heelal van stilte kan ik onbeperkt de gehele schepping vervoeren…

In deze stille fonkelende nacht trekken hoog boven mij onzichtbaar en toch voelbaar, symfonieorkesten van zwijgende vogels aan mij voorbij. Het is alsof de hemel zich heel langzaam verplaatst en in die stilte ineens vol weemoed en herinnering. Bereid ik mij zwijgend op de klanken van mijn eigen nachtmis voor.…

lonkt alsof er op deze plek een voelbaar teken huist wat ook mij bezielt en vredig stemt noem het licht of liefde grond of bron noem het stil verlangen of zwijgend God .…

Water Luchthartig Openbaring Bestendig Zee Dapper Eeuwig Twijfel Wachten Samen Dorstig Verlangen Kalm Doortastend Zwijgend Vermoeden Stilte Dor Tijd Muziek Heelal Woorden… Paden waarlangs de ziel gaat…

Woorden van zee strekken zich in kalmte heimwee is ontvankelijk voor zwijgende taal in het voorafgaande ligt ontwaken onze ontmoeting tekent zich aan horizon van stilte je spreekt over liefde dat is natuurlijk dwalen waar het hart spreekt van waarheid is laatste echo: trouw we stropen mouwen op om de ziel te laten spreken kom mee, dan…

Zwijgend gedenken wij.…

Gelouterd door de tand des tijds likken lippen wonden, geslagen in gesproken zinnen zwijgen monden een streep door de dagen, branden zout in juist die donkere uren, waar zicht verdwijnt uit het zicht, geteld naar de ochtend, vinden zij een paar stralen geluk gevangen in een nieuwe morgen…