Alle inzendingen over as?

Toen ik de zwarte rotsen zag Waar blauwe golven braken Ging ik naast de palmboom zitten En at oranje fruit Ik hoorde hagedissen sluipen Ik rook het zout en zag de grond Door diepe geulen van het land Terug naar de koude diepte kruipen Veel verder nog vervloog de as Van een vulkaan tot rookgewelf Terwijl de oceaan mij duldde Zich aan…

twee zeeën samenkomen zocht ik een geschikte plek kwam tot rust en maakte een mooi stapeltje het was moeilijk het vuur gaande te houden rook steeg op in noordelijke richting verwaaide beeld geur herinnering zeewaarts dansend daalde je op de schuimende golven teruglopend de etsende nietsontziende wind aan mijn handen het laatste restje as…

Stof uit stof en as uit as Jij moest reiken, naar iets, zoals alles reikt Naar iets. Je bent gevonden, het dogma Der ziel, strijd, kracht, einde, Ook ik verwond, ook ik steek, Ook ik ben verdorven, want Ik val, maar je strekt je, wankelt En doet mij opstaan.…

En wat ik in de asbak achterlaat Dat moet dus wel de as zijn van het kwaad.…

Al ligt zijn Bagdad grotendeels in as, Hij rookt gezellig mee en heft het glas, Zo provoceert hij in het openbaar. Misschien dat hij, als Bush de olie heeft, De leiding en de pijp aan Maarten geeft.…

De dood heeft haar masker gemaakt en niets vergeten wat ze met haar ogen niet kon vergiftigen of veranderen in de droom die haar nachtmerries alleen in schuldige spiegels voorbij liet gaan…

Verwerk mijn as tot inkt, onder de pollen verwacht de worm een mis, met zeven mollen.…

Nu is de dood gekomen in de nacht en weet ik niet meer waarop werd gewacht, maar 't vuur zal branden onder d'as al wordt er niets meer zoals 't was.…

we verloren onze verwondering en onschuld Morpheus - ook hij - omarmt ons niet langer de poëzie in onze ogen verdween als een dief in de nacht gelaten staren we naar het lege huis een regen van as verandert ons in onherkenbare vreemden voor elkaar…

speels maar ook cultureels gedragen door zuilen van grieks origine die tijdloze schoonheid hebben gezien schouwde integer het fundament van mijn leven ontvouwde mijn ziel wist dat ik alles zou geven voor het monument van mijn dromen tot heden is er niets van gekomen maar ik ken de plaats waar ooit mijn feniks zal rijzen uit de as…

was me was de herinnering van mijn huid de keuze tot vechten bracht niets dan vocht en kwaad de illusie van verbondenheid de strijd verloren in alle dwaasheid was me was de herinnering van mijn huid te lang leef jij in mij voort te lang leef ik in rouw en spijt laat me ontwaken tussen de golven van liefde tussen de sporen van…

weer zag ik in het strooien van je as de mooiste momenten uit je leven de zon had hen kleur gegeven in de wind danste jij beelden die ons tot op vandaag zijn bij gebleven de bladeren ruisten net als toen in je wuiven gaf jij ons een warme zoen alsof je wist dat het geen afscheid was wij hebben je meegenomen omdat jij ons bestaan bent…

vaders as, in zijn urn is nog niet uitgestrooid moeder rouwt nog ieder uur kinderen vliegen als gieren wikken en wegen hun deel voor badkamer of snoepreis ho, stop, zij is niet gek houdt de knip gesloten tot haar tijd gekomen is.…

ook gisteren had manuscripten las in de as wat voorgevallen was nog niet verwaaid of achteloos bijeen gegraaid ten prooi gevallen aan geschiedenis maar aangestoken door het nieuws van het moment vervlogen uren uit een zinloos document wist de fundamenten voor vandaag te redden nog draait de wereld door zong gisteren het koor…

Ea…

het water dat aan de lippen staat in de mond stroomt als dorst lust aan leven en liefde geeft en verdrinkt in een moment elk nu toen en dra vervliegt in de zucht naar wat zal overblijven als alles eindelijk voorbij en zonder meer is weggeschreven…

Ogen vol Vuur Emotionele toestand door Teleurstelling 't Vuur leidt zinnen in as van opening tot slot Puntige stenen in handen vol woede Verbeten gezichten Gegrimasseerd Behandel elkaars overtuiging Met Begrip en nog veel meer respect Van laaiend vuur Naar vurige passie Van begin tot het eind Laat wapens en stenen liggen…

ik leid al jaren in een getto een leven aan de zelfkant ze noemen me een aso een uit Kanaleneiland als een zegen daalde een regen van asbestdeeltjes op me neer genoeg om jarenlang te claimen zo'n kans komt niet weer…

de stilte draagt een oud seizoen waar stammen dansen in de mist, alleen en lang verlaten nu niet meer in handen vol liefde droegen we jou een trotse vrouw van rood en wit heel zacht in duizend lichtvallen viel jouw liefde mee rond de herinnering van mooie zomers glanst jouw glimlach in vakantietijd en altijd weer weten we ik ben…

Ik heb het aangestoken met een sigaret en daar ging die pijl me tde as van Kees. Wel een mooi moment, hoe erg ook, en iedereen lette op. En daarna de rest van de gewone vuurpijlen. Gelukkig raakte niemand gewond, want dat waren we al.…

vinden is de lange uitdaging als een zaadje in de as van de zandwoestijn wachtend op de regen als een rups in de pop die kan transformeren in een vrije vlinder als hij voldoende rijpt een hand in de leegte die nog niet echt grijpt…

nog altijd zuigt de klei terwijl mijn hoofd in wolken steekt ik de goden herbeleef in griekse en romeinse sagen dacht losjes de olympus te bestijgen zeus in het voorbijgaan even klein te krijgen heb het niet gehaald gefaald ben ik toen woordloos afgedaald wilde uit de as van feniks nog herrijzen tafelde in later eeuwen met wat…

waar twee zeeën samenkomen zocht ik een geschikte plek kwam tot rust en maakte een stapeltje het was moeilijk het vuur gaande te houden rook steeg op in noordelijke richting verwaaide beeld, geur, herinnering zeewaarts dansend daalde je op de schuimende golven teruglopend de etsende nietsontziende wind aan mijn handen het laatste restje as…

rook wellustig kringelen speels nog net geen vuur je nam de tijd in luifel en plafond dekte vlammen af van binnen wachtte op de wind tot het uitslaan eindelijk kon beginnen vocht je weg naar buiten en was door water niet te stuiten ze hebben je gesloopt tot in de diepste krochten jouw warmte met hun kou bevochten je rest in as…

je bleef staan stopte met bewegen ogen ontsnapten je lachte verstild vluchtig en blij keek naar mij schudde ijs uit emoties ontdooide je handen omvatte met woorden het vuur in de pijn van verbranden je masker van as vervloog in verstikkende rook angst werd weer zichtbaar in schuld en de schande tranen kwamen want liefde…

meer ben ik niemand uit de stoffelijke wereld meer herken als ik ben geweest terwijl ik langzaam aan mijn nieuwe wen na m’n vorige te hebben beleefd neem dan wat van mij overbleef in je handen werp me omhoog in de wind zodat ik mogelijk nog eenmaal dan terwijl ik door de lucht zweef de weg naar mijn dierbaren vind doet dat as…

Al zijn er deze nacht wederom dromen neergestreken, is even iets in het echt niet door het schemer gebroken schieten er zinnebeelden door ons heen onafgebroken, ik mijmer kijk naar buiten, denk zijn 't oude paarse preken. Wat deed ons wederom ontwaken, liet naar stilte neigen, zal ook de adventtijd ons doorlopend weer doen zwijgen.…

Het is aswoensdag, ik begin met vasten, Want het normale leven is zo vol, Ik doe het even zonder alcohol, Om tijdelijk m’n lever te ontlasten. Nu drink ik sapjes tot ik niet meer kan, Ik word er helemaal bezópen van.…

In alles ben ik werkelijk de vonkende as met mijn initialen uit mijn zinnen mag ook jij steeds wel warmte komen halen.…

Geruchten stromen vanwege doorgeslagen Japanse meisjes.. Groenlandse claim dreigt Amerikaans vorstenhuis voorgoed bevriezing.. Beter geen gedoe om dat gedaan te krijgen want geen geld, geen haar.…