Alle inzendingen over avondstilte

Winterdromen zingen zwaar vroegrijpheid van een treurende knot wortels steken stakend klaar zacht beminnend een watermot zwem maar pluisjes voor je leven de muskus is op jacht niet door honger wordt zij gedreven maar het jong dat op haar wacht sprietjes groen omhels de kilte het kind zal weer gaan zingen van lammetjes in avondstilte…

Nieuwe schemering vult kleur en licht in de lucht avondstilte heerst…

Als de avond valt, Wordt het stil om mij heen. De vogels zwijgen... De natuur houdt haar adem in. Ik sluit mijn ogen. Er klinkt een ijle melodie... Een mondharmonika. Zuiver en helder klinkt het in de avondlucht: "Hoe zachtkens glij-ijdt ons bootje". Mijn herinnering gaat verder: Ik zie je zitten, Je kijkt me aan Je speelt voor mij…

’t Wordt laat, en ’t zwijgen zinkt met stille avond neder, En stille, de avond dringt me in ’t eindloos diepe hert, En ’t eindloos herte, moe van ’t wentlen weg en weder, Staakt ’t wentelen en rust in stille zoete smert. O smert, geen zoetheid kan aan ’t rustend zoet genieten, Het zoet genieten van uw ijdele eindloosheid, Uwe ijdele eindloosheid…

in de schemering enkel nog het iele knip- knip van een snoeimes en van verre de zachte zang van een merel…

mag ik nog iets liefs voor je schrijven een bloem plukken en even bij je blijven neem de avondstilte mee om samen de dag te overdenken wil jou de kleuren schenken van mijn bloem die in jouw handen zich zal openen in alle geuren die wij samen denken…

Heerlijk zomert nu een glimlach in de avondstilte. Het boter bloemt opnieuw vol tederheden.…

gebukt onder gewichtig blazoen, kortgewiekt laagdrempelig, hoogdravend zijn schaduw verdampt tot rookslierten en grauwig, vermetel schuilen diens stappen volgen conventie, vallen in geblakerde avondstilte danwel ranke schoven ontstoppeld, geschoren als dunne maaivelden…

waarom zocht je de maagdelijkheid van onbetreden terrein als nachtblinde vogel in gekooid niemandsland, met zeewater reikend tot grijze horizon, echo’s langs doofstomme gewelven gelijkend op avondstilte, op aankomst in marmeren afwezigheid gevuld met bomenschemer en bladerloze beenderen?…

maakte een lange wandeling rond het gehucht met de stilte als een torenvalk in de lucht in de late lucht…

Onberoerd als het oppervlak van een meer bij de avondstilte, zo proberen we ons gemoed in alle omstandigheden te onthouden. Lentepassie laat een bries ontsteken, rimpels stuwen water voort tot voedingbrengende beken, waarvan de roerselen ontbreken, blijven we in een verloren kilte steken, en gruwen we de februariwind.…

Als de wilde wind door lege straten raast het water naar de top van de dijken reikt Als wilde ganzen het luchtruim zoeken de ekster slechts oog heeft voor bling Als zwaluwen laag over het land vliegen een dansend muggenleven verdwijnt in de late avondstilte Als in de sporen van de storm de zachtheid in de smeltende stilte jouw…

De zonnige avondstilte van de zee en het strand laat de muziek van de liefde klinken. En witte wolkjes aan de hemel glimlachen ons aanmoedigend toe. Onze harten stromen samen en kussen alles wat leven is. De stille avond heeft onze harten met schoonheid gevuld en zijn zo vrij gelijk twee vogels in een bloeiende boomgaard.…

Orgelklanken in de avondstilte tillen verlangen in mij op, over mij valt een vacht van vrede, zacht neurie ik “Hij zij geprezen” en denk aan vader die een groot deel van zijn leven op de orgelbank doorbracht.…

zilvermeeuwen zeilen imposant door de avondstilte die geen raad weet met krassende kraaien en buren in tuinen door barbecues en GSM’s vervuild winterkoninkjes wantrouwen luidruchtig doezelende katten zwaluwen geven op hoog niveau een voorstelling grijsblauwe lucht als décor merels hamsteren rijpe krenten houtduiven ploffen lomp in…

Het is het doek dat jij schildert, in jonggeboren kleuren contouren die vervagen in een vroege avondstilte pasteltinten op rimpelloos linnen woorden als beelden op het doek van zonnebloem of korenveld zo vreemd levensecht het is het doek dat stabiel een ondergrond biedt een knop in wording in simpelweg een pennenstreek leg wolken…

Zachte tonen Avondstilte Een klank van een gitaar Een treurige melodie, Kilte Verlies, eenzaamheid tegaar. Windvlagen ruisen door de bomen Ver van je liefrijk hart, Als tranen van verloren dromen terug naar zorgen en smart.…

Achter de zuidenwind trekt de warmte binnen de zwoele bries bedekt de ronddolende kilte zwierig gonst het door lakens en het linnen door bomenkronen ruist de avondstilte Onder het bladerdak schuifelt het zomertreffen het gonst van buitenleven en laat vertier alle pleinen lijken het te beseffen de avond drijft op rode wijn en schuimend bier…

Dorpsweg langs bevroren kanaal Kale eiken wit gemutst met glas bepegeld Ik voel me warm, dikke jas en sjaal Maar meer nog is het de wollige kilte Die mijn gemoed zacht onderdompelt In kerstsfeer beleven van verlichte avondstilte Geknoerp van mijn schoenen die… Onvast over een onzichtbaar voetpad lopen Met moeite en onevenwichtig sturen Ontwijken…

heen, de ademtocht van wie U haten, waar 't priemend oog U gadeslaat bent U de troost van hulpelozen in 't woord dat U hen horen laat tussen het snerend woord der bozen waar jaloezie en razernij zich fel en luidkeels openbaren, daar spreekt U openlijk en vrij met hoeren en met tollenaren, door de vermoeidheid overmand treedt U de avondstilte…

Alleenlijk trilt Mijn minnezange; Die smacht en smilt Van zoet verlangen, Nu woest en wild, Dan bevend-bange In de avondstilt Maar, laas, niet acht ge, Ai, waarom niet?…

Alleenlijk trilt Mijn minnezange; Die smacht en smilt Van zoet verlangen, Nu woest en wild, Dan bevend-bange In de avondstilt Maar, laas, niet acht ge, Ai, waarom niet?…

‘Tietsju, tietsju,’ klonk het in de avondstilte. ‘De koolmees,’ zei een van de mussen. ‘Onmiskenbaar.’ ‘Roe-koe-koe, roe-koe-koe.’ ‘Turkse tortel,’ wist een ander. ‘Hoeiet.’ ‘Fitis,’ zei een derde. ‘Net weer terug uit het zuiden.’ ‘Tik-tik-tik.’ ‘Winterkoninkje.’ ‘Tsjwièh, tsjwièh.’ ‘Groenling.’ ‘Sie-sie-sie.’ ‘Goudhaantje.…

Hoe lieflijk is uw rust, Als de avondstilte uw baren sust; Het kerend tij uw spiegel nauw doet kroken; De heldre lamp der maan, Aan 't blauw gewelf ontstoken, De visser toeglanst op zijn baan! Uw ruim verbreedt zich niet, Waar 't ons geen gouden oogsten biedt, Van 't weemlig vlak tot in de diepste kolken.…