Alle inzendingen over aanzien

Ik kan je zo niet aanzien omdat ik in de erfenis van mijn eigen sterven kijk beroer mijn pupillen niet deze overgave is duur genoeg Een pendule heb ik niet maar had ik hem ik sloeg hem stuk om de raderen van de tijd over je rotte lichaam uit te spreiden Stiekem toch in je ogen gekeken en aan gene zijde beland hoor ik je lachen en zingen…

altijd lachend en goed gemutst ’t gezicht ook op zegels en geld het aanzien van nederland efficiënte moeder des vaderlands de warm afstandelijke vrouw in ‘t koninklijk oranje keurslijf na een dag van vriendelijk zwaaien linten knippen en betrokken zijn wil ik met oma en moeder beatrix graag eens aan de oranjebitter…

Vrienden en relaties zijn weggeëbd waardoor ze sociaal leven ontberen er wordt óver, niet mèt hun geklept alleen aanzien en rijkdom regeren. Ieder kan zich vergissen maar "elitaire" vrienden kun je als kiespijn missen!…

Vlinderen en fluiten over elkaar heen buitelen samen dat ene liedje zingen dat zijn van die dingen die je doen gaat wanneer je hart sneller slaat bij het aanzien van de ander bij een wandeling met elkander het leven krijgt een frisse kleur zaniken wordt een gesprek, geen gezeur je leeft naar een andere toon en lachen wordt ieder moment…

Naar aanzien en naar macht. Naar status en schone schijn. Naar mensen die moeten bevestigen. Dat wij recht hebben om te bestaan. Dat wij gewenste en geliefde mensen zijn.…

Rode en witte vierkantjes glanzen vrolijk in rijen op de zwaaiende doek van het land aan de Maas dat trotse aanzien vol rechte lijnen en hoeken lijkt enigszins in strijd met de aard van dit gebied waar men ongaarne denkt aan straffe tucht ongedwongen uitkijkt naar wachtend avondrood of het volgende ochtendgloren.…

Tussen ons was niets dan een aanzienlijke afstand. --------------------------------------- uit: 'De gedichten 1991-2000'.…

De kleine wezens die tijdens onze vroege jaren vreugdevolle herinnering schiepen bij verteluur of eigen verbeelding geven het volgroeide brein vertederd medelijden met wie we eens waren "prille onschuldige zielen beheerst door velerlei schimmen" het sprookje toont een ander aanzien van het heuse onzichtbare leven dat ons voortdurend…

Tussen ons was niets dan een aanzienlijke afstand. ----------------------------- uit: 'Alle gedichten', 2005.…

Zonder aanzien, of schone schijn.…

tot regenboog om stemmen te bewegen voor wat goud onder de hemel om te keren - om te legen veel meer dan men er kon nemen uit een pot welteverstaan waaruit de geest van Amalthea met de dood was opgestaan Het was de waanzin die zij vulde met vergulde ommewegen van hun kardinale deugd die uit erbarmen was ontstegen voor zichzelf zonder aanzien…

het levenszwaard zou pijn gaan doen bij aanvang voelde je nog niets hoe verder het komt in mijn visioen lijkt het geen zwaard maar een zeis zonder compromis welk niet meer snijdt maar alles maait en zonder aanzien steeds meer graait kon ik dat zwaard maar stelen dan deed het niemand ooit nog pijn ik zou zijn kracht verdelen in een dekentje…

je staat onthand op de kade van het afmerend vergeten bij de meerpaal van een groot verlies en moet met lede ogen aanzien hoe het schimmige scheepje van weleer snel stroomafwaarts zeilt…

ik kan het niet meer aanzien… het geklungel wereldwijd dan krijg ik ineens zoveel spijt door al dat bedrog en oorlog bovendien ik kan er niet meer tegen… een wereld vol nutteloos geweld graaipolitiek ontstaan voor geld we hebben lang genoeg gezwegen ik wil weg van deze wrede wereld… geef me alsjeblieft een paar vleugels dan kan ik vrij…

onmiskenbare adem uit stille naam gefluister achter een sluier van wolken bewegen niet alleen maar klanken nee, een boventoonzang begroet binnen de gekuste dageraad laat regen tranen wegwassen de wind houdt je uitademend wakker ramen verdampen rond nachten ten aanzien van woordgefluister wat zich ook al voordoet van hoog naar laag…

ik heb kou en regen aan de zee meegegeven in een nevelige horizon kwamen zij elkaar tegen waar het grijs langzaam klaarde golven weer hun eigen kleur vergaarden en lichte plekken op het harde zand het strand een bijna zomers aanzien gaven alles bloeide open als in een metamorfose toen zon de wolken brak en ons het paradijs terug…

Hij kan een meisje aanzien met zoveel liefde in zijn blik dat zij zich tot hem richt en vuur vraagt voor haar sigaret. ------------------------------------ uit: Verzamelde gedichten, 1993.…

Nergens stilte nergens rust jachten zonder tijd te nemen voortgedreven door één doel steeds meer en meer in ’t leven hogere status rijker aanzien en van niets ooit genoeg ik heb mijn eigen stek gevonden voor mij hoeft het niet meer zo wil leven in velden en bossen in natuur waar echte rijkdom is genieten van de rust en stilte ergens in…

Grenzeloos ambitieus was je, Werk het enige dat bestond Een leeg doel dat niet gelukkig maakt Juist daardoor verbitterd geraakt Bitterder dan het gerstenat Dat je zelf fabriceerde Aanzien, macht en rijkdom De pijlers onder je bestaan IJzeren orde ook in de afgelegen Loods in Noord waar zelfs de Hardste schreeuw niet werd gehoord…

Als zelfs de schaduwkant een schaduwkant heeft voor mij de opgaande zon in aanzien niet mag stijgen ik steeds moet afzien van het licht wat ook mij is gegeven waar blijft dan mijn eigen bloei terwijl alles om mij heen op lente belust is en juist ik daarover nooit kan zwijgen daarom zal ik niet blijven ondergaan wanneer…

Maar lieve mama, ik heb jou zien lijden, nog erger dan ik kon aanzien ik heb jóu zien lijden, lieve mama... . Mijn God, wat heb je geleden; kon ik je ooit bevrijden... jou te bevrijden uit 67 jaren lang ernstig lijden?…

Gepaste eerbied begrensde ideeen geloof in grieven religie van dieven genoten aanzien, gewag vooraf geeft aanstonds in de media verdorven waarheid achteraf actie, gepleegd verzet uit gewetensnoodbevrijding en op een hoek van de wereld een krachtig woord vooraf over verbrande zielen onwil, beloofde politiek verkrachtingsretoriek…

zachtjes vlei je tegen mij glijdt mijn hand om jouw schouder trek je aanzienlijk dichter en hou je stevig tegen me aan een gelukkige zucht vindt zijn weg naar buiten welke een voldane glimlach tovert op mijn gezicht, nu we samen één zijn mijn hand wrijft over jouw huid kruip je nog nader en sluit je ogen als mijn lippen jouw bol kussen…

Het jeukt in mijn hoofd de wereld draait en buitelt om de marges van aanzien en wetten en bekende kunstenaars dansen mee ze willen iets maken voor duizenden jaren, voor iedereen een as van eeuwige waarheid en schoonheid, beschermd tegen…

Als zelfs de schaduwkant een schaduwkant heeft voor mij de opgaande zon in aanzien niet mag stijgen ik steeds moet afzien van het licht wat ooit mij is gegeven waar blijft dan mijn eigen bloei terwijl alles om mij heen op lente belust is en juist ik daarover nooit kan zwijgen daarom zal ik niet blijven ondergaan wanneer ik mijn…

Marcheert trots en vastberaden voor de troepen uit, staat hoog in aanzien bij het gilde het lot was hem gunstig gezind, zijn moed meer dan een pose want minder of niks kan hem deren met vermeend ontzag draagt hij zijn vaandel over zijn schouder om een ieder te imponeren alleen een pluim was nog nodig voor zijn faam en op zijn hoed…

Wat weten we toch veel Elke dag een beetje meer Elke dag een beetje slimmer Dan de vorige, vierentwintig-zeven Werken aan de grenzen van het weten Voor jou maakt dat jammer genoeg Niet veel meer uit als je inmiddels Twaalf jaar onschuldig hebt vastgezeten…

gevangen in ijzige hand in kielzog gedooid vergaping alom schuilt als bloem geranium aan het bordelenhuis ontkwam niet aan de dood vonkenregen valt branden sporen gevaarlijk dicht bij je laatste liefdesdaad warme zondigheid rust in de koelbloedige schoot van je potentiele moordenaar gedonkerd licht streelt en geeft de straat haar aanzien…

Australië is steeds in mijn gedachten Voor het geval de pleuris hier begint Het wereldtoneel toont thans vreemde krachten Waar mens de medemens niet meer bemint Zoals het wereldbeeld zich nu laat aanzien Is iedereen straks voor iets op de vlucht Aanslagen, bevingen, orkanen misschien Oorlog of overstroming wordt geducht Waar kan…

heeft aangedaan en achterwege liet tranen met tuiten liet ze volop stromen bleef dit langdurig uiten maar ondanks dat heeft ze toch ook altijd oog voor onze noden want ze weet dat door het uiten van verdriet en pijn vaak iets nieuws tot bloei kan komen wat tot troost kan zijn daarom toont ze haar mededogen want ook zij kon het niet aanzien…