Alle inzendingen over bewogen

Heer Bommel en Tom Poes maken reizen vol spanning, overwinnen gevaren. Hun dolle belevenissen baren in lezershart heftig zingende wijzen. Ook in d' eigen stad Rommeldam rijzen dikwijls vragen op, blijven rondwaren om ongekende redding te bewaren. Daarbij... Bommelsteins rust mag men hoog prijzen. Opgewekt door vogelzang en vlindervlucht…

leg je maar neer, liefste we bedekken je marmeren bed met geurige bloemen we sluiten de gordijnen als de loodgrijze regen de aarde zoekt leg je maar neer, liefste op het zachte bloemenbed laat ons de bewogen tijd bezweren en reizen reizen op papier we planten een boom, liefste in de tuin van traag tikkende stilte ons tijdperk…

spontaan, gaan mijn ogen tranen wanneer ik denk aan tijd heimwee cirkelt banen verlangen voert een strijd mijn jonge leven flitst voorbij waar is die jeugd met al zijn mooie dagen ik herinner mij momenten van liefde en welbehagen maar nu ben ik in mijn leven veel meer op mijn gemak want: ouder worden is wijzer worden en dat heeft ook…

ze ziet boomtoppen die zich geluidloos voor de ramen bewegen ze denkt aan het strand en het zand dat dagen later nog in haar schoenen zat ze hoort de paarden die tot hun knieën in de bagger staan de vrouw voelt de zachte omarming van de tijd het kind dat ze pas geleden was…

we moesten opletten hielden camera's en iPhones klaar het duurt maar even voor je 't weet is het moment daar een prachtig uitzicht gouden bergen, eeuwig leven wisten wij veel we waren pas halverwege nu is het te laat alles verdwenen uit het zicht de herinnering vervlogen soms zwart, meestal overbelicht…

de wind jaagt de wolken over de kling het frèle verenkleed verdwaasd en verlamd op roerloze aarde nooit meer geborgen in zwarte vogelwolken we kijken naar hem onze handen groot en leeg troostend spreken we hem toe…

daar te kunnen existeren ze hebben nog geen poot om op te staan vloeien zo uiteen en laten zich door wind oplossend gaan wil je echt met sterren gooien schepper spelen, het heelal ontplooien zwarte gaten vullen en de nova's laten brullen in hun stervend licht geef mij dan je hand en deel de kosmos met mijn ogen in ons heeft God bewogen…

ze voelt het zand dat dagen later in haar schoenen schuurde ze ziet de boomtoppen die geluidloos voor de ramen wiegden ze hoort de paarden die tot hun knieën in de bagger stonden ze voelt de armen van haar moeder voor even het kind dat ze ooit was…

zij is een houten pop die aan wat touwtjes hangt die buigt en rekt en strekt levenloos zo uit zichzelf uit het juiste hout gesneden voor het schaakspel van de macht zij is een houten pop die aan wat touwtjes hangt waaraan zij danst zij buigt en rekt en strekt zij draait - zij wordt bewogen ZIJ WORDT BEWOGEN…

Zij hield de spiegel en bewoog toen even het hoofd in zacht gewiegel, want gedachten die haar lippen tot een glimlach samenbrachten waren uitgevlogen... En een beven van verwachting had haar hart zo zeer bevangen dat zij nauwelijks scheen te leven anders dan een licht-bewogen, vroeg-ontloken voorjaarsbloem.…

de bol bewogen opnieuw sneeuwt het plaatselijk de Bilt weet van niets…

aan het strand laat je een traan heel bewogen met het zand in je ogen…

met vaste vleugels dit vertrek zwaarder dan lucht stijgend bewogen…

de bol bewogen opnieuw sneeuwt het plaatselijk de Bilt weet van niets…

ik zwaaide tussen donker en licht schaduw lachte bewoog gelijk mijn arm weg uit zicht stapelde zwart van vele nachten waken waar wit in steeds bewogen worden niet kon slapen ben ik de regisseur van dit naamloos horrorleven of zijn actie en reactie splinters van een fragmenterend geven…

En mijn hart bewogen Zoals toen...…

Zij spreekt niet meer bewogen wankelen woorden langs klanken onverstaanbaar zij taalt niet meer…

steeds sneller, bewogen ogen met het licht in zicht, inzicht de droom…

Dans met de wilgen door wind bewogen; slaap in een bed van rozen (voor Hilly Nicolay)…

Een kraalgordijn heeft even zich bewogen, Ik luister, en ik houd mijn adem in. Ik stond voor een verlicht papieren venster. Mijn nagel gleed langs het doorschenen vlies, En daadlijk viel een grote duisternis. Het kraalgordijn heeft even zich bewogen. Daar achter hoopt en luistert een, snel ademend.…

Dank dat ik mocht spreken, Eer het grote zwijgen komt, Eer mijn stem zal breken En mijn woord verstomt. Als de hand zal zinken, Die het speeltuig heeft gevoerd, Zal de harp nog klinken Door de wind beroerd? Zal haar klank bewaren Van mijn ziel het kranke beeld? Of Hem openbaren, Hem wiens stem de snaren Aanroert en bespeelt?…

zag ik JOU het bewogen leven ik zag je schoonheid in herhaling…

Zelden mijn gemoed Heftiger bewogen Dan in die Beweging waarin 'k Gretig welhaast Het leven liet…

over hen valt schittering wanneer ze als licht uit licht onze bewogenheid helpen mee uitdragen…

Leven met alles wat er is in alle openheid aanvaarden in liefde hart geraakt bewogen en aangeraakt leven in liefhebben…

en jouw lichaam op het mijne bewoog mij... maar jouw ogen in de mijne bevredigde mij.....…

Gevormd door de striemende wind de getijden zijn vervlogen Zacht adem ik over zee jouw naam golvend en zo bewogen…

ik zag je lijf zo soepel buigen iets raken dat er niet mocht blijven je stofzuigde gewoon maar je bewoog zo gracieus als in een danseressendroom…

Betonnen ding wat nooit bewoog nooit ging je omhoog een brugwachter zag je daar niet staan je kon gewoon er onderdoorvaren of overheen gaan iedereen sprak er af prille liefdesparen ook relaties waarvan men sprak in zoveel roddeltalen achterklap en staren stelen van een kus even vlug dat betonnen ding wat nooit bewoog altijd was…

De zon bewoog traag tussen de heuvels twee handen die een oranje ballon probeerden hoog te houden. Dit spel zonder grenzen.…