Alle inzendingen over antwoorden

waarom teken je geen huis schilder je de bomen rood sla je dagelijks een kruis zoek je spijkers in een sloot waarom praat je met de muur en ga je fietsen in de storm zijn de appels je te zuur praat je enkel voor de vorm waarom zoek je het waarom het antwoord is toch al in zicht het is donker, kijkend achterom want voor je schijnt het…

“Wandeling” Ik loop ik wandel het zandpad slingert de oneindige horizon Ik loop ik wandel omlijnd door stilte haar stem verloren Ik schreeuw ik fluister ik roep ik luister De stilte zwijgt vertelt niets meer en de wind,… waait het antwoord van mij heen!…

hij legt zich neer in wind, in de tijd waar hij om vroeg en in die dagen reist hij door het leven, luistert naar alles wat stilte hem geeft het gras verstaat zijn verlangen het lief en leed, het hebben en houwen het geruis van het heelal en al de andere plekken die in een antwoord naar binnen keren vogels, zwartglimmend, krullen zich…

we vullen kasten sjouwen meubels naar de plek waar een antwoord ligt het maakt ons rustig, zowat overal en als het nacht is, na de lakens doen we het licht aan tot we weer uitgeput naast de vragen slapen we lopen een eindje om met het zonlicht in de kamer en hier en daar en overal het houdt ons warm, alleen daarom…

hij las een leven lang het purperen boek der kennis het groot geheim gespiegeld in het zwart van zijn pupillen hij zocht het brandpunt in het pentagram der wijzen de tekens spellend die de maat zijn van het onbegrensde niets het antwoord vond hij in de dood: wisseling van worden en vergaan van iele leegte en steeds herbeginnen…

hoe ze opdrogen ik zal ze nog eens moeten overlezen pas als ik tevreden ben verstuur ik ze ik zie je glimlach al voor me jij bent hier dicht bij me als je thuis komt dan liggen mijn woorden je al op te wachten alles wat ik nog niet had gezegd of gewoon nog eens wil herhalen wat zijn we rustig geworden in alles wat we delen… het antwoord…

Jouw vraag maakte mij sprakeloos, een geworpen steen, beroering als een windvlaag verzuchting in de struiken ritselden traag door de nerven van de bladeren tintelingen onhoorbaar slechts rillingen in kloppende aderen streek door merg en been bracht reuring in het water, stilte was ons allereerste woord antwoorden komen later…

straal je ook nog als het bloed ontploft in je ogen je posters wel jouw lijnen zijn gewist hun trekken nog niet thuis je was zijn nummer één het rode potlood haatte hij hij vuurde zonder vragen alleen de rechter kon het antwoord dragen de jaren spreken over van jou alleen jouw stem wordt niet gehoord blijkt niet meer recht…

Wanneer mijn helikopter stijgt en mensen almaar kleiner worden, worden vragen antwoorden. Problemen zie ik vanzelf verdampen, in almaar wijder wordend zicht. En ik dan? Ik ben aanwezig. Er is alleen maar dit. Er is alleen maar dit gedicht.…

ook als een dag als gisteren voorbij is is er nog ruimte in tussentijden die men orde noemt soms ontmoedigend in ongebluste taal altijd met vragen naar iets dat er nooit is daar kleeft geen antwoord aan er is een plaats in het hart een aanbidding door alle wijzen en nooit gemakkelijk te vinden de eeuwige gelijkenis met die ander in zeeën…

blokkeren de oprit Ik schep ze aan de kant Ik moet eruit, ik moet boodschappen doen En als ze gaan smelten als ze in de regenpijp druppelen en weglopen lig ik wakker in bed te luisteren en volg ik het kabbelen in de goot Het maakt me wanhopig Ik wil weg, een pauze om alles op te schrijven om het te vertellen in het donker en antwoord…

Kunst is een dialoog, een uitwisseling het is een vraag en een antwoord. Het is een uitdaging en een ontdekking het is een verhaal dat nooit eindigt. Kunst is een geschenk, een genade het is een vonk die iets aansteekt. Het is een licht dat iets onthult het is een liefde die iets verandert…

Aan vele einders geroepen, Een antwoord nooit gekregen. Jouw bloemen zijn verwoord, In duizend nieuwe strofen, Aan jou opgedragen. Ik leg ze in de eeuwigheid, Totdat ook ik, De tuin wordt binnengeleid.…

mijn brief voor jou gaat in deze fles waarmee ik mijn dorst naar jou een beetje les ik werp hem ver ver weg in zee met tranen in mijn ogen neemt hij mijn liefde mee misschien dat de brief ooit bij jou eens belandt aan een zonovergoten parelwit strand drink dan van de liefde die je vindt in mijn brief en ik zal wachten op antwoord…

waar ik die lach in jouw ogen niet langer ontwaar het speelse verdween in gelaten tranen verkrampen woorden gebroken door pijn worden onhoorbaar in de vraag waarom zoek ik het antwoord in betraande ogen aanzie het smeken dwars door mij heen schenk jouw de troost die woorden vermogen geef ons de lach die even verdween…

Soms heb je het gewoon gevonden, denk je vele antwoorden op vele roepende vragen denkend om dan weer verder te kunnen gaan valt het zo smerig tegen dat je het wel uitschreeuwen kan Soms verwacht je totaal ergens helemaal niets van word je compleet overdonderd door het onverwachtse alle standaard veiligheidjes omvergeworpen hup het diepe in…

Zelf als we elkaar zouden tegenkomen zijn we zeker weten uitgepraat Inmiddels ben je me denk ik al lang vergeten Maar het antwoord op die vraag zal ik nooit zeker weten…

duizend ogen trillen in mijn hand en ik schud schud het verdriet in dichtgeknepen vingers afdrukken op een doordeweekse dag in een grote cirkel van leven naar dood een eindeloze rij van dood naar leven strak starend naar mijn adem verlies ik de zin tot bestaan en ik zwijg zwijg het antwoord in de tranen op mijn jas van duizend lelies…

Een engel, stil, haar hoofd gebogen Puur en zuiver in haar zijn Zwarte doeken, rode tranen Ze voelt een diep intense pijn Huilen is haar stille antwoord Op haar lijden en verdriet Ze wil graag dansen, zingen, leven Ze wil wel maar ze kan het niet De Duivel uit haar diepste wezen Troost haar in haar diepste pijn Daar waar God haar heeft…

Je blijft misschien vragen naar het waarom terwijl je weet dat er geen antwoord is alleen dat groot en diep verdriet en het onbeschrijfelijk gemis. Het wiegje blijft altijd onbeslapen en oogjes voor altijd gesloten voor jullie geen uitgestrekte handjes maar in stilte veel tranen vergoten.…

Aanraken Voelt als een ontdekking van het bestaan En niets is wat het lijkt Liefde was een onbereikbaar antwoord Op de vragen die ik 's nachts stelde De dood was een stil geluid, onverstoord Het geluid dat mij liefdevol kwelde En niets is wat het lijkt Nu de dood niet meer is dan een woord Dat later nog zal komen van pas Wat het dan te…

Soms kijkt mijn meermin op vanonder vallend waterhaar, schrijvend aan haar tafel, haar eiland archipel Ze slaat haar ogen op naar mij en kijkt mij af omdat ik haar verboden heb, maar antwoord weet ik niet, ik heb geen stem. En toch word ik voor haar een sterfelijk woord, een zieke man.…

Een antwoord, maar nog niet gevonden.…

Ze mijmeren en gedenken, of verbreken opgeschrikt de kring van aldoor weer hetzelfde waarin ze zijn verstrikt, gaan tasten naar een antwoord op het waarom, waartoe, de zin van heel het leven, van wat de mens omringt, waarom dat steeds weer moet ontsnappen, aldoor een pas vooruit.…

waar vind ik woorden die vertalen wat jij in mij hebt losgemaakt je blies het stof weg in één adem uit de verste hoeken van mijn zijn met nieuwe ogen leren kijken naar alle wonderen om ons heen onverwacht de vragen zonder omweg naakt en hard als het antwoord zacht zingt het lied van het leven je hebt het mij in je lach teruggegeven…

misschien was het een wolkenloze dag in elk oog, helder als antwoord diep in het vieren van verrassing, je naam die de dag dichtte vol betovering en klank, duikend naar geboorte op beide wangen een open plek in het licht als vrucht van liefde gedragen door bloemen die nog steeds drijven over het spiegelzand en waarin…

ik heb er jarenlang op gejaagd en ieder gevraagd naar het geheim van leven de groten gelezen maar hun exegeses konden mij geen antwoorden geven geploeterd en geliefd hoe diep ik ook groef aanwijzingen kwamen er niet tot ik begon met het loslaten van zaken toen kon ik vorderingen maken het werd transparant in het voorzichtig naderen…

Ik denk aan je best veel m'n hart vol met verlangen en heel veel houden van het voelt heel onbevangen Ik duik er mee in bed en sta er ook mee op en weet je lieve Rose ik hoop dat dat nooit stopt met jouw sms zo treffend missyou loveyou wantyou zeg je ongeveer hetzelfde dus is het antwoord simpel: me2…

Zij antwoordde ; “Zoals ik woon in al omvattende stilte, buiten heerst alom de kilte, daar ben ik een leven van vandaan, om tot de leegte terug te gaan, zal ik mijn zwijgen, in alle denkbare woorden moeten krassen, om met die stilte, straat en wereld schoon te wassen.”…

Drijvende gedachten in je ogen mij vertellende over gevoelens vragen die tevens een antwoord zijn Mijn ziel verweven met de jouwe gedeelde gevoelens, een pijn jouw glimlach vol emotie Dromen die werkelijkheid zijn jouw aanwezigheid in mijn leven mijn hemel is er al Twee mensen samen een geheel het aanvoelen en aanvullen en zo leven…