Alle inzendingen over beregen

Levensmooie loop Wel beregend gezegend Een zinvolle stek…

en dan, het is zo geschreven omsluiten wolken de zon, plengt de hemel bittere tranen, huilt de wind door kieren en gaten al dat er is gebleven, glimmend beregend, de stad en haar straten…

Met een geleende gieter Beregen ik de planten, Uit eigen tuin ontgraven, Op het graf van mijn ouders. Rust-zacht-plaats gevonden, Deze plek beseft Weerom gevonden wortels, En het blad ruist rust.…

nooit meer de schoonheid ervaren van 't ontluiken de geur van een vers beregend bos verzandt jouw weg hier veel te vroeg maar zul je hen blijven omringen met liefde vanuit Zomerland ~ goede reis Renate~…

Den Haag lang geleden mijn opa en zijn zonen in karakteriserende houding begeven zich in een nat beregende straat naar een voor mij onbekende bestemming een sfeervol plaatje van weleer dat zich zo fraai leende voor een lijstje zodat het nog jaren meeging…

Waar vlaggen hier tussen bergen wolken kietelen taal aan vogels bomen en gras behoort leef ik me in, hier bekoort iedere zin. Bekoort als beeld, de nerf uit een oudere schrijn wellen opnieuw dromen van een serafijn uit deze frêle aardkleuren waar Alpen geuren zie ik opeens alles, 't ooit hernieuwd gebeuren. Wat gaat schuil in en achter…

ongebonden slenteren ze door dit beregende dorp soms stoppen ze even, zoals nu. dan gaan ze weer verder en praten wat met elkaar ze zeggen niet veel of eentje vertelt een verhaal en de anderen luisteren, lachen licht of wenen een beetje achter de hand. --------------------------------- uit: 'Hoeveel is zo weinig', 1987.…

De wind krijgt vat op zichzelf, ik beluister de stammen, ik hoor nieuwe stemmen uit hout gekraak, rijk getooid, gerooid van oude bast op helder licht verlaat in beregend struikgewas schrijdend in zacht gewaad twijgen in bleek contrast schieten straks vuur en vlam met bloesems op hun schoot ander leven klemt zich vast loom hangend aan…

New York Buigend uit ramen zien wij groeperen een stoet tot begrafenis een trom slaat Het hoge hotel de beregende straten: een floers om mijn ziel een trom slaat De dood componeert in volledige stilte een cynische dans een trom slaat Ach, Almschi mijn lief, de nachtvlinder en de lamp: versta en begrijp.…

Had ik nu een nederige hoeve En kinderen spelende buiten, Om aan de beregende ruiten Gedachtloos gelukkig te toeven. Na 't zwerven en stuurse staren Over de eeuwige zee, Na 't eindeloos tumult van gevaren: De stilte van een vredige stee.…

Mijn vriend houdt op met leven Ik moet er heen Afscheid nemen, niet voor even Maar voor eeuwig zo meteen Hij slaapt half zittend in zijn bed Een witte troon Voor het beregend raam gezet Als ware het gewoon Wij stervelingen moeten alsmaar huilen Terwijl hij glimlacht Alsof hij niet met ons wou ruilen Alwetend wat hem wacht Zijn ogen…

ik ben geen dichter maar een ruimtebrenger bruggen wil ik over onbegrip slippend op beregend steen hakkend door verstrikte takken sleurend aan verbindingshaken die vanzelf verstrikt gaan raken in het oerwoud van het zijnsgevecht waaraan de mens nu eenmaal hecht als bij een zwaarbeladen jungletocht bevecht ik log de doorgangswegen…

Lange snikken rekken, trekken blaadjes los, losser en uit hun beregende knop. Ze vallen. De schone schijn is overstemd. Doornen scheuren hun tanden stuk op steen schuren als betonnen zon rinkelt op bepoederd ijs. Zoete herinneringen zijn een verleden op zich. Huil niet madame, het leed is nog niet lang en nog lang niet geleden.…

De oude hoer achter haar beregende raam, geen gretige klant te zien, het is te vroeg Dit is een van die winternatte dagen met de natte geur van bejaarde scheve stenen.…

Zwelgend op het lege parkeerterrein beregend met olieplassen De Arabische nacht van een fluorescerend snoeppapiertje en de verlopen lidmaatschapskaart van de Golden Retriever club.…

Door de beregende ramen van de caravan zag ik je buiten lopen: drie beelden donkere toverlantaarnplaatjes van zuster Ursula in een getekende werkelijkheid welke vlinders zocht je in het duister te ontlopen?…