Alle inzendingen over as?

, En toch lees ik in je as Nog de woorden die je sprak Voor je heenging - Liefde, louter liefde Laat ik achter, zij is er De voornaamste reden van Dat ik hier zo lang was…

(uiterlijk een haiku, innerlijk een senryu) verrezen uit as rups ontwikkeld tot vlinder bevrijd van ketens…

wil jij straks mijn as verstrooien op de Mont Ventoux of is dat te hoog gegrepen misschien teveel gedoe?…

de as verschoof in het verzonken vuur en zie een vonk de eenzame monnik gaat door de deur naar de nacht…

. – Hem overwint Geen helden-Wälsung, zelfs mijn liefde niet: ‘K voel de as nog, die ‘k de nachtstorm waaien liet Over de heiden, waar zij speelde als kind. Was ‘t een apotheoze? Of was de wind, ‘T weerlicht, de wereld één schreeuwend verdriet, Dat in extatische Walkürenritt De dode zocht, tot waar waanzin begint?…

Het laatste der begravenen verging tot stof en as en door de wereldkring drijven in ijle zweving hun atomen als wolken ver in een luchtspiegeling.…

Het heeft geen zin haar handen zijn gesloten daar binnenin een vleug van gisteren jammerend in tijd De dag rouwt om weggesloten herinneringen die verkleurd en verpulverd het goed en kwaad belichamen Al het donker van nu bergt mijn hart in schaduwen waar mijn eigen vlam het zwart verbrandt tot de as in haar hand…

Op deze grijze dag het is bijna half elf verhuis jij van de boekenkast de vrijheid tegemoed de blauwkartonnen doos, waarin jouw as gevat is in een urn verpakt in canvas tas, wordt door de jongste zoon gehangen aan het stuur zo fietsen jullie samen nog één keer langs de weg die vroeger zo vertrouwd was wanneer het visseizoen begon…

Niet Bush, maar Miss World bleek bij machte de as van het kwaad te ontkrachten de macht van weleer heeft geen oorlogstuig meer, aangezien ze ontwapenend lachte.…

auschwitzmonument onder onze hemel die eens anders was werden zij vernietigd haat doodsangst verstrooide as en rook zes gebarsten spiegels onze hemel is geschonden regendruppels vloeien als menselijke tranen over een gebroken mensbeeld…

straks, als ik dood ben, laat ik mij cremeren ik houd niet van die maden in mijn kist mijn leven wordt met vuurwerk uitgewist dat zal mijn aardse lijden compenseren echt alles gaat verkeerd, ik ben berooid zelfs voor ik as word, ben ik al verstrooid…

Het roest vertelt het najaar door de ruit, waarmee het seizoen vervelt tot in z'n huid en in transparante blaren, strekt zich duizend vleugels uit, warmt zich bij het open vuur de winterbruid, dit lied telt glazen met z'n toverluit, verdrinkt, om de muze in te luiden, klinkt de vlijt door blinde jaren heen, schrijf in as je naam naast de ware…

open kieren, glippen weg met de magere lijven om die naar de kille boezem terug te drijven, rook dat waart langs vagevuur en blinde gaard, dooft de gulle lach om de vastberaden lippen, kan ik alleen verklaren, dat ik in dit verduisterd uur niet zal zwijgen, ongezien, ongehoord, en niet beluisterd, aan mezelf gekluisterd, de hete as…

Hij zucht zich gaten in zijn handen en slaapt zacht van stof tot stof, van as tot as.…

Eerst ons geld zoekgemaakt daarna geweigerd terug te betalen wat zaten we in zak en as met het laatste hebben ze ons dubbel en dwars terugbetaald IJsland je wordt bedankt…

het was rust die samenbracht toen wij jouw as met het hare deelden een vleugje wind droeg jou zacht naar de lach die jij goed kende die jullie elkaar gaven in het samen dragen van het leven dat was aangegaan hier rusten schatten aan herinnering zij leiden ons bestaan terwijl hun zielen verder gaan…

Slechts as van de vrouw werd gevonden, die toch nog gestopt is met roken.…

memento homo quia pulvis es et in pulverem reverteris wees indachtig o mens dat je stof bent en tot stof terugkeert…

Ze wilde dat ze alleen was Weg van alles en iedereen Wegvliegend as Dat ze gewoon verdween. Ze wilde dat ze in de diepte viel Zichzelf erin verliezen Eenzame ziel het warme boven het koude verkiezen. Op een koude winterdag Toen iedereen nog sliep Was er niemand die zag Hoe zij de leegte inliep.…

Het roken in bed na het kezen komt écht niet van pas: de resterende as zou weleens van uzelf kunnen wezen.…

Die steeds met rook geleek 's mensen leven, 't Geen als een rook verdwijnt en wordt tot as. Zijn geest is ook als rook omhoog gedreven, Gelijk zijn rif hier is tot as gebleven; Alsof het maar verbrande toebak was. --------------------------------------------------------- Mr. F. - Focquenbroch was meester in de medicijnen.…

je kunt bloemen brengen naar de graven en as verstrooien op het veld schepen varen in en uit de haven een oude man telt traag zijn geld hoge bomen buigen niet voor kleine struikjes aan hun voet er is geen wedstrijd in verdriet voor wie elke traan oprecht begroet leven komt en leven gaat de kosmos doet haar ding zij botst en deint, kent…

ze kijken me aan verbaasd en geschokt maar ik weet dat zij later mijn woorden ten grave zullen dragen het geluid van passie en gevoel in rook laten opgaan en aan de stilte van mijn as geen boodschap hebben…

O, eenzaamheid, meedogenloze brand Die al maar dieper, al maar breder vreet; Liefde en geluk en eindlijk zelfs het leed Als nutteloos uit uwe kring verbant: Mij zijt gij een Verlossingsgod geweest; Want uit uw as verrees bevrijd mijn geest.…

mijn schaduwlengte voor mij alleen een wereld waaruit de bodem is geslagen, houten kruizen gezaagd uit de herinneringen, silhouetten door de tijd vertraagd, verlamd door ontzetting waardoor ik terugval, uitgetreden en besmet als vloekend woord wat de mond verlaat, staart in de koudste ogen voordat ik het moet loslaten, bijgezet in de as…

In alles wat ons omringd het is de ziel van al wat rest gevangen in een eigen speling, wordt in stof weerspiegeld, wat zichzelf niet in protest laat vegen soms door talent of door afgunst onwaarneembaar vaag en naar baat toegerust uit alle windstreken, Het rijpt in de as van de geschiedenis door de dolende zielen opnieuw gedolven, geselecteerd…

in het alleen zijn je leeg kronkelen tot die laatste ademstoot als een verlepte roos alle herinneringen voor je uitdagend jezelf vergruist tot as verlatend op wat je gelooft als ooit heropbloeien zal…

Het blijft steeds vaker zoeken naar stervelingen van de wereldliefde waar verharding reeds lang is toegeslagen struikelend over puinhopen van haat en ruïnes waar de dood waant brandende hitte heerst en verdooft de duivel heeft nazaten te over wolven in schaapskleren jagen in roedels op blinde armen van geest het allerhoogste brein ziet…

Denk niet dat ik er niet meer ben als mijn as wordt uitgestrooid en verwaait met de wind dan zal ik ruisen, ruisen in de hoge toppen van de populieren word ik meegesleurd met de zaden van bloemen en planten zal ik rusten onder het bladgoud van de herfst tot ik verteerd in de winteraarde zal ontkiemen in de lente ik zal de witte lentekrokus…

Wonderlijk toch, in een urn gevangen een leven van hartstocht en verlangen 3,6 kilo as, dat is alles wat er over was. Vandaag laat ik je vrij. De wind neemt je mee over bergen en de zee Tot stof ben je vergaan Dat is het lot van ons menselijk bestaan.…