Alle inzendingen over afglijden

Wie opziet naar het kruis ziet z'n eigen lijden afglijden…

Kijk- deze ring zit nu zo strak dat hij niet kan afglijden. Dat geeft niet. De jaren hebben mijn handen veranderd, maar niet mijn hart.…

de druk van het bestaan een helder moment weet het afglijden de druk van de ketel een helder moment weet van gaan de druk te en dan verlang je naar rust heel bewust…

ooit kon ik je strelen met woorden die ik teder mocht fluisteren in je oor nu laat je ze in kilte van je afglijden, uiteenvallen tot dode letters die oplossen in verdriet waar geen woorden voor zijn…

de draad kwijtgeraakt vult hij het ene gat met het andere tot hij er geen meer ziet gedachten verstrooit hij over berooide aarde dan pakt hij een spade en graaft bezeten door zijn insteek haalt hij door het afglijden maakt hem naakt…

het sierlijkste ben jij niet maar het water waar jij in baadt en spoorloos in weerspiegelt in de rimpeling van huiver en hoe handen ontastbaar afglijden over je huid en hoe een liefkozing als een omstrengeling op jouw lichaam rusten gaat…

Het licht maakt geen schijn in doffe holten de duisternis vloeit in schaduwen van adem waar ritme klanken vormt haar woorden afglijden van gekreukte lippen verkalkte nagels bekrassen de treeplank…

je wilt er niet aan want je bestaat maar vroeg of laat moet je gaan ouders vervloekend vrienden verblijdend onafwendbaar afglijdend niet meer zoekend we gaan allemaal doodgewoon dood sterven is heel normaal maar niet te rijmen…

Via het beekje stroomt verwaterd het portret vragend naar het dal.…

zoals in schemerduister van de valavond alles zal vervagen zo zal het gaan met ons geheugen met uren van vervlogen tijd groeit taal tot onvolkomenheid verliezen woorden kleur en klank gaan zinnen telkens vaker mank zal kracht van taal en tijd verloren gaan in eeuwigheid…

diepte keek afgrijzend leeg de afgrond in zwaar vallen en afglijden naar was de klim nog balancerend blaas me weg laat me maar afgaan zo dat niemand me ziet blaas me op kan ik jullie verlaten in deeltjes verdriet blaas alles maar af ik ga…

Zoekende naar het heden Starende naar het verleden De leegte duister in het geheel Carambolerende gedachten Holle echo’s van woorden In een propvol archief De herinnering verslijmt Het heden afglijdend De toetsen steen van erkenning De verwarrende witte knoop Onder volle rode lippen Sprankje ...stip error…

Want ik wil jullie niet zien afglijden wel "af-lijden" door wat ik kan geven als afleiding bij moeilijkheden…

middelpuntvliedend zweef ik in cirkels om me heen als hoepels dansend op de heupen van een Hawaiaanse vahiné hoe lang kan ik het nog houden, eer de hoepels vertragen en uitgecirkeld langs me afglijden en de beweging sterft op de vloer als de hoepels lossen valt het vat in duigen wijn sijpelt al door de reten, opgezogen door…

Vanaf het spoor kan ik zien Hoe mensen afdalen en verdwijnen Hoe ze hun stappen bekijken Als ze de trap afglijden Soms gehaast, treden overslaand Soms rustig pratend, zonder tijd Maar bijna nooit vooruit kijkend De kans op vallen verkleinen Zo circa één keer in de maand Kijkt iemand vooruit, zonder spijt Alsof men wil zijn afwijkend Om…

Tranenvocht over mijn wangen Nee, ik veeg niets weg, laat maar lopen Dat verdrietig gevoel, versterkt door biggel koester ik, in mijn smart..., je liet mijn hand, mijn hoopvol gebaar afglijden als een oude deken. Mijn keel verkrampt, ik zou willen gillen. Lucht…. ik zoek naar adem, teugenvol ik weet niet meer…hoe moet ik….…

De streling van de tepels in een afglijden naar de buik en navel. Toch konden de borsten hem altijd bekoren; gaven zijn nimmer enige spijt. Minder strak rimpelen nu nog de appels; is de sex ook van deze tijd.…

Het jankend en gillend snaargekrijs Langzaam afglijdend naar zacht gesoes Smartend en snikkend accepteren Wat is het toch een heerlijk geluid Het geluid van een leedvolle Blues…

Nat en miezer dreinen Kale takken hangend aan een boomkroon Regendruppels die van de stam afglijden Boomsappen verzameld in wat schuim Grijze luchten huilen Het weer mag in de leer Een zonnetje al tijden aan het schuilen Huiselijke knusheid bepaald de sfeer December kent z’n grillige tijden Hert en zwijn van voedselarmoe beducht Huiselijke…

Op en neer deinend in slow motion de machtige borsten waartussen zweetdruppels de geheimzinnige diepten van haar lijf afglijden.…

alles zomer zijn klepperend geluid van kinderen aan gindse straat of zou het ophouden voorbij glijden langs de vroege ochtend zou dit alles zomer zijn of is het de nasmaak van troebele zaken diepe droom door de wind uit haar wortel gerukt zou dit alles zomer zijn onzichtbaar als vlasdraad warmend aan de schoorsteen van scherp afglijdende…

ogen op het strand luister naar wat zand en stenen je vertellen als je op excursie gaat tijdens je vervellen voel dan even aan de grond waar je op staat en gaat na al die eeuwen strijd kwam jij zomaar langs wandelen jouw vrijheid heb ik zo benijd want ik rots hier op een keerpunt aller tijden en brokkel zonder keuze verder in afglijden…

Als alle vormen hun betekenis zien afglijden. Als in de nacht de blindeman wankelmoedig op zoek moet naar een nieuw evenwicht. Vuur wekt passie op als een van de natuurlijke elementen. Zonder vuurkracht kan er geen leven zijn. Zijn er slechts dode duistere momenten.…

God is getrouw, dat mogen we weten Hij laat niet los en Hij wil ons leiden Ook als wij verder van Hem afglijden Zal Hij Zijn schepselen niet vergeten.…

Onsterfelijkheid, de lege vormfactor tussen vlees en droom, zonder stilstand de eeuwige spiraal afglijden ingekapseld in de slotvaste tijdscapsule Slechts bittere weerspiegelingen zouden resten en de nasleep van uitstervende tremolo’s, met in elke oogknippering de vergankelijkheid van een klaproos Obligaat toekijken op afscheid en verscheiden…

Loslaten, afglijden richting een diep dal niet wetend wat het je daar brengen zal. Loslaten wat en wie je eens zo lief had al wat je eens, ooit, zo immens aanbad. Liefde werd overwoekerd door tranen en verdriet waardoor wanhoop het mooie niet meer ziet.…

Is het afglijden met pijn naar een vorm van krankzinnig zijn meteen alzheimer of dementeren niets meer noch minder deels intense zielenpijn. Wat wordt voor de toekomst wellicht soms echt voor dat wezen aan vrezen bespaard op aard, als geruststellend deel van een terminaal geheel. De ijzeren Hein is niet impotent hij heeft gerend.…

Elke minuut telt want het ijs smelt hard er is geen nieuwe start er is afglijding in een razend tempo Terwijl de mens zijn feesten blijft vieren zijn leven mag leven is er een onheilspellend gegeven waarover geen discussie mag ontstaan Het voortbestaan van de oceaan de vulkaan de ijskappen oplossingen in de wetenschappen intuitie…

van paddestoelen wel gesponnen, niet klaar om te gebruiken, vloeken over herkomst en afkomst in regenplassen te voorspellen of om in schaduwen van het schemer hun gelijkenis met de maat der dingen, een ongelijkheid als onvoltooide tekst te spellen, wollen draden van nog te breien truien, opgestoken op de lettergrepen van syllaben, afglijdend…

Ik wil niet vervallen in zelfhaat Niet weer afglijden naar het afbrekende kwaad maar dat ik mijzelf volledig inspan om mijn gevoel naar haar niveau te tillen en te begrijpen wat zij voor hem voelt en waarop ware liefde is gestoeld…