Alle inzendingen over afkeer

Toen zag de Engelsman op het gelaat Van de Chinees een vreemde glimlach rusten, Die in hem wekte wrevel, afkeer, haat. En plots heeft hij doorgrond de hemeling, Minnaar der bloemen en der vreemde lusten, Die voor de westerling blijft vreemdeling.…

New York staat blauw voor Obama lijzig en gezalfd klinkt de predikant we komen thuis bij Peter Stuyvesant met afkeer van Arizona Dat grijs kleurt want daar woont McCain was diens hele familie al admiraal met kaken geschapen voor krijgstaal oogt hij hoekig en niet sereen Kniesoor immers die nog van crisis maalt luister naar wat van Barack…

Wat een verdriet voor haar beminden Er heerst grote woede en afkeer alom En de vraag wordt gesteld “waarom?” Woorden van troost zijn niet te vinden. Moge God de nabestaanden kracht geven In deze intens verdrietige dagen en daarna Om dit leed te kunnen dragen, dit drama: Het grote verlies van zo’n dierbaar leven.…

Geen koster, hoe genaamd, hoe bijgepompt, maakt onze maag afkerig van 't gekruide. Geen levensles, geen preek, hoezeer vermomd, geen etika kan iéts voor ons beduiden. De poëzie blijft, naakt en ongekromd, Een tijdverdrijf voor enkle fijne luiden.…

Die zich in mij als een regenboog spant en afkerig is van de keus tussen het wit en het zwart. Het is de kleur in mij die kleurt volgens de kleuren van het hart.…

zoals de wegtrekkende zee in snokjes stuiptrekgewijs afstand neemt van strand en vasteland zo neem ik afstand van jou: de vloed is uitgewoed de tsunami van passie passé tijden van ebbe strekken strand tot arena voor verbaal gevecht beslecht in afweer en afkeer in ijzige kilte ontvouwt zich beklijvend besef van schrijnend gebrek aan…

Niets spreekt de dood in mij het lijkt alsof een stilleven me bewondert om de ’onangst’ die me vergezelt in dit bestaan **** afkeer zetelt de schaker die momentloos zijn zet overdenkt en schoudert zij aan zij met de overwinning die hij voor ogen heeft telkens is zijn zet de voorloper die de hemel splijt en de aarde onbeschermd het…

ik ben even weinig experimenteel als een ijsschots als een veenlaag als de mist al denk je het lezer in je stoel op de grond van hout ik ben even weinig experimenteel als het warme bed en de gedekte tafel als het lachen en de vriendschap ik ben heel gewoon en ik hoop dat jij gewoon bent dat er in jouw ogen geen afkeer is ik ben een van het…

Ik sta stil en keer me om de afkeer aarzelend te boven O lieve God, mijn goede Heer: leer Gij uw knecht geloven...…

Uit vreugde of afkeer, als blijk van opluchting, wie zal het zeggen. Tussen de stilte boven een karige maaltijd en de ronding van een blote schouder. Wie was hier eigenlijk aan het woord? Blijven ademen is de enige oplossing, op weg naar het komende jaar, een volgend seizoen. Totdat de dood ons scheiden zou.…

Gaza is verworden tot een hel En we de gang van zaken verfoeien Ik zie een Iran zich er mee bemoeien Dat bewust terreurgroepen financiert Met als objectief hem uit te roeien En al jaar en dag de boel verstiert Komt het door hun eeuwig verbond met God Dat we de Joden niet kunnen uitstaan En ons niet vereenzelvigen met hun lot Waardoor de afkeer…

Ik zoek de lente (2) De ballen liggen weer in etalages te glanzen zie mij bol gespiegeld in vele kleuren hoor me de inwendige kou betreuren voel de afkeer voor het gebrek aan nuancen kerstliedjes klinken door de volle straten gejaagd lijkt men de gladheid niet te merken de drukte verschijnt opnieuw in de kerken en ik glijd mezelf naar mijn…

Met afkeer en vol doodsangst dwaalt ze door voorbije levens, haar handen grijpen grauwe lucht. Schaduwen van demonen dragen haar lichaam als een trofee. Ze pakt het zwaard - loodzwaar - en hakt en wrikt. Gekwetst tot op het bot vecht ze haar weg terug. Haar hitte doet de sleutel smelten, het bloed verdunt de klei.…

helderheid zo uitdrukkelijk met zes bladen zo logisch ook op zes helmdraden heerlijk heldere vormelijkheid vergelijk dan eens dyonische bloemen zoals de zinnelijke roos en de pioen adem hun geur je krijgt een vizioen occulte types die we hier verdoemen bloemen en mensen soort gaat bij soort onze tulpomanie die niet voor niks scoort afkeer…

jij bent een onbekende voor mij je gedachten niet te lezen onbekende zinnen die je zei ik heb alleen te vrezen ik durfde je niet te tonen ik schaamde me ervoor met afkeer kon ik je belonen geen vertrouwen maar waardoor een muur tussen ons tweeën ingebouwd ik wilde niet weten wie je bent niet weten hoe iedereen je beschouwt je blijft voor…

Ik voel de ogen Op ons gericht Wanneer ik jouw hand vasthoud Beide met een lach op ons gezicht Ik zie de blikken van de mensen Om ons heen Wanneer ik zeg dat ik van je houd En dat ook echt meen Ik zie ze kijken Naar elkaar Wanneer ik zeg dat ik niet van hém houd Maar van háár Ik hoor ze fluisteren Vol van walging en afkeer Wanneer…

Ik geloofde ook dat haar afkeer van schoolgedoe echt was en dat stimuleerde mij tot ongekende hoogten. Ik hield net als haar van Witje en Meneer Nielson. Ik fluit nog vaak haar herkenningsmelodie op de meest rare plekken. Ik ben Pippi. Ik ga nooit meer weg uit Villa Kakelbont. Ik eet nog eerder mijn stinksokken op.…

Wij wenden ons derhalve niet met afkering in bittere weemoed met spijt. Die gulle gave zal ons doen eren wat de bloemen ons geven in de lentetijd. Wij laten leven wat onze beleving zo weldra met zo veel vreugde zal vervullen. Uit oprechte dankbaarheid over wat de natuur aan ons zo weelderig wenst te onthullen.…

De geestigste chagrijn van Nederland gaat opgewekt de lijst van Samsom duwen Van ‘Gekke Geert’ en voetbal moet hij gruwen Datzelfde geldt voor zek’re ochtendkrant De blik, de trui, ’t humeur zijn zwart van kleur Zo speelt Van Rossem gnuivend ouwe zeur…

Zwervend in gedachten Kon ik de waarheid wel ergens vinden na heel veel strijd maar die happen zijn zo snel genomen 't kwaad was dan alweer geschied voelde ik me alweer schuldig maar dat hielp me niet ik leefde in een vicieuze cirkel in de spiegel zag ik mezelf dan staan vol afkeer keek ik naar mezelf en at er vervolgens weer wat kilo…

geweten Jij schopte tegen de heiligen en het brave Nooit liet jij je een keurslijf aanmeten Nederland zal nooit meer dezelfde zijn Verscheurt is Nederlands trots Het gedogen heeft geleid tot pijn Terreur brak de poldermodel rots Zoals we de dagen nu moeten passeren Vervuld van afschuw en het diepste kwaads Moeten wij ons van onze bezieling afkeren…

rond mijn hart het web van loze woorden valse bescherming tegen alle waarheden die zich onweerlegbaar van mij afkeren waar lede ogen dwingen tot terugtrekking nog voor het startschot klonk, het is oneerlijk al wordt geen verzet geboden in losse zinnen het vindt mij eerder dan ik mij verbergen kan losgebarsten regenbuien doorweken het papier…

Maar als ik me in een gevoel verslik en ontrafeld wordt door een ontnuchterende rede zijn de angsten uit ervaring, waar ik op wil bouwen en daarop de stappen moet vertrouwen gegrond in afkeer van een filerend ego in reflectie vermomd als spiegelbeeld, omhult verder niets en maakt dat ik stik.…

de televisiebeelden soms rood gekleurd laten zien dat er bloed vloeit in het oosten vluchtelingen die behoefte voelen zich te laten troosten afkomstig uit een land dat door oorlogen wordt verscheurd doch religie en politiek kennen geen mededogen slechts het doel heiligt alle middelen waardoor het volk keer op keer wordt bedrogen onze afkeer…

Terwijl ze afkeer in zijn hele houding leest als zij voorbij marcheert, roept hij schijnheilig wouw! Hij domineert, hij is pervers en commandeert. Hij, die weer eens een zogenaamde meeting heeft en zich met smoezen in het nachtcircuit begeeft, terwijl zij uren wacht tot hij weer huiswaarts keert.…

Hier twijfel ik, Want afstotend is mijn buitenlaag, Niet afkeer wekkend, Het lijkt open, waarvan gesproken is. Maar moeilijk doordringbaar. Het is gesloten, wat niet voor jouw zicht zien baar is.…

vizier van zijn rijhoed Bladval spatte op onder de hoefslag En dan waren ze elkaar gepasseerd Magistraal dravend in een madrigaal Als geesten uit een voorbije eeuw Met verwachtingsvolle opwinding Anticipeerde ze de wekelijkse ontmoeting Glimlachend de gedachte aan alles koesterend Van wat er tussen hen onuitgesproken bleef Een afkeer…

We zijn van dit gedrag afkerig, want vele vingers worden smerig. Voor kijkers is dit geen gezicht. Een rijschool is door ons gesticht, die lessen geeft in schone handen. We leggen rijgedrag aan banden. De rijschool bezigt deze leus: 'Kom, peuter handsfree in uw neus!' - En hoe u dit realiseert wordt door een knappe vrouw geleerd.…

En 'k wéét uw leed, ik woog de keten van uw lijden, -maar sluit afkerig 't werend oog. Ik sluit mijn oog. Gevallig voel 'k het bar verstarren, en harde plooien, van een spot-lach om mijn mond, -ik die me eens voelde een zelfde neêrlaag tegen-sarren, en eendere onmacht ondervond... Waarom?...…

de plotselinge afkeer van je grote witte onderbroeken, de voorliefde voor de te dure after shave je opgewektheid als toen deed mij de bloemkool in de tupperware proppen en de portiers mond open van verbazing ‘Ik kom voor mijn man, hij moest overwerken’ de kruiswoordpuzzel verdween naar de achtergrond ‘Er is niemand meer mevrouw iedereen…