Alle inzendingen over beduid

toen twijfel opdook zijnde een gevoel dat schipperde gelijk een boot op zee die zwiept en zwalpt met hoge golven mee met diepe kolken neer en zonder doel weerklonk een stille stem die klaar en koel beduidde : twijfel is een keuze. Nee hij heeft de macht niet over wel en wee van mensen .…

Geen levensles, geen preek, hoezeer vermomd, geen etika kan iéts voor ons beduiden. De poëzie blijft, naakt en ongekromd, Een tijdverdrijf voor enkle fijne luiden.…

Bij het krieken zwellen de windgeluiden hebben mijn ogen echt de nacht liefgehad heeft een onverlaat unieke Banskykunst beklad maar wat heeft dat nu toch te beduiden. Hij zal weer opnieuw mogen beginnen vlijtig realistische dingen weer te duiden wellicht nu overdag beginnen in het zuiden wetend dat daar inwoners zijn werk beminnen.…

Het boek Openbaring toont een gitzwarte zon een bloedrode maan waarbij sterren van de hemel vallen angstwekkend kondigt zich de dag des oordeels aan engelen blazen zelfbewust dienstbaar op bazuinen de tonen beduiden dat men bereid moet zijn op het grote gebeuren maar niet omhoog kijken in alle rust het werk van zaaien planten arbeiden…

tijd aleer het nieuwe jaar begint ik geniet weer de vrolijkheid van familie en vele vrienden ik gedenk wie mij vertrokken naar de overkant van de tijd waar het nieuwe jaar begint ter herinnering en houvast pak ik dit alles voorzichtig in om ze graag weer te openen in de mij frugale momenten die mij even stil laten staan bij wie mij beduiden…

En daar, waar zonnestraal nooit in kon dringen, Waar nooit het oog der toorts een bodem zag, Schijnt kermend zich een reus in boei te wringen, Wat of dat klotsen toch beduiden mag, Dat jammeren, dat de echoos ondervingen? Uit diepte en afgrond stijgt een eindloos: 'ach!'…

Vlecht in haar lokken leliewitte rozen, Hecht aan haar boezem bloemen wélgekozen, Die weelde en leven, dood en rouw beduiden. Laat in haar hand de levensappel blozen, Strooi om haar peluw koele balsemkruiden, Geef háár de sluier en de dos der bruiden, Hul míj in 't zwart, de kleur der vreugdelozen.…

Zo breekt een lied uit elke hoge toren, En slaat een band van jublende geluiden Om ieder eenzaam hart, dat nog kan horen; Een krans van klokken komt me 't uur beduiden, Daar stijgt mijn donkre ziel in lichte koren - Daar slaat mijn hart, dat als een klok gaat luiden!…

Altijd weer die Oude, Oude, Die ons zo'n goed hart toedraagt, Wat dat toch beduiden zoude? Heb 'k me dikwijls afgevraagd. Waarom toch dat veelverspreide ‘Onze Oude’ steeds? Waarom? Waarom is men toch zo blijde Over 's Heeren ouderdom? Is 't de hoop waarin wij leven, Dat ‘Onze oude God’... misschien...…

wat jij doet of liever ook laat in de vindtocht van het leven met telkens weer onverwacht het overweldigende avontuur van stoeien met verrassingen die telkens de adem benemen van wie open staan voor geluk in de realiteit van het moment dat weelderig de liefde brengt dan wel rauwe emoties toont die jou dat betekenen kunnen wat jij anderen beduiden…

Is die taak toch beduidend moeilijker dan ik dacht, Mijn excuus hiervoor is nog te zacht. We hebben jullie duidelijk nooit genoeg gewaardeerd, en zelfs hebben we vaak jullie harten bezeerd. Er zijn natuurlijk ook ouders die het veel minder goed hebben gedaan, Nu zien we jullie pas werkelijk staan.…

- ‘Wat moet’, vroeg ik, ‘dit dodenfeest beduiden?’ En 't koor der klokken bleef eenstemmig klagen, De maagden weenden met gesluierde ogen En geen gaf antwoord op mijn bange vragen.…

De Keltische druïde in mij weet dat de grotere broer van Stonehenge niet enkel een grote klok beduidde, maar dat er 's nachts bij volle maan magische rituelen werden gedaan, die de hogere wereld met de aarde verbond, veel wijzer dan een zonnewijzer werd er met de goden gedanst en werd de eeuwigheid omhelst in oerkreten en wilde gebaren…

Toch hoort men de kerkklokken luiden Die roepen een ieder om te komen Om jong en oud, om allen te beduiden Dat Gods Heilige Geest is gekomen. Wat Jezus beloofde na Zijn hemelvaart Hij, die liefde is, laat ons nooit alleen Hij is ons vertrouwen meer dan waard Hij zond de Heilige Geest naar ons heen.…

Al wete ik niet, wàt of die roep beduide, 'k Hoor een triomfkreet in die gouden lach! O! nieuwe Lente, o nieuwe harte-Meie, Dàt weet ik, dat 'k uw wijding benedije, En juichend groet de nieuwe, heilge dag!…

Met huwelijkstrouw nam jij het niet zo nauw: je liet je beduidend vaak scheiden: (en soms kwam de dood voor je vrouw al te gauw). Voor sommigen was je een “heiden”. Eerst was je trouw aan de Moederkerk en hoorde je bij Karel’s kliek. De jacht op ketters was je werk: hun godsdienst was toch ziek?…

we dansten buik aan buik met een, soms trillend Vlaams jongenslijf, nog niet wetend wat dat beduidde. Romances ontstonden. harten werden gebroken. banden tussen Vlaanderen en Nederland gesmeed, grensbewoners vermengd, zo vanzelfsprekend.…

Daarna kwam er tussen Oost en West een bestendiger bestand en zorgde de maanreis voor beduidend minder wapengeknars: maar nu willen steeds meer imbecielen opeens op reis naar Mars.…

Toch hoort men de kerkklokken luiden Die roepen een ieder om te komen Om jong en oud, om allen te beduiden Dat Gods Heilige Geest is gekomen. Wat Jezus beloofde na Zijn hemelvaart Hij , die liefde is, laat ons nooit alleen Hij is ons vertrouwen meer dan waard Hij zond de Heilige Geest naar ons heen.…

Landsbelangrijk beduidde niet een rijkszetel van de schatkist, maar defensie mocht het uiteindelijk zijn; in het toenmalig Rijks Militair Hospitaal aan de Springweg werden alle menselijke kwalen teruggebracht tot wat voor een actieve militair dragelijk kan zijn.…

Enfin, die titel mag dan 'eeuwig' luiden Hun Zuiderzeeballade is banaal Hun feitenmelodie haast triviaal Kortom, hun dichtkunst heeft niets te beduiden!…

Och, titels en schatten beduiden niet veel: haar hart was bij Oene van Sneek. ‘Zeg Griete, hoe vindt gij dat schortje van kant? Dat jakje, met bloemen bemaald? Die ijzers, dat snoer en dat borstdiamant, die ringen, die speld en die naald? ’t Zal alles u prachtig en puntigjes staan... Wat zegt g’ervan, bruidjelief, spreek!’…

Weet-je nog, wat ons harte zei stillekens, - toch zó luide, alsof aarde en hemel bei hoorden, wat het beduidde ? Vreugdevolle liefdezang toen begon, en ons leven lang sinds door alles luidde ! Eéns verstaan, verleert men die niet . Ging het ons beiden, Liefste, zo niet ; zong hij niet luidst onder zorgen ?…

Macheld had wel horen luiden, Wat of vensterkens beduiden Die des avonds open staan; Maar een weinig frisse koelte Was zo welkom na de zoelte. En het hare stond maar aan.…

Voor zijn ogen is het vonken Herbegonnen - voor zijn oren Heeft het als voor ons geklonken - En in onze droom verloren Trilt zijn hart in hem als 't onze Als die snaar aanstonds zal luiden, Stijgend schalle of donker gonze, Krijgt door hem een nieuw beduiden Wat uit ons zich eenmaal klaarde.…