Alle inzendingen over afgevallen last

Droeg je loden last Nam vier kussen voor je mee Zag je roodomrande ogen Legde een bos met bloemen in je hand Ze leken snel verlept te zijn Spraken over nu en straks Niet over toen Ja, we logen Ondanks opgewekte woorden bleef het wat het was - Stilgezwegen pijn…

ik heb model gestaan voor het bestaan eerst naturel een onbeschreven blad dat later inhoud en omslag nodig had alles is al aangemeten gegoten heeft het nooit gezeten voelde als een ongewenste last op zeldzame momenten ben ik het even zat leg alles van me af ervaar in spiegelbeeld wat mijn geboorte heeft gegeven een huid die feilloos…

Schoon ge uw antwoord niet verheelde, Schoon ge ‘ja’ knikt op die vraag, Draagt ge toch geen last zo graag, Als die last vol moederweelde. Ja, we weten 't wat gij torst, Last!... Kunt ge ons dat woord vergeven? Zie mij, zegt ge, als 't jeugdig leven Ademt aan mijn dankbre borst! Last!…

je last van je af en fluit.…

Vanmorgen was het mijn huis- arts weer, die moeite had met protocollen en formatten, standaardmodellen, formulieren, controlelijsten, procedures, kwaliteitsbewaking, garanderen, isonorm en monitoren. De hand vermoeid onder zijn hooggeschoold hoofd, verzuchtte hij murw en gelaten: 'Ach ja, we worden legaal beroofd van waar we dingen voor…

Zij is niet langer de boom waaraan jij je na doping zou verhangen hij is nooit meer de droom waar je op jouw fiets naar zou verlangen droeve helden van weleer gaan in de hemel tekeer met helden van vandaag en stenen in de maag droom niet, verzin niets, verlang niet meer de begroting van de tandarts doet evenveel zeer als een verleden…

even niets te dichten alles zit op slot woorden die stagneren dat is vandaag mijn lot als ik wil forceren dan loopt alles vast hieruit valt te leren dichten is een last...…

Wanneer ik op de late avond haar nog eens innig in de armen sluit fluistert ze hees langs mijn wang: doen we het nog even, voor je gaat? Uiteraard blijft dergelijke wens niet onvervuld. Ze leidt me naar de sofa, waar ze liggen gaat. De heupen geheven schort ze haar rok op om me de kans te geven haar kleine slipje uit te doen. Waarbij ik…

in de pure zin van dansende woorden floreerde onze zomerliefde we haalden angels uit het hart ons denken bleef verweesd achter in een geheime kamer waar we niet bij konden of wilden misschien aandachtig scheurden we de tijd uit de nachten we verloren zonder het te weten de ziel onder onze arm Etta James zong At Last My love has…

Je hoort: “Obama, die is zo charmant, En kan daarnaast een aardig potje zingen.” Gelukkig weten wij niet alle dingen, Die heimelijk gebeuren in dat land. Ik denk dat hij met name voort zal leven, Door speeches die een ander heeft geschreven.…

Als je de last Van de ander Op je schouders Probeert te nemen Maak je het jezelf En de ander Onnodig moeilijk…

Moeder als je er nog was huilde je met mij óm mij, mijn lasten zou jij mede dragen, terugdenkende aan hoe ik als kind in je armen lag, zou je de zware last willen verlichten, kan ik je helpen, zou je vragen. ’t Geeft niet lieverd het is niet meer jouw last, ook al dacht je dat ooit..misschien, want ben ik méér dan die Éne, die ik eigenlijk…

Ach lievelingsseizoen, je storm en regen Die geven speelse duwtjes, dagen uit Ik raap het laatste afgevallen fruit Je bladeren glanzen, zo ook asfaltwegen Ik zie het liefste je aan stille stranden Of je in bossen; windstil, geen geluid Behalve knisperen waarop ik stuit Je dorre kant ervaar ik als een zegen Ik neem je dennenappels, beukennootjes…

Bas had last van haaruitval want zij lust geen kalebas…

Last van apocalyps?…

in tegenstelling tot bakkers hebben slagers geen last van faalangst…

Zo heeft ieder wat te torsen Grote lasten, kleine lasten je hebt het maar te dragen, waar? Maar je eigen lasten zijn, soms best wel eens te zwaar…

Aszwart sneeuwtapijt lichaamszuiverend vasten ontdaan van lasten…

Sinds ik niet meer vrij heb ik geen last van pietjes of Spaanse rietjes.…

Ik heb last van mijn maag... een zetpil graag."…

Je kunt je last delen met velen Maar er zijn dagen dan heb je genoeg aan een kruiwagen…

Sporadisch vallen tranen Als herkenning Op mijn pad Veel draag ik mee Op mijn schouders Naar de zee Zonder tussenpozen Zonder rust Hoop ik daar verdriet te lozen En dat de zee mijn leven sust Zij zal een meter stijgen Door het huilen dat ik doe En ik zal mijn schouders strelen En ik zal voelen: ik ben moe Dan voel ik zeewind…

De lasten van burgers verzachten. In mijn slapeloze nachten, stond ook ik bij het voedselpakketten-legioen. Wij krijgen nu echt een sigaar uit eigen doos..... Ik rook wel graag, maar dit maakt me boos!…

Zo blauw de lucht en toch zoveel mensen met vragen; wat hebben sommigen een zware last te dragen...…

Voordien had ik nooit kunnen dromen Dat een last die op mij rustte Zo zwaar Ooit kon weggevallen; omdat het zo een deel van me geworden was, Dat ik mij niet kon inbeelden ooit zonder Te mogen en te kunnen leven.…

Deze gedachtes vind ik zo irritant, ze zijn gewoon een grote last.…

Ik draag van alles, brood, kaas een bom of een verminkte kat. Dragen is mijn redding. Ook van binnen draag ik, vragen, tranen, gedaas en een karrenvracht solaas. Als ik niet draag is er een gemis dat niet te dragen is. Het dood dier dat ik droeg heeft mij gelikt tot ik geen gezicht meer had. ---------------------------------- uit…

Stenen hebben een hart van brand. De tweede regel is verdampt in wind zo hard dat ik in elke hand een steen moet dragen staand op de kraterrand. De eerste regel ging verloren in mist boven de weg, rook- slinger door het land. Vuurslag, geweld van vallen. Ontelbaar maal toeval, gestapeld wegwijzer naar meer, verder, altijd dezelfde afval…

Het lichaam is alleen nog Een last van je geest Die maar blijft wachten Tot het genoeg is geweest Het ademen is meer Een wanhoopsdaad Probeer het nog maar even Tot het niet meer gaat Want het bed van een zieke Wordt graf van zijn leven Wachtend op zijn eind Maar het lijden duurt nog even…

reis, ‘k weet niet waarheen Ik ben er nooit geweest, vandaar De weg daarheen is moeilijk, maar Gelukkig reis ik niet alleen Een bont gezelschap maakt de reis Heel boeiend: de verschillen zijn Tot dubbel vreugd en halve pijn, Al zingt men elk een eigen wijs Ik tors teveel bagage mee Dat voelt bij elke stap als straf Ik leg mijn last…