Alle inzendingen over aanrecht

hij is op haar zij is op hem nog staan ze samen in de keuken te minnekozen zonder rem maar toch zijn sterke handen jeuken hij tilt haar van het aanrecht af en zegt ga nog wat buiten spelen ik wil wat bakken en voor straf moet jij straks alles met me delen en met zijn hoofd nog bij haar zoet oneindig deze maat van mondjes…

schalen binnen waarop saumon fumé daarna kreeg ik een bord met iets roze-roods erop dat leek op een jonge uit het nest gevallen en gefrituurde reiger ik vroeg iemand hoe dit heette die meneer zei: zolang het niet beweegt kunt u het rustig eten het diner was beslist niet slecht maar ik prefereer brood met omelet aangezeten aan eigen aanrecht…

of op het aanrecht? Ik ben leuk genoeg en kus graag maar als jij niet wilt ze staan voor me in de rij en ja ik wil dat wil ik ook nog steeds. Laat me maar brullen alleen de kern van waarheid ligt in mijn hart en ik geef mijn alles dus als je lezen wilt wil je me echt kwijt of zeg je ouwe, blijf bij mij?…

Ik keek uit 't raam stond aan het lange aanrecht in de keuken en zag de zon in de gekleurde tuin de kippen hoorde ik de stilte achter dijk zo vast de klei en slijk zo dicht hier achter geen mens voorbij, alleen de stem uit 't boek dat 'k las mijn eigen stem en foto's van bollenvelden hier vlakbij ik apte ze naar hem en toen ik iets terug…

Met gretige borsten staat begeerte aan het aanrecht zoent het zaad uit tomaten, kijkt naar het zwellen van beslag onder vochtige doek. Haar hand liefkoost de haas van een jonge stier, zijn zoekende tong is gemaakt voor de hare, verzaligd streelt ze zijn ballen de pan in.…

Als ik naar huis gerend was de achterdeur nog open om te vertellen wat ik had gescoord, zij was er, de handen in elkaar slaand tot in de nacht had ze me overhoord de kale plek voor ’t aanrecht woog de zorgen die onder afwas werden doorgepraat was ze alleen dan zong ze psalmen gaf ze zich over aan haar Toeverlaat ik rook haar…

ik heb de kopjes op het aanrecht gezet twee kopjes, ééntje zwart en ééntje wit, waar nog een lepeltje in zit met koffieschuim van coffeepads ik zwets ervan ik heb de broodzak weggeruimd kruimels opgevangen, in mijn hand toen weer geleegd en schoongeveegd benedenwinds op meters grind gelijk van tint ik heb de vogels snel zien komen bruine…

Met een trouwdatum uit de jaren dat we vonden, dat vrouwen blij achter ‘t aanrecht stonden, dat gaf door de jaren heen een degelijk bestaan, zij volgde tevreden waar hij wilde gaan. Met de jaren is ‘t onderscheid aan ‘t verbleken, heel ongemerkt zijn wij bezweken, nu kom ik thuis en denk, waar blijft mijn thee?…

Het feest is gevierd, er is gedronken, gevreten tot ziekmakends toe, en de aanrechten staan vol met overblijfselen zoals roodgerande glazen en botjes en vet op verder smaakvolle borden.…

jarig, vandaag en zoals ook eigenlijk reeds elk jaar Is het voor mij absoluut geen vraag; dan schrijf ik een gedicht voor haar Heimelijk schrijf veel lief op papier over haar, die ik na jaren nog bemin En schenk haar dat met veel plezier dit gebeurt al, sinds ons prille begin Haar leeftijd.. zal ik niet verklappen wèl dat ze rap op ’t aanrecht…

maar net naar binnen kon toen moest alles aan de kant ze hadden alle ruimte nodig, ze zeiden met deze keuken is al het andere overbodig op de plek van vaders stoel staat nu het kookeiland en waar de kalender hing schittert nu een spiegel achterwand moeder vindt het mooi maar koken kan ze er niet mee, alles is elektronisch en op het aanrecht…

de dagen kruipen steeds dichter bij de dichter, de uren schrijven zich vol verlichte beelden, tuigen de woordenboom op, spreken vrij van wolkenluchten, stukgespeelde partituur en verse groenten op het aanrecht, die zich niet alleen laten eten, buiten wacht nog een volle moestuin, huilen de hoge dahlia’s maar ik weet waar jou armen zijn…

korte en lange armen draaien door laten lege emoties achter op volle aanrechten de nacht trekt op tegen dampende ruïnes herkent de melancholie van hetgeen voorbij is slaat verzwegen neer op vaag geworden lachpreken de hoop vervliegt mee als mannen zich verschansen tussen dennebomen en bitterborrels op Garmisch’ hellende vlak…

paranoïa en ongerust dat nummer draaien om te kunnen wachten op hoop Vastbesloten gieren de banden door de scherpe bocht hun ego besproeit de grond met hulzen en veegt de spons over zijn leven Geruisloos plots weerklinkt snaterende jazz verdooft als aorta van zwart geld de nerveuze stilte Bedwelmd haak ik achter m'n eikenhouten aanrecht…

Ik wist het niet tot ik de schaduw van de zon op de grond zag toen de brief nog steeds op het aanrecht lag. Zou over honderd jaar dezelfde boodschap erin verinkt staan of zou het door tijd en nostalgie tot stof vergaan? Ik wilde dat het papier genadeloos in mijn hand sneed, zodat elke herinnering minder pijn deed.…

Kletterklanken kaasmes vliegend over aanrecht... Koppijn koppijn koppijn.... twee bruine oude boterhammen... jankhond hangend aan afgezakte pyjamabroek insulinespuit lekkend, dus twee keer prikken negen verschillende pilletjes, uit doordruk rampverpakking rollen gierend over tafel ...................zucht...................…

Ik ben echt pissig, nijdig, boos op de vrouw want het is zij, die niet meebeweegt tot een minimale vertegenwoordiging van de vrouw in de eerste en de tweede kamer en het bedrijfsleven in de maatschappelijk, politieke, zakelijke vertegenwoordiging is er een glazen plafond, maar dat is bedacht door mannen want wie goed kijkt als vrouw,…

je wast jouw handen haren in een wrong speeksel welt achter tanden alles geschikt op het aanrecht van snijplank tot theelepel je bent aan frullen gehecht het schilmes schraapt zaadjes uit de paprika de ui fruit in sissende olie je roert gehakt met een vork rul en grijs in de pan nog wat ontvelde tomaten het laurierblad mag niet…

Het theeservies van de mens wiens dagboek als een raam werd dichtgeklapt - glasgerinkel, inktvlekken staat vies op andermans aanrecht. Maak het nu beter, was het af en breng het terug. Maar alleen de doden mogen vergeven en zij kunnen niet spreken.…

Ik mis mijn sleutelbos zoek op tafels en aanrecht nergens te vinden mijn laatjes herbergen genoeg vervangende sleutels maar het ene ijzertje dat de achterdeur van de tuin heen en weer kan laten gaan heeft zijn dubbelganger niet lastig vuilnisbakken en fietsen langs het tuinpad sjouwen over de schone keukenvloer tussen koelkast en fornuis…

Starend zit ik voor 't raam wachtend op wat komen gaat het is vandaag zondag maar wat zijn ze laat Koffiepot staat al klaar op het aanrecht neergezet wanneer ze straks komen is het zo vers gezet De wijzers van de klok tikken rustig door voetstappen en een lach is dat m'n kind wat ik nu hoor ?…

Wanneer het verkwikkende en het verdovende van koffie en sigaren elkaar verdringen achter in je keel - of het aardse door een vurige hoepel moet springen, als het ware - En altijd daar waar bijvoorbeeld een zware marmeren plaat van zonlicht en een vergiet op een aanrecht elkaar ontmoeten - of het leven wordt gezeefd zo gezegd - Kortom…

ook is mijn interlockje al lang niet meer verschoond en wordt mijn laatste slipje al wekenlang bewoond ‘k heb jeuk aan alle kanten en ruik niet al te fris gewoon omdat ik al zo lang een geurend zeepje mis mijn huis grenst aan een mestvaalt, zo noemt de buurt mijn tuin, de toiletpot is verstopt en riekt naar geel en bruin mijn aanrecht is…

Op mijn aanrecht had ik een theelepeltje in mijn met water gevulde wijnglas gedaan en onmiddellijk moest ik aan mijn opa denken, die altijd een suikerklontje door zijn glaasje jenever roerde. Waarschijnlijk om het wrange vocht te zoeten. Daarna volgden andere herinneringen.…

verwijderd met een scheutje Dreft voor mij het laatste stapje was naar opnieuw niet-zeker-weten naar zonder stiekem houden-van naar niet met onze maten meten naar leven zonder: 'ja als, maar dan' je was veel meer dan ik kan zingen want zo jezelf en zo dichtbij te vers nog voor herinneringen al te ver weg, maar nog zo mij geef mij een aanrecht…

Het is zondagochtend, ik wordt wakker maar het voelt als waken ik kijk nog niet uit m’n ogen die zijn nog dicht, die slapen nog slaapdronken tastend een uitje wc dan terug in bed en draai op 'm zij ik droom nog even door maar het dromen gaat over in gedachten heel even aan mijn ontvallen zo lieve man dan denk ik aan m’n fijne kinderen…

het toedekken zonder enige toedracht het bedekken van een dekking van een lading van een lading * zoals er in het multiversum een keuken is en een man die drie stroboscopische stappen zet krakkemikkig omdat geen mens er weet van heeft de stappen die hij zet tot in het oneindige opnieuw en opnieuw en opnieuw maal miljard keer van het aanrecht…

tijd last van appelflauwtes herinnert ze zich weer het was begonnen twee jaar terug toen vader en moeder trouwden Vader komt vandaag terug van zijn spirituele reis in India en moeder ging zijn favoriet 'blauwe appeltaart' bakken ze heeft nog wat bloemetjes geschikt om haar blijde hart de vrije loop te laten Ze houdt het hout van het aanrecht…

Zij stond in de keuken bij het aanrecht en schrok toen zij mij zag. ‘Waar zit jij nou?’ ‘Ik moest toch pindarotsjes kopen, hier heb ik ze en stak het gevulde papieren zakje de lucht in. Toen begon in de huiskamer iemand heel hard ‘Send me the pillow’ te zingen. ‘Kom dansen’ zei moeder en pakte mij beet. Ik rook de rode wijn.…