Alle inzendingen over beklemming

Zinloos overheerst de radeloosheid met zijn macht, om gedachten te weerkaatsen met een beklemmende, immense kracht. Vicieuze cirkel, onderbroken door verlangen, de troon der fascinatie blijft in terughoudendheid gevangen.…

Haar klare stem is van beklemming vrij, een golven dat tot straal verheven is: het zwart snelt al het licht voorgoed voorbij.…

het is het lege nest op de schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept het is de verdwenen zandweg de oude afgepelde verflaag op een deur de dag van nevel en dauw het stuurse zwijgen het is de beklemmende namiddag het dorp dat nooit het mijne werd de korst…

mijn leven beheerst door stormen bracht jij tot bedaren dit hart gedrenkt in zorgen vindt bij jou de rust verdwenen is de kilte het beklemmende gevoel doorbroken werd de stilte liefde schreeuwt mij toe liefde zo intens in mijn leven geslopen eventjes een wens voor altijd een droom en stormen verdwenen zorgen vervlogen warmte…

Als was U was in hun handen en gekerfd hout eeuwen oud sprokkelden keien aarzelend blauw waar tongen smolten en duistere kelen beklemming zonder ontzag kreten gingen grenzen gebukt onder langzaamaan verlaten ik hoorde aan maar sprak Uw taal niet ik luisterde maar kon U niet verstaan genageld liet ik Uw hand voorbijgaan opstaan…

Zie u zo nog zitten Op dat krukje bij de piano Lange, dunne vingers razend snel Glijden lenig over toetsen Spelen een vertederend mooi spel Bracht iedereen in ontroering De piano was uw thuis De stilte is beklemmend Nu u er niet meer bent De melodie werd onderbroken Maar in gedachten gaat ze door En deze melodie… klinkt even prachtig…

het onkruid vermolmt; de pisseblom waait van veders naar dons en den paarse vervliegt in veneinig geprik vanonder ruige maai komt nog als geborgen groen het hooi in feromonen asem op; verdroogde druppeltellers begraven in boeket langs onvermijdelijke bloei vergroeit onvergankelijk klam het weinige blije weerzien van beklemmende liefdes…

Elke reis heeft een bestemming toch gaan wij steeds maar door soms voelen wij een beklemming waar doen wij het allemaal voor. Toch zit er wel een regelmaat in want God leest voor ons de kaart. Hij is erbij vanaf het prille begin en is er ook als de reis is geklaard.…

dank zij het zachte licht van ochtendgloren laat ik in 't eerste zwakke schijnsel het ongewisse toe, het onheil teruggebracht tot tastbare contouren verhoudingen die in het donker zo beklemmend zijn de loden dagen die gemis weer boven halen het lege duister in mijn bed pijnlijk verlangen en paniek voor dat wat eindig is dat alles wordt…

De herfst treedt weer toe in mijn belevingswereld ‘t vergankelijke seizoen van jouw trieste dood het doodspapier wordt weer opnieuw gelezen, en tranen wellen uit bron van innerlijke nood een doodsgedicht door jou geschreven over passie, sterven en dagelijks brood de laatste uren van jouw beklemmende leven onze gezamenlijke waarheid…

in het oog met het gekneusde hoofd klopt en bonst de pijn hoe zeer bedreigend ook rondom mijn hart grijpt de ontroering om wie mij nabij zijn in het beklemmend heden waar wordt gebeden duldend waakzaam volhardend gestreden aan de sprankelende rivier daar trekt het zachte levende water met ons op opnieuw geboren strijdt…

Oude bomen verbergen hun stille geheimen tussen de wortels zolang hun takken nieuw leven brengen Langzaam loop ik langs waterrijk landschap waar traag de zon de horizon verwarmt tot de beklemming langzaam weer loslaat ogen gewend raken aan het heldere licht ik voel een zucht slaak een kreet er is weer leven…

Waar woorden star en ondoorgrondelijk blijven - O Mensch, gibt acht - slaat de goedbedoelde beklemming omhoog tegen gotisch glas-in-lood om als een vloedgolf de monden te verstommen, angst als gijzelnemer. Eén stem blijft over, de mondeloze mensen volgen in gebed. (Devoot of geknakt?)…

deze beklemmende stilte duldt geen bries over dit gelaat van het onaantastbare het struikgewas als gefronste wenkbrauw tegen de oplichtende schaduwen elke stap op dit karpet is een aanranding van de ijle wintermaagd ze is op weg naar de hemel over ons heen glijdt het oordeel door de wolken schemert de roep 'dit is de laatste halte'…

het is het stille lege nest op de schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept de verdwenen zandweg de afgepelde oude verflaag het is een dag vol nevel en dauw de beklemmende middag het stuurse zwijgen het dorp dat nooit mijn dorp werd de korst van afstand…

op rustige korte dagen trippelen gekleurde kousenvoeten somber door miezer en stuivende sneeuw onder een beklemmend koud wolkendek dat ons niets meer zegt in saaie eentonigheid nog heeft de herfst zijn kaalheid kunnen compenseren door wat sprietige stelen die zich dood staan te vervelen in het schrale schilderij waar zelfs…

duister gevangen slechts van terzijde wat licht dood onontkoombaar genaderd heel dicht tot in een heldere flits de doos wordt opgeschud Pandora uit verwarring haar verrassing vergeet duistere merrie laat lopen stroomt het licht weer door verbroken dromen worden maan en sterren hartstochtelijk begroet lijkt dood gereduceerd tot beklemmend…

Waarom heeft de tijd zich zo vergist en jou meedogenloos ontvoerd naar het land waar iedereen jou mist mij achterlatend…uitgevloerd Dit verdriet blijft mij beklemmen de pijn wurgt mij dag en nacht woede weet mij te ontstemmen hopeloos verlies ik alle kracht Ik zal jou voor altijd meedragen totdat al mijn tranen zullen drogen en mocht…

Het beklemmende dagelijkse leven kun je los laten. De zee geeft vleugels, je krijgt onherroepelijk nieuwe krachten. Foto Dick Voogd…

De sluiproute van de olie door misdaad overwoekerd macht is eigenlijk honger zuchten en kermen worden niet gehoord de woestijnwind blaast maakt vlinders van steen hoe komen wij hier weg hoeveel hoofden tel ik zijn dit echt de werkers zij hebben wel houwelen maar kunnen er niet mee richten bind nu alles samen dan is die beklemming…

een geboeide geest een mond wordt gesnoerd vrijheid een menswaardig bestaan een zoeken naar bevreesd, gebonden beroving schrijnende angsten een mild vorderen vrijheid een opperste strijd morele verantwoordelijkheid een individu beroving beklemmende stilte onvertogen woorden broos en breekbaar vrijheid een roerloos zoeken…

Verdrongen door een vale schaduw Schuifel ik langs kale muren, Besmeurd door vertwijfeling, Uitgeput door gekwetste uren Aan het eind van de dag, Zo beklemmend zwaar, Hoor ik alleen nog maar stemmen, Zo verward en ondraagbaar Ik beweeg als een vreemde, Rusteloos in de tijd, Gebonden door een cirkel Neemt mijn falende adem afscheid…

Het gat in de grond het beloofde licht aan de uitgang de donkere gang de groeiende duisternis de langzame versmalling het kruipen diep diep in het donker de omklemmende wanden de beklemmende lucht de benauwende vernauwing vooruit vooruit in het donkere gat geloof onwrikbaar vastgewroet radeloos redeloos hopeloos wanhopig tot je razend-heilig-waanzinnig…

De kunst is het leven Met een gevoel van beklemming en Levensangst; Smart, de Schreeuw Als Munch. Hier…

ik wilde dat ik een vrouw was ik wilde dat ik mij glooiend en vrij bewoog spiegels heb ik al gekocht uit achterdocht een ding dat blind is heeft dit voorgoed in mij verward wanneer morgen aan de dag de beklemming is geweken wil ik een vrouw zijn op zondag de zondag is nog onbesproken ik wil dan dromen geen mannelijke geur van teer…

onzichtbaar voor elk oog altijd onuitgepakt gebleven hun koffers in die donkere hoek met niet te openen sloten soms snerpten heel opeens wat kreten als ijzel door de kamers ontweken stille tranen de beklemming van mijn vragen en nu het stil geworden is blijft er dat wroeten naar verledens waarvan ik nooit de sleutels had wiens kind…

Wiens kind ben ik geweest wat heb ik ooit geweten dan enkel maar het heden van wie mij borgen in hun schoot onzichtbaar voor elk oog altijd onuitgepakt gebleven hun koffers in die donkere hoek met niet te openen sloten soms snerpten heel opeens wat kreten als ijzel door de kamers ontweken stille tranen de beklemming van mijn…

Voor een kind in een krib verdwaald boetseerden wij een stukje voor een kaars en devoot leerden wij een lied voor na het kerstverhaal dat dagenlang werd herhaald Ik voelde mij erg klein en eenzaam in deze donkere, koude dagen met of zonder sneeuw en nat met chocolademelk en kerstkransjes starend uit het raam Beklemmend waren deze dagen…

Ergens te midden het beklemmende woud van z'n geest verdampte de euforie z'n passie Trompetgeschal kondigde voorheen 'n overhaast vertrek tegenstrijdig aan 'n schaduw is het tastbaarst van zo'n weggeblazen herinnering 'n Klaterende golf van gestolde chemie barst middendoor op z'n slippende verstomming en al lachend beschreit…

De kunst is het leven Met een gevoel van beklemming en Levensangst; smart, de Schreeuw Als Munch. Hier.…