Alle inzendingen over aanvaarding

Ik aanvaard de aanvaarding, of dans en dans niet, ik bijt of word mij gebeten, of bloos en bloos niet, en kijk nog eenmaal achterom, en staar wat in de eeuwigheid.…

de tedere glans van 't intens groen fluweel maakt herfst aanvaardbaar…

Als we de stroom van het leven hebben aanvaard laten we de behoefte los om controle te houden…

Je zou kunnen bedoelen, begrijpend meevoelen, of aanvaardbaar. Ik schrijf het maar effen, Dat je het gaat beseffen.…

Het duurde lang voordat ze grondde Omdat ze in de hemel aardde Ze niet de duisternis aanvaardde Die in de Lichtrivier uitmondde Ze wist niet van ‘de zwarte zonde’ En hoe of die zich openbaarde Toen ze die eindelijk ontwaarde Was dat juist voor haar laatste ronde Daar ze alsnog haar taak aanvaardde Gelukte het haar zich te hechten Aan water…

Leven met alles wat er is in alle openheid aanvaarden in liefde hart geraakt bewogen en aangeraakt leven in liefhebben…

wij creëren taboes de meerderheid dan is er één die wil doorbreken staat die openlijk aan de schandpaal toch zijn er tijden waar meer aanvaard wordt in golfbewegingen gaan die door de maatschappij zelfs bestaan ze naast elkaar; aanvaarden en verwerpen opeten of cremeren begraven of bakken ik heb nog wat kadavers in mijn…

algemeen aanvaarde mores leren mij te genieten van gemeenschap ik doe mijn best ik zweer het je maar ik ben altijd blij als ik er na een sigaret kan opsteken remy…

Als het ware Toch is het rare Dat, ” als het ware” Niet aan “het ware “ appelleert Maar dat enkel suggereert Als het aanvaardbare. Dat is het rare aan het ware Dat zich moeilijk laat verklaren.…

Aanvaarden, wat onbegrijpelijk is. Geloven, wat ongelofelijk is. Verbonden blijven, met wie al gestorven zijn. Liefde geven, aan alles wat nog ademt. Durven zijn, wie ik ten diepste ben.…

ik aanvaard dat nachten vallen als tranen dat stilte breekt maar ook een nieuwe dag dat sterven komt voor al wat leeft en lente winter nodig heeft…

Of híj je ontslag wil aanvaarden!’…

Wat er was Houdt niet op Te bestaan in Mijn gedachten, Kan maar niet Zo ver komen Om het los te laten - Vannacht heb ik In mijn droom Vrede gesloten met mijzelf, En aanvaard dat wat was Niet meer aan te raken is, Want het was, het is geweest…

in de fleur van mijn slijtage sluit ik vriendschap met mijn ouder worden verzetten heeft geen zin aanvaarden daarentegen... laat een mooier uitzicht op een gelukkiger...leven!…

Elk glas wordt gekeurd, aanvaard of verbeurd. Straks reglementeert men ook uw plas.…

wat ik me afvraag, is er geen hulpstuk der aanvaarding?…

eigenlijk thuiskomen in rust vrede veiligheid en menselijke warmte ik aanvaard de pijn die je voor de hele wereld verborgen houdt…

een stem die je niet hoort maar wel begrijpt nu het droomkompas wederom richting geeft aan het leven met al haar gebreken aanvaard je de stilte van de nacht alleen op weg naar nieuwe dromen.…

ik heb moeite met de dagen maar ook met de nachten kortom ik heb moeite met het verwachten ik heb moeite met de hemel maar ook met de aarde kortom ik heb moeite met het aanvaarden ik heb moeite met het hebben maar ook met het geven kortom ik heb moeite met het leven…

De glimlach speelt met tranen De aanvaarding speelt tikkertje met de opstandigheid De wind sust troostend wilde haren En ik fluister naar de eindeloosheid van het onzekere met gebalde vuisten…

Vroeger was het aangebodene welkom en men was verheugd aanvaardde dankbaar met verblijde ogen Heden wordt het aangebodene aarzelend geaccepteerd dan wel direct geweigerd met argus ogen…

De kinderbijslag is hier ingeslepen En die wordt maandelijks in dank aanvaard. Vandaar dat hier succesvol wordt gepaard, Chinezen hebben daar niks van begrepen. Wordt met succes het ouderschap herhaald, Dan moet er bijslag aan de staat betaald.…

Zij stond voor de grote spiegel En lachte haar beeltnis aan; Zij had haar zijden kleedsel, En haar parelsnoer aangedaan. Zij waande zich genezen; Haar wang was weder rood; Zo helder glansden hare ogen, Zij vreesde niet meer de dood. Och jong verkwijnend harte, Dat zich zo gaarne bedroog: 't Was de koorts die gloeide op haar wangen, …

Nu ik door jouw ogen dwaal als door een bos waar ik geen duisternis meer van schaduw onderscheiden kan Waarschuw jij me voor de wolven in het struikgewas En toch, het enige dat ik zie zijn zwarte schapen en een volle maan…

De tijden naar Zijn wil gebogen Als jij gaat wordt het herfst en avond grijsblauw het wild dat onder bomen lacht eenzaam de vijver glinsterend in de nacht Stil wordt de vlucht van vogels nog gehoord als een zwaarmoedigheid die wenkbrauw kroont ironisch is de grimas die het leven hoont God heeft de tijden naar Zijn wil gebogen waar sterren…

Maar als je het niet wilt aanvaarden Zal ik het voor je bewaren In mijn hart blijft dat plekje open Ergens zal ik blijven hopen Ik zal er altijd aan blijven boetseren Zodat je ons eens gaat waarderen.…

Ik heb geen wensen voor het nieuwe jaar want soms moet je een omweg maken die achteraf de juiste weg blijkt te zijn geweest. Ik heb geen wensen voor het nieuwe jaar want ooit zijn fouten nodig om de echte oplossing te zien die ook anderen helpt. Ik heb geen wensen voor het nieuwe jaar want alles komt en gaat, ook zonder rekenen. De dag…

Soms vertoef ik tussen twee gestaltes door vandaag en morgen het voorgeborchte de metamorfose geheel alleen verbonden een schimmige lijn dat het zich afwikkelt en zichzelf op de buik schrijft en streept het dan door als een loden tong die van onafwendbaarheid spreekt dat het sterft en wat dode dingen met zich meeneemt…

Zo lang ik dit nog kan: dit huis opnieuw verlaten, de weg weer gaan, de vogels horen en de madeliefjes zien die her en der ontluiken en dit niet enkel weten van horen zeggen. Heel rustig de krant weer wegleggen en hoopvol wegdromen en plannen maken voor morgen en overmorgen, hopend dat misschien toch iets ervan wel kan, al is er Syrië ook en…

en ik een oneigenlijk anti-deel zoals ooit de schaduw van ons zonnehuis zonder jouw sporen geen pad dat zich kruist zich verdroogt in bedding verheft uit schemer, verdrinkt in grenzeloos het lijkt alsof we bomen achter glas zoeken onze handen naakt zijn terwijl we zwaarte verdunnen, nog altijd zijn in ons uiterste zijn, in waaromloos aanvaarden…